Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...


Μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή ενός παιδιού, είναι η αλλαγή περιβάλλοντος. Ρώτα με να σε ρωτώ.
Όταν ήμουν παιδάκι στο δημοτικό, μέναμε στην επαρχία κι οι γονείς μου αποφάσισαν πως θα φεύγαμε για την πρωτεύουσα. Η αλλαγή πλεύσης με βρήκε ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Αμέσως μετά τις διακοπές του σχολείου, εγώ βρισκόμουν κιόλας στην πόλη.

Δυο αναμνήσεις που χαράσσουν τη μνήμη μου, είναι αρχικά η χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου στην επαρχία, όπου ανεβάσαμε ένα θεατρικό κι εγώ υποδυόμουν "το κοριτσάκι με τα σπίρτα"!!! Θυμάμαι ακόμα πόσο παγωμένα ήταν τα πλακάκια της αίθουσας του σχολείου (κανείς δεν σκέφτηκε να έριχνε εκεί μια κουβέρτα;;), όπου παιζόταν το θεατρικό κι εγώ κειτόμουν στα πατώματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς, μερικές μέρες μετά, φύγαμε για την Αθήνα.... 

Την τραυματική περίοδο των αμέσως επόμενων ετών στην πόλη, ως προς την μη προσαρμογή μου στο νέο αυτό περιβάλλον, θα μου επιτρέψεις να σου την πω όταν...εκδώσω βιβλίο! Μιλάμε τώρα για πολλά κεφάλαια ανένταχτων ημερών, μηνών, ετών, και χάνεται στο άπειρο ο χρόνος!!

Η λύση για μένα -για να ξεφεύγω από αυτήν την σκληρή πραγματικότητα εννοώ- ήταν η πιο κλασσική: ονειροπόληση! Από τότε ήμουν ένα ονειροπαρμένο ον! Η πρώτη μέθοδος λοιπόν (παλιά μέθοδος και δοκιμασμένη!) ήταν: κρατάμε ένα βιβλίο στα χέρια και κάνουμε και καλά ότι διαβάζουμε! Η δεύτερη ήταν να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ώρες ατελείωτες μιλάμε!

Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, αλλά εκτιμώ πως, επειδή το διαμέρισμα το έβλεπα 
ως φυλακή, καθόμουν σχεδόν πάντα στο παράθυρο και κοιτούσα απέξω τον δρόμο της πόλης. Πολυκατοικίες κι άγιος ο Θεός. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη ανάμνηση που σου έλεγα: μια Πρωτοχρονιά με έκλεισαν οι γονείς μου στο δωμάτιο μου να διαβάσω (!) για να πάει λέει γούρι και να διαβάζω όλη τη χρονιά!!! Ωχ! Παναγία μου! Ακόμα να το χωνέψω, αλλά ας ήταν καλά το παράθυρο του δωματίου μου, που έβλεπε σ' ένα ξέφωτο κι εγώ χάζευα έναν μικρό κηπάκο που είχε η πολυκατοικία και τα περιστέρια που κατέβαιναν για συμπαράσταση ίσως;.... 

Δεν θα σου ζητήσω να με παρηγορήσεις σήμερα. Θα ήθελα μόνο να μοιραστούμε αν υπήρχε ένα δικό σου "παράθυρο" στα παιδικά χρόνια, που σε παρηγορούσε και γλύκαινε τις μεγάλες αλλαγές. Εκείνες που προέκυπταν μέσα από τις αποφάσεις των γονιών μας, για το καλό μας!

_____________________ "o pio pistos filos tou skylou" _________ Foto ______________________

55 σχόλια:

  1. Καλημέρα και καλή χρονιά!
    Για μένα παράθυρο ήταν τα βιβλία... Χωνόμουν στις σελίδες τους και ταξίδευα με τους ήρωες... φανταζόμουν πως ήμουν στην παρέα του Τρελαντώνη, λάτρευα να ήμουν η Τζο στις "Μικρές Κυρίες"... έπλαθα κόσμους φανταστικούς, πλασμένους στα μέτρα μου... και γλίτωνα την γκρίνια γιατί έλεγαν πως διάβαζα κι έτσι η απόδραση γινόταν αποδεκτή κι από το σπίτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Σοφία, χαίρομαι που άνοιξα σε όλους σας ένα "παράθυρο" στις αναμνήσεις σας και με εμπιστευτήκατε από καρδιάς! Καλό βράδυ και καλή σου χρονιά με υγεία!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα γλυκό μου Πετράδι
    Όλοι οι ονειροπόλοι έχουν ένα σημείο αναφοράς για ενατενίσεις
    Για μένα το σημείο αυτό ήταν
    ένα μικρό μπαλκονάκι που είχε πρόσβαση
    μόνο απ' το δωμάτιο μου
    Εκεί περνούσαν ατέλειωτες ώρες εμπνεόμουν
    διάβαζα κυρίως ποίηση (από εκεί έχει ρίζες το βίτσιο μου)
    και σκάρωνα της νιότης τα ονείρατα
    Μυθικός σχεδόν χώρος που ποτέ η καρδιά δεν θα το απαρνηθεί
    κι ας έχει περάσει τώρα σε άλλα χέρια!!!!
    Δες αυτό που έγραψα πριν λίγα χρόνια:
    http://gialeni.blogspot.gr/2008/08/blog-post_22.html

