"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
Με τσαντίζεις αφόρητα.
Με τσαντίζεις αφόρητα.
Από την πρώτη στιγμή κιόλας μου έκανε κλικ το υφάκι σου το δήθεν χαλαρό, κι ας έκρυβε στη χροιά του το υποχθόνιο μήνυμα, πως αποδέχεσαι μεν τον άλλον, αλλά ας μην ξεχνιόμαστε εσύ είσαι ο ρυθμιστής...
Καμωμένος από ένα κράμα υπεροχής κι ανασφάλειας, πάνω που νομίζει κανείς πως έχεις καταλάβει τον χώρο αφαιρώντας όλο το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα, αρχίζεις να κατακρημνίζεσαι κι άντε μετά να σε πιάσω μην τυχόν και τσακιστείς από το βάθρο σου.
Η ζωή σου σε συνέχειες γεμάτες σασπένς καθημερινού σήριαλ.
Δεν είσαι κανενός εσύ. Ούτε καν του ίδιου σου του εαυτού. Αλίμονο.
Ακόμα κι εκείνος ο έρμος, έρχονται κάτι νύχτες που σε ψάχνει στα σοκάκια της πόλης κι ύστερα αρχίζει αναμετάξυ σας ένα τέτοιο τρελό κυνηγητό, σαν τα παιδιά που αρέσκονται στα παιχνίδια.
Είσαι άραγε το πιο εγωκεντρικό πλάσμα ή ένα ζηλευτά φτιαγμένο κομψοτέχνημα;
Τρέμεις πως σ' έχω ψυχανεμιστεί κι όταν μου μιλάς, φυλάς πάντα τα νώτα σου.
Από ποιον;
Αυτός που του κρύβεσαι βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με σένα, είσαστε στην ίδια φωτογραφία, γράφετε με τα ίδια δάχτυλα, κολυμπάτε στα ίδια βαθιά νερά κι ύστερα κρατάτε χρονόμετρο πόση ώρα θα αντέξετε ακόμα στη δίνη της ανυπαρξίας.
Τις καλές σου μέρες είσαι το πιο εύκολο μάθημα της χρονιάς, μέχρι που γίνεται και πάλι η έκπληξη κι αρχίζεις να κολλάς στην ίδια τη σελίδα κυκλωμένος από έναν τρελό πανικό, όμοιο με παγιδευμένο χελιδόνι σ' ένα δωμάτιο δίχως παράθυρα.
Θυμάσαι τις υποσχέσεις σου; Τα λόγια που μου δώρισες ένα ανήλιαγο απόγευμα;
Τις νότες που σε προδώσαν και σ' απελευθέρωσαν, έστω και προσωρινά από τα δεσμά σου;
Για να έχεις όμως στα πρόχειρα και μια δικαιολογία, κατασκευάζεις ένα άλλοθι πως μέσα σου εκτρέφεις ένα κουκούλι που όρκο τιμής έδωσε, πως κάποτε θα αποκτήσει φτερά πεταλούδας.
Κατά βάθος το μόνο που θες είναι να αναλάβει την ευθύνη ο άλλος για να νιώθεις εσύ αναμάρτητα.
Κρατάς έναν σουγιά και κόβεις τις διόδους για τα περάσματα.
Αυτές τις ώρες σου χαρίζω το πιο ισχυρό μου συναίσθημα. Σε μισώ.
Γιατί ξέρω πως, όταν είσαι καλός είσαι ο καλύτερος κι όταν είσαι κακός είσαι ο χειρότερος.
Κοίτα να δεις που τελικά μπορεί και να με ποθείς...
Ποιος δεν ποθεί άλλωστε το alter ego του κρυμμένο σε πυκνά φυλλώματα καπνού και ομίχλης.
Εκείνο το εκρηκτικό χημικό που ποτίζει τον ουρανό, όταν εξελίσσεται επικίνδυνα κοντά, μια πυρκαγιά.
Το φοβάσαι που σου αξίζω.
Αυτό το τόσο τρομαχτικό συναίσθημα του κόσμου, σε βγάζει από βολές κι από υπόγεια.
Κάθε που έρχονται εκείνες οι υπόγειες μοναξιές σου, τόσο όμοια επαναλαμβανόμενες, νομίζεις πως έχεις νικήσει τον "εχθρό" κι είσαι κυρίαρχος και πάλι.
Γελιέσαι. Είναι σα να λες στον άλλον "σταμάτα να με σκέφτεσαι ΤΩΡΑ!".
Το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να του γίνεις εμμονή στο κεφάλι του μέσα.
Αυτό το "κλειστόν" που κατεβάζεις αιφνιδίως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια παράφορη επιτάχυνση σκέψης.
Αν αυτό επιδιώκεις, το πέτυχες... Μα που βγάζει αυτό το μονοπάτι;
Ξέρεις το δρόμο παρακάτω ή χαθήκαμε στο δάσος;...
(Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αντιγραφή και η αναδημοσίευση)
Αυτό το κείμενο ήταν η συμμετοχή μου στο ένατο παιχνίδι "παίζοντας με τις λέξεις" της γλυκιάς μου Φλώρας που αυτή τη φορά το φιλοξένησε η μελλοντική συνεργατάρα μου me(maria) με την ίδια επιτυχία και το ίδιο μεράκι ομολογώ και τις ευχαριστώ θερμά και τις δυό!
Παιδί/φωτογραφία/νερό/υπόσχεση/χελιδόνι...
Για την ιστορία να πω πως, αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για το παιχνίδι.
Απλά το έγραψα μια μέρα για να το αναρτήσω κι έπειτα είδα πως είχαν αρχίσει οι συμμετοχές για το παιχνίδι.
Έκανα κάποιες μικρές μετατροπές κυρίως για να εντάξω τις λέξεις-κλειδιά (αυτές με τα κόκκινα γράμματα) και το έστειλα.
Το έστειλα, μια κουβέντα είναι!
Το τι τράβηξα για να το στείλω είχε τη μεγάλη πλάκα!
Κάνω ωραία-ωραία τις μετατροπές, πάω να το στείλω στο Μαράκι,
μου έβγαινε λάθος το μέηλ! Δεν πτοήθηκα η ατρόμητη ξανθιά..!
Στέλνω ένα μήνυμα στη Φλώρα και της ζητώ το μέηλ της Μαρίας.
Μου στέλνει η Φλώρα το μέηλ, στέλνω το κείμενο στη Μαρία.
Βλέπει η Μαρία το..."Με τσαντίζεις", παθαίνει ένα σοκ κι αρχίζει να αναρωτιέται τι μου έκανε και...με τσάντισε!!!
Της ξαναγράφω "ξέρεις Μαράκι αυτό είναι για το παιχνίδι" και όλα Οκ!
Όλα Οκ ως τη στιγμή που βγαίνει στον...αέρα το κείμενο και βλέπω πως, ο..χασάπης-Μαρία (χαχαχα!)...έχει κόψει μια μεγάλη παράγραφο στο τέλος!
Της ξαναστέλνω μήνυμα: "Μαρία, αυτή τη φορά...με τσαντίζεις στ' αλήθεια" -χαχαχα! αστείο είναι αυτό παιδιά!- και μετά πολλών βασάνων, βγαίνει το κείμενο στο κουρμπέτι!!
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους φίλους με ψήφισαν, αλλά και γενικώς όλους τους φίλους που μπήκαν στη διαδικασία και με διάβασαν.
Ευχαριστώ το αγαπημένο μου Φλωρούκο γι' αυτή την δεύτερη καρφίτσα!...
Πάμε για το δέκατο παιχνίδι παιδιά!
Στου πόθου το αγρίμι που...
"χαθήκαμε στο δάσος"...
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
Καμωμένος από ένα κράμα υπεροχής κι ανασφάλειας, πάνω που νομίζει κανείς πως έχεις καταλάβει τον χώρο αφαιρώντας όλο το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα, αρχίζεις να κατακρημνίζεσαι κι άντε μετά να σε πιάσω μην τυχόν και τσακιστείς από το βάθρο σου.
Η ζωή σου σε συνέχειες γεμάτες σασπένς καθημερινού σήριαλ.
Δεν είσαι κανενός εσύ. Ούτε καν του ίδιου σου του εαυτού. Αλίμονο.
Ακόμα κι εκείνος ο έρμος, έρχονται κάτι νύχτες που σε ψάχνει στα σοκάκια της πόλης κι ύστερα αρχίζει αναμετάξυ σας ένα τέτοιο τρελό κυνηγητό, σαν τα παιδιά που αρέσκονται στα παιχνίδια.
Είσαι άραγε το πιο εγωκεντρικό πλάσμα ή ένα ζηλευτά φτιαγμένο κομψοτέχνημα;
Τρέμεις πως σ' έχω ψυχανεμιστεί κι όταν μου μιλάς, φυλάς πάντα τα νώτα σου.
Από ποιον;
Αυτός που του κρύβεσαι βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με σένα, είσαστε στην ίδια φωτογραφία, γράφετε με τα ίδια δάχτυλα, κολυμπάτε στα ίδια βαθιά νερά κι ύστερα κρατάτε χρονόμετρο πόση ώρα θα αντέξετε ακόμα στη δίνη της ανυπαρξίας.
Τις καλές σου μέρες είσαι το πιο εύκολο μάθημα της χρονιάς, μέχρι που γίνεται και πάλι η έκπληξη κι αρχίζεις να κολλάς στην ίδια τη σελίδα κυκλωμένος από έναν τρελό πανικό, όμοιο με παγιδευμένο χελιδόνι σ' ένα δωμάτιο δίχως παράθυρα.
Θυμάσαι τις υποσχέσεις σου; Τα λόγια που μου δώρισες ένα ανήλιαγο απόγευμα;
Τις νότες που σε προδώσαν και σ' απελευθέρωσαν, έστω και προσωρινά από τα δεσμά σου;
Για να έχεις όμως στα πρόχειρα και μια δικαιολογία, κατασκευάζεις ένα άλλοθι πως μέσα σου εκτρέφεις ένα κουκούλι που όρκο τιμής έδωσε, πως κάποτε θα αποκτήσει φτερά πεταλούδας.
