"Η ΛΥΤΡΩΣΗ..." ... ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΣΥΝ ΕΝΑΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ ...

...διέσχισε το δρόμο, 

κάθισε στο πεζούλι του φράχτη 

που ήτανε πνιγμένος στα γιασεμιά,

 δίπλα σχεδόν στην καγκελόπορτα του κήπου.

Ένα μυθιστόρημα, με...απρόβλεπτες διαστάσεις, ξεκίνησε μια ωραία μέρα από τον Πέτρο και την Αριστέα και συνεχίζεται από 15 γυναίκες στα blogs τους. Εγώ δεν συμμετέχω, αλλά φιλοξενώ την συμμετοχή της φίλης Κλαυδίας άστεγης καταληψία. Κι όμως, παρακολουθώ 
την εξέλιξη από blog σε blog, με κομμένη την ανάσα! Δίνω τα link του Πέτρου, αλλά και 
των κοριτσιών που έχουν γράψει ως τώρα και περνά η σκυτάλη στο Κανελλάκη! Αν και η Κλαυδία μού επέτρεψε να..μικρύνω το κείμενο, το παραθέτω τελικά όπως ακριβώς το έγραψε. Μια μικρή ένσταση την έχω γενικώς: έπρεπε να υπήρχε ένα πλαφόν στον αριθμό των λέξεων!

Πέτρος: Μια συνάντηση 
@ριστέα: Ακολουθώντας το ένστικτο 
Χριστίνα: Ακατανίκητη έλξη 
Κατερίνα Βαλσαμίδη: Η παρεξήγηση 
Έλενα Λ: Χάθηκαν όλα; 
Εκφράσου: Η συμφιλίωση 
Χριστίνα dear-e-diary Πεπρωμένο

Η ΛΥΤΡΩΣΗ Ο Στέλιος παραξενεύτηκε, πάντοτε όταν της τηλεφωνούσε, απαντούσε αμέσως, ποτέ δεν είχε απορρίψει κλήση του, ένοιωσε ένα αδιόρατο τσίμπημα στην καρδιά, ένα περίεργο συναίσθημα, έναν ακαθόριστο φόβο που όμως έσπευσε να διώξει αμέσως "μην αρχίζεις τώρα" μάλωσε τον εαυτό του, ίσως δεν το άκουσε, ίσως δεν μπορεί να μιλήσει τώρα..

Δοκίμασε πάλι σε ένα τέταρτο, σε δέκα λεπτά, σε πέντε, οι κλήσεις πάλι έμειναν αναπάντητες κι ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του, "μην κάνεις σενάρια, ανόητε" σκέφτηκε προσπαθώντας να κατανικήσει το κύμα της αγωνίας που άρχισε να σαρώνει τις σκέψεις του.

Πήρε βιαστικά το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, δεν μπορούσε να δουλέψει, δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο πέρα από τη Βάσια, αν της είχε συμβεί κάτι, έπρεπε οπωσδήποτε να τη δει, να σιγουρευτεί ότι είναι καλά….

Περπατούσε γρήγορα, έτρεχε σχεδόν και όρμησε στο σπίτι γεμάτος λαχτάρα και προσμονή, φώναξε το όνομά της, την αναζήτησε στο υπνοδωμάτιο, το μπάνιο, το καθιστικό, βγήκε στην πίσω αυλή, πουθενά…..σιωπή και μοναξιά, το σπίτι τακτοποιημένο, το κρεβάτι στρωμένο, ο νεροχύτης καθαρός, η πετσέτα της στο μπάνιο μόνο, ελαφρά υγρή, κρατούσε κάτι από την αύρα της….την ξεκρέμασε και την ακούμπησε στο μάγουλό του, ανάσανε βαθιά προσπαθώντας να εισπνεύσει όσο περισσότερο μπορούσε, σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος του, σα να κρατούσε εκείνη.