    Πολλά φιλιά και κράτα πάντα ανοικτό αυτό το παράθυρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά Ελένη μου, αυτό το "παράθυρο" -το blog μου- έχει την ομορφότερη θέα κι εννοείται ότι θα το κρατώ ανοιχτό, πάντα εδώ, για σας! Σ' ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Joan,
    Mε γύρισες πίσω στα μικράτα μου, με την ανάρτησή σου...
    Θυμάμαι πως κρατούσα ημερολόγιο κι έγραφα τις σκέψεις μου.
    Πολλές από τις σελιδές του, ήταν βουτηγμένες στο θυμό και το δάκρυ..
    Χάραζα όνειρα και περίμενα.... να μεγαλώσω.

    Χρόνια μετά, συγχώρεσα τις επιλογές τους, για να μπορέσω να ενηλικιωθώ.
    Διαφορετικά, θα ήμουν ακόμη εγκλωβισμένη σ΄εκείνες τις κακογραμμένες, θυμωμένες σελίδες...
    Καλημέρα να έχουμε...
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπου εκεί προς το τέλος συμφωνούμε απόλυτα... Τα είπες όπως ακριβώς θα ήθελα να τα πω κι εγώ... Σ' ευχαριστώ γλυκιά μου Αννιώ, φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  4. αδυναμιουλα μου καλημερα!!!
    διαβαζντας το κειμενο σου θελησα να θυμιθω και εγω το δικο μου αραθυρο.
    τελικο το βρηκα, ηταν και ειναι η τρελα μου αλλα δεν τη δειχνω αντα!

    φιλακια φιλη! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια δόση τρέλας όλη την έχουμε (ή την κατασκευάζουμε) για να σωθούμε από κάποιες αναμνήσεις που ίσως μας πλήγωσαν... Πολλά φιλιά γλυκιά μου Κική!

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα κορίτσι! Η μεγάλη αλλαγή για εμένα, ήταν όταν μετά τον θάνατο του αδελφού μου κατέφθασαν τα επόμενα αδελφάκια, εγώ έπρεπε να το παίζω μεγάλη και υπεύθυνη ξαφνικά, μετά από την περίοδο της βασιλείας μου στο σπίτι! Μεγάλο ζόρι! Η διέξοδος μου, ήταν όταν κατάφερνα να απομονωθώ στο μπάνιο παριστάνοντας ότι ήταν το σπίτι μου, η μπανιέρα ήταν το κρεβάτι μου και οι κούκλες τα μωρά μου! Μιλούσα ασταμάτητα φτιάχνοντας σενάρια...Αργότερα, το κλειστό σαλόνι του σπιτιού μας έγινε ο παράδεισος μου, το ραδιόφωνο έπαιζε διαρκώς και διάβαζα ότι με ευχαριστούσε! Τελικά το μυστικό δεν ήταν να κοιτώ έξω από το παράθυρο αλλά να μην αφήνω παράθυρο στον έξω κόσμο! Τι να μου κάνει ένας ψυχίατρος ολάκερο ιατρικό συμβούλιο μου χρειάζεται...... Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω συγκλονιστεί με τις ιστορίες σας ρε παιδιά. Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου... Πολλά γλυκά φιλιά Ειρηνούλα μου. Σ ευχαριστώ πολύ για την εξομολόγηση καρδιάς...

      Διαγραφή
  6. Ένα ποίημα και συστήνω ένα βιβλίο που πιστεύω θα λατρέψεις, Η ποιητική του Χώρου, εκδόσεις Χατζηνικολή, γάλλου συγγραφέα.

