Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Η Φωτογραφία Της Εβδομάδας: Πολύ Κρύο, Πολύ Κρύο Εφέτος


Μια ήταν η αίσθηση: ανατριχίλα. 
Όταν κατέβαινα την Πατησίων, κρατώντας τη μια άκρη της Σημαίας,
ως το ένα μέρος μιας τετράδας, που οδηγούσε τη Σημαία προς το Πολυτεχνείο,
ένα ήταν μόνο το συναίσθημα μου: ανατριχίλα ψυχής...
Ήμουν μαθήτρια θυμάμαι και γιορτάζαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Στο σχολείο, μερικές ημέρες πριν, είχε προηγηθεί η παρότρυνση
από κοινού, γυμνασιάρχη και λυκειάρχη, προς όλους τους μαθητές:
"Γράψτε όλοι κάτι για το Πολυτεχνείο". 
Καλά, εγώ θα έγραφα έτσι κι αλλιώς, 
αφού από τότε είχα τη συνήθεια να γράφω.
Σκάρωσα ένα ποίημα, ανάλογο των δεκατεσσάρων μου χρόνων.
Την ημέρα της γιορτής στο σχολείο, όταν ανέβηκε ο φιλόλογος μου στο βήμα,
δεν ήξερα τι με περίμενε: ανακοίνωσε πως θα διαβαστεί το ποίημα της "Πέτρας".
Από όλο το σχολείο, θα διαβαζόταν το δικό μου το ποίημα!
Και το χειρότερο από όλα; Έπρεπε να το διαβάσω εγώ η ίδια!
Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε, θυμάμαι ότι ανέβηκα στο βήμα,
αλλά η φωνή μου έτρεμε σαν το ψάρι και τα μάτια μου είχανε βουρκώσει.
Μέσα σε αυτό το φορτισμένο -συναισθηματικά- κλίμα, 
ένιωθα πως βρισκόμουν μέσα στο Πολυτεχνείο κι απέτια φόρο τιμής.
"Νεκρές ψυχές, χαμένα νιάτα, σκόρπια φύλλα,
γύρω σκοτάδι, σιωπή, ερείπια, τίποτα άλλο"...
...κι ακόμα ευγνωμονώ εκείνον τον φιλόλογο, 
που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε τη δυνατότητα 
να ανοίξω έστω και μια φορά το στόμα μου στο σχολείο.
Μα πιο πολύ τον ευγνωμονώ, καθώς αυτή η "πρωτιά" μου
ήταν η ευκαιρία για να κατέβω στο Πολυτεχνείο,
κρατώντας τη μια άκρη της ελληνικής σημαίας...
Κι όταν όλα αυτά συμβαίνουν κι είσαι μόνο 14, 
είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να περιμένεις ως παιδί.
Από τότε, όποτε ακούω τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη,
νιώθω πως μπορώ να "ηγηθώ" ενός αγώνα από μόνη μου.
Νιώθω πως είμαι μέρος μιας επανάστασης.
Νιώθω πως ένα τραγούδι και μόνο είναι ικανό
να κατεβάσει χιλιάδες κόσμου στους δρόμους
και να αλλάξουμε όλοι μαζί το ρουν της ιστορίας!
Εμένα μου λες; Κι ύστερα ξύπνησα... 
Κι η επανάστασή μου εξαντλήθηκε στον "τοίχο" του blog.
Εμ..."για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...
Πριν από 4 ημέρες έγινα μάρτυς μιας σουρεαλιστικής σκηνής:
Στην είσοδο του Πανεπιστημίου είχε στηθεί μια διμοιρία ΜΑΤ.
Έξω από αυτό κι απέναντι από τα ΜΑΤ, 
ήταν αρκετές φοιτήτριες και αρκετοί φοιτητές.
Λίγο πιο πέρα, πολλοί φοιτητές επίσης, με ένα μεγάλο πανό.
Και μπροστά τους κι άλλη μια διμοιρία των ΜΑΤ.
Η "μάχη" δεν είχε ανάψει ακόμα. Φαντάσου πως,
εκείνη την ώρα, είχαν πλακώσει κάμερες και φωτογράφοι
κι απαθανάτιζαν τη στιγμή. 
Οι μεν φοιτητές, εικοσάχρονα παιδιά, 
με καθαρά βλέμματα και ευγενικές φυσιογνωμίες. 
Οι δε ματατζήδες, εικοσάχρονα παιδιά επίσης οι περισσότεροι,
(ναι, αμούστακα αγόρια!) ήταν σε έναν δικό τους κόσμο:
εν αναμονή της "δουλειάς", άλλοι μιλούσαν στο κινητό τους(!)
δυο τύποι μιλούσαν για μια γκόμενα(!) ένας άλλος είχε τον φραπέ στο χέρι(!)
Μάθαμε επιτέλους τι κάνουν οι μπάτσοι, λίγη ώρα πριν "πιάσουν δουλειά".
Ελλαδιστάν το μεγαλείο σου...
Εγώ πήγαινα εκτάκτως σε ένα ιατρείο. 
Όταν βγήκα, μετά από αρκετή ώρα, είχαν "τελειώσει" όλα.
Τα "όλα" τα είδα στην τηλεόραση: κάποιοι είχαν φάει τις μάπες τους
και είχαν πέσει φυσικά -στο άψε σβήσε- και κάποια χημικά, δεν το συζητώ!
Κατά τα άλλα, ο δρόμος είχε και πάλι την όψη τού "δεν τρέχει και τίποτα"...
Δεν διανοούμαι καν τι μπορεί (ακόμα) να δουν τα μάτια μας σήμερα. 
Καθότι, η καθιερωμένη πορεία, αναμένεται τις απογευματινές ώρες της ημέρας...
Υ.Γ Εκτιμώ πως η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι η πιο σύγχρονη -ιστορικά- ευκαιρία, 
για να βάλει ο λαός το μυαλό του να δουλέψει, ενάντια στη λαίλαπα της νέας χούντας, με το βλέμμα στο αύριο...
 ......................................................................................................
"Η Επέτειος Μιας Χρεοκοπημένης Γενιάς" Κλικ!
......................................................................................................
....................................................................................................
 ....................................................................................................