Κατά βάθος το μόνο που θες είναι να αναλάβει την ευθύνη ο άλλος για να νιώθεις εσύ αναμάρτητα.
Κρατάς έναν σουγιά και κόβεις τις διόδους για τα περάσματα.
Αυτές τις ώρες σου χαρίζω το πιο ισχυρό μου συναίσθημα. Σε μισώ.
Γιατί ξέρω πως, όταν είσαι καλός είσαι ο καλύτερος κι όταν είσαι κακός είσαι ο χειρότερος.
Κοίτα να δεις που τελικά μπορεί και να με ποθείς...
Ποιος δεν ποθεί άλλωστε το alter ego του κρυμμένο σε πυκνά φυλλώματα καπνού και ομίχλης.
Εκείνο το εκρηκτικό χημικό που ποτίζει τον ουρανό, όταν εξελίσσεται επικίνδυνα κοντά, μια πυρκαγιά.
Το φοβάσαι που σου αξίζω.
Αυτό το τόσο τρομαχτικό συναίσθημα του κόσμου, σε βγάζει από βολές κι από υπόγεια.
Κάθε που έρχονται εκείνες οι υπόγειες μοναξιές σου, τόσο όμοια επαναλαμβανόμενες, νομίζεις πως έχεις νικήσει τον "εχθρό" κι είσαι κυρίαρχος και πάλι.
Γελιέσαι. Είναι σα να λες στον άλλον "σταμάτα να με σκέφτεσαι ΤΩΡΑ!".
Το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να του γίνεις εμμονή στο κεφάλι του μέσα.
Αυτό το "κλειστόν" που κατεβάζεις αιφνιδίως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια παράφορη επιτάχυνση σκέψης.
Αν αυτό επιδιώκεις, το πέτυχες... Μα που βγάζει αυτό το μονοπάτι;
Ξέρεις το δρόμο παρακάτω ή χαθήκαμε στο δάσος;...
(Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αντιγραφή και η αναδημοσίευση)
Αυτό το κείμενο ήταν η συμμετοχή μου στο ένατο παιχνίδι "παίζοντας με τις λέξεις" της γλυκιάς μου Φλώρας που αυτή τη φορά το φιλοξένησε η μελλοντική συνεργατάρα μου me(maria) με την ίδια επιτυχία και το ίδιο μεράκι ομολογώ και τις ευχαριστώ θερμά και τις δυό!
Παιδί/φωτογραφία/νερό/υπόσχεση/χελιδόνι...
Για την ιστορία να πω πως, αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για το παιχνίδι.
Απλά το έγραψα μια μέρα για να το αναρτήσω κι έπειτα είδα πως είχαν αρχίσει οι συμμετοχές για το παιχνίδι.
Έκανα κάποιες μικρές μετατροπές κυρίως για να εντάξω τις λέξεις-κλειδιά (αυτές με τα κόκκινα γράμματα) και το έστειλα.
Το έστειλα, μια κουβέντα είναι!
Το τι τράβηξα για να το στείλω είχε τη μεγάλη πλάκα!
Κάνω ωραία-ωραία τις μετατροπές, πάω να το στείλω στο Μαράκι,
μου έβγαινε λάθος το μέηλ! Δεν πτοήθηκα η ατρόμητη ξανθιά..!
Στέλνω ένα μήνυμα στη Φλώρα και της ζητώ το μέηλ της Μαρίας.
Μου στέλνει η Φλώρα το μέηλ, στέλνω το κείμενο στη Μαρία.
Βλέπει η Μαρία το..."Με τσαντίζεις", παθαίνει ένα σοκ κι αρχίζει να αναρωτιέται τι μου έκανε και...με τσάντισε!!!
Της ξαναγράφω "ξέρεις Μαράκι αυτό είναι για το παιχνίδι" και όλα Οκ!
Όλα Οκ ως τη στιγμή που βγαίνει στον...αέρα το κείμενο και βλέπω πως, ο..χασάπης-Μαρία (χαχαχα!)...έχει κόψει μια μεγάλη παράγραφο στο τέλος!
Της ξαναστέλνω μήνυμα: "Μαρία, αυτή τη φορά...με τσαντίζεις στ' αλήθεια" -χαχαχα! αστείο είναι αυτό παιδιά!- και μετά πολλών βασάνων, βγαίνει το κείμενο στο κουρμπέτι!!
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους φίλους με ψήφισαν, αλλά και γενικώς όλους τους φίλους που μπήκαν στη διαδικασία και με διάβασαν.
Ευχαριστώ το αγαπημένο μου Φλωρούκο γι' αυτή την δεύτερη καρφίτσα!...
Πάμε για το δέκατο παιχνίδι παιδιά!
Στου πόθου το αγρίμι που...
"χαθήκαμε στο δάσος"...
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
