...να πέταγα ψηλά....jpg)
.jpg)
Ξημέρωσε 11-11-2024.. Ε, και; 12 χρόνια από τότε που κάποιος έφτιαξε ένα blog ή 11 χρόνια από τότε που κάποιος έκοψε το κάπνισμα ή 8 χρόνια από τότε που κάποιος έχει άνοια ή 25 ημέρες από τότε που η μαμά είναι σε κλινική. Εκείνη η μαμά που έχει 8 χρόνια περίπου άνοια. Εκείνου τού παιδιού που το κατατρώει η αγωνία νύχτα μέρα. Οι τύψεις και το γαμώτο..
Γιατί ξέρεις; Όταν η μαμά είναι στην κλινική, εσύ είσαι απλά ένα παιδί που χάνει τη μαμά του, έστω κι αν εσύ είσαι 100 χρονών κι η μαμά 200.. Και πάλι όταν η μαμά λιώνει από άνοια και γήρας, εσύ είσαι ένα παιδάκι χαμένο στο δάσος. Πας να δεις τη μαμά, και όχι, δεν μπορείς ούτε καν να κρατήσεις τα προσχήματα, τα μάτια σου είναι κάνουλες που απλά παράγουν δάκρυα. Αλλά και πάλι, αυτό που δεν είσαι μόνο παιδί, αλλά και γονιός τού γονιού σου ταυτόχρονα, και δεν ξέρεις ποιον πρωτο- κλαίς..
..είναι λιώσιμο ψυχής.. Και δεν είναι ότι δε ζεις, δεν είναι ότι δεν προσπαθείς να ζήσεις, είναι να.. πώς να στο πω.. είναι που περπατάς, και τα πόδια σου δεν πατάνε στη γη. Αιωρείσαι. Όχι όμως όπως όταν "πετάς" από χαρά, αλλά σα να σ' έχουν κρεμάσει με σκοινί κι είσαι αναγκασμένος να πηγαίνεις αιωρούμενος στις δουλειές σου, στα ψώνια, στο φαρμακείο ή ακόμα και στο ταξίδι.. Ναι, λες, θα πάω ταξίδι, θα ζήσω παράλληλα με "αυτό", αλλά το σκοινί είναι πάντα στον λαιμό σου, κι εσύ αιωρούμενος.
Η μαμά αγαπάει ένα τραγούδι που είναι τόσο παγίδα.. Αποδείχθηκε παγίδα. "Ήθελα να 'μουνα, καλέ μου, πουλάκι, να πέταγα ψηλά", ε, και μετά είναι που εγώ έλεγα τη μαμά πολλές φορές πληγωμένο πουλάκι.. Και να μωρέ, είναι που τώρα αυτό το πουλάκι, το πληγωμένο, πιάστηκε "στη φάκα" τής ζωής (κανείς δε γλιτώνει, μαμά...) ..κι εγώ δε θέλω να είμαι ένα εγωιστικό τομάρι που θα σκέφτομαι μόνο ας ζει η μαμά έστω "κι έτσι".
Η μαμά πάλεψε και τα κατάφερε να ζήσει με μιά κάποια ποιότητα, κι εγώ παλεύω -ακόμα- να ζω/ζήσω με μιά κάποια ποιότητα.. Κι η μαμά χάρηκε τόσο όταν πήγα να τη δω στην κλινική παύλα γηροκομείο, και της είπα ότι μόλις γύρισα από ταξίδι.. Μόνο που δεν με ρώτησε πού είχα πάει γιατί από γεωγραφία.. άστα, μην τα ρωτάς! Μόνο ο μπαμπάς -καλή του ώρα εκεί ψηλά που είναι- που ήταν ξυράφι στη γεωγραφία, θα την "στόλιζε" κανονικότατα τη μαμά, ότι "το παιδί είχε πάει, πού να σου πω τώρα και να καταλάβεις, κάπου μεταξύ Ευρώπης και Ασίας; Κάτσε και θα μας ξεναγήσει το παιδί όλους μαζί! Εσύ θυμήσου τις χώρες Γεωργία-Αρμενία!"
♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤ * ❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡
Foto: Pinterest
❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤
Ευλογημένος Νοέμβρης, τελικά. Και εσύ επέτειο, Πέτρα μου και εγώ επίσης. Χρόνια πολλά, κορίτσι μου, στο δικτυακό σου σπιτικό. Το ακολουθώ χρόνια, συνειδητά και το αγαπώ. Να το χαιρόμαστε όπως και εσένα μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου.
Χρόνια πολλά στις σκέψεις σου που κάνουν θόρυβο νονούλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι γερή, να μας προβληματίζεις, να μας ταξιδεύεις, να καυτηριάζεις την πραγματικότητα με τον μοναδικό σου τρόπο.
