ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΕΝΕΤΙΑ;...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Α! ρε Βενετία αθάνατη! Ακόμα και οι πλημμύρες σου έχουνε ένα prestige!
Από τις έξι φορές που έχω πάει -ως τώρα- στη Βενετία, τις δυο έβρεχε και μια τρίτη, έριξε μια τόσο μεγάλη καταιγίδα από αυτές που έψαχνες να βρεις που να πας να κρυφτείς για να σωθείς. 
Η Βενετία βέβαια είναι συνηθισμένη στις πλημμύρες, η Αθήνα πάλι..εμμένει να τα βιώνει όλα ως πρωτόγνωρα κι όλο και ξαφνιάζεται κάθε φορά που της "συμβαίνει" ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο. 
Ακόμα και στα τακτικά πάντως, πάλι το ίδιο ξάφνιασμα την κατακλύζει! 
Βέβαια, άλλη "χλίδα" η πλημμύρα στην Βενετία βρε αδερφέ! 
Γιατί, όσο και να πεις, μια γόνδολα σού βρίσκεται πρόχειρη όπως και να' χει κι εξάλλου, έχεις κι έναν Σαν Μάρκο εκεί στην πλατεία, να σου γλυκαίνει τον πόνο! 
Είπε λοιπόν κι εμάς, ο κακός μας ο καιρός, να ρίξει μια καταιγίδα του κερατά και να το ευχαριστηθεί. Χειμώνας είναι άλλωστε. 
Αφού όμως εμείς εδώ, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, φαντάσου το -αν δεν το βίωσες βεβαίως- τι συνέβη, όταν το πρωί της Παρασκευής άνοιξε ο Αττικός ουρανός. 
Όπως έγραψα και σ' ένα σχόλιο "οι ουρανοί είναι δικοί μας, αφού άνοιξαν αίφνης κι έπεσαν ολάκεροι επάνω στο κεφάλι μας". 
Το τι.."ερωτισμό" έβρεξε την Παρασκευή το πρωί, δεν λέγεται. 
Αυτοκίνητα αγκαλιάζονταν με άλλα αυτοκίνητα, αυτοκίνητα αγκαλιάζονταν με μηχανάκια, ποτάμια χυμούσαν με ορμές σε αυλές, σε σταθμούς του Μετρό και του Τραμ, δέντρα έπεφταν "γονατιστά" στα..πόδια των πεζοδρομίων, "κι εκεί, εκεί στον Ιλισό", ο ποταμός αγκάλιαζε με πάθος μια ολόκληρη γέφυρα κι όποιο αυτοκίνητο περνούσε από μπροστά του, το έκανε "κτήμα" του. 
Παρατηρημένο όμως βρε παιδί μου. Κάθε φορά που προκύπτει κι από ένα καιρικό "γεγονότο" ο "Ξενοκράτης", ο "Καλλικράτης", ο "Πολυκράτης" κλπ συγγενείς, ε! όλοι τους εκείνη την ημέρα, στραβού διαβόλου, λείπουν με "αναρρωτική" άδεια! 
Κάποιος έπρεπε να τους είχε πει βεβαίως πως...των πλημμυρών τα λούκια πριν να βρέξει καθαρίζουν. Αλλά αυτά εδώ στο Ελλαδιστάν είναι ψιλά γράμματα! 
Δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε από παλιά, τον καλό μας τον καιρό, όταν κολυμπούσαμε στο δανεικό το χρήμα! 
Τώωωρα, τρέχα-γύρευε. 
Αλλά επειδή όμως, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, εκείνο που δεν πρόκειται να αλλάξει επίσης είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα ο κάθε "υπεύθυνος", αναζητώντας τα γνωστά επιχειρήματα για να αποποιηθεί των ευθυνών του. 
"Όχι, εγώ το φώναζα τόσο καιρό, αλλά ο Δήμαρχος αγρόν ηγόραζε!" ο πολίτης. 
"Ναι, αλλά σήμερα έβρεξε περισσότερο από...όσο υπολόγιζα, τι να σου κάνανε και τα καημένα τα λούκια" ο Δήμαρχος...και πάει λέγοντας! 
Ανατριχιάζω στην ιδέα και μόνο, πως η Ελλάδα, εκτός των άλλων, είναι κατά βάσει και μια σεισμογενής περιοχή, πρώτη σε σεισμικότητα στην Ευρώπη(κάτι "πρωτιές" που τις έχουμε όμως!) και έκτη σε ολόκληρο τον κόσμο... 
Και δεν υπάρχει ούτε σ' αυτόν τον τομέα κανένα μέτρο πρόληψης, καμμία ενημέρωση, καμμία εγρήγορση... 
Υπάρχει μόνο σταθερά και μόνιμα, αυτό το..επιχείρημα, που το χρησιμοποιεί μέρα-νύχτα ο Σαμαράς πως "με τη βοήθεια του Θεού όλα θα γίνουν"... 
Ζήτω που καήκαμε δηλαδή... 
Από τύχη. Όλα από τύχη... Ή ατυχία...
"Ας γιορτάσουμε λοιπόν κι εμείς αυτό το "χαρμόσυνο" γεγονότο!" 
Ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς, εκτός από τον σταυρό μας και καμμιά λιτανεία, ξορκίζοντας πλημμύρες, σεισμούς και καταποντισμούς, ώστε να σκορπιστούν οι συμφορές στο πυρ το εξώτερον... 
Οι λιμοί εξαιρούνται, καθώς μας έχουνε ήδη επισκεφτεί και δεν το έχουνε σκοπό να μας εγκαταλείψουν με τίποτα...
Σε μια ανοχύρωτη χώρα(πόλη), οι πλημμύρες της Παρασκευής, εκτός από τόνους νερού, έφεραν στην επιφάνεια και τις αυθαιρεσίες και τα κακώς κείμενα, πολλών ετών.
Το δυστύχημα ήταν πως, η μεγάλη ετούτη καταιγίδα, αφαίρεσε στο πέρασμα της, την ζωή ενός νεαρού κοριτσιού, αφήνοντας παράλληλα πίσω της και πάρα πολλές καταστροφές σε ιδιωτική και δημόσια περιουσία(αλλά αυτά είναι ένα "τίποτα" όταν έχει χαθεί ένα νέο παιδί...)
Οι δικαιολογίες πως ήταν η μεγαλύτερη νεροποντή των τελευταίων ετών(ήταν), δεν αναιρεί το μερίδιο ευθύνης κανενός μας, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως...   
Ο "Ξενοκράτης" δεν μένει πια εδώ...για την ακρίβεια, δεν έμενε ποτέ σ' αυτήν εδώ την χώρα... 

*Δράττομαι μιας δεύτερης ευκαιρίας, για να πω πως, εκεί στην άνοδο του Κηφισού, στο ύψος των Αγίων Αναργύρων, υπάρχει μια γέφυρα που είναι ζήτημα χρόνου να σωριαστεί.
Υπάρχει κανείς υπεύθυνος σ' αυτόν τον τόπο, ή αργά ή γρήγορα, θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα;...             

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
http://pistos-petra.blogspot.gr/