    Τα παράθυρα

    Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
    μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
    για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
    ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
    Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
    να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
    Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
    Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

    Κ.Π.Καβάφης


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω υπάρξει πολύ ευλογημένη και τυχερή και δεν έχει χρειαστεί να αναζητήσω κάποιο παράθυρο, σαν παιδί...
    (Λες να είναι παράθυρο η παλαβομάρα μου, και να μην το έχω πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια???)
    Καλή χρονιά, κούκλα μου!!!
    Υγεία, κέφι και όνειρα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού υπήρξες τυχερή μην ψάχνεις τίποτα άλλο παραπέρα! Η παλαβομάρα είναι προσόν βρε!! Αχαχαχα!!! Πολλά φιλιά και καλή χρονιά καμάρι μου! :))

      Διαγραφή
  8. Είχα την τύχη να μη ζήσω μεγάλες αλλαγές μέχρι την ενηλικίωσή μου. Είχα και δυο γονείς που δεν με καταπίεζαν ποτέ! Τύχη βουνό και τα δυο! Όμως και ονειρευόμουν και δραπέτευα. Ήθελα πολύ να ταξιδεύω...πράγμα απαγορευμένο για τα οικονομικά της οικογένειας. Οπότε φανταζόμουν πως το σπίτι μας είχε ρόδες και γυρίζαμε τον κόσμο!!! Άνετα και δωρεάν...χαχα! Καλή χρονιά κορίτσι να'χουμε! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε "τροχόσπιτο" την έβγαζες ωρέ Μολυβένιο Κορίτσι;;;
      Η πλέον οικονομική λύση!! Αχαχα! Καλή χρονιά, πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Το ίδιο έργο το είδα πολλές φορές και μέχρι σήμερα ακόμα . Στα 8 μου οι γονείς αποφάσισαν να έρθουν εδώ στην πατρίδα , όχι σε άλλη πόλη μα σε άλλη χώρα . . Η πικρία μου κράτησε ένα χρόνο αφού αποφάσισαν να γυρίσουν πάλι πίσω . Ενα χρόνο ήμουν ξένη , με κορόιδευαν για την ομιλία μου , για τη σιωπή μου . Τα δάκρυα πάγωσαν και έκαναν ένα σφιχτό κόμπο στο λαιμό μου . Ορκίστηκα και κράτησα τον όρκο μου άταν θα ξαναγύριζα εδώ θα το έκανα με τη θέλησή μου και θα μάθαινα Ελληνικά σπουδάζοντας . Ετσι Πέτρα μου συγχώρεσα και πήγα πιο κάτω .
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσένα όποτε σε διαβάζω στενοχωριέμαι... Πολύ μετακόμιση βρε αδερφάκι μου. Κι όχι παίξε-γέλασε. Από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη! Σου στέλνω την αγάπη μου και μια μεγάλη αγκαλιά! :)

      Διαγραφή
  10. Καλή χρονιά, φιλενάδα!
    Το δικό μου παράθυρο ήταν το διάβασμα, η ζωγραφική (ναι, τότε ζωγράφιζα!), η μουσική και οι φίλες μου! Δεν με καταπίεζαν τόσο οι γονείς μου όσο η κλειστή κοινωνία όπου ζούσα όπου τα πάντα γίνονταν αντικείμενο σχολιασμού και οι ευκαιρίες ήταν μηδαμινές για τα κορίτσια (γάμος, γάμος και γάμος!). Από τα 13 μου ονειρευόμουν να γίνω 18 και να φύγω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το διάβασμα με έσωζε κι εμένα, αλλά ήταν μόνο εξωσχολικά βιβλία, κυρίως λογοτεχνία και ποίηση. Πολλά φιλιά Σοφάκι μου!

      Διαγραφή
  11. Το "μυστικό" είναι ο ίδιος ο τίτλος σου, με όσα νοήματα περικλείει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι φίλε μου που είδες το νόημα πίσω από τον τίτλο.... Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  12. Ονειροπολήσεις εξαπανέκαθεν που λένε!! Και τώρα και πάντα και για πάντα!! Γεννήθηκα με το φευγιώ στις φλέβες μου να κολυμπά και πάντα με παρασέρνει και στα εύκολα και στα δύσκολα!
    Να γίνομαι ένα με τις λευκές σελίδες, με μελάνι, με χρώματα και πότε να γίνομαι ένα με τον βυθό και πότε με τον αφρό! Ολη μου τη ζωή είμαι εδώ και λείπω!!
    Σε φιλώ γλυκά γιατρέ!! Την άλλη βδομάδα ίδια ώρα!!!❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Όλη μου τη ζωή είμαι εδώ και λείπω!!"

      Ο σοφός λαός λέει πως αν δεν ταιριάζεις δεν συμπεθεριάζεις αγαπημένη μου συμπεθέεερα! ❤

      Διαγραφή
  13. Για το καλό μας..με την τελευταία σου φράση θα ξεκινήσω...Πετρίνα μου... για το καλό μας.. πολλά γίνονταν...και άνοιγαν παράθυρα όπου δεν υπήρχαν... μέσα από βιβλία.. που και αυτά ήταν δανικά... που χρήμα τότε να αγοράσεις.. μιλάμε για...πριν αμνυμονεύτων χρόνων.. χι.χι.....καλή χρονιά Πετρίνα μου.. με πολλά παράθυρα..!!!! φιλακια πολλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, κάνα χαρτζιλίκι που κονάμαγα σπανίως, το έτρωγα στα βιβλία και μετά καθόμουν μέσα και τα διάβαζα... Σμαράγδι μου γλυκό, πολλά φιλιά και καλή χρονιά!

      Διαγραφή
  14. Αχ! Πετροκόριτσο, Στην χθεσινή σου ανάρτηση έγραψα ένα κατεβατό, μου έδειξε ότι δημοσιεύτηκε, μπαίνω σήμερα να σε διαβάσω και δεν με βλέπω! Τι έκανε ο γκούγλις δεν ξέρω, αλά και δεν τα θυμάμαι για να τα ξαναγράψω Πέτρα μου, γι' αυτό θα σου πω απλά Χρόνια Πολλά με μια Καλή, δημιουργική Χρονιά με Υγεία κι ελπιδοφόρες, γόνιμες ανατροπές!
    Τώρα στο σημερινό σου θέμα με το οποίο άνοιξες τη. . . μπαλκονόπορτα των αναμνήσεων! Εγώ έμενα σε μια μεγάλη μονοκατοικία, ευάερη, ευήλια πάνω σε λόφο και με κήπους, όλων των ειδών στην Κρήτη. Απ' τη μια βεράντα μας λοιπόν έβλεπα τη θάλασσα κι ακόμα θυμάμαι τον εαυτόν μου να μονολογεί: πιο καράβι θα με πάρει κι εμένα να ζήσω έξω απ' αυτόν τον μικρόκοσμο μου! Ευτυχώς τα κατάφερα και μετά την Αθήνα, πήγα στο Μιλάνο για σπουδές. Έμεινα σ' έναν όμορφο ιδιωτικό ξενώνα, σ' ένα ωραίο και μεγάλο studio που αν και στον 3 όροφο είχε μόνο ένα παράθυρο!
    Δεν μ' ένοιαζε όμως γιατί εγώ μόλις άγγιζα το όνειρο μου, να τελειοποιήσω τις σπουδές που θα απογείωναν τις φιλοδοξίες μου! Το βράδυ απ' τη χαρά μου άργησα να κοιμηθώ, αλλά το ξυπνητήρι στην ώρα του, έσπρωξε απότομα τον Μορφέα και σηκώθηκα με χαρά. Πήγα τρέχοντας ν' ανοίξω το παράθυρο, να δω την πρωινή όψη της "piazza Buonarroti" και τη θέα από ψηλά! Μάταια όμως, ένα λευκό πανί σαν τοίχος,δεν επέτρεπε να δεις τίποτα.
    Νόμιζα προς στιγμή πως τυφλώθηκα, κοίταξα μέσα στο δωμάτιο όλα καλά και χρωματιστά, ξανακοίταζα στο παράθυρο πάλι λευκός χιτώνας. Λέω πάει, με κοροϊδέψανε, τι είναι αυτό? πάω να παραπονεθώ.
    Μόλις κατέβηκα στο ισόγειο κι όπως διέσχιζα έναν διάδρομο που είχε πρόσβαση σ' έναν προαύλιο χώρο, όπως είχα δει νωρίτερα, ήταν όλα ένα λευκό τείχος. Πριν προλάβω να ρωτήσω τι συμβαίνει κι είναι όλα γύρω μου ένα λευκό "σύννεφο", ακούω μια παρέα άλλων φοιτητών να διαμαρτύρονται για την απρόσκλητη πυκνή ομίχλη που θα δυσκόλευε τις μετακινήσεις μας! Είναι συνηθισμένο φαινόμενο λέει στο Μιλάνο. Εγώ στο νησί, δεν είχα δει ποτέ μου ομίχλη και δεν ήξερα πως είναι ούτε ότι μπορεί απ' την πυκνότητα της να σου "κλείσει" πόρτες και παράθυρα!
    Έκτοτε Πέτρα μου, σπάνια μπορούσα να δω από εκείνο το παράθυρο, για 2 ολόκληρα χρόνια. Ήμουν δίπλα του αλλά μόνο η φαντασία μου έτρεχε έξω, μόνο τα όνειρα μου ταξίδευαν στο μέλλον! Κατάλαβα πως δεν έχει σημασία αν έχεις παράθυρα ή βεράντες ή μόνο τοίχο, φτάνει εσύ ν' ανοίγεις το δικό σου "παράθυρο" με το νου, στον κόσμο της φαντασίας σου, για ν' ανανεώνεται ο μόχθος του ονείρου και να επιστρέφει η ηρεμία στην ψυχή σου!
    Μου θύμισες όμορφα και πολλά Πετροκόριτσο γλυκό!
    Να είσαι καλά γλυκιά μου κι εύχομαι πάντα ταξιδιάρικα "παράθυρα" με λουλουδένια θέα! Φιλιά πολλά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συγνώμη Πέτρα μου που βγήκε τόσο μεγάλο κείμενο η αφήγηση μου! Δεν το κατάλαβα, Συγνώμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ μέσα η "συγνώμη" απαγορεύεται γλυκιά Κατερίνα! Ο καθένας παίρνει όσο χώρο θέλει και γράφει! Εγώ γι' αυτό το έκανα το μπλογκ και είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη που μου ανοίγετε την καρδιά σας γλυκιά μου. Μεγάλη μου τιμή! Τα λόγια σου υπέροχα.... Μια ανάρτηση ο,τι πρέπει! Σε φιλώ γλυκά και καλή χρονιά, δημιουργική και αγαπησιάρικη!

