ΚΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΜΑΙ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"ΜΕΡΟΝΥΧΤΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ"
Είχα πει πως θα γλίτωνα την παγίδα. 
Είπα πως είναι μόνο μια βόλτα στην εξοχή, εκεί πέρα στα αλώνια. 
Ατελείωτες εκτάσεις στάχυνου ή ανώριμου μενεξεδί, μιας άνοιξης που την περιμένω χρόνια τώρα να έρθει εδώ, γιατί όλοι λένε πως φτάνει πάντα μετά τον χειμώνα. Ψέματα. 
Χάθηκα μέσα σ' εκείνες τις λωρίδες του πράσινου και της ελπίδας και πέταξα ψηλά έναν αετό, προσμένοντας να αγγίξει λίγο ήλιο, έτσι, ίσα για να μου πει μονάχα, πόσο πολύ μπορεί να καίνε οι αχτίδες του. 
Μου είχαν πει πως απαλύνεται ο πόνος και λειαίνει και πως όποτε νιώθω την καρδιά μου βαριά, να ανοίγω "σελίδες" "από πράσινο και κόκκινο και μενεξεδί", για να νιώθω καλύτερα. 
Έκανα ακριβώς ότι μου σύστησαν. 
Άπλωσα τις παλάμες μου στα πλήκτρα κι αναζήτησα "τα χρώματα". 
Γέμισε η οθόνη μου κόκκινα και μπλε και πορτοκαλί και ροζ και βιολετιά, που είχαν όλα τους "φωνές" και μου μιλούσαν δυνατά. 
Χωρίς ήχο... 
Είπα "δε βαριέσαι μωρέ, θα το συνηθίσω αυτό με τον καιρό"...κι "όρμηξα" με λαχτάρα να βαφτώ μέσα σε κόκκινα και βιολετιά και πορτοκαλί... 
Άπλωσα τα εσώτερα μου στα χωράφια του άπειρου κι ύστερα άρχισα σιγά σιγά όλο και να το οριοθετώ αυτό, όλο και να το περιορίζω. 
Επέλεξα τα χωράφια εκείνα, που το χώμα τους ήταν καρπερό και τα νερά των ποταμών τους με ξεδιψούσαν. 
Όλα μου τα είχαν πει. 

Εκείνο που μου απέκρυψαν μόνο, ήταν πως, υπάρχει ένα πηγάδι εκεί, ανάμεσα στους θάμνους, που είναι κρυμμένο για τα καλά κι ούτε που το διακρίνει ανθρώπου μάτι. 
Όποιος πέσει στο στόμα του δεν έχει γυρισμό. 
Το μαγγάνι του σάπισε από καιρό και δεν θα κατέβαζε ποτέ του ένα σκοινί, ούτε καν για κρέμασμα... 
Είμαι μέσα στο πηγάδι φίλε. 
Από κει μέσα σου γράφω τις νύχτες μου. 
Από κει μέσα ανασαίνω τις μέρες μου. 
Από κει μέσα πλημμυρίζουν τα δάκρυα μου. 
Τόσο, που το πηγάδι ανέβασε τη στάθμη του και τώρα κινδυνεύω πια από πνιγμό. 
Γιατί μου τα είπανε όλα κι όμως μου έκρυψαν πως "οι φωνές" δεν θα ζωντανέψουν ποτέ... 
Θα παραμείνουν "γράμματα". 
Που, όταν έχω χαρά θα φαίνονται λαμπερά και μεγάλα κι όταν η ψυχή μου ανταριάζει, θα γίνονται θαμπά από τα δάκρυα...
Μέχρι που φτάνω να πιστέψω ώρες-ώρες, πως δεν υπάρχει κανείς, πουθενά...
Να δεις που...μόνη μου τις γράφω όλες αυτές τις αράδες. 
Μόνη μου γράφω τις σκέψεις μου κι εκείνες έχουνε τόση δύναμη που μου απαντούν σχηματίζοντας από μόνες τους προτάσεις. 
Δεν περιμένω λοιπόν κάτι άλλο να μου συμβεί.

Τα δάκρυα μου θα ορμούν αστείρευτα στα μάγουλα μου, σ' εκείνα τα μάγουλα που κανείς δεν θα απλώσει "ένα χέρι" να τα χαϊδέψει κι ούτε να σκουπίσει τρυφερά ένα δάκρυ. 
Κανένα "κομμάτι συμπαράστασης" δεν θα διοχετευτεί μέσα από την φωτεινή οθόνη για να παρηγορήσει τις αγωνίες μου, κανένα "χέρι" δεν θα με κλείσει στην αγκαλιά του και καμμιά "φωνή"...με ήχο δεν θα διασκεδάσει τους φόβους μου. 
Πάλι εγώ; 
Πάλι εγώ;...
Μόνη εγώ λοιπόν καλούμαι να με γιατροπορέψω και να με προστατέψω τα βράδια εκείνα...που η συννεφιά φέρνει καταιγίδα κι η καρδιά πλημμυρίζει ως τα υπόγεια...

Φεύγω φίλε. 
Σκαρφαλώνω από το πηγάδι, με τα νύχια μου και με τα δόντια μου, παίρνω τα πληγωμένα μου φτερά και επιχειρώ μια βόλτα νυχτερινή πάνω από τα χωράφια... 
Αν υπάρχει κάτι αληθινό, θα το βρω επιστρέφοντας το ξημέρωμα, κάτω από το χαλάκι της πόρτας. 
Κι αν δεν είναι όλα αυτά παρά μόνο μια ψευδαίσθηση, κάνε μου τότε σε παρακαλώ μια χάρη τελευταία...
"...όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί, για να μου πεις να μη φοβάμαι"...           

Αφιερωμένο...




"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
http://pistos-petra.blogspot.gr/