Μαμά, γερνάω μαμά...

Όλα μου, γερνούν μαμά. Μια αντίστροφη μέτρηση από παιδάκι ακόμα, με γερνάει μαμά. Θα φταίει το μυαλό που δεν έβαλα όταν έπρεπε ίσως. Όταν εγώ αναζητούσα τη ζεστή σου αγκαλιά, αλλά εσύ την είχες κλείσει ερμη-τικά; Να δεις που τότε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα άρχισαν να γερνούν...

Κι έπειτα, είναι που η αγάπη άργησε έναν αιώνα μαμά. Κι άμα η αγάπη αργεί, κλείνουν οι δρόμοι από τον παγετό. Κανένα έκτακτο δελτίο θυέλλης δεν είναι ικανό να μας προφυλάξει. Τι να σου κάνουν κι οι συμβουλές και τα "να προσέχεις", τι να σου κάνουν και τα "ρίξε κάτι πάνω σου"... Όταν έχεις περάσει μοναχός έναν παγωμένο ωκεανό, οι συμβουλές βουλιάζουν.

Δεν με ελέγχω πια μαμά. Δηλαδή, εκεί που νομίζω πως με ελέγχω, εκεί το έχω χάσει το παιχνίδι και το έχει αναλάβει ο κακός μου εαυτός, ο κακός μου ο καιρός, ο χρόνος, δεν ξέρω ποιος άλλος διάολος το έχει αναλάβει, αλλά όχι εγώ. Ήθελα να ήξερα ποιος είπε πως "αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί", ου, εμένα μου λες, αν κι αυτό με τη συνωμοσία το πιστεύω! 

Πονάω παντού μαμά. Αν με ρωτήσεις πόσο χρονών είμαι, μερικές φορές νομίζω πως είμαι πάνω από εκατό. Από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια, όλα μου πονάνε μαμά. Πιο πολύ από όλα όμως πονάνε οι νύχτες μου. Εκεί να δεις πόνο. Οι νύχτες μου είναι αρρώστια ανίατη. Δε με νοιάζει αν το είπε ο γιατρός, το λέω εγώ που ξέρω τις νύχτες μου καλύτερα από τον καθένα. 

Και μην σε ξανακούσω να παθαίνεις πανικό και να ανησυχείς για το τί- ποτα. Ξέρεις πόσο "τίποτα" είναι μια βρύση που στάζει μαμά; Ρώτα εμέ- να που πνίγομαι καθημερινά μέσα σε μια κουταλιά νερό. Αχ, πως πέρα- σαν έτσι τα χρόνια μαμά... Από τότε που ήμουν ένα ροδαλό μωρό, μέχρι σήμερα που μετράω δεκαετίες...από τότε που έκρυβες τα σοκολατάκια στο ντουλάπι (κι εγώ τα έβρισκα πάντα) μέχρι σήμερα που...θυμάσαι τι μου είπες προχθές μαμά; "Να σου δείξω που είναι τα ρούχα που θα φορέσου- 

με όταν θα..."..."άσε μας ρε μάνα! αηδίες μεσημεριάτικα!"..."αηδίες; ξεχνάς πόσο χρονών είμαστε παιδί μου;" Ούτε που να το θυμάμαι, εδώ γέρασα εγώ. Και στο ενδιάμεσο, τα παράπονα μου, τα γιατί και τα γαμώτο μου.

Και κοίτα ένα μυστήριο, του κόσμου το κριτήριο πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες... Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα και ατυχής...

Βρήκα όμως τον τρόπο να αγαπώ τα σωστά σας, μα και να συγχωρώ τα λάθη σας μαμά. Κλείδωσα στο ντουλάπι του μυαλού μου εκείνους τους γονείς που ανησυχούσαν πάντα με τον πιο λάθος τρόπο. Και ξεκλείδωσα εκείνους τους γονείς που ξέρουν μόνο να αγαπούν και να αποδέχονται. Υπέρβαση το λένε αυτό μαμά. Υπέρβαση. Κι αποφάσισα να το κάνω μια μέρα...που είδα τις ρυτίδες της ψυχής μου γερασμένες στον καθρέφτη... 

Μαμά, γερνάω μαμά... Γερνάω με μια ταχύτητα που με θορυβεί και με μουδιάζει. Κάθε πρωί κοιτάζω στον καθρέφτη να δω αν έχω γεράσει κι άλλο. Μετράω τις άσπρες τρίχες του μυαλού μου κι όλο και πληθαίνουν. 

Και ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ μαμά; Πως θα ΄ρθει μια μέρα και θα εί- μαστε τρία γεροντάκια στο σαλόνι, γύρω από το τζάκι και θα αναπολού- με τις μέρες εκείνες, που τα παιδικά μας όνειρα τα πήρε η βροχή και τα παρέσυρε στη θάλασσα. Πριν πνιγούμε όλοι μαζί μαμά, να προλάβω να 

σου πω πόσο σ' αγάπησα. Δεν στο έχω πει ούτε μια φορά, μα ξέρεις πως περίμενα εσένα να το ξεστομίσεις έστω και μια φορά. Τι περιμένεις πια μαμά; Ο χρόνος μας μετρά αντίστροφα και μας οδηγεί μοιραία προς την αιωνιότητα. Μα πριν γίνουμε κι εμείς φωτογραφίες, μάθε το επιτέλους 

μαμά...το "έλα" και το "αντίο" σου ζητούσα στη ζωή μου πάνω από όλα...

 Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται Ρητά Η Αντιγραφή Και Η Αναδημοσίευση

"Τα παιδιά στην αρχή αγαπούν τους γονείς τους – όταν μεγαλώνουν τους κρίνουν – κάποιες φορές τους συγχωρούν". Όσκαρ Ουάιλντ

................................................................................

Σινεμά "ο Παράδεισος" κλικ σε...Μια Πέτρα Foto

 ❤¸¸.•*¨*•♫ ...................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