Η Φωτογραφία Της Εβδομάδας: Πολύ Κρύο, Πολύ Κρύο Εφέτος

Μια ήταν η αίσθηση: ανατριχίλα. 
Όταν κατέβαινα την Πατησίων, κρατώντας τη μια άκρη της Σημαίας,
ως το ένα μέρος μιας τετράδας, που οδηγούσε τη Σημαία προς το Πολυτεχνείο,
ένα ήταν μόνο το συναίσθημα μου: ανατριχίλα ψυχής...
Ήμουν μαθήτρια θυμάμαι και γιορτάζαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Στο σχολείο, μερικές ημέρες πριν, είχε προηγηθεί η παρότρυνση
από κοινού, γυμνασιάρχη και λυκειάρχη, προς όλους τους μαθητές:
"Γράψτε όλοι κάτι για το Πολυτεχνείο". 
Καλά, εγώ θα έγραφα έτσι κι αλλιώς, 
αφού από τότε είχα τη συνήθεια να γράφω.
Σκάρωσα ένα ποίημα, ανάλογο των δεκατεσσάρων μου χρόνων.
Την ημέρα της γιορτής στο σχολείο, όταν ανέβηκε ο φιλόλογος μου στο βήμα,
δεν ήξερα τι με περίμενε: ανακοίνωσε πως θα διαβαστεί το ποίημα της "Πέτρας".
Από όλο το σχολείο, θα διαβαζόταν το δικό μου το ποίημα!
Και το χειρότερο από όλα; Έπρεπε να το διαβάσω εγώ η ίδια!
Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε, θυμάμαι ότι ανέβηκα στο βήμα,
αλλά η φωνή μου έτρεμε σαν το ψάρι και τα μάτια μου είχανε βουρκώσει.
Μέσα σε αυτό το φορτισμένο -συναισθηματικά- κλίμα, 
ένιωθα πως βρισκόμουν μέσα στο Πολυτεχνείο κι απέτια φόρο τιμής.
"Νεκρές ψυχές, χαμένα νιάτα, σκόρπια φύλλα,
γύρω σκοτάδι, σιωπή, ερείπια, τίποτα άλλο"...
...κι ακόμα ευγνωμονώ εκείνον τον φιλόλογο, 
που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε τη δυνατότητα 
να ανοίξω έστω και μια φορά το στόμα μου στο σχολείο.
Μα πιο πολύ τον ευγνωμονώ, καθώς αυτή η "πρωτιά" μου
ήταν η ευκαιρία για να κατέβω στο Πολυτεχνείο,
κρατώντας τη μια άκρη της ελληνικής σημαίας...
Κι όταν όλα αυτά συμβαίνουν κι είσαι μόνο 14, 
είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να περιμένεις ως παιδί.
Από τότε, όποτε ακούω τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη,
νιώθω πως μπορώ να "ηγηθώ" ενός αγώνα από μόνη μου.
Νιώθω πως είμαι μέρος μιας επανάστασης.
Νιώθω πως ένα τραγούδι και μόνο είναι ικανό
να κατεβάσει χιλιάδες κόσμου στους δρόμους
και να αλλάξουμε όλοι μαζί το ρουν της ιστορίας!
Εμένα μου λες; Κι ύστερα ξύπνησα... 
Κι η επανάστασή μου εξαντλήθηκε στον "τοίχο" του blog.
Εμ..."για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...

Πριν από 4 ημέρες έγινα μάρτυς μιας σουρεαλιστικής σκηνής:
Στην είσοδο του Πανεπιστημίου είχε στηθεί μια διμοιρία ΜΑΤ.
Έξω από αυτό κι απέναντι από τα ΜΑΤ, 
ήταν αρκετές φοιτήτριες και αρκετοί φοιτητές.
Λίγο πιο πέρα, πολλοί φοιτητές επίσης, με ένα μεγάλο πανό.
Και μπροστά τους κι άλλη μια διμοιρία των ΜΑΤ.
Η "μάχη" δεν είχε ανάψει ακόμα. Φαντάσου πως,
εκείνη την ώρα, είχαν πλακώσει κάμερες και φωτογράφοι
κι απαθανάτιζαν τη στιγμή. 
Οι μεν φοιτητές, εικοσάχρονα παιδιά, 
με καθαρά βλέμματα και ευγενικές φυσιογνωμίες. 
Οι δε ματατζήδες, εικοσάχρονα παιδιά επίσης οι περισσότεροι,
(ναι, αμούστακα αγόρια!) ήταν σε έναν δικό τους κόσμο:
εν αναμονή της "δουλειάς", άλλοι μιλούσαν στο κινητό τους(!)
δυο τύποι μιλούσαν για μια γκόμενα(!) ένας άλλος είχε τον φραπέ στο χέρι(!)
Μάθαμε επιτέλους τι κάνουν οι μπάτσοι, λίγη ώρα πριν "πιάσουν δουλειά".
Ελλαδιστάν το μεγαλείο σου...
Εγώ πήγαινα εκτάκτως σε ένα ιατρείο. 
Όταν βγήκα, μετά από αρκετή ώρα, είχαν "τελειώσει" όλα.
Τα "όλα" τα είδα στην τηλεόραση: κάποιοι είχαν φάει τις μάπες τους
και είχαν πέσει φυσικά -στο άψε σβήσε- και κάποια χημικά, δεν το συζητώ!
Κατά τα άλλα, ο δρόμος είχε και πάλι την όψη τού "δεν τρέχει και τίποτα"...
Δεν διανοούμαι καν τι μπορεί (ακόμα) να δουν τα μάτια μας σήμερα. 
Καθότι, η καθιερωμένη πορεία, αναμένεται τις απογευματινές ώρες της ημέρας...
Υ.Γ Εκτιμώ πως η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι η πιο σύγχρονη -ιστορικά- ευκαιρία, 
για να βάλει ο λαός το μυαλό του να δουλέψει, ενάντια στη λαίλαπα της νέας χούντας, με το βλέμμα στο αύριο...
 ......................................................................................................
"Η Επέτειος Μιας Χρεοκοπημένης Γενιάς" Κλικ!
......................................................................................................

    

....................................................................................................

Τα όμορφα χωριά όμορφα χρωματίζονται...
κλικ σε...Μια Πέτρα Foto & You Tube

 ....................................................................................................

17 Νοεμβρίου 1973: 
Εισβολή του τανκ της τότε Χούντας, στο Πολυτεχνείο, για καταστολή της φοιτητικής εξέγερσης. Ασαφής παραμένει ο αριθμός των νεκρών. Κλικ! 
....................................................................................................

Δες κι εδώ: Παζάρι για καλό σκοπό!

 ❤¸¸.•*¨*•♫ ...................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