Χθες αποχαιρέτησα μια καμένη λάμπα και μια μαύρη φούστα που δεν μου έκανε πια.. Η λάμπα έφυγε χωρίς κανένα..συναισθηματικό δίλημμα, η φούστα πάλι, άστα να πάνε. Το μεγαλύτερο γαμώτο ήταν ότι έχω παχύνει -σε σχέση με μια εικοσαετία πριν!- που την είχα αγοράσει. Θα μπορούσα άνετα να την είχα χαρίσει όπως κάνω και με άλλα ρούχα, ωστόσο αυτή η φούστα ανήκε σε εκείνη τη γνωστή κατηγορία "αν δεν σε έχω εγώ, δε θα σε έχει κανένας" -κι έτσι οδηγήθηκε στον κάδο. Τί γίνεται ρε παιδιά;;
Έχετε κι εσείς συναισθηματικό δέσιμο με κάποια υλικά αγαθά; Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να μην ένιωθα έτσι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να μένει στην ντουλάπα μου μια μπλούζα η οποία δεν μου κάνει πια, αλλά μου θυμίζει χαρούμενες στιγμές που έζησα με εκείνη την μπλούζα και με ένα μαύρο παντελόνι, που επίσης δεν μου κάνει.. Αφήστε δε, που έχω και τον καημό ότι τότε ήμουν πιο νέα και πιο όμορφη! (διότι όλα μπορεί να με εγκαταλείψουν κάποτε, αλλά όχι και η μετριοφροσύνη μου!😋κάπου όπα!)
Να, το βρήκα. Οι καλές στιγμές κρύβονται πίσω από κάθε ρούχο που αδυνατώ να αποχωριστώ, αλλά και πάλι, γιατί οι στιγμές να είναι δεμένες με τα υλικά αγαθά, δεν υπάρχει τάχα άλλος τρόπος να μένουν ζωντανές μέσα μας; Προφανώς και υπάρχει. Η μνήμη δεν είναι απαραίτητα οπτικός "τύπος", αλλά αυτό το "περασμένα μεγαλεία" είναι που με κρατά εξαρτημένη: κοίτα μια μέση που είχα, και χωρούσα "εδώ μέσα" ρε φίλε!
Κι ύστερα είναι κι εκείνη η χρονική στιγμή με αυτό το λευκό κοστούμι που επίσης δεν μου κάνει, τότε που τα ίσια ξανθά μαλλιά μου "φλέρταραν" με την πλάτη μου, εγώ φουλ ερωτευμένη, κι ακόμα είναι μες στο μυαλό μου στη διαπασών η μουσική που ακουγόταν σε εκείνο το καλοκαιρινό γλέντι, ενόσω εγώ πετούσα στα σύννεφα. Κοίτα να δεις τώρα που ούτε αυτό το λευκό κοστούμι θα το χαρίσω ποτέ μου, αλλά και ποτέ δε θα το πετάξω...
♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡
Foto: Pinterest ~ Ο τίτλος τής ανάρτησης είναι απόφθεγμα τού Φρίντριχ Νίτσε
❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫
