ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ-ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ;...

Από προχθές Παρασκευή κι ως την Μεγάλη Παρασκευή θα δρούμε...εντατικά,

με τις Άστεγες Καταληψίες να κάνουν σχεδόν κατάληψη στο χώρο,

και να μας παρουσιάζουν τα έργα τους, σε πεζό λόγο και ποίηση.

Που και που θα εμφανίζομαι κι εγώ για να μην πάθω στερητικό σύνδρομο!

Ας περάσουμε μια εβδομάδα, ελαφρώς αποστασιοποιημένοι από την πραγματικότητα,

εμένα όμως θα μου επιτρέψετε να μην εγκαταλείπω την ενημέρωση μου ως προς τα κοινά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα ήθελα να έχω επαφή με την ειδησεογραφία.

Αλλά αυτά θα τα (ξανα)πούμε λίαν συντόμως.

Μετά την Γλαύκη μας και το "Πέρα και πάνω από αυτό"

σήμερα σκυτάλη στη Σοφία ΜΒ μας με...

"Τα μαθητικά χρόνια στην επαρχία των 80 's".

Εβδομάδα Κατάληψης από τις Άστεγες Καταληψίες λοιπόν

κι εμείς σήμερα ψάχνουμε ανάμεσα μας μια...αλεπού-απουσιολόγο! ;)

______________________________________________

Την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο, μολονότι υπήρχαν ακόμη κάποια κατάλοιπα και προκα-

ταλήψεις παλιότερων εποχών, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο φιλελεύθερα. Δεν βίωσα το ξύλο, κάποιοι δάσκαλοι στο δημοτικό έριχναν από κανένα χαστούκι που και που αλλά μέχρι εκεί.

Είχα όμως άλλον καημό ιδιαίτερο. Από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια θυμάμαι την απέλπιδα προσπάθειά μου να μάθω στον κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου πόσο κάνουν 5+1. Δεν τα κατάφερα ποτέ. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και άπειρα λάθη για να αποδεχτώ τη νοητική του υστέρηση. Αυτό που ήξερα όμως από πολύ μικρή, από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου ίσως, ήταν ότι έπρεπε να δώσω χαρά στους γονείς μου για δυο παιδιά. Δεν μου 

το είπε κανείς, δεν με πίεσε κανείς, απλά το ήξερα. Σαν κάτι δεδομένο. Ανείπωτη προσδοκία; Εσωτερικό στοίχημα; Ίσως και τα δύο. Και τα κατάφερα. Υπήρξα άριστη μαθήτρια. 

Στην Γ' Δημοτικού, όταν είχα μάθει πια να γράφω και να διαβάζω με επάρκεια, προσπαθούσα να του κάνω τις εργασίες του της Α' Γυμνασίου. Μέχρι εκεί έφτασε. Τα παρακάλια των γονιών μου, χάρη στα οποία έβγαλε κουτσά στραβά το Δημοτικό στο χωριό, δεν ήταν αρκετά για το Γυμνάσιο. Πήγαιναν στο σχολείο οι γονείς μου για τον αδερφό μου κι ακούγανε μόνο προβλή-

ματα. Κουρέλια γίνονταν! Πήγαιναν για μένα κι ακούγανε ύμνους. "Μην ανησυχείτε που είναι αριστερόχειρο το παιδί, κυρία Αρετή! Κι ο Αϊνστάιν αριστερόχειρας ήτανε!". "Η κόρη σας είναι πολύ έξυπνη, κύριε Βασίλη!". Και χαίρονταν και ησύχαζαν. Νόμιζαν ότι αυτό ήταν αρκετό!

Καμάρι για το ένα παιδί, μαράζι για το άλλο......

Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Μακεδονίας και πήγαινα Γυμνάσιο και Λύκειο στη διπλανή επαρχιακή πόλη. Την ώρα που τα ντόπια παιδιά είχαν ήδη φάει και ξεκουράζονταν μετά το σχολείο, εμείς, τα παιδιά από το χωριό, ακόμα περιμέναμε να 'ρθει το λεωφορείο με όλες τις καιρικές συνθήκες.

Έπαινοι, βραβεία, πέντε συνεχόμενα χρόνια στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήμουν απουσιολόγος, δυο φορές σημαιοφόρος στις παρελάσεις, τις άλλες φορές παραστάτρια ή διμοιρίτισσα (ευτυχώς δηλαδή, γιατί με το ύψος που έχω θα χαντακωνόμουν κάπου στις πίσω σειρές!). Ήμουν η πρώτη στην περιοχή που πήρα το Lower με Α. Η ιδιοκτήτρια του φροντιστηρίου ξένων γλωσσών είχε γεμίσει τους δρόμους φέιγ-βολάν με το όνομά μου. 