Ρίχτηκε στον καναπέ και πήρε το τηλέφωνο, για μία ώρα σχεδόν, την καλούσε συνεχώς καπνίζοντας ασταμάτητα, μ΄εκείνο τον κόμπο να του φράζει το λαιμό και το στομάχι του να πονάει σαν να είχε καταπιεί βελόνες και ξυράφια…

Δεν άντεξε περισσότερο στο άδειο σπίτι, προσπαθούσε να θυμηθεί αν του είχε πει ότι θα πήγαινε κάπου, ξανακοίταξε μήπως είχε αφήσει κάποιο σημείωμα, έλεγξε τα μηνύματα στο κινητό του, τίποτα….βγήκε στη μικρή αυλή, στήριξε την πλάτη του στον κορμό της γαζίας και συνέχισε να την καλεί στο τηλέφωνο και να καπνίζει….

Τα μάτια του είχαν γεμίσει σκοτεινιά, μια βαθιά ρυτίδα είχε χαραχτεί ανάμεσα στα φρύδια του και η απελπισμένη καρδιά του χτυπούσε ακατάστατα γεμάτη απόγνωση, ξαφνικά άστραψε μέσα του μια αδιόρατη σπίθα ελπίδας και πήρε το δρόμο για το σπίτι της.

Κατέβηκε με τα πόδια τη Συγγρού σε χρόνο ρεκόρ κι έφτασε από την Πλάκα στη Ν. Σμύρνη, μόλις σε δεκαοκτώ λεπτά, χτύπησε το κουδούνι της γεμάτος ελπίδα και προσμονή, επίμονα, απελπισμένα….τίποτα, καμία απάντηση…..κάθισε αποκαμωμένος στο μαρμάρινο σκαλοπάτι της σιδερένιας εξώθυρας και κράτησε το πρόσωπό του ανάμεσα στις παλάμες του….

Τα αναπάντητα ερωτήματα βομβαρδίζανε το μυαλό του, η στεναχώρια τού έσφιγγε την καρδιά, τη μηνίγγια του χτυπούσαν, το σάλιο του είχε στεγνώσει και είχε μια πικρή στυφή γεύση στο στόμα, η αγωνία τον είχε σχεδόν παραλύσει αλλά κατάφερε να σύρει τα βήματά στην απέναντι πολυκατοικία, διέσχισε το δρόμο, κάθισε στο πεζούλι του φράχτη που ήτανε πνιγμένος στα γιασεμιά, δίπλα σχεδόν στην καγκελόπορτα του κήπου.

Σήκωσε τα μάτια του απέναντι, στον τρίτο όροφο, τα στύλωσε με αγωνία στο μπαλκόνι του διαμερίσματος της, οι μπαλκονόπορτες κλειστές και τα ρολά κατεβασμένα, κανένα φως, ανα-
στέναξε βαθιά και συνέχισε να της τηλεφωνεί και να γεμίζει το πεζοδρόμιο μισοκαπνισμένα αποτσίγαρα.

Η Βάσια σηκώθηκε από το παγκάκι και μπήκε στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά της, στο Φάληρο είπε στον οδηγό, κοιτάζοντας αδιάφορα από το παράθυρο όσο το ταξί διέσχιζε τη Συγγρού, η κίνηση δεν ήτανε μεγάλη και η γνώριμη διαδρομή της φάνηκε τόσο σύντομη…..το κινητό το είχε βάλει στη σίγαση και το είχε ρίξει στην τσάντα της, είχε δει τις επαναλαμβανόμενες κλήσεις του Στέλιου, αλλά ήτανε αποφασισμένη να μην ενδώσει, με αφάνταστο πόνο και συντριβή, αλλά έτσι έκρινε ότι θα ήτανε πιο εύκολο για εκείνη, αγνοώντας με πείσμα μία ενοχλητική φωνή μέσα της που δεν έπαυε να της επαναλαμβάνει ότι ήτανε εγωίστρια και σκληρή.

Προτίμησε ν΄αγκιστρωθεί με όλες της τις δυνάμεις στη σκέψη ότι το πρόβλημα ήτανε δικό της και μόνη της όφειλε να το αντιμετωπίσει, το πώς, ήτανε άλλη ιστορία.
Κατέβηκε στο Τροκαντερό, εκεί πήγαινε συνήθως όταν ήθελε να ηρεμήσει, να σκεφτεί, να κλάψει….προχώρησε στα γνώριμα βραχάκια, η μέρα ήτανε συννεφιασμένη και ο ήλιος μια κρυβότανε και μια ξεπρόβαλλε από τα σύννεφα ενώ η θάλασσα είχε ελαφρύ κυματισμό που έσκαγε ήπια στα βράχια…..

