╰☆ *ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙΣ ΕΣΥ, ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ☆╮

Ιεροτελεστία. Κλείνεις εισιτήριο για θέατρο και λες ότι θα πας να διασκεδάσεις. Ως εδώ καλά. Πέφτεις όμως μέσα στην μπόρα και στην καταιγίδα και μέχρι να φτάσεις στο θέα-
τρο, έχεις βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή. Με την ψυχή στο στόμα φτάνεις στη θέση σου και με το που κάθεσαι, ξεκινά η παράσταση, στο τσακ δηλαδή. Μπορεί να ακουστώ τετριμμένη, αλλά σήμερα δεν θα σου προτείνω την παράσταση που είδα. Θα σου πω μόνο 
"το ρεπορτάζ" κι εσύ κάνε ο,τι σε φωτίσει ο Κύριος. Άλλωστε, από τότε που έγινα blogger τα βλέπω όλα ως blogger: παρατηρώ με διαστροφική παρατηρητικότητα τα πράγματα!

Για τρίτη φορά στη ζωή μου, πήγα να δω την Άννα Βίσση στο θέατρο. Οι 2 προηγούμε-
νες ήταν όταν είχε ανεβάσει τους "Δαίμονες", όπου, τη δεύτερη φορά δεν είχα σχηματίσει καθόλου καλή εντύπωση για εκείνη και το είχα γράψει κιόλας. Αυτή τη φορά όμως...όλα ήταν αλλιώς: οι καμπάνες του edelweiss στο θέατρο Πάνθεον είναι σκέτη αποκάλυψη!
Αφήνω από νωρίς πίσω μου το μόνο αρνητικό της ιστορίας και προχωρώ: το θέατρο έχει δυο πάρκινγκ και  στο "καλό" πάρκινγκ έχουν μάλλον ρεζερβέ.. Αυτό με χάλασε ομολογώ.

Περνώντας όμως την πύλη για να μπεις στο θέατρο, καταλαβαίνεις αμέσως, πως έχεις μπει μάλλον, στο ωραιότερο -και πιο οργανωμένο- θέατρο της πρωτεύουσας. Ενώ δεν υπάρχει τίποτα επιτηδευμένο, είναι όλα άψογα, τόσο, όσο. Στην αίθουσα αναμονής και στο bar, κυριαρχεί το γούστο και η φινέτσα. Αλλά..και κάποιοι θαμώνες, που, το στυλ τους κραυγά-ζει την αγωνία τους ότι εκείνους -τάχα μου!- δεν τους έχει επηρεάσει η κρίση: σέλφι, κρασί σε κολονάτο ποτήρι, γόβες και η "μπέμπα" πρώτη μούρη στο πριβέ πάρκινγκ που λέγαμε.

Όλα αυτά όμως είναι ασήμαντα, από την ώρα που κάθεσαι στην τρίτη σειρά, μπροστά στη σκηνή και η 18μελής ορχήστρα αρχίζει και παίζει μουσική. Σβήνουν τα φώτα τής -σχεδόν- κατάμεστης αίθουσας και, έτσι απλά, έχεις μεταφερθεί σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο. Πες το ροκ όπερα, μιούζικαλ ή όπως αλλιώς θέλεις, όπως κι αν βαφτίσει κανείς το έργο του Νίκου Καρβέλα, λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα: άριστο!

Ανάμεσα σε καταπληκτικά σκηνικά και κοστούμια, ανάμεσα στον άψογο ήχο και την άνεση των ηθοποιών, όλα σε πείθουν ότι είσαι μέρος του έργου. Οι ηθοποιοί είναι σαφώς με πολύ αυστηρά κριτήρια επιλεγμένοι, οι εναλλαγές των σκηνικών γίνονται αριστοτεχνικά, τα τρικ μέσω βίντεο, αλλά και σκηνικών, σε μεταφέρουν από τη μια εποχή στην άλλη, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι, υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει κάτι από την υπόθεση. Εγώ δεν διαβάζω σχεδόν ποτέ κι έτσι έχω τη χαρά της αναμονής! Η με-γάλη έκπληξη για μένα, είναι η Τάνια Τρύπη, την οποία και είδα πρώτη φορά στο θέατρο και δη σε μιούζικαλ/όπερα. Για να μην σταθώ στον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά -αφού είναι όλοι τους άψογοι- θα μιλήσω μόνο για το πρωταγωνιστικό δίδυμο Άννα Βίσση - Αιμιλια- νό Σταματάκη. Θα μπορούσα να πω, ότι η Άννα Βίσση αναγεννιέται από τις στάχτες της, αυτό όμως δεν θα ήταν απόλυτα ακριβές και δίκαιο, αφού δεν έχει καεί ποτέ, αν μη τι άλλο, ως φωνή, ανεξάρτητα από το τι/γιατί, επέλεξε να ερμηνεύσει, όσα χρόνια κάνει καριέρα. 

Όπως και να 'χει, εκείνο που είναι ολοφάνερο, αλλά και άξιο θαυμασμού, είναι πως η ίδια, επιλέγει (κάλλιο αργά) να πάει τον εαυτό της ένα βήμα πιο πέρα, δουλεύοντας τόσο 
σκληρά για αυτό, αλλά παράλληλα χωρίς ίχνος έπαρσης και χωρίς καμία πρόθεση από την πλευρά της, να καπελώσει έστω και έναν συνάδελφο της. Αυτός άλλωστε νομίζω πως είναι και ο λόγος, που ο Αιμιλιανός Σταματάκης, όχι μόνο ξετυλίγει το ταλέντο του, με απόλυτη αυτοπεποίθηση, αλλά και μπορεί να σταθεί επάξια/ισάξια δίπλα στην Άννα Βίσση. Μέσα από μια ανατροπή (την οποία και δεν θα σας αποκαλύψω), η χημεία του πρωταγωνιστι-
κού δίδυμου είναι διάχυτη κι όλα βαίνουν αβίαστα, ακόμα κι εκεί που το παιχνίδι της ζωής έρχεται να αλλάξει το ρουν της ιστορίας.. Αν θα ξανάβλεπα την παράσταση; Άνετα. Αν δεν είχα την άποψη πως, οι καλές παραστάσεις, είναι σαν τους μεγάλους έρωτες: είναι σπάνιοι και ως τέτοιοι, η δεύτερη φορά (όποια άλλη φορά) δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη..

Υ.Γ Κάθε Πέμπτη έχει γενική είσοδο είκοσι ευρώ, τα οποία και αξίζουν πραγματικά τον κόπο. Εδώ κάποιοι λόγοι ακόμα, για να δει κάποιος την παράσταση.

**Ο τίτλος της ανάρτησης, είναι από στίχο τραγουδιού της παράστασης. Καλό Σ/Κ και...καλό μήνα! Foto

Ανοιχτή παραμένει μια πρόσκληση: Κλικ!

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