Στη Β' και στη Γ' Λυκείου, οι ιδιοκτήτες των δύο φροντιστηρίων μέσης εκπαίδευσης που υπήρχαν τότε στην περιοχή έρχονταν στο σπίτι μου και μου κάναν προσφορές για να τους διαλέξω (φαβορί γαρ!). Στα μέσα της Α' Γυμνασίου η φιλόλογος μας, μια εξαιρετική καθηγή-

τρια που μας έφερε σε πρώτη ουσιαστική επαφή με τη λογοτεχνία, απολογήθηκε από μόνη της στους γονείς μου, γιατί στο α' τρίμηνο δεν με αξιολόγησε σωστά και μου είχε βάλει 16.

Από τότε κανείς καθηγητής δεν τόλμησε να μου βάλει κάτω από 19. Δεν ήμουν το ίδιο καλή σε όλα τα μαθήματα ούτε έδειχνα σε όλα το ίδιο ενδιαφέρον, απλά έβγαζα την ύλη τους και έγραφα τις εξετάσεις τους. Τι άλλο ήθελαν; Από ένα σημείο και μετά η φήμη μου ήταν ανώ-

τερη της πραγματικότητας. Εμένα όλο αυτό δεν μου 'κανε καμία αίσθηση, το αντιμετώπιζα περισσότερο με χιούμορ και αυτοσαρκασμό και το απέδιδα στην επαρχιώτικη μικροαστική αντίληψη των πραγμάτων.

Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου έξυπνο. Δεν θέλει εξυπνάδα η παπαγαλία. Ποτέ δεν θεώρησα ότι κάνω κάτι σημαντικό. Τα περισσότερα μαθήματα και ιδίως ο τρόπος που διδάσκονταν μου φαίνονταν ανούσια. Περισσότερα πράγματα κέρδισα από τα εξωσχολικά μου διαβάσματα. 

Ευτυχώς είχαμε καλή δανειστική βιβλιοθήκη στο Γυμνάσιο. Ξεπετούσα τα μαθήματα της επό-

μενης μέρας και μετά χανόμουν στη λογοτεχνία. Το μόνο που μου άρεσε ήταν η συντακτική και γραμματική ανάλυση των αρχαίων κειμένων. Το έβρισκα διασκεδαστικό σαν να λύνεις σταυρόλεξο. Και η γεωμετρία, γιατί αν παρατηρούσες προσεχτικά τα σχήματα κι ήξερες πέντε τύπους, έβρισκες τη λύση. Τα υπόλοιπα μαθήματα είτε τα αντιπαθούσα είτε μου ήταν αδιάφορα κι απλά τα διάβαζα από υποχρέωση. 

Ποτέ δεν υπήρξα φυτό ή σπασικλάκι. Στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου κάλυπτα τις απουσίες των συμμαθητών μου (εκ περιτροπής παιδιά, μην εκτεθούμε!) ή "ξεχνούσα" να δώσω το απου-

σιολόγιο σε κάποιους καθηγητές και μετά πλαστογραφούσα τις υπογραφές τους! Αντί άλλης τιμωρίας, απλά κάποια στιγμή μου πήραν το απουσιολόγιο και κρατούσαν μόνοι τους τις απουσίες. Στον καθηγητή των Θρησκευτικών μας, είχα ρωτήσει κάποτε -δήθεν αφελώς- ποια είναι η γνώμη του για την έκτρωση και τι θα συμβούλευε την κόρη του σε περίπτωση που έπεφτε θύμα βιασμού και έμενε έγκυος! Γενικώς, το μήνυμα που έστελνα με τη στάση μου ήταν: αφού κάνω ο,τι το εκπαιδευτικό σας σύστημα απαιτεί κι αφού είμαι τόσο καλή, όπως λέτε, μη με πρήζετε περαιτέρω!

Στο βάθος βάθος όμως μια πικρή ανομολόγητη σκέψη είχα: ότι θα προτιμούσα χίλιες φορές να ήμουν εγώ λιγότερο "έξυπνη" (κατά πως λέγανε) και να ήταν περισσότερο έξυπνος (αληθινά) ο αδερφός μου! Για την αποκατάσταση της ισορροπίας... 'Έτσι κι αλλιώς οι σχολικές επιδόσεις δεν εξασφάλισαν ποτέ σε κανέναν την ευτυχία.

Ευτυχώς, πέρασα με την πρώτη στο Πανεπιστήμιο και χάθηκα γρήγορα μες στο πλήθος...

__________ Foto Foto _______ "o pio pistos filos tou skylou"_________

Μόλις διαβάσατε τις αναμνήσεις της Σοφίας ΜΒ από το σχολείο:

"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."

Ωστόσο...ρίξτε μια ματιά κι εδώ. Έχει πολύ ενδιαφέρον... Καλή Κυριακή!

______________________________________________