ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ: ΕΝΑ ΧΑΡΑΜΑ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Στο "βιογραφικό" μου περιλαμβάνεται, μεταξύ άπειρων άλλων γεγονότων βεβαίως και κάποια βραδιά γενεθλίων, κάτι...αιώνες πίσω, με εμένα στην εφηβική ηλικία, που -παραδόξως πως- αν και δεν είχαμε χρήματα ως οικογένεια, είχαμε κανονίσει να πάμε ένα βράδυ στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, η οποία εκείνη περίπου την εποχή είχε εμφανιστεί στα μουσικά δρώμενα. 

Εγώ, κολλημένη εκείνη την περίοδο...εμμονικά στα ρεμπέτικα και συγκεκριμένα; 

Στον Βασίλη Τσιτσάνη. Τον "γεράκο" μου... 

Έτσι τον έλεγα... Δυο ημέρες λοιπόν πριν από τα γενέθλια μου και την έξοδο μας στην Αρβανιτάκη, πεθαίνει ο Βασίλης Τσιτσάνης. 

Έπεσα σε πένθος βαρύ. Αν δεν ήξερε κάποιος την οικογενειακή μας κατάσταση, θα έλεγε πως μόλις είχα χάσει τον παππού μου, φυσικό δεν ήταν να πενθώ;... 

Οπότε πάμε στην Ελευθερία, με την ελπίδα πως θα διασκεδάζαμε τα γενέθλια μου αφενός κι αφετέρου, θα ξεπερνούσα κι εγώ το...πένθος! 

Μεγάλη επιτυχία! 

Η Ελευθερία, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, όχι μόνο άρχισε να μιλάει για τον Τσιτσάνη, όχι μόνο του αφιέρωσε την βραδιά εκείνη, αλλά τραγουδούσε και τα τραγούδια του το ένα πίσω από το άλλο!... 

Τόσο πολύ κλάμα "μετά μουσικής", δεν είχα ξαναρίξει ποτέ, στην μέχρι τότε ζωή μου... 

Τι "γενέθλια" και βλακείες, η βραδιά εξελίχθηκε σε..."παρηγοριά", αφού όλη η οικογένεια είχε πέσει πάνω μου και με εκλιπαρούσε να σταματήσω το κλάμα και να συνέλθω επιτέλους! Χαμπάρι εγώ. 

Το είχα πάρει εντελώς...προσωπικά, όπως πάρα πολλά άλλα πράγματα επίσης σ' αυτήν τη ζωή! Μα να πάει και να μου πεθάνει βρε Θεέ κι εμένα να μην με σκεφτεί καθόλου κι ούτε καν να με ρωτήσει;!... 

Πως θα ζήσω τώρα εγώ, χωρίς τον "γεράκο" μου;... Από τη επόμενη κιόλας ημέρα, άρχισα την συλλογή "έντυπου" υλικού για την ζωή και το έργο του, φωτογραφίες, αφιερώματα, στίχους. Έκανα την "βιογραφία" του..."φύλλο και φτερό".

Πολλοί στίχοι.
Πολύ ταλέντο. 

Πολλές πενιές. 

Πολλές επιτυχίες. 

Πολύ φτώχεια. 

Πολύς αγώνας. 

Πολύ πάθος. 

Πολύ πείσμα. 

Πολύ μεράκι. 

Πολύς πόνος. 

Πολλά νοήματα. 

Πολλοί συνεργάτες. 

Πολύ κέφι. 

Πολύς καημός. 

Πολλοί φίλοι. 

Πολλοί εχθροί. 

Πολύ παραφιλολογία. 

Πολύ Μπουζούκι. 

Πολύ Ιστορία. 

Πάρα πολύ Ιστορία. 

Η ζωή και το έργο του, μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια, στην αστείρευτη Ιστορία της Μουσικής. 

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1915 και πέθανε στο Λονδίνο(σε νοσοκομείο) το 1984. 

Η Μοίρα επέλεξε για εκείνον, την ίδια ημερομηνία για να του δώσει τη ζωή και την ίδια για να του τη στερήσει: 18 Ιανουαρίου. ΕΝΑ "ΧΑΡΑΜΑ"... 

Για το έργο του, τι αναφορά να κάνω εγώ, αλήθεια... 

Υπήρξαν γενιές ολόκληρες, που απλά, γεννήθηκαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, ερωτεύτηκαν, πόνεσαν, θρήνησαν, αγωνίστηκαν, γλέντησαν, έζησαν, πέθαναν, μέσα από τα αμέτρητα δημιουργήματα του. 

Κι εξακολουθούν και οι επόμενες γενιές... 

Το ονοματεπώνυμο του Βασίλη Τσιτσάνη είναι συνώνυμο με ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα κεφάλαια της Ελληνικής Μουσικής Ιστορίας... 

Μια ατελείωτη..."ΛΙΣΤΑ" ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μας, χωρίς να καταφέρει ποτέ κανένας να αντιγράψει, να σπιλώσει, να...αλλοιώσει και να επαναλάβει το παραμικρό, από το μέγεθος, την αξία της και την γνησιότητα της...

Ο "ΓΕΡΑΚΟΣ" ΜΟΥ...

"Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει" 

"Ακρογιαλιές Δειλινά"
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"