      Διαγραφή
  16. Και για μένα παράθυρο ήταν τα βιβλία.
    Χανόμουν ώρες ατέλειωτες, και στην ανάπαυλα από το διάβασμα συνέχιζα να νιώθω πως ήμουν μέρος της ιστορίας που διάβαζα.
    Το ζούσα!!
    φιλιά πολλά κορίτσι :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα (εξωσχολικά) βιβλία έχουν σώσει πολύ κόσμο τελικά...
      * Το έχω δει το μέηλ κάπου στα βάθη της ανατολής (χαχα!) δε μένει παρά να....προλάβω να απαντήσω κάποτε!! Γλυκά φιλιά!

      Διαγραφή
  17. Αμέ! Εγώ κι αν δεν είχα παράθυρα!
    Θα σου πω καταρχήν για το πρώτο που θυμάμαι και που έχει μεγάλη σημασία για μένα γιατί είναι από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω.
    Είμαι στην Αμερική. Ούτε νηπιαγωγείο δεν πήγαινα να σκεφτείς. Η αδερφή μου έφευγε με τη μαμά να την πάει στο σχολείο κι εμένα επειδή είχε χιόνια με άφηναν στο σπίτι μόνη. 4,5 πρέπει αν ήμουν όπως πρόχειρα το υπολόγισα. ( Φυσικά τώρα που το σκέφτομαι η μαμά ήταν για καταγγελία παραμέλησης ανηλίκου... θα πάω μετά να της ζητήσω τα ρέστα!)
    Μου ζητούσε να καθίσω στο παράθυρο και να κοιτάζω το αυτοκίνητο καθώς θα απομακρυνόταν και καλά για να με βλέπει, αφού οδηγούσε σε μια τεράστια ευθεία. Καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα. Κουραζόμουν πολύ εύκολα και κοιτούσα δίπλα στο πάρκο τους ηλικιωμένους που έβγαζαν στο πάρκο τα σκυλιά τους βόλτα. Ποτέ δεν παρακολουθούσα το αυτοκίνητο της μαμάς! Κοιτούσα στο πάρκο κι αναρωτιόμουν τι στο καλό έκανα εγώ εκεί σε ένα παράθυρο, κλεισμένη σε ένα σπίτι και μόνη. Ήθελα να είμαι στο πάρκο και να τρέχω μαζί με τα σκυλάκια. Μετά γυρνούσα στην αγαπημένη μου ασχολία: έκοβα χαρτάκια. Μικρή έκοβα διαρκώς και μηχανικά χαρτάκια. Όταν με ρωτούσε η μαμά έλεγα ότι έκοβα εισιτήρια για να έρθουμε στην Ελλάδα. Ολοφάνερο : ήταν της μοίρας γραφτό να έρθω Ελλάδα και να με γνωρίσετε!

    Αργότερα στην Ελλάδα παράθυρο ήταν τα βιβλία μυθολογίας που είχα στη βιβλιοθήκη μου. Ζούσα στα χρόνια των Περσικών Πολέμων, του Λεωνίδα, του Περικλή και μάλιστα χανόμουν μέσα στα βιβλία και τα ζούσα... Έκανα κι αναπαραστάσεις. Φυσικά και δεν μαρτυρούσα τίποτα στη μαμά.... Αρκετά πίστευαν ότι ήμουν προβληματικό αφού ζούσα στον κόσμο μου...δεν ήθελα να δώσω κι άλλα επιβαρυντικά στοιχεία....

