♫♪ ΜΙΑ ΦΟΥΝΤΩΣΗ ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΕΧΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ♪♪♫

Πες ότι είναι Σάββατο και θες να ξεκουραστείς 
από τις στραβές και την κούραση της εβδομάδας.
Οξύμωρο; Πιθανόν, αφού κάποιοι δεν εργάζονται θα μου πεις. 
Ναι, αλλά τα βάσανα είναι πολλά, δεν είναι μόνο στη δουλειά.
Ρίξε κάτι απάνω σου. Θα σου πρότεινα κατά προτίμηση
κάτι με νότες. Που να το ακούς και να σου φτιάχνει το κέφι.
Να μυρίζει Ελλάδα του παλιού καλού καιρού.
Να σου θυμίζει τα βήματα του χασάπικου, από ένα οικογενειακό γλέντι.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, τι σου 'ρχεται πρώτο-πρώτο στο μυαλό; 

Πρωτόπαιξα σ΄ένα μαγαζί στην παραλία, 

μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. 

Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί 

κι έκατσα περίπου δυο μήνες. 

Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, 

κοίταζα πάντα κάτω, 

αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. 

Εκεί όμως που έπαιζα, 

σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι 

και βλέπω μια ωραία κοπέλα. 

Τα μάτια της ήταν μαύρα. 

Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, 

μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν.

Πήρα λοιπόν μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:

"Μια φούντωση μια φλόγα 

έχω απόψε στην καρδιά

Λες και μου 'χεις κάνει μάγια

Φραγκοσυριανή γλυκιά..."

Ούτε και ξέρω πως τη λέγανε 

ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι΄αυτήν μιλάει το τραγούδι. 

Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή.

Μάρκος Βαμβακάρης 10/5/1905-8/2/1972

Η διαδρομή με το τρένο ήταν πληκτική.

Από συνηθισμένους ανθρώπους

μέχρι ανθρώπους που "ζουν" ζητώντας βοήθεια.

Εκεί μέσα συνειδητοποιείς πως αδύνατον

να βοηθήσεις όλο τον κόσμο που έχει ανάγκη.

Αφού δεν μπορείς να σώσεις καν τον ίδιο σου τον εαυτό.

Έχεις μερικά ευρώ στην τσέπη, σε ποιον να πρωτοδώσεις;

Επάνω στη μιζέρια σου και στη μιζέρια του διπλανού σου,

σε έναν σταθμό μπαίνει μια μπάντα.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα είσαι αμήχανος.

Αλλά μετά αρχίζει το κοντραμπάσο

κι είναι σα να φεύγεις από το παράθυρο ξαφνικά

και να μεταφέρεσαι στα Βαλκάνια, σε χρόνο μηδέν.

Ξεχύνεται όλη αυτή η μουσική μέσα σου

και παρακαλάς να αργήσει ο επόμενος σταθμός

για να μην πάρει όλη αυτή την παρέα μακριά σου.

Κι αυτά τα χαμόγελα, αχ αυτά τα χαμόγελα!

Ο,τι έχεις χάσει εσύ μέσα στη μιζέρια της χρεοκοπίας σου

το έχουν κερδίσει εκείνοι κι ας είναι οικονομικοί μετανάστες.

"Από που είσαστε;" τους ρωτάς 

"από τη Ρουμανία" σου απαντούν,

 λες κι έφυγαν από τον Παράδεισο

και βρέθηκαν πάλι σ' έναν Παράδεισο!

Το βλέμμα τους απορεί πως είσαι εσύ ο μόνος που δεν το βλέπει,

πως η ζωή, με ένα ακορντεόν, ένα κοντραμπάσο και μια κιθάρα,

είναι σκέτος Παράδεισος, ανάμεσα σε σταθμούς και βαγόνια τρένου.

Η Μουσική δεν έχει σύνορα και σήμερα, σιγοσφυρίζοντας την Φραγκοσυριανή, είναι αφιερωμένη στις Μπάντες του Δρόμου!

..........................................................................................

...................... "o pio pistos filos tou skylou" ................ Foto ......................