17 Νοεμβρίου 1973: 
Εισβολή του τανκ της τότε Χούντας, στο Πολυτεχνείο, για καταστολή της φοιτητικής εξέγερσης. Ασαφής παραμένει ο αριθμός των νεκρών. Κλικ! 
....................................................................................................

Δες κι εδώ: Παζάρι για καλό σκοπό!

 ❤¸¸.•*¨*•♫ ...................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫

62 σχόλια:

  1. Καλημέρα Πέτρα!
    Λατρεύω Ρίτσο! Εχτές βράδυ διάβαζα κάποια απ'τα ποιήματά του (όσο ήταν εξορία). Δραματικά, αληθινά, υπέροχα.

    υγ: Πόσο συμφωνώ με τα όσα (περι)γράφεις για τη σκηνή που εκτυλίχθηκε με τους φοιτητές κ τα Ματ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Σεβάχ και να είσαι καλά. Ο Ρίτσος είναι μεγάλη τιμή για την πατρίδα μας :)

      Διαγραφή
  2. καλημερα αδυναμια μου!
    συγκινηθηκα πολυ με την προσωπικη σου εξιστορηση.
    μου αρεσε και το ευγνομονω σου προς τον φιλολογο.
    μνημες σημερα, πολλες μνημες!
    καλη εβδομαδα να εχεις! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Πέτρα μου
    Οι δύο στίχοι που έγραψες παραπάνω περιέχουν αγώνες και θυσίες και ναι... ακούγοντας τα τραγούδια του Θεοδωράκη όντως νιώθεις πως θέλεις να ηγηθείς μιας επανάστασης, αλλά ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν ακούγονται στις μέρες μας, για να μην ξεσηκώνουν.
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας έφαγαν βλέπεις οι Παντελίδηδες :(( Καλή εβδομάδα επίσης!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Πέτρα μου
    Σημαντική η ημέρα σήμερα!!!
    Οι στίχοι του Ρίτσου επιστέγασαν
    όλες τις σύγχρονες μάχες του λαού μας!!!!