    Τι ρώτησες είπαμε;


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε φορά που λες αυτήν την ιστορία -που έκοβες χαρτάκια αντί για εισιτήρια- μου έρχεται να κλαίω...... :( Πάρα πολύ με συγκινεί αυτό βρε καημενούλι τρελοκομείο μου, αλλά μετά βλέπω κάτι φωτό σαν τις σημερινές σου και τα ξεχνάω όλα......

      ❤ Καρδούλα συμπεθέρας! Είναι λίγο πιο....πλατιά από τη δική σου! Χαχα! Η ζωγραφιά εννοώ μαντάμ! :))

      Διαγραφή
  18. Το δικό μου "παράθυρο" ήταν να χώνομαι στα χαρτιά και να γράφω ασταμάτητα. Σκέψεις, ιστορίες και ποιήματα. Αντέγραφα σ' ένα τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο, ποιήματα, άρθρα και τσιτάτα από αγαπημένους συγγραφείς και ζωγράφιζα με μολύβι τις φιγούρες των εφηβικών μου ηρώων. Τα ανταλλάσσαμε με την κολλητή μου και κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις για τις επαναστάσεις που θα κάναμε όταν μεγαλώναμε... Τα ξεφυλλίζω συχνά, για να θυμάμαι αυτά που τήρησα, αλλά και όσα μείνανε στα χαρτιά ανεκπλήρωτα.
    Έχεις τον τρόπο σου να μας πηγαίνεις βόλτα σε αγαπημένα μέρη που κρύβουν μνήμες και νοσταλγίες. Να τα σκαλίζουμε, να συγκινούμαστε και να δακρύζουμε. Από χαρά ή απογοήτευση...
    Φιλιά ζεστά Πέτρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το δικό σου "παράθυρο" εξακολουθεί να έχει την ίδια "θέα" (που γράφεις εννοώ) αν και διαπιστώνω πως, ο,τι μας έκανε να ανοίγουμε μικροί ένα "παράθυρο" στον ουρανό, το ίδιο ισχύει μέχρι και τώρα που μεγαλώσαμε... Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  19. Εμένα το 'παράθυρο' μου ήταν από μικρή το γράψιμο και το διάβασμα!
    Ετσι ξέφευγα...από το 'καλό μου' όπως το αποφάσιζαν οι γονείς.
    Δεν έχω μεγάλα παράπονα.....
    Δούλευαν και οι δυο, μοναχοπαίδι εγώ....
    Μεγάλωσα με γατιά.
    Και συνεχίζω με τα γατιά και το διάβασμα.

    Φιλάκια πολλά Petra μου:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν τα γατιά και το διάβασμα, τίποτα! Εκτός από τα σκυλιά βέβαια!! Φιλάκια!

      Διαγραφή
  20. Το παράθυρο ενός νοσοκομείου

    Δύο άντρες, πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
    Στον έναν επιτρεπόταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου.

    Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος, που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών, δεν του επέτρεπε να κοιτάζει κι αυτός έξω από το παράθυρο.

    Οι άντρες κατέληξαν να μιλούν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το πού είχαν πάει διακοπές.

    Κάθε απόγευμα, ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός, περιέγραφε στον συγκάτοικό του όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

    Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία, άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η αγάπη του για την ζωή μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

    Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό.
    Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
    Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

    Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε.

    Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε.
    Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

    Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο, άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, ευχόταν μέσα του να ήταν αυτός που θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται τον συγκάτοικό του και στο τέλος, ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

    Ένα πρωινό, ενώ οι δυο συγκάτοικοι είχαν προ πολλού σταματήσει να μιλιούνται, σε μια επίσκεψη της η νοσοκόμα βρήκε στο δωμάτιο τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

    Ο άλλος άντρας ζήτησε να μετακινηθεί εκείνος στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο.
    Η νοσοκόμα με προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του για να σηκωθεί και να ρίξει μια ματιά έξω. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

    Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

    Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε:

    -Πώς μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραφε; Πώς μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

    Και η νοσοκόμα του απάντησε :

    -Ω Θεέ μου... δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

    Εάν ζούμε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό μας για το τι έχουν οι άλλοι, πιθανότατα θα χάσουμε την χαρά του να γίνουμε αποδέκτες αυτών που θα ήθελαν να μας δώσουν.

