ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΕΝΤΡΑ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Είδα δεκάδες δέντρα να καίγονται μπροστά στα μάτια μου. 

Να αφανίζονται μέσα σε μια στιγμή κάτω από τις φλόγες. 

Έγινα θεατής -με τον τρόμο στο βλέμμα- μεγάλης καταστροφής δασικών εκτάσεων ολόκληρων. 

Έκλαψα μερόνυχτα ολόκληρα και ξύπνησα από τους απαίσιους εφιάλτες μου, που έβλεπα στον ύπνο μου να αναπαράγεται η πραγματικότητα που είχα βιώσει. 

Δεν αντέχεται... 

Κι ύστερα ένα πρωί πήγα σ' ένα δάσος καμένο. 

Γονάτισα εκεί ανάμεσα στα άψυχα κουφάρια των δέντρων κι έψαχνα να βρω το συναίσθημα της στιγμής. 

Δεν υπήρχε τίποτα. 

Κενό. 

Φιλοξένησα ένα δέντρο. Καμένο. Βασανισμένο. 

Το πήρα στο σπίτι μου και στόλισε το σαλόνι μου. 

Προσπαθούσα να του επουλώσω τις πληγές. Δεν γινόταν. Είχε πεθάνει. 

Το κουφάρι του ήταν εκεί μαζί μου. Στο σαλόνι. Η ψυχή του ήταν παραδομένη προ πολλού... 

Δεν έχω αγοράσει ποτέ στη ζωή μου ένα αληθινό δέντρο για τα Χριστούγεννα.

Νομίζω ότι είναι αμαρτία. Και δεν πείθομαι ότι είναι ''παραγωγή'' προς πρόσκαιρη κατανάλωση. 

Γιατί, δέκα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, σκοντάφτω στους δρόμους επάνω σε παρατημένα δέντρα...πρώην γιορτινά και...πρώην ''χρήσιμα''... 

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ...  

Είδα δεκάδες ανθρώπους να ''καίγονται'' μπροστά στα μάτια μου. 

Να αφανίζονται μέσα σε μια στιγμή κάτω από τις ''φλόγες''. 

Έγινα θεατής -με τον τρόμο στο βλέμμα- μεγάλης καταστροφής, ανθρώπινων οικογενειών ολόκληρων. 

Έκλαψα μερόνυχτα ολόκληρα και ξύπνησα από τους απαίσιους εφιάλτες μου, που έβλεπα στον ύπνο μου να αναπαράγεται η πραγματικότητα που είχα βιώσει. 

Δεν αντέχεται... 

Κι ύστερα ένα πρωί οδηγούσα σε έναν δρόμο κάπου στις δυτικές συνοικίες. 

Στο φανάρι με πλησίασε ένας νεαρός Έλληνας. Ρακένδυτος. Με επιχείλιο έρπη και σάπια δόντια. 

''Είμαι άστεγος'' μου είπε. 

Και τον πίστεψα. Του έδωσα 3 μπάρες δημητριακών που είχα μαζί μου. Με ευχαρίστησε. Αλλά μου έκανε κι ένα πικρό σχόλιο: 

''Τώρα φοβάμαι πως θα μου ανοίξει η όρεξη κι ύστερα δεν θα ξέρω πως να την κλείσω...'' 

Όταν άναψε το φανάρι έφυγα κι έψαχνα να βρω το συναίσθημα της στιγμής. 

Δεν υπήρχε τίποτα. 

Κενό... 

Επέστρεψα στη ''σιγουριά'' του σαλονιού μου. 

Προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που πριν λίγο είχαν αντικρίσει τα μάτια μου. 

Η ζωή ενός νεαρού ανθρώπου πεταμένη στο δρόμο. 

Το ταλαίπωρο κορμί του περιδιάβαινε στους δρόμους. 

Το άδειο στομάχι του τον οδηγούσε στη ζητιανιά... 

Ο εγωισμός του  -έρμαιο των συγκυριών- ήταν παραδομένος προ πολλού... 

Δεν έχω ντραπεί ποτέ περισσότερο στη ζωή μου. 

Νομίζω ότι θα ήθελα να είχε ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

Και φυσικά δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. 

Γιατί είναι ένα ανάμεσα στα πολλά. 

Γιατί αυτός ο άνθρωπος μέχρι πριν λίγο καιρό  είχε μια δουλειά και την έχασε. 

Είχε μια στέγη που δεν μπορούσε πια να την πληρώσει. 

Και τώρα πια, όλο και πιο συχνά, θα ''σκοντάφτω'' στους δρόμους επάνω σε, παρατημένους από την Πολιτεία, πολίτες...πρώην αξιοπρεπείς και...πρώην ''χρήσιμους''... 

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ... 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝΤΡΑ αφανίζονται με ΚΤΗΝΩΔΗ ευκολία καθημερινά σ' αυτήν τη χώρα. 

Καταπίνονται από ένα "ΣΥΣΤΗΜΑ" ΣΑΠΙΟ ΩΣ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ... 

Μεταφιεσμένοι "ψυχοπονιάρηδες" 
πολιτικοί μετατρέπουν την αρρωστημένη τους ματαιοδοξία σε χαβούζα... 

Υπάρχει ένα ελαφρυντικό. 

Για τα δέντρα. 

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΟΥ. 

Και γι΄αυτό παραμένουν ανυπεράσπιστα αθώα. 

Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. 

Για τους ανθρώπους. 

ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΝΟΥ. 

Και γι' αυτό παραμένουν ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ένοχοι. 

Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να αντισταθούν στον αφανισμό τους. 

Μόνο οι άνθρωποι οφείλουν να προστατέψουν τους ανθρώπους και τα δέντρα. 

Τι άλλο περιμένουν ακόμα;...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
http://pistos-petra.blogspot.gr/