Με συγκίνησες και ευχαριστούμε που μοιράστηκες τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου, με όλο αυτό που περνάς με τη μανούλα,. Γιατί αναμφισβήτητα, θέλει δύναμη ψυχής να ανοίγεις έτσι την καρδιά σου.
Δύναμη θα σου ευχηθώ, δεν είναι εύκολες αυτές οι καταστάσεις. Και αξίζει πολύ σεβασμός, σε όλους εσας τους φροντιστές αγαπημένων προσώπων.
Μια μεγάλη αγκαλιά νονούλι μου. Μεγάλη, όπως και η καρδούλα σου.
Ανυπομονούμε να μας πάρεις στο ταξίδι.
Καλό ξημέρωμα!
Χρόνια πολλά στο σπιτικό σου. Να σαι καλά και να πας 200 ετών σαν τη μαμά και να ζεις με μια ποιότητα ΄τόσο απαραίτητη. Αχ οι μαμάδες!!! Γονιός του γονιού γίνεσαι όντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να μας ξεναγήσεις στο ταξίδι σου.
Κουράγιο Πέτρα μου. η ζωή είναι τελικα΄αμείλικτη για κάποιους.
Χρέος μας είναι να τη ζούμε.
Καλό σου βράδυ
Νάσαι καλά Πέτρα, πάντα με δυνατές εγγραφές οι οποίες έχουν κάτι να σου πουν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου!
Για τα γενέθλια του μπλογκ τι να πω; Κι εγώ Νοέμβριο ξεκίνησα, αλλά τώρα πια νιώθω τόσο μακριά από όλο αυτό.... (το θέμα του μπλόκινγκ εννοώ!) Για σένα, που το αγαπάς και το φροντίζεις, θα πω, να γράφεις μέχρι τα βαθιά βαθιά γεράματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη μανούλα, δεν μπορώ να γράψω λέξη. Πονάω και το ξέρεις! Μόνο όσοι τα ζούμε ξέρουμε! Όσοι είναι όξω από το χορό μπορούν να λένε και να κρίνουν... Είναι άδικο, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε, πέρα από το να πορευόμαστε με όσους μας αγαπούν και μας νοιάζονται!
Καλή δύναμη, Πετρούλα μου!
Σε αγαπώ και το ξέρεις ♥!
(Συνοδοιπόροι χρόνια τώρα, ελπίζω για πάντα!)
Ανοιχτά βιβλία τα μπλοκ. Αρκετά, έχουν προσθέσει στον πνευματικό μας πολιτισμό. Σ’ αυτά ανήκει και το δικό σου, Πέτρα. Χαρούμενη για την επέτειό σου, όπως χαρούμενη και με τον άθλο να κόψεις το κάπνισμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά όπου χαρά, καραδοκεί και η λύπη. Και είναι διάχυτη αυτή η λύπη στην ανάρτησή σου, καθώς περιγράφεις με εμφανή συγκίνηση μια δύσκολη κατάσταση, όπου
«δεν είσαι μόνο παιδί, αλλά και γονιός τού γονιού σου ταυτόχρονα».
Και μέσα από την δεδομένη αγάπη για τη μητέρα, αναδύεται το μεγάλο ζήτημα για την ποιότητα της ζωής. Των γονέων μας και ημών…
Όσα χρόνια κι αν περάσουν η αναζήτηση μιας κραυγής αγωνίας ψάχνει μέσα από λέξεις να βρει το δικό της δρόμο να εκφραστεί. Δεν είναι απλά μια ψυχική εκτόνωση ένα blog, είναι συναίσθημα με ένα προσωπικό ύφος θέασης του κόσμου και ένα ιδιαίτερο βλέμμα για τη ζωή, υπερασπίζοντας την αλήθεια. Αυτό κάνεις, όσα χρόνια.....κι άλλα τόσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαλήνια εύχομαι η καρδιά μέσα από την αγωνία για την εξέλιξη και την πορεία της μανούλας (να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω) χιλιόχρονες οι σκέψεις σου και πάντα να κάνουν θόρυβο!
Φιλιά! Καλό βράδυ!
Γεμίσαμε επετείους χαχα εγώ γενήθηκα 11/11.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συνεχίσεις για πολλά χρόνια τις τόσο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο όμορφο μπλογκ σου.
Καλή δύναμη οπλίσου να αντιμετωπίζεις την πορεία της μαμάς !!
Τα φιλιά μου !!!
Χρόνια πολλά για το μπλογκ σου, Πέτρα μου, και πολύ κουράγιο στις αιωρήσεις σου! Με πόση ακρίβεια και πόσο παραστατικά το περιέγραψες αυτό το συναίσθημα! Αλλά μακάρι να μην έπρεπε να το περιγράψεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά