# ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΡΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ..

Ο έρωτας της πουτάνας δεν είναι συναίσθημα. Μιά βάρκα μεσοπέλαγα είναι. Μιά σανίδα που τη βλέπει από μακριά, πελαγωμένη μέσα σε 8 μποφόρ κι επιβάλλεται να την πιάσει. 

Η πουτάνα ερωτεύεται από μέσα της. Πρώτα νιώθει την ανάγκη να ερωτευτεί κι ύστερα της συμβαίνει. Μεταξύ μας, αυτό μάλλον συμβαίνει με όλους. Το μόνο που απομένει, είναι να εμφανιστεί "το πρόσωπο". Πέφτεις στον έρωτα του ωσάν ώριμο φρούτο και τούμπαλιν.

Όχι. Κόλλησα στις πουτάνες σήμερα. Για εκείνες θέλω να μιλήσω. Διότι εκείνες βλέπεις, δεν είναι μόνες τους. Δεν έχουν αυτονομία. Δόξα τω Θεώ -το Χρήμα αφού- υπάρχει και ο λεγάμενος. Στην καθομιλουμένη "ο νταβατζής". Όχι, που θα την αφήσει ο νταβατζής την πουτάνα (του) να κάνει ο,τι της καπνίσει. Η ελευθερία της έχει τελειώσει από την ημέρα (ή μήπως νύχτα;) που η πουτάνα αποφάσισε να γίνει πουτάνα. Ή που η πουτάνα η κοινωνία την έκανε πουτάνα. Ή η μάνα της. Ή ο πατέρας της. Ή ο προπάππους του προπάππου...

Άντε τώρα να αποδείξεις ότι η πουτάνα έγινε πουτάνα, όχι γιατί το θέλησε η ίδια, αλλά γιατί ήταν η κακιά η ώρα. Η οποία "κακιά ώρα", διαρκεί έως και κάτι δεκαετίες μη σου πω.

Τέσπα, ο,τι ήταν να γίνει έγινε κι η πουτάνα δεν αλλάζει. Είναι σαν το τρίχωμα του λύκου. 

Κι εφόσον η πουτάνα δεν αλλάζει, αλλάζει ο νταβατζής. Διότι της πουτάνας τής έχει γίνει βίωμα να έχει "προστάτη" κι άμα την σουτάρει ο ένας (επειδή έτσι του γουστάρει), ψάχνει για άλλον. Εδώ είναι η στιγμή που υπεισέρχεται ο έρωτας που λέγαμε. Μη σου πω ότι λει- τουργεί λιγάκι(;) και σαν άλλοθι: άμα δεν βάλει και λίγο συναίσθημα, θα είναι σκέτο από πουτάνα, ενώ άμα τον ερωτευτεί κιόλας, θα 'χει να λέει ότι έπεσε στον έρωτα του η τρελή.

Κι όσο βυθίζεται (η πουτάνα) στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, τόσο κι ολοκληρώνεται το δράμα της. Στην αρχή ο νέος (που τυγχάνει να είναι και ωραίος), μέσα 

σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι παραμυθιάσματος, τάζει στην πουτάνα λαγούς. Εκείνη όμως μες από έναν αυτοματοποιημένο τρόπο σκέψης, ακούει ότι οι λαγοί έχουν και πετραχήλια. Οκ δικό της το λάθος. Φαίνεται ότι η έκδοση επί πληρωμή προκαλεί οικειοθελή κώφωση. Ο νταβάς και πάλι λάδι θα βγει, πρώτον διότι -αν και όχι πελάτης- έχει πάντα δίκιο και δεύ-

τερον διότι ο νόμος περί ισχυρού είναι πάντα νόμος. Και πάντα υπέρ του ισχυρού. Τελεία.

Κι έπειτα, μη νομίζεις, όσο και να πεις, τα χρόνια περνούν κι η πουτάνα βαραίνει. Χάνει σιγά-σιγά την φρεσκάδα τής πριγκίπισσας (έστω και πουτάνα) και καταντάει βάτραχος. Κι άμα της κόψεις και τα χέρια και τα πόδια και έπειτα της πεις: "πουτάνα σήκωσε το ένα χέρι", η πουτάνα δεν ανταποκρίνεται. Πάει να πει λοιπόν ότι άμα της πουτάνας της κόψεις όλα τα άκρα, η πουτάνα κουφαίνεται. Υπάρχει κι άλλη εξήγηση. Εκείνη τής παραίτησης. "Έχει βαρεθεί τον κόσμο κι όλα της φταίνε" που λέει και το άσμα. Πόσα χρόνια να ακούει τον κάθε νταβά να της τάζει λαγούς (με ή χωρίς πετραχήλια), πόσα χρόνια να ακούει ότι πλησιάζει η ώρα που ο νταβάς θα γίνει νόμιμος σύζυγος και δεν θα την τρέχει πια στα πεζοδρόμια, παρά θα της πάρει μια κάμαρη κι έτσι θα 'χει κι εκείνη το δικό της κεραμίδι.

Έπειτα είναι και το άλλο. Δεν 'πα να της λέει ο κάθε νταβάς ότι διαπραγματεύεται με τον κάθε πελάτη (που αποδεδειγμένα έχει πάντα δίκιο), για το καλό τής πουτάνας; Προφανώς και δεν τον πιστεύει. Διότι πουτάνα είναι, δεν είναι ηλίθια. Όλα τα πράγματα έχουν όρια. Αυτό, κάθε νταβάς δεν λέει να το καταλάβει. Φυσικό. Ας μην ήταν ευκολόπιστη η πουτάνα. Ενδέχεται η λέξη πουτάνα να σου 'χει τρυπήσει τα αυτιά. Και τα μάτια. Μια καλή πρόταση θα ήταν να διαβάσεις το κείμενο από την αρχή. Όπου "πουτάνα" βάλε "Ελλάδα". Για πάμε.

Εσύ θα γινόσουν ποτέ πρωτοσέλιδο; Κλικ!

Art:Oleg Oprisco ~ Kiyo Murakami

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