Κάθησε σ΄εκείνον τον πλακουτσό βράχο, παλιό της γνώριμο κι έβγαλε τα παπούτσια της, άπλωσε τα πόδια της και τα βύθισε στο κρύο αλμυρό νερό, επιδιώκοντας ενδόμυχα να παγώσουν οι σκέψεις της, ο πόνος της ψυχής της, ακόμη και ο χρόνος….

Πίστευε πως τα δάκρυά της είχανε στερέψει, όμως εκείνα άρχισαν και πάλι να τρέχουν από τα μάτια της, να κατρακυλούν στα μάγουλά της και να σταλάζουν στην άκρη του βράχου καταλήγοντας να ενωθούν με τη θάλασσα…

Τι παράξενο, ένα τραγούδι ήρθε στο νου της, απρόσκλητο αλλά απόλυτα ταιριαστό με τα συναισθήματα και τις σκέψεις της "θάλασσα κι αλμυρό νερό, να σε ξεχάσω δεν μπορώ…" την τελευταία φορά που είχε έρθει εδώ ήτανε τότε που είχε τελειώσει η ιστορία με τον Κώστα και τότε είχε κλάψει γοερά γεμάτη οργή και αγανάκτηση γιατί δεν είχε αντιληφθεί έγκαιρα πόσο ρηχός και άχρηστος ήτανε, γιατί είχε σπαταλήσει τα αισθήματά της και το χρόνο της, γιατί είχε φανεί τόσο αφελής, τόσο εύπιστη…..τότε είχε φύγει ανακουφισμένη και απελευθερωμένη από μία καταστροφική σχέση τώρα όμως είχε έρθει ν΄ακουμπήσει τον πόνο της, την απόγνωση της για μια μοίρα πικρή και αδυσώπητη που της στερούσε μαζί με την υγεία της κάθε προοπτική για ένα μέλλον με τον άνθρωπο που ήρθε στη ζωή της τόσο απρόοπτα γεμίζοντας το κενό της με υπέροχα συναισθήματα ….αλήθεια τόσο άτυχη λοιπόν, τόσο καταδικασμένη….

Πόσες ώρες έμεινε εκεί, δεν σκέφτηκε να υπολογίσει, δεν την ενδιέφερε και δεν κοίταξε ούτε μία φορά το ρολόι της, κάπνισε και το τελευταίο τσιγάρο που είχε το πακέτο της και όταν ο ήλιος έγειρε στη δύση και χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα βάφοντας τα σύννεφα μ΄εκείνα τα υπέροχα χρυσοκόκκινα χρώματα, τράβηξε τα παγωμένα πόδια της από το νερό , φόρεσε τα παπούτσια της και βγήκε μουδιασμένη στη λεωφόρο να πάρει ταξί.

Ανέβηκε σαν υπνωτισμένη τα σκαλιά και στάθηκε στο πλατύσκαλο μπροστά στην εξώθυρα προσπαθώντας να βρει τα κλειδιά στην τσάντα της, τα μάτια της ήτανε θολά και η καρδιά της βουτηγμένη στην απελπισία όταν αισθάνθηκε δυό μπράτσα να την αγκαλιάζουν από πίσω "για το Θεό τι σου συμβαίνει…τι έπαθες.." άκουσε την πνιχτή φωνή του βραχνή κι αλλοιωμένη από ένταση και πόνο, γύρισε κι έκρυψε το πρόσωπό της στο στήθος του, ξεσπώντας σε αναφιλητά που τραντάζανε ολόκληρο το κορμί της κι εκείνος όμως δεν συγκρατήθηκε, άφησε ελεύθερα τα δάκρυα του να κυλήσουν πάνω στα μαλλιά της, σφίγγοντας την με δύναμη στο στήθος του ……

Ο χρόνος σταμάτησε, εκεί μπροστά στην εξώπορτα της πολυκατοικίας υπήρχανε μόνο οι δυό τους, ακίνητοι, αγκαλιασμένοι και ξέπνοοι χωρίς να λένε κουβέντα, οι καρδιές τους χτυπούσανε γοργά και ακατάστατα ενώ το κιτρινωπό φως από τις λάμπες της εισόδου φώτιζε τα χλωμά μάγουλά τους που ήτανε αυλακωμένα από τα δάκρυα.