    φιλί και να είσαι πάντα αγωνιστική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το "αγωνιστική" με κρατάει σε εγρήγορση! Τα φιλιά μου :))

      Διαγραφή
  5. Ναι είναι η ευκαιρία αλλά δεν βλέπω να την πιάνουμε από τα μαλλιά!
    Γεια σου Πετρούλα μου ποιήτρια από τα γεννοφάσκια σου!
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα κι από δω ( πέρασα πρώτα από τα όμορφα χωριά ☺ )

    Φιλιά!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι ευκαιρίες θέλουνε κότσια. Δεν είναι κάθε χρόνο το 1973, έστω κι αν τότε δεν τελείωσε η χούντα από ο,τι διαπιστώνουμε σήμερα... Τα φιλιά μου :)

      Διαγραφή
  6. Τίμησες την ημέρα με τρόπο υπέροχο, ταλαντούχο και τρυφερό μου πλάσμα!!! Σε φιλώ πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μνήμη είναι η πιο μεγάλη τιμή για την ημέρα αυτή και τους ήρωες της... Τα φιλιά μου :)

      Διαγραφή
  7. Σε όσους κάτι μας λέει αυτή η ημέρα δεν πρέπει να την αφήσουμε να ξεχαστεί, όχι τόσο ως επέτειο αλλά περισσότερο ως τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να ανατραπούν κάποια πράγματα (οι ανατροπές συνήθως με λίγους ξεκινούν και μεγαλώνουν...), καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το χειρότερό μου είναι πως τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει το κεφάλι του (ηλιθιοδέστερου) πόπολου πως για τα σημερινά χάλια ευθύνεται η γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν λένε η γενιά του ’70 όπως με δεκαετίες διαχωρίζουν τις πριν και τις επόμενες γενιές. Χρησιμοποιούν τον όρο ‘Πολυτεχνείο’ σε μια προσπάθεια σπίλωσης και απαξίωσης του ηρωικού αγώνα των φοιτητών.
    Μόνο τυχαίο δεν είναι.
    Είτε το θέλουν είτε όχι, με αυτή τους την αναφορά στοιχίζονται πίσω από τα μαυροφορεμένα ούγκανα με τα ξυρισμένα κεφάλια που ακόμη προσπαθούν να μάθουν ολόκληρο το αλφάβητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ του έχουν περάσει στο κεφάλι άλλα κι άλλα (άι γεια σου!)... Αφού βρίσκουν πρόσφορο "έδαφος" αλλά κυρίως...υπέδαφος...

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα Πέτρα μου, με συγκίνησαν οι στίχοι, αλλά και η προσωπική σου ιστορία!
    Η 17 Νοέμβρη δεν πρέπει να σβηστεί από τη μνήμη μας...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η 17 Νοεμβρίου 1973, για να ακριβολογούμε και να μην παρεξηγούμαστε! :))

      Διαγραφή
  10. Υπέροχα εύστοχη η φωτογραφία και το απόσπασμα του Ρίτσου!!!
    Ναι, ήσουν τυχερή που μοιράστηκες ένα σου ποίημα σε μια τέτοια επέτειο!!!
    Ναι, ήσουν τυχερή που συνόδευσες την σημαία μέχρι την πύλη!!!
    Όχι, στην ατυχία να δεις την σουρεαλιστική σκηνή, που μας τρώει τα σωθικά σήμερα!!!
    Όχι, στην ατυχία να ζούμε πάλι τέτοιες στιγμές, να ζούμε άλλη μια φορά ως υπόδουλοι...
    δυστυχώς του ίδιου μας του εαυτού!!!
    Μην αγχώνεσαι, μια και "δεν τρέχει και τίποτα"...
    Φιλιά πολλά μα πάρα πολλά!!!

