Η Φωτογραφία της εβδομάδας: Μην ερωτευτείς ποτέ σου σκύλο..

Όσο κι αν υποσχεθείς στον εαυτό σου πως δεν θα ερωτευτείς, σπάνια έως ποτέ θα είσαι συνεπής. Ο έρωτας -εκτός από μπαμπέσης- είναι κι απρόβλεπτος. Ακόμα κι αν ερωτευτείς σκύλο. Κυρίως τότε. Ακόμα κι αν θυμάσαι τότε που ήσουνα πολύ μικρό παιδάκι, πως ένας σκύλος σε είχε δαγκώσει στο πόδι κι εσύ έκλαιγες για καιρό. Αλλά δεν ήταν μόνο το κλάμα σου, όσο ο φόβος. Εκείνος ο φόβος που σε έκανε να μην θες να ξαναδείς σκύλο ποτέ ξανά.

Ναι. Και σκασίλα τους μεγάλη των σκυλιών, αν εσύ δεν θες να τα ξαναδείς ποτέ. Στο χέρι σου είναι; Έρχεται ένα βράδυ -αρκετά χρόνια μετά- τότε που είσαι στην εφηβεία κι όλα μοιάζουν ατρόμητα, έρχεται που λες ένα τέτοιο βράδυ κι ανταμώνεις για δεύτερη φορά 

με τον απόλυτο τρόμο: τότε που ένα λυσσασμένο σκυλί δεν διαπραγματεύεται τίποτα λιγότερο, από το να σε δαγκώσει. Ρώτα ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, που ακόμα 

θα θυμάται το ουρλιαχτό σου, όμοιο με λύκου, αλλά τόσο σωτήρια αποτρεπτικό. Μόλις έχεις δώσει μια μάχη κι έχεις νικήσει, αν κι έχει περάσει όλη σου η ζωή από μπροστά σου. 

Για δεύτερη φορά και πιο οριστικά από ποτέ, η υποτυπώδης, μα τόσο τραυματική σχέση 

σου με τα σκυλιά, μόλις έχει κλείσει. Δεν ακούς κανέναν. Καλύτερα να συναντήσεις μια αρκούδα (λέμε τώρα) παρά ένα σκύλο. Ξέρω τι θα πεις. Ποτέ μη λες ποτέ. Στα λόγια μου έρχεσαι. Γιατί είσαι εσύ στο σπίτι σου κι έχεις μια κοινή αυλή με τα αδέρφια σου και μια μέρα σού ανακοινώνουν πως θα φέρουν ένα σκύλο στην αυλή σας. Στην αυλή σου. Μόλις 

το ακούς, αρχίζεις τις προσευχές και ρίχνεις γύρω σου ματιές, να δεις πως θα ξεφεύγεις από τον σκύλο, αν καμιά φορά σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σε πλησιάσει αρκετά. 

Όπως όλοι μαντεύουμε..κι ύστερα ήρθε ο έρωτας. Ένα θηλυκό πανέμορφο μωρό χάσκι, 

το οποίο σου κάνει ξεκάθαρο εξαρχής, ότι, αν κάποιος πρέπει να φοβάται από τους δυό 

σας, αυτό σίγουρα είναι το σκυλί κι όχι εσύ. Γιατί μόλις έχει αλλάξει περιβάλλον, γιατί εί-

ναι μωρό, αλλά το σημαντικότερο, γιατί μοιάζει το πιο καλό άτομο που έχεις γνωρίσει 

ποτέ στη ζωή σου. Κι εδώ τρως ένα κόλλημα. Γιατί λες "βρε μπας;" και λίγο-λίγο αφήνεις μικρές χαραμάδες επικοινωνίας στην αρχή, λίγο μεγαλύτερες μετά και περνούν οι μέρες. 

Δεν θυμάσαι συγκεκριμένη ημερομηνία, ενδεχομένως ούτε χρονική στιγμή, που η σχέση 

σου πια με το σκύλο, δεν είναι εχθρική, τυπική, φοβική, νιώθεις τη χημεία που σας δένει στον αέρα. Νιώθεις ότι δεν μοιάζει με το πιο καλό άτομο, αλλά είναι το πιο καλό άτομο! 

Ο καιρός περνά και μαζί με το σκύλο περνάτε και τις εποχές: Τότε που έβρεχε κι εσύ του άνοιγες την πόρτα ένα φθινοπωρινό πρωινό, τότε που χιόνιζε κι η φατσούλα του είχε γε-μίσει με νυφάδες ένα παγωμένο χειμωνιάτικο μεσημέρι, τότε που καθόταν στην πόρτα 

σου και κοιτούσατε μαζί τις πεταλούδες ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, τότε που ζεσταινόταν 

πολύ κι εσύ του 'βαζες νερό να δροσιστεί ένα καλοκαιρινό βράδυ με άπνοια και καύσωνα.

Μα δεν ήταν μόνο αυτά και το ξέρεις. Ήταν ότι ήταν η παρέα σου, η συντροφιά σου, αν 

δεν κινδύνευες να σε πουν σχιζοφρενή, θα έλεγες πως ήταν "ο άνθρωπος σου". Ώχου, δεν ξέρεις ειλικρινά πως αλλιώς λένε έναν σκύλο που σου κάνει συντροφιά, ακόμα κι όταν φαίνεται ότι σε έχουν εγκαταλείψει όλοι επάνω στη γη, ακόμα κι όταν νιώθεις ότι δεν θα ξαναβρείς ποτέ σου φίλους, ακόμα κι αν το τηλέφωνο είναι μια διακοσμητική συσκευή. 

Πως λένε αλήθεια ένα σκύλο που σε κοιτάει στα μάτια και λιώνει, όταν τα δικά σου μάτια κλαίνε χωρίς σταματημό, όταν σε πλακώνουν οι πίκρες όλου του κόσμου, όταν η μοναξιά γίνεται ένα σφιχτό ζωνάρι και τυλίγεται γύρω από τη μέση σου. Κι ο σκύλος σου είναι εδώ.

Στην αρχή δεν αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει. Σου λένε πως ο σκύλος σου θα επιστρέψει και πάλι στο παλιό του αφεντικό. Εσύ όμως τη λέξη "αφεντικό" δεν την ήξερες, δεν ήσουν αφε- ντικό εσύ, κι ο σκύλος σου ιδιοκτησία. Ο σκύλος (σου) ήταν ο φιλαράκος σου, ήταν τα δυό μάτια που αναζητούσες, κάθε που ένιωθες κομμάτια, ήταν εκείνος που, τον κοιτούσες και αναρωτιόσουν αν ήταν ευτυχισμένος ή μελαγχολικός, πως θα 'ναι το τρίχωμα του σε 10 χρόνια, πόσες στιγμές και εποχές και μοναξιές και κατανοήσεις θα σας ενώσουν ακόμα..

Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως δεν το είδες σήμερα. Βγαίνεις έξω να τον ανα-
ζητήσεις και επικρατεί νεκρική σιγή. Όταν μαθαίνεις και επίσημα πια, ότι ο σκύλος ΣΟΥ
από σήμερα γύρισε στο πρώτο του "αφεντικό", επειδή..έτσι αποφάσισαν τα "άλλα" αφε- ντικά του, πέφτεις κάτω και κλαις. Και κλαις με μαύρο δάκρυ. Και θρηνείς. Ένα μαχαίρι 
έχει καρφωθεί στην καρδιά σου βαθιά. Είναι τόσο γνώριμο αυτό το συναίσθημα. Όπως 
τότε που σε εγκατέλειψε ο μεγάλος σου έρωτας. Μόνο που ο σκύλος σου δεν το θέλησε, 
δεν ήταν δική του η απόφαση να σε εγκαταλείψει. Άλλοι αποφάσισαν για σένα. Για σας.

Όλα γύρω είναι έρημα. Ξαφνικά, όλοι οι άλλοι γύρω σου είναι μαζί κι εσύ χώρια. Όλοι 
έχουν συντροφιά κι εσύ την έχασες, όλοι έχουν ταίρι κι εσένα μόλις έφυγε. Για μια άλλη αυλή, για ένα άλλο "αφεντικό", για να περάσει αλλού όλες τις υπόλοιπες εποχές της ζωής. 
Ξέρεις πως θα το αγαπάς για πάντα. Κάθε που βραδιάζει, θα πενθείς και θα το ζητάς. 
Κι όλο και κοιτάς το δρόμο μήπως και φανεί έτσι μαγικά ο σκύλος και γυρίσει σε σένα για πάντα. Ξέρεις πως δε συνηθίζεται να αφιερώνουν οι άνθρωποι τραγούδια σε σκύλους, μα
τι έγινε που δεν είναι λογικό, εσύ κάθε φορά που το θυμάσαι και κλαις (για ποιον άραγε;)
όλο και τραγουδάς...ξέρω πως δε θα 'ρθεις ξανά, άλλη φορά δε θα σε δω, όμως για μένα είσαι εδώ, είσαι παντού και πουθενά.. Τρίτη και φαρμακερή. Εσύ με τα σκυλιά έκλεισες.

Γλυκιά μου Κατερίνα Βαλσαμίδη σ' ευχαριστώ πολύ για όλα..

Γιατί οι σκύλοι κλέβουν την καρδιά των ανθρώπων με τα μάτια τους;

Εσύ θα γινόσουν ποτέ πρωτοσέλιδο; Κλικ!

Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου θα είναι για πάντα ο πιο πιστός του φίλος..

Art:Oleg Oprisco

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