    Eυχές για κάθε καλό και καλή χρονιά!
    ΑΓΓΕΛΙΚΗ (Σε γνώρισα στο ...Τζ-ΙΚΑ!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "ΑΓΓΕΛΙΚΗ -Σε-γνώρισα-στο-...Τζ-ΙΚΑ!".......έχεις το πιο ευρηματικό αναγνωριστικό "ψευδώνυμο"!! Αχαχαχα! Αυτή την ιστορία που έγραψες την έχω διαβάσει κι εγώ. Πολύ συγκινητική... Να είσαι καλά γλυκιά "ΑΓΓΕΛΙΚΗ -Σε-γνώρισα-στο-...Τζ-ΙΚΑ" και καλή χρονιά με υγεία και πολύ πολύ ποίηση! Θα χαρώ να σε βλέπω συχνότερα! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  21. Όταν διαβάζεις , παράθυρό σου είναι τα βιβλία Πετράκι μου...
    όταν γράφεις τότε ζωγραφίζεις εσύ και τα τοπία που θέλεις
    μέσα τους να ξεφύγεις... κι όταν ζωγραφίζεις τότε φτιάχνεις
    και τα χρώματα στον κόσμο σου :-)
    Αυτή ήταν η ζωή μου όταν ήμουν παιδί και τώρα αυτή
    είναι και πάλι...

    Σε φιλώ και σου εύχομαι Καλή Χρονιά
    με υγεία και πολλή πολλή αγάπη για τους αγαπημένους σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σοφά τα λες Λεβινάκι και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
      Καλή χρονιά με υγεία και για σένα και την οικογένεια σου! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  22. Παράθυρο ήταν για μένα η μουσική.
    Με έκανε να πηγαίνω σε άλλους τόπους.
    Καλή χρονιά να έχεις με υγεία.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά λες! Κι εγώ ταξίδευα με τη μουσική κι ακόμα ταξιδεύω!
      Πολλά φιλιά και καλή χρονιά γλυκιά μου!

      Διαγραφή
  23. Έβαζα μουσική και ταξίδευα πετροκόριτσο και ακόμα αυτό κάνω!
    Πότε γινόμουν πριγκίπισσα ενός μακρινού βασιλείου, πότε αστροναύτης, πότε Ροβινσώνας Κρούσος,
    Ότι μπορεί να βάλει το μυαλό σου, ανάλογα με το τραγούδι που άκουγα κάθε φορά!
    Μέσα μας είναι τα πιο ωραία πράγματα και τα πιο ωραία τοπία πετροκόριτσο!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σε δω Ροβινσώνα Κρούσο και τι στον κόσμο!!!
      Τύφλα να 'χουν οι ελέφαντες!!! Αχαχα! Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  24. "Δέντρο της παραποταμιάς,
    χαμήλωσε τους κλώνους,
    να μου τους πάρεις τους καημούς
    και τους περίσσιους πόνους."

    Είχα επιλέξει μέρη,κρυψώνες που ήταν καταφύγιο για μένα: στην αυλή, στο βουνό,στο λιβάδι.Εκεί σκεφτόμουν ό,τι με προβλημάτιζε ή με στενοχωρούσε αρκετά.Η θέα όμως του ουρανού, του νερού, των βράχων,των δέντρων μου έδινε δύναμη.Και οι ανάσες των ζώων.Αντλούσα αισιοδοξία από την μεγαλοσύνη της φύσης κι έτσι μίκρυναν τα βασανάκια μου.Θα δεις τον ήλιο κι αύριο,θα λάμπει η θάλασσα και θα σε περιμένει έλεγα στον εαυτό μου.
    Καλή χρονιά

    Άρτεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. τι υπεροχη αναρτηση!γισ μενα παραθυρο ηταν παντα τα βιβλια,το γραψιμο,η μουσικη,ο χορος,το τραγουδι.καθενα σε αλλη φαση καθεναα ενα διαφορετικο ταξιδι!
    οι απαντησεις ολες εξαιρετικες!
    καλη χρονια να εχουμε,με παραθυρα παντα ανοιχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα για τις απαντήσεις έγινε αυτή η ανάρτηση πεταλου(λου)δένια μου... Σαφώς και ήταν πολύ πιο πολύτιμες από την ανάρτηση κι αυτό ήταν και το ζητούμενο... Καλή χρονιά γλυκιά μου!

      Διαγραφή
  26. μμμμ, με πήγες πολύ πίσω!!! εγώ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είχα παρηγοριά τους φωτηνούληδες ή τις barbie με τα φωσφορούχα φορέματα, που έπαιζα διάφορα σκετσάκια. μου άρεσε πολύ να ράβω και έφτιαχνα διάφορα ευφάνταστα φορεματάκια, χτενίσματα.. ενίοτε μου άρεσε να χάνομαι στα μπλοκ ζωγραφικής μου.. μου άρεσε επίσης πολύ να κοιτάω τη θάλασσα και να μιλάω μαζί της.. αν εξαιρέσω τα φορεματάκια για τις κούκλες που έραβα, τα υπόλοιπα τα κάνω ακόμη και σήμερα, χειροτεχνίες, ζωγραφική, γράψιμο, και θάλασσα, πολύ θάλασσα! :) Διάβασα όλα τα σχόλια παραπάνω και μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες! φιλάκια πολλά!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ με συγκίνησες που έραβες φορεματάκια για τις κούκλες σου! Κι εμένα ράβει η μαμά μου φορεματάκια για κούκλες! Από χόμπι! (και λόγω ικανότητας φυσικά!) Τα σχόλια είναι ένα μεγάλο σχολείο! Πολλά φιλιά αγαπημένη μου!