    υ.γ.
    Πέρασα πολύ πολύ όμορφα!!! Ξέρεις εσύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κακό είναι ότι κατάντησε όλη μας η ζωή σουρεάλ στιγμή διαρκείας...

      Υ.Γ Ανταποδίδω τα μάλα. Ας όψονται οι υποχρεώσεις, αλλιώς, "η ύλη" είναι ανεξάντλητη! :)

      Διαγραφή
  11. Υπέροχα και συγκινητικά τα όσα γράφεις.
    Στην ξενητιά βρισκόμενος τότε δεν είχα την τύχη να ζήσω τις μέρες του "Πολυτεχνείου" Όμως το θεωρώ ένα κομμάτι και από τη δική μου ζωή εδώ στα ξένα και κάθε χρόνο το τιμώ με τα γραφτά μου.
    Νάσαι πάντα καλά και πάντα άξια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι πρέπει φίλε Ντένη, για τις ψυχές των χαμένων, αλλά παράλληλα και για τη σωτηρία των δικών μας ψυχών.

      Διαγραφή
  12. Καλησπέρα Πέτρα μου. Αγωνιστική όπως πάντα και σήμερα. Μα σήμερα με το ξέχωρο αρωμά σου. Προχωράμε κορίτσι μου, δεν έχουμε άλλο δρόμο από αυτό του αγώνα. Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρκεί να προχωράμε προς τη σωστή κατεύθυνση, μπροστά :)) Καλημερούδια :)

      Διαγραφή
  13. Η κατάληψη του πολυτεχνείου, υπήρξε μια γενναία αντιφασιστική πράξη. Χωρίς υποκίνηση. Χωρίς παρασκήνιο. Χωρίς σκοπιμότητα.
    Γι’ αυτό και αξίζει να τιμάται. Και είναι μια σπουδαία παρακαταθήκη για την ψυχή σου, τα αισθήματα των 14 χρόνων σου, που τόσο γλαφυρά μάς περιέγραψες,Joan.
    Για μας τους μεγαλύτερους παραμένει εκείνη η συγκίνηση και πάντα μάς πυρπολεί το «Πάλης ξεκίνημα».
    Εκείνο που μου προκαλεί μεγάλη θλίψη είναι οι υποκινούμενες καταλήψεις, η εκμετάλλευση της νεανικής ορμής και αγανάκτησης. Και αυτά αποτελούν τον κανόνα μετά το ’74. Οι εξαιρέσεις σπάνιες.
    Και είναι το ίδιο θλιβερό να ορθώνεται η φασιστική νοοτροπία μέσα στα αμφιθέατρα και να εμποδίζει την αντίθετη άποψη, όποια κι αν είναι αυτή.
    Όπως επίσης θλιβερό, να αφήνονται, από το μεγάλο όγκο των ειρηνικών διαδηλωτών, τα εξτρεμιστικά στοιχεία με τα μολότωφ και οι προβοκάτορες που τους ενθαρρύνουν, να δίνουν προσχήματα στην κάθε εξουσία.
    Και απαράδεκτες οι αστυνομικές μεθοδεύσεις, όχι λίγες φορές, να ολιγωρούν μπροστά στους εξτρεμιστές και να επιτίθενται αναίτια σε ειρηνικούς οδοιπόρους.
    Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για μια πραγματικά δημοκρατική νοοτροπία και κοινωνία.
    Θεωρώ πολύ σημαντική την ανάρτησή σου, φίλη Joan, και για το συναίσθημα και για την ψυχραιμία της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Άρη, σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το σχόλιο. Με τιμά από κάθε άποψη και κυρίως, επειδή εκθέτεις εδώ τις ενδιαφέρουσες απόψεις σου. Την καλημέρα μου και να είσαι καλά :)

