Κάθε φορά που της λέει πως θα 'ρθεί, εκείνη παρακαλάει τον καιρό να είναι αίθριος, με μέτριους ανέμους και αρκετή ηλιοφάνεια. Οι δρόμοι να μην έχουν κίνηση, οι οδηγοί όλου του κόσμου να είναι συνετοί και να 'χουν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Κάθε φορά που της λέει πως θα 'ρθεί, εκείνη κάνει το σταυρό της, κοιτάζει την ώρα και υπολογίζει: ένα τέταρ-
το να περάσει μέσα από την κεντρική αγορά, βάλε κάνα μισάωρο μέχρι να βγει στον κεντ-ρικό δρόμο, το πολύ σε μια ώρα θα είναι εδώ. Άντε μιάμιση, λεπτό παραπάνω. 14:15 just.
Κάθε φορά που έρχεται, η τηλεόραση κλείνει ερμητικά, οι νότες από το ραδιόφωνο κατα-κλύζουν το σαλόνι, ανοίγουν όλα τα παράθυρα για να μπει το φως του ήλιου και να φωτί-
σει τα μάτια της, τα σύννεφα αναβάλλουν επ' αόριστον το πέρασμα τους απ' τη γειτονιά.
Κάθε φορά που είναι σπίτι, η κουζίνα έχει την τιμητική της, τα πιάτα παρατάσσονται με ποικίλες γεύσεις επάνω στο τραπέζι, το φαγητό έχει πετύχει στο αλάτι, το γλυκό δεν απα-γορεύεται. Κάθε φορά που είναι σπίτι, η μυρωδιά του τσαγιού με περγαμόντο, σουλατσά-
ρει στα δωμάτια, τα σχέδια στο τραπεζομάντηλο ζωντανεύουν, ο σκύλος πανηγυρίζει.
Κάθε φορά που είναι εκεί, η αύρα του καταλαμβάνει όλες τις γωνίες, οι φοβίες παραμερί-ζονται, οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες είναι ήρεμες, το κινητό της είναι κλειστό, ο ύπνος έρχεται γλυκά, δεν παραμονεύουν φανταστικοί εχθροί στο σκοτάδι, τα όνειρα έχουν φως. Τα πρωινά χουζουρεύει λίγο παραπάνω στο κρεβάτι της, το ξυπνητήρι παραμένει βουβό.
Κάθε φορά που ετοιμάζεται να φύγει, τα σύννεφα επιστρέφουν απειλητικά στον ουρανό,
ο χρόνος κυλάει με ταχύτητα φωτός, η αγκαλιά της νιώθει ήδη τον αποχωρισμό...
Κάθε φορά που φεύγει, το σπίτι επανέρχεται σε μια απόλυτη τάξη που μυρίζει μοναξιά.
Κάθε φορά που φεύγει, οι σιωπές μακραίνουν τις ώρες, οι θόρυβοι του δρόμου ελλοχεύ-
ουν κινδύνους, η βροχή χτυπάει απειλητικά τα παράθυρα, τα χέρια της ιδρώνουν, τα δω-
μάτια ξεθάβουν τους φόβους της, η τηλεόραση από εχθρός γίνεται σύμμαχος, το φαγητό της είναι ένα σνακ του ποδαριού μπροστά στο νεροχύτη, ο καφές πικρίζει το στόμα. Κάθε φορά που λείπει, όλα γερνούν. Το μόνο που επωάζει, είναι η αναμονή της επιστροφής.
Υ.Γ Το παρόν κείμενο μιλά για μια Μητέρα και ένα Παιδί. Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται Ρητά Η Αντιγραφή Και Η Αναδημοσίευση
ουν κινδύνους, η βροχή χτυπάει απειλητικά τα παράθυρα, τα χέρια της ιδρώνουν, τα δω-
μάτια ξεθάβουν τους φόβους της, η τηλεόραση από εχθρός γίνεται σύμμαχος, το φαγητό της είναι ένα σνακ του ποδαριού μπροστά στο νεροχύτη, ο καφές πικρίζει το στόμα. Κάθε φορά που λείπει, όλα γερνούν. Το μόνο που επωάζει, είναι η αναμονή της επιστροφής.
Υ.Γ Το παρόν κείμενο μιλά για μια Μητέρα και ένα Παιδί. Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται Ρητά Η Αντιγραφή Και Η Αναδημοσίευση
................................................................................ "o pio pistos filos tou skylou"................... Foto .........................................................
................................................................................................................
................................................................................................................
................................................................................................................
................................................................................................................
Εσύ ποιο τραγούδι θα ήθελες στην κηδεία σου;
................................................................................................................
................................................................................................................
Πόσο τρυφερό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινήθηκα! ("Κάθε φορά που λείπει, όλα γερνούν" άμα θες εσύ....)
Φιλί τεράστιο...μανούλα ♥
ΥΓ: πάλι και σήμερα στο σπίτι :(
Καλημέρα Αριστέα και σε ευχαριστώ :))
ΔιαγραφήΚαλημέρα Πέτρα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν καν διαβάσω το υστερόγραφο το μυαλό μου πήγε στην μάνα μου που έτσι ακριβώς έκανε και κάνει όταν με περιμένει.
Φιλάκια!
Είδες; Όλα είναι τόσο ίδια τελικά... :))
Διαγραφήκαλημερα αδυναμια μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι νοιωθουν οι μητερες στην αναμονη των παιδιων τους.
συγκινηθηκα! θελω τη μαμα μου να την αγκαλιασω τωρα! :)
Εύχομαι να την αγκαλιάσεις εν όψει Σαββατοκύριακου :)
Διαγραφήυπέροχο και απο την ανάποδη εκδοχή μιάς και παιδιά δεν έχω ακόμα, για την μανούλα μου λοιπόν ... αλλά και για την ερωτική συντροφη δεν ξέρω μήπως οι άντρες καποια στιγμή το συνδέουμε και λίγο αυτο... τέλος πάντων για να μην περιαυτολογώ πρωινιάτικα υπέροχο κείμενο φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έχεις δίκιο φίλε Νικόλα, αλλά σαν τα παιδιά, δεν έχει! :))
ΔιαγραφήΜε αυτό, έτσι στα ξαφνικά, έκλαψα έτσι απλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά, μα πάρα πολλά!!!
υ. γ.
Κατά τα άλλα είμαι σκληρό καρύδι, τρομάρα μου!
Εσύ σκληρό καρύδι;... Επέτρεψε μου να αμφιβάλλω... :))
ΔιαγραφήΈλα μωρέ συγκινήθηκα πρωινιάτικα! Τι τρυφερό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ!
Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου!
Την καλημέρα κι από μένα, δυο μέρες μετά! Αχαχα! :))
Διαγραφήπολύ όμορφο, μας έφτιαξε την διάθεση
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Blue :))
Διαγραφήαπλά Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρίς..περιττά..
την αγάπη μου!
Ευχαριστώ Ιώ μου :))
ΔιαγραφήΚαλημέρα Πετράδι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ευαίσθητο κείμενο που
δεν θες να τελειώσει!!!!
φιλάκι γλυκό ♥
Για ευαίσθητους αποδέκτες :))
ΔιαγραφήΤο μυαλό μου πήγε στην αναμονή συντρόφου. Βλέπεις περνώ μια φάση, που η απουσία του γιόκα μου φαντάζει ανέκδοτο! Ίσα ίσα, που σκέφτομαι κάποιες στιγμές πότε θα ανεξαρτητοποιηθεί, επιτέλους :)))) Όπως και να ΄χει το κείμενο σου είναι υπέροχο, τρυφερό και συγκινητικό!!! Σε φιλώ γλυκά, όμορφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια... :)))
ΔιαγραφήΠρος το παρόν... "κάθε φορά..." είναι ένα μικρό ταξιδάκι στην καθημερινότητά μου... Σκέφτομαι πώς θα είναι όταν θ' ανοίξει τα φτερά της για τη δική της ζωή... Πόσο άδεια η δική μου χωρίς εκείνη... Και τι θησαυρός οι πολύτιμες (μετρημένες, όπως θα 'ναι τότε) στιγμές μαζί της...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφο, τρυφερό κείμενο!
Πολλά φιλιά, καλή μου Πέτρα! ❤
Ζήσε το σήμερα -μαζί της- όσο μπορείς χαρά μου... :))
ΔιαγραφήΕίσαι μια Πέτρα εσύ! Εκεί που λέμε πάει τρελάθηκε το κορίτσι μας (οκ και θεότρελο, αν θέλεις), μας πετάς ένα τέτοιο κείμενο και λιώνουμε ομαδικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά έβαλα τα κλάματα, βλέπεις με πιάνει εντελώς και από τις 2 μεριές και σαν κόρη και σαν μαμά.Η μανούλα μου μένει μακριά μου και οι 2 κορούλες μου σπουδάζουν μακριά μου, οπότε καταλαβαίνεις σε τι συγκινησιακή φόρτιση βρίσκομαι.Το μόνο που εύχομαι είναι να΄ναι καλά και ας χρησιμοποιώ μόνο τη τεχνολογία για να τις νιώσω κοντά μου.
Υπέροχο τρυφερό κορίτσι, κέντησες πάλι.
ΥΓ...Άσχετο!αν ξέρεις τι να κάνω για το κακόβουλο λογισμικό στείλε μου e- mail...μέχρι τότε προσπάθησε να μπεις από Firefox Mozilla.
Και σε μενα εδώ και καιρό το ιδιο μου γραφει Γιωργία μου και δεν ήξερα πως να σε ειδοποιήσω.. τωρα βλέπω οτι και η Πέτρα εχει το ιδιο πρόβλημα..
Διαγραφή@ Georgette,
Διαγραφήδεν ήθελα να σε στενοχωρήσω καλή μου... Ας είσαστε όλοι καλά, αυτό μετράει!
Α! Και κάτι άλλο! "Firefox Mozilla";;;; Δεν τον ξέρω τον κύριο!! Αχαχαχα! (Βουτσάς) Καμάρι μου, σου ζητώ -από δω και πάλι- συγνώμη, αλλά ο γιος μου (ειδικός επί τέτοιων θεμάτων, ως νέος της εποχής) μου είπε ότι δεν πρέπει να μπαίνω σε τέτοιες σελίδες, διότι θα βλάψουν τον υπολογιστή μου. Σε παρακαλώ όμως, ρώτα κάποιον αρμόδιο για να σου λύσει αυτό το θέμα. Φιλιά πολλά κι αν διορθώσεις κάτι, ενημέρωσέ με, για να μπορώ να σε επισκέπτομαι γενικώς :))
ΔιαγραφήΑντε πρωι πρωί να με κάνετε να κλάψω!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη μοναδική αγάπη, τι μοναδικό δέσιμο, πόση λατρεία ξεχιλίζει αυτή η σχέση μάνας παιδιού;;
Λίγωσες την ψυχούλα μου!
Σου στέλνω τεράστιο φιλί!!
Είναι η πιο δυνατή σχέση μακράν.. :))
ΔιαγραφήΠω πω! Μου θύμησες εμένα την εποχή που ο γιος μου υπηρετούσε τη θητεία του, στου διαόλου τη μάνα από τον τόπο κατοικίας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης μου θύμησες και μια μεγάλη χρονική περίοδο, που λόγω της εργασίας μου ζούσα μακριά από τον κ. Μήτσο ο οποίος με επισκεπτόταν τα Σαββατοκύριακα! Ωραία χρόνια! Τα καλύτερα Σαββατοκύριακα της ζωής μας! Οι ενδιάμεσες ημέρες της εβδομάδας ήταν λίγο δύσκολες, αλλά ευτυχώς τώρα πέρασαν ανεπιστρεπτί!
Κοινώς, σήμερα μου θύμησες πολλά!
Κίσιζ δίαρ Μία Πέτρα!
Όλοι έχουμε ζήσει τέτοιες -φορτισμένες συναισθηματικά- στιγμές... :))
ΔιαγραφήΠόσο ζεστό, πόσο τρυφερό και συγκινητικό το κείμενό σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόλο που περιγράφεις την αναμονή της έλευσης του παιδιού, το ένιωσα απόλυτα, κι ας μην έχω παιδί να περιμένω - βλέπεις, ακριβώς έτσι αισθανόμουν και εγώ όταν κατάφερνα να δω το σύντροφό μου έπειτα από μήνες απουσίας...
Σε φιλώ!
Όταν αποκτήσεις παιδί, θα αλλάξει η σειρά! :))))
ΔιαγραφήΦυσικα! Λιγα χρονια πριν, 4 δηλαδη περιπου, θα διαβαζα πιστευοντας πως ειναι ερωτικο το κειμενο και θα με εξεπλητε το τελος. Τωρα ομως, μου ηταν προφανες! Μονο για το παιδι μου μπορω να νιωσω τετοια προσμονη, οσο κι αν αγαπω τον ανθρωπο μου! Φιλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες τα ρε πεταλου(λου)δένια μου! :))
ΔιαγραφήΠοια μάνα είναι αυτή που δεν έχει νιώσει έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το φάρμακο.... είναι η συμφιλίωση με τη μοναξιά, την χαζοτηλεόραση....
μόνο κάπου - κάπου ξεπετιούνται κάποιες αναρτήσεις σαν αυτή τη δική σου,
σαν της Κανελλάκη... που αγγίζουν τις καρδιές και κάνουν τις μοναξιές
να γίνονται παρεϊστικες...
(Με έχεις κάνει λιώμα)
Σε φιλώ και αποχωρώ κατασυγκινημένη.
Ζητώ συγνώμη.. :(( Φιλιά πολλά :)
ΔιαγραφήKαλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτυχες τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας να τις
κάμεις συγκινητικές ζωγραφιές.
Εγώ δεν μετρώ πια τις στιγμές. Ξέρω ότι δεν θα έρθει ποτέ.
Λυπαμαι τοσο... Ουτε μπορω να φανταστω τον πονο σου....
Διαγραφή@ Ντένη, το σχόλιο σου με έχει σοκάρει από προχθές και δεν βρίσκω τίποτα να απαντήσω... Όλο λόγια είμαι, αλλά στα σοβαρά, δεν βρίσκω λόγια...
ΔιαγραφήΕξαίρετο Πέτρα μου.......! δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολλά παραπάνω για να αποδώσουν την ομορφιά του. Μπράβο για τη δύναμη της έκφρασης.....! σε χαρακτηρίζει ....... Καλό απόγευμα να έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ φίλε Γιάννη :)
ΔιαγραφήΕξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα χρησιμότατο κείμενο για τα (ανώριμα) παιδιά, κυρίως μεγάλης ηλικίας…, που δε μπορούν να κατανοήσουν τη σκέψη τής Μάνας τους, την αγωνία της, την απέραντη ανεκτικότητά της.
«Το μόνο που επωάζει, είναι η αναμονή τής επιστροφής»!
Θαυμάσιος επίλογος!
Έχεις απόλυτο δίκιο φίλε Άρη. Κι εμείς "τα μεγάλα παιδιά" πολλές φορές είμαστε γεμάτοι έπαρση... Την καλημέρα μου :)
ΔιαγραφήΤι υπέροχο τρυφερό κείμενο! Το κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για μάνα με παιδί! Όταν λείπει ο γιος μου στη γιαγιά, στο σπίτι κυριαρχεί μια νεκρική ακινησία, μια αβάσταχτη τάξη. Κι όταν γυρνάει όλα τα αντικείμενα παίρνουν ζωή, γίνονται φωτεινά! Κι όταν μαγειρεύω μόνο για αυτόν, το φαγητό γίνεται πεντανόστιμο, κι ας μην είμαι καλή μαγείρισσα! Πώς γίνεται αυτό; με ρωτάει ο άνδρας μου! Δεν έχω ιδέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όταν έρθει με το καλό η ώρα που θα έρχεται στο σπίτι σαν επισκέπτης, έτσι ακριβώς θα νιώθω όπως το περιγράφεις!
Φιλιά Πέτρα μου! Μας συγκίνησες σήμερα!
Πω πω. Τι γλαφυρά που τα περιέγραψες Σοφία μου, όπως πάντα άλλωστε... :))
ΔιαγραφήΚαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήουφ με συγκίνησες πάλι!!
Εσύ το έγραψες προφανώς για το γιο σου;....
Εμένα μου θύμισε άλλα.....
Δεν ξεφεύγεις τελικά από το παρελθόν!
{Κάτι ήξερα και δεν έμπαινα στα blogs......}
Εξαιρετικό!
Πολλά φιλάκια:))
Χτυπάω κάτι "φλέβες" ώρες ώρες! :))
ΔιαγραφήΕπειδή ακούστηκε κάπως αυτό τώρα, εννοώ, πως λέμε: "χτύπησα φλέβα" κοινώς "πάτησα κάλους"...
ΔιαγραφήΟΛΗ η συγκινηση και ο λη η αγαπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ενα υπεροχο κειμενο..
Ευχαριστω,Πετρα..!!
Κι εγώ ευχαριστώ φίλε Μαχαίρη, που υπάρχουν ευαίσθητα ώτα :))
Διαγραφήάντε μωρέ...συγκινήθηκα πολύ! Όλες οι μαμάδες τελικά τα ίδια κάνουν τελικά, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι έκανα και με τον Αλέξανδρο και ας μην τον είχα παιδί μου, χαχα! Η επιστροφή κι ο αποχωρισμός τόσο αγαπημένων προσώπων αποτελούν πάντοτε πολύ δυνατές στιγμές, γεμάτες συναισθήματα και συγκινήσεις!
Πολλά φιλάκιαααα Πέτρα μου!!! ♥
Ναι Αναστασία μου, έτσι είναι, αλλά με το Παιδί, δεν συγκρίνεται τίποτα τελικά.. :))
Διαγραφήεπειδή έζησα μια τετοια κατάσταση ,αλλά στο ερωτικό της,περιέγραψες τέλεια την ατμόσφαιρα οποιασδήποτε προσμονής και χωρισμού στη συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα Πέτρα!
"Ρε που τα βρίσκω, που τα συνταιριάζω;" Παπαγιαννόπουλος!
ΔιαγραφήΧμμμ μου θύμισες την μαμά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα Πέτρα μου :)
Εννοείς...ηλικιακά;;; Αχαχαχα!!
ΔιαγραφήΌχι βρε....μ'αυτά που διάβασα την θυμήθηκα!!!
ΔιαγραφήΕίπα κι εγώ! Χαχα :))
ΔιαγραφήΗ ανάρτησή σου με προσδιορίζει Είκοσι συναπτα έτη πάει και έρχεται η μεγάλη μου κόρη και ακόμη δεν συνήθισα αυτη την κατάσταση ,απλά ο χρόνος μαλάκωσε κάπως τα συναισθήματα του αποχωρισμού Δεν κυλά πια τόσο έντονα και γρήγορα το αίμα από το κεφάλι στα πόδια και τούμπαλιν μέχρι του σημείου της ζάλης.... Φιλάκια Πέτρα με τις ακρως ιδιαίτερες αναρτήσεις σου (οχι σάλτσες και άλλες τινες .... σαχλαμαρίτσες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Έφη μου, με συγκίνησε πολύ το σχόλιο σου... Είκοσι χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή. Σου εύχομαι καλή δύναμη και να την χαίρεσαι την κοπελιά σου :))
ΔιαγραφήΠόσο υπεροχα έδωσες το συναισθημα της απουσίας και της επιστροφής..του πιο αγαπημένου προσώπου της ζωής μας..Πετρίνα μου..!!! οσο μακρυα και να πάνε.. πάντα θα τα θέλουμε κοντά μας.. και παντα θα υπαρχουν αυτές οι στιγμές που θα γεμίζουν τα κενά μας με τον ερχομό τους..!!..με συγκίνησες ματια μου.. φιλακιαααααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν θελεις στηλε μου το μεηλ σου πλιζζζ......εδώ....roulamakedonisa@gmail.com.
Σμαράγδι μου, το μέηλ μου βρίσκεται στο βάθος της σελίδας μου (στο γκρι πλαίσιο) αλλά θα σου στείλω μέηλ. :))
ΔιαγραφήΜε συγκίνησες πάλι, μπαγάσικο! Ναι, έτσι νιώθουμε κι εμείς όποτε ένα από τα κορίτσια μας πρόκειται να έρθει: να είναι ούριοι οι άνεμοι, να μην έχει χιόνι στο αεροδρόμιο, να μην αποκλειστεί το τρένο, να φύγει εγκαίρως από τη δουλειά για να προλάβει...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Τώρα βλέπω πως τα έγραψα ακριβώς ανάποδα χρονολογικά! :))
Να της ετοιμάσουμε το δωμάτιο, να στρώσουμε το κρεβάτι, οι παντόφλες φρεσκοπλυμένες στο χαλάκι, ένα τσουρέκι Τερκενλή πάνω στο γραφείο...
Καλή σου νύχτα.
Ω Θεέ μου, έχω συγκινηθεί κι εγώ πάρα πολύ με τα σχόλια σας... Τη γνωρίζω πάντως πάρα πολύ καλά τη σειρά κι εγώ, από το ανιψούδι μου... :((
ΔιαγραφήΚάθε φορά είναι τα ίδια γεμίσματα στον ερχομό και τα ίδια αδειάσματα στον αποχωρισμό !! Τα έχω ζήσει και τα δυο !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρυφερή μου Πέτρα σε μοσχοφιλώ
Όπως όλοι μας λίγο πολύ... Σε φιλώ :))
ΔιαγραφήΕίναι πράγματι συγκλονιστικό το πώς έχουν κάποιοι άνθρωποι τη χάρη να χρωματίζουν τον κόσμο γύρω μας. Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άνθρωποι, φίλοι, συγκενείς, σύντροφοι. Εύχομαι να μυρίζει πάντα περγαμόντο το σπιτικό σου! Καλή σου μέρ Πέτρα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τσάι περγαμόντο μιλάμε, όλα τα λεφτά! :))
ΔιαγραφήΤη ζω αυτή την ιστορία εδώ και μερικές βδομάδες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!!!
Άρα ξέρεις... Τα φιλιά μου :))
Διαγραφήκαλημέρα Πέτρα και καλό μήνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε θερμά για το σχόλιο σου
στο blog μας.
Κάναμε εκ νέου την επιβαιβέωση στο
blog σου.
Συγχαρητήρια
ευχαριστούμε
Παύλος & Μαριέτα
Να είστε καλά φίλοι μου :)) Καλό μήνα επίσης!
ΔιαγραφήΑυτή είναι η μια όψη, η όμορφη, η ευχάριστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυωδιαστή, γλυκειά και ζουμερή.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη.
Ο γιος που έλειπε για μήνες, επιστρέφει απ' το στρατό, μπαίνει στο σπίτι και η μάνα του βλέπει μεξικάνικο σήριαλ.
Απορροφημένη καθώς ήταν απ' το σίριαλ, δεν του 'δωσε και πολλή σημασία.
Έτσι γεννήθηκε ο γνωστός "Πεχλιβάνης" του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όπου παρακαλεί τον άνεμο να 'ρθει ως τιμβρός να τα σαρώσει όλα: τηλεοράσεις, οθόνες κρυστάλλου, του κόσμου τη ραστώνη.
(για να εξηγούμαστε: η ιστορία είναι δική του, όχι δική μου!)
Και είμαι βέβαιος πως κι εκείνη η μάνα άλλο τόσο αγαπούσε το παιδί της, όσο και η μάνα της αφήγησής σου.
Απλά η πρώτη έχασε κάπου το δρόμο, το νόημα. Αποχαυνώθηκε.
Η δεύτερη κρατάει γερά...
Τα πάντα όλα υπάρχουν στη ζωή Μαζεστίξ, απλά, ναι, η δεύτερη κρατάει πολύ γερά...
ΔιαγραφήΌμορφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και καλή σου μέρα :))
ΔιαγραφήΤώρα γιατί εγώ έχω την αίσθηση ότι περιγράφεις τη δική σου ζωή, τη δική σου προσμονή, τη δική σου χαρά, τα δικά σου σύννεφα, τη μοναξιά που σου αφήνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα συναισθήματα μόνο όποιος τα έχει βαθειά μέσα του μπορεί να τα περιγράψει!
Λένε πως μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις.
Πάντα πίστευα πως τη λέξη "μάνα" δεν μπορούν να την περιγράψουν χιλιάδες εικόνες.
Κάνε λοιπόν τον πολλαπλασιασμό να βρεις η “μάνα” πόσες λέξεις είναι.
Αν ρίξεις μια ματιά στα σχόλια, θα δεις ότι αφορά όλες τις Μανάδες του κόσμου... :)
Διαγραφήτρυφεραδα... διαχυτη
ΑπάντησηΔιαγραφή♥
ΔιαγραφήΕγώ τώρα συγκινήθηκα... Τόσο τρυφερό και τόσο αληθινό... Αχ, δεν ήταν ό,τι χρειαζόμουν αυτή την ώρα!!!!!!!!!!! Πετριά έφαγα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά λατρεύω σε!!!!!!
Συγνώμη -και από σένα- φιλεναδάκι μου... Τα φιλιά μου κι ανταποδίδω τα συναισθήματα :)
ΔιαγραφήΑχ αθάνατη Ελληνίδα μάνα!!!! Υπέροχο κείμενο Πέτρα μου!! Ξεχειλίζει συγκίνηση κι αγάπη η ανάρτησή σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρυφερούδι μου εσύ!!!! Φιλάκια ολόγλυκα!!!! :))))
Είδες η Ελληνίδα μάνα; Απορώ γιατί δεν είπε κι ένα: "ρίξε κάτι απάνω σου, θα κρυώσεις"! Φιλιά πολλά :)
Διαγραφή