      Διαγραφή
  27. Το δικό μου παράθυρο στην ονειροπόληση ήταν η ζωγραφική μου και οι κλωστές απ' τα κεντήματά μου,
    επίσης το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων και το μικρό μου τρανζίστορ που κολλημένο πάνω στο αυτί μου
    μου χάριζε το θέατρο της Δευτέρας, το θέατρο της Τετάρτης και και τη λογοτεχνική βραδιά.
    Αυτά δεν τα έχανα με τίποτα στον κόσμο. Ξάπλωνα νωρίτερα στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν πάντα μετά απ' αυτά.
    Επομένως 3 φορές την εβδομάδα πήγαινα στο δικό μου θέατρο, όπου ηθοποιοί και σκηνικά ήταν φτιαγμένα απ' το νου μου.
    Μόνο οι φωνές ήταν δοσμένες και οφείλω να πω χαρισματικές.
    Αργότερα το ίδιο τρανζιστοράκι μου επέτρεπε να ακούω ερασιτεχνικούς σταθμούς με ξένη μουσική και αφιερώσεις φίλων.
    Κι ενώ οι δικοί μου νόμιζαν πως εγώ κοιμάμαι, μέσα απ' τα τραγούδια και τις αφιερώσεις ερωτευόμουν και επικοινωνούσα νοητά με τις φίλες μου που ομοίως είχαν κολλημένο στο αυτί τους ένα τρανζιστοράκι και τα αγόρια που μας ενδιέφεραν.
    Η μπαλκονόπορτα του δωματίου δεν μπορούσε να μου πει τίποτα μπροστά στο παράθυρο του αγαπημένου μου τρανζίστορ.
    Φιλάκια πολλά κι ευχαριστώ που με γύρισες τόσο πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσες θύμισες μου ξύπνησες καλή μου Φλώρα μέσα από αυτό το σχόλιο;; Άσε που μου θύμισες και το μικρό μου ραδιοφωνάκι που είχα τα καλοκαίρια και το είχα ξεχάσει... Πολλά φιλιά κι εγώ σε ευχαριστώ από την καρδιά μου! :)

      Διαγραφή
  28. (Σχολιάζει η μαμά της οικογενείας) Καλη χρονιά σε όλους γκουχ γκουχ (καθαριζω λαιμο) Το δικό μου παράθυρο ήταν το γραψιμο και η θάλασσα .Ημουν ένα παιδί που στα ξαφνικά, μετά από το ξαφνικό θάνατο του πάππου στα χέρια της μαμάς ,η ευτυχισμένη μαμα του, έγινε μαμά με κατάθλιψη. Αυτό όλο δε μπορούσα να το διαχειριστώ λοιπών εύκολα. έτσι έγραφα παντού μεχρι και σε χαρτί υγείας(Αλήθεια!) Η κοπανούσα τη πόρτα και έφευγα. πήγαινα στο αγαπημένο μου παγκάκι δίπλα στη θάλασσα και με ταξίδευε για πολλές ωρες άπλα κοιτώντας τη!Μέχρι τώρα ,όταν δε μπορώ να διαχειριστώ κάποια συναισθήματα μου πάω και κάθομαι στο παγκάκι μου (αφοί δε το έχω φράξει ακόμη πάλι καλα χιχι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαμά της οικογένειας, θα χαρώ να σε βλέπω συχνότερα και να τα λέμε!... Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάμνηση που ξετύλιξες εδώ, μπροστά στα μάτια μας...... Και κάτι για το παγκάκι σου: http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/10/blog-post_10.html Σε φιλώ και καλή χρονιά κι ευτυχισμένη! Καλό σας βράδυ! :)

      Διαγραφή

ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ TOY BLOG ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ GDPR~ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ!

ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΝΟΜΟΣ 2121/1993 Copyright © Mia Petra

Απαγορεύεται από το δίκαιο Πνευματικής Ιδιοκτησίας η καθ' οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση και ιδιοποίηση τών κειμένων μου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Ή ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑΣ -Mia Petra-
***IMPORTANT NOTE***:The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.