Είσαι αεροπλάνο που έχει χαθεί από όλα τα ραντάρ της λογικής...

Αγαπητή πατρίδα, 
κάτω από άλλες συνθήκες, το "πι" σου θα ήταν με κεφαλαίο.
Και το "αγαπητή", μη νομίζεις, σε εισαγωγικά σου πρέπει.
Βαριέμαι να ζω εδώ μέσα. 
Συγκεκριμένα, έχω καθημερινά στομαχικές διαταραχές.
Όλα σου, έχουν σαπίσει. Μυρίζω τη σήψη γύρω μου. 
Βέβαια, η άνοιξη -δε λέω- κάνει φιλότιμες προσπάθειες
για να σκεπάσει αυτή τη σήψη...
Άλλωστε, τα πτώματα πάντοτε με άνθη τα σκεπάζουν για να μη μυρίζουν.
Να υποθέσω ότι γι' αυτό το λόγο έρχεται ή άνοιξη;...
Όμως, "αγαπητή" πατρίδα, δεν αντέχεσαι.
Θα μπορούσα να ζω στο γλυκό σου κλίμα άλλα 100 χρόνια.
Στα νερά σου, στα βουνά σου, στα χρώματα σου.
Αλλά όχι στην ψεύτικη εικόνα σου.
Εκείνη την εικόνα, που έκανε τον σουρεαλισμό να φαντάζει πραγματικότητα.
Μια εικόνα, χωρίς ούτε καν κίνηση. 
Είναι εξωφρενικό, "αγαπητή" πατρίδα,
αλλά πάνω-πάνω ιεραρχικά, έχεις μαζέψει ο,τι συνήθως βρίσκεται κάτω από το χώμα.
Και στα πόδια σου, έχεις συσσωρεύσει τόσα πολλά 
ακούνητα κι αμίλητα νομιστεράκια.
Βαριέμαι και που τα (ξανα)γράφω, μη νομίζεις.
Είναι όλα ρευστά σε βαθμό αηδίας.
Στην κορυφή της πυραμίδας σου καίγεται το πελεκούδι
και στη βάση δεν ιδρώνει αυτί.
Αυτιστικοί κάτοικοι.
Αν τους το θυμίσεις, κάνουν πως αντιδρούν.
Και μετά αλλάζουν πλευρό και σου μηνούν πως κατάντησες γραφικός.
Άντε λοιπόν, ας ξανακλάψουμε τους νεκρούς του παρελθόντος.
Έτσι κι αλλιώς, σήμερα, δεν ζει τίποτα στ' αλήθεια.
Πολλοί νομίζουν ότι ζουν, 
επειδή αναπνέουν τον ζωοκτόνο (και ουχί...ζωογόνο) αέρα
μιας μη πραγματικότητας.
Να δεις, που και σήμερα, για άλλη μια φορά, θα μου το αποδείξεις,
πως είσαι ένα αεροπλάνο που χάθηκε από όλα τα ραντάρ της λογικής.

Με ένα όνομα βαρύ, σαν Ιστορία, χάθηκες στην ομίχλη της μνήμης μας 

____________ Foto: Google __"o pio pistos filos tou skylou" __________