Ανεβήκανε στον τρίτο, έξω από την πόρτα του διαμερίσματος ακουγότανε το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα και διαπεραστικά, η Βάσια δυσκολεύτηκε να ξεκλειδώσει, τα χέρια της τρέμανε και μια αδυναμία την είχε κυριεύσει, μπήκανε στο χωλ, πρόλαβε και σωριάστηκε στο σκαμπό δίπλα στην κονσόλα με τον καθρέφτη, ένιωθε τα πόδια της να μην την κρατάνε, η τσάντα της έπεσε από τα χέρια και το περιεχόμενο κατρακύλησε στο πάτωμα, το τηλέφωνο εξακολουθούσε να χτυπάει, μηχανικά σήκωσε το ακουστικό, "παρακαλώ;.." ψέλλισε αχνά, "Κυρία Νικολάου, προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σας από το μεσημέρι, δεν απαντούσε ούτε το κινητό ούτε το σταθερό σας τηλέφωνο, είναι πολύ σημαντικό κι ευτυχώς που απαντήσατε τώρα, γιατί αυτή θα ήτανε η τελευταία προσπάθειά μου γι΄ απόψε, έπρεπε να έχω σχολάσει πριν μία ώρα, τέλος πάντων με ακούτε ;" "Σας ακούω, παρακαλώ .." απάντησε ξέπνοα η Βάσια έχοντας τα μάτια της καρφωμένα στα μάτια του Στέλιου που γονατισμένος μπροστά της μάζευε τα πράγματά της από το πάτωμα έχοντας βυθίσει το σκοτεινό βασανισμένο βλέμμα του μέσα στο δικό της .

"Είμαι η Αιματολόγος κυρία Ζώη…….μου έστειλαν ηλεκτρονικά τις εξετάσεις σας για να προγραμματιστεί θεραπευτικό σχήμα αλλά παρακαλώ διευκρινίστε μου κάτι , είστε η κυρία Βασιλική Νικολάου του Ευαγγέλου;" "Όχι, όχι ….του Ευαγόρα» απάντησε σαστισμένα …." "Α ! Μάλιστα! τώρα εξηγούνται όλα, γιατί τα στοιχεία που μου έστειλαν δεν ταιριάζουν με αυτά της καρτέλας σας, ούτε η ηλικία ούτε ο ΑΜΚΑ, προφανώς υπάρχει και δεύτερη ασθενής Βασιλική Ευαγ. Νικολάου, τι μπλέξιμο Θεέ μου, λυπάμαι αφάνταστα για την αναστάτωση και την ταραχή σας αλλά στη δουλειά μου έχω δει πολλά, παλαιότερα υπήρξε ασθενής που έκανε άδικα δύο χημειοθεραπείες, λόγω συνωνυμίας…τι να πω… πρέπει να αναγράφεται και το μητρώνυμο….." το ακουστικό κύλησε από το χέρι της, η έκπληξη είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της, ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο χωρίς να μπορεί ν΄ αρθρώσει λέξη, ενώ η φωνή στο τηλέφωνο συνέχιζε…. "δυστυχώς συμβαίνουν αυτά, όχι συχνά, αλλά συμβαίνουν, επικοινωνήστε το συντομότερο με το γιατρό σας, η δική σας διάγνωση αφορά αναιμία, πρέπει να σας χορηγηθεί σίδηρος, ίσως χρειαστείτε και μία μετάγγιση…"

Πήρε μια βαθιά ανάσα, εξακολουθούσε να μην μπορεί να μιλήσει, ο Στέλιος γονατισμένος ακόμη, ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατά της και τινάχτηκε ξαφνιασμένος όταν χτύπησε 

το κινητό του, ο αριθμός που εμφανίστηκε στην οθόνη ήτανε άγνωστος, όπως κι η φωνή: "Ο κύριος Αγγέλου; Είμαι νοσηλευτής, σας καλώ από την Κλινική ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ, πρόκειται

για τον πατέρα σας..."

________ Foto ___ "o pio pistos filos tou skylou" ________

# Για τον Στέφανο καταθέτουμε #

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΧΟΝΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ

IBAN:  GR9201714420006442122811977

swift-bic ΠΕΙΡΑΩΣ: PIRBGRAA

_____________________________________________________________