      Διαγραφή
  14. Απιθανο το ποι μα σου..Και ο φιλολογος σου...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολύ φοβούμαι ότι τα πράγματα τείνουν να γίνουν χειρότερα από τότες Πετρούλα μου!
    Δεν έχω τίποτα άλλο να πω για αυτήν την ημέρα.
    Τα έχουν πει όλοι όλα!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πιο πολύ απόλαυσα την αυτοκριτική σου. Ίσως γιατί διακρίνω κι ένα δικό μου κομμάτι ευθύνης στην έντιμη παραδοχή σου "κι ύστερα ξύπνησα"... Δίκιο έχεις. Θέλει δουλειά πολλή...
    Τουλάχιστον έχεις αυτήν την γλυκιά ανάμνηση, την προσωπική σου κατάθεση "στεφάνου" στη θυσία αυτών των παιδιών. Πολύ συγκινητικοί οι στίχοι σου Πέτρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιτίας των "γλυκών αναμνήσεων" υπάρχουν και οι τύψεις... Καλημέρα Μαρία :)

      Διαγραφή
  17. Επειδή και εγώ τότε δεν ήμουν εδώ Πέτρα , έμαθα αργότερα να τιμώ αυτή τη μέρα της εξέγερσης των φοιτητών κατά της χούντας .. Ομως τι συμβολίζει σήμερα αυτή η μέρα !!! Τίποτα από τα ιδανικά των φοιτητών , απλά κάποιοι καλοβολεύτηκαν και κάποιοι άλλοι για δικό τους σκοπό υποκινούν ομάδες ....
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι Νικόλ που δεν ανήκουν σε καμία από τις δυο πιο πάνω κατηγορίες. Ευτυχώς. Την καλημέρα μου.

      Διαγραφή
  18. Ωραίο κείμενο.
    Ο αγώνας συνεχίζεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τις πιο συντριπτικές επαναστάσεις (θα πρέπει να) τις κάνουμε με τον εαυτό μας, να γκρεμίσουμε εμμονές, προκαταλήψεις, παλαιολιθισμό. Ν' ανοίξουμε καλά πρώτα τα δικά μας μάτια.

    (...) "Λοχία", είπε, "τι βαρυγκομάς; Αυτοί που ‘ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ’ αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο".(...)
    [Οδ. Ελύτης, "Άξιον Εστί", Ημιονηγοί]


    Με άγγιξαν η ανάμνηση, οι στίχοι κι οι σκέψεις σου. Νοιώθω πως η δύναμή σου δεν εξαντλήθηκε... ακόμη κι αν ... "ύστερα ξύπνησες"... Σκέψου πως κι αυτό, από μόνο του, είναι σημαντικό: να ξυπνήσουμε...

    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα, με το απόσπασμα από τον μεγάλο Ελύτη, με έκανες και έκλαψα χθες βράδυ...


      Εκείνο που διαπιστώνω με πικρία, είναι πως, η επέτειος ΞΕΦΟΥΣΚΩΣΕ από χθες, όπως ξεφουσκώνει κάθε τι που αξίζει πραγματικά σε αυτόν τον τόπο. Όσοι έγραψαν/γράψαμε για την επέτειο, έγιναν/γίναμε λίγο παραπάνω από γραφικοί (έως κουραστικοί...) και σήμερα "ο λαός" διψά για ανέμελα θεματάκια... Δώστε φρου φρου κι αρώματα στο λαό.... Καλή σου μέρα :)

      Διαγραφή
  20. τα χημικα τα ριχνουν ετσι για πλάκα και ειναι και ληγμενα!
    Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, τι θες κι εσύ; Να τα πετάξουν...στα σκουπίδια;;; Κρίση έχουμε κοπελιά! Να 'μαστε και λογικοί :(( Καλημέρα και καλή εβδομάδα επίσης :))

      Διαγραφή
  21. Σε ευχαριστώ πολύ κι από εδώ για την αναφορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα τι λες; Εμείς ευχαριστούμε όλους αυτούς που βοηθούν με κάθε τρόπο τον συνάνθρωπο.

      Διαγραφή
  22. "Μην τους πιστέψεις", αυτό θα κρατήσω από τα παλιά σου κι από τα καινούρια σου την αίσθηση όταν ακούς Θεοδωράκη: κι εγώ ξύπνησα, αλλά έμαθα να ονειρεύομαι στο ξύπνιο!!!
    Και τα σκόρπια φυλλαράκια, δεν θα αργήσουν πολύ να γίνουν ενωμένα φιλαράκια!!!!

    Από τις αγαπημένες μου αναρτήσεις αυτή, φιλενάδα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Κάτι είπες για τα ΜΑΤ... για ρίξε μια ματιά, αν δεν το έχεις δει:

    http://tvxs.gr/news/ellada/ergazomenos-peripteroy-pros-mat-re-eiste-kala-tha-klepsete-ta-nera

    (βόλτες το κάνω αυτό σήμερα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να μην το έχω δει; Το έχω δει κι έχω εξοργιστεί κι άλλο!

      Διαγραφή
  24. Πολύ όμορφη σκηνή μας αφηγήθηκες Πέτρα μου.
    Μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι καθηγητές... Όσο για τα ΜΑΤ...λυπάμαι πραγματικά για την εκμετάλλευση της "εξουσίας" που κάνουν...
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη νομίζεις, ο μόνος ήταν όλοι οι άλλοι ήταν ελεεινοί... :(( Τα φιλιά μου :))

      Διαγραφή
  25. Ημέρα μνήμης, και την τίμησες όμορφα, με το κείμενό σου και με τις δικές σου μνήμες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε. Και είναι καιρός να ξυπνήσουμε - η ιστορία κύκλους κάνει, κι εμείς στεκόμαστε απλοί παρατηρητές...
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να κλείσει ο (προηγούμενος) κύκλος κάποτε παιδιά... Σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  26. Τι ωραία αφήγηση!!!
    Μακάρι να ξεσηκωθεί και η δική μας γενιά κάποτε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι, αλλά όλα εξαρτώνται κι από τους γονείς εκείνων των γενεών... Σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  27. Κι ακόμα και τώρα υπάρχει κόσμος που αμφισβητεί ότι υπήρξαν νεκροί.. Προπαγάνδα σου λέει.. Η τάδε έζησε ως μοντέλο στο Λονδίνο κι ο τάδε ήταν φωτό από διαφήμιση..
    Επίσης το τανκ μπήκε αφού πρώτα βεβαιώθηκε ο οδηγός ότι δεν υπήρχε κανείς πίσω από την πόρτα ή πάνω στα κάγκελα.. Τελευταία επίσης άκουσα ότι μπήκε για να παραλάβει τραυματισμένους φοιτητές από ενδο φοιτητικές διενέξεις...
    Το άλλο με τον Τοτό είναι πραγματικά πολύ πιο αστείο....
    Σε φιλώ κι αλοίμονό μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσα δε φτάνει η αλεπού, θα έλεγα. Τα φιλιά μου συμπεθερόνι μου :))

      Διαγραφή
  28. Πρέπει να σου πω μια μέρα ένα τραγικό σκηνικό με έναν Ματατζή που με πλεύριζε.. ( Με τον εύκολο μισθό τα δελεάζουν τα παιδιά και τους ενισχύουν το μαμώ και δέρνω και μετά πάω για clubing...) Πάντως ήδη από το σχολείο είχα έναν συμμαθητή που είχε όνειρο να γίνει Ματατζής για να δέρνει διαδηλωτές (το παιδί απόγονος δεξιού που πολέμησε στον εμφύλιο....) το φαρμάκι ακόμα καλά κρατεί από τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ TOY BLOG ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ GDPR~ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ!

ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΝΟΜΟΣ 2121/1993 Copyright © Mia Petra

Απαγορεύεται από το δίκαιο Πνευματικής Ιδιοκτησίας η καθ' οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση και ιδιοποίηση τών κειμένων μου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Ή ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑΣ -Mia Petra-
***IMPORTANT NOTE***:The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.