Δεν έχει σημασία ο καιρός, ούτε αν η ζακέτα με το κοντομάνικο εναλλάσσονται κάθε μερικές ώρες. Δεν έχουν σημασία ούτε καν τα κουνούπια που έχουν εμφα-
νιστεί ήδη από το καλοκαίρι τού μέλλοντος, να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη (εμ, γιατί άλλο;) Είναι κάτι άλλο, πιο πάνω απ' αυτά, είναι αυτή η κόπωση τού Μάη είναι κι αυτό το "δεν ξέρω τι μου γίνεται, αλλά ξέρω ότι δεν την παλεύω άλλο"..
Είναι που κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχει φορτώσει υπέρ τού δέοντος, το "σύστημα" μέσα σου, σα να έχει ημερομηνία λήξεως κι όσο πλησιάζεις προς την λήξη -των αντοχών σου- τόσο πας ασθμαίνοντας.. Γυρνάς με τρόμο πίσω σου κι αναρωτιέσαι πως γίνεται, να έχεις πληρώσει τόσα "ρεύματα", τόσα "νερά", τόσα "τηλέφωνα", τόσα χαράτσια, να 'χεις ξενυχτήσει νύχτες αμέτρητες για να υπολογίσεις αν σου φτάνει για πετρέλαιο ή θα ανάψεις το τζάκι, αν σου μένει κάνα φράγκο να πας για κάναν καφέ ακόμα, για να την γλεντήσεις-λέμε-τώρα την πουτάνα τη ζωή..
Κάθε χρόνο αυτός ο Μάης είναι σαν να 'ρχεται για να σου πει ότι κάτι πρέπει να κάνεις φίλε και φέτος, αλλιώς κλάταρες! Ε, και τότε είναι που αρχίζεις και ονει-
ρεύεσαι.. Δεν το θες, γιατί τα όνειρά σου (πάντα!) φτάνουν πιο πάνω από τις δυνατότητές σου, δεν το θες, αλλά δεν γίνεται να κάνεις κι αλλιώς..κι έτσι έχει έρθει επιτακτικά εκείνη η ώρα που το μυαλό σου αρμενίζει στα πέλαγα αγάπη μου παλιά κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλειά..ουπς!..ξέφυγα ήδη!
Αλλά πες μου κι εσύ αν έχω άδικο, δεν νιώθεις την ανάγκη ήδη να αλλάξει κάτι εδώ και τώρα, κάτι που να σε βγάλει απ' αυτή την ρημαδορουτίνα σου γαμώτο, κάτι που να σε αναζωογονήσει και να σου δώσει και πάλι κουράγιο; Όπου σε 'παν τα βήματα, αρκεί να αλλάξεις παραστάσεις, να χορτάσεις το βλέμμα και την πείνα τής ψυχής.. Κλείσε τα μάτια σου και πες..που ονειρεύεσαι να ήσουν τώρα;..
νιστεί ήδη από το καλοκαίρι τού μέλλοντος, να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη (εμ, γιατί άλλο;) Είναι κάτι άλλο, πιο πάνω απ' αυτά, είναι αυτή η κόπωση τού Μάη είναι κι αυτό το "δεν ξέρω τι μου γίνεται, αλλά ξέρω ότι δεν την παλεύω άλλο"..
Είναι που κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχει φορτώσει υπέρ τού δέοντος, το "σύστημα" μέσα σου, σα να έχει ημερομηνία λήξεως κι όσο πλησιάζεις προς την λήξη -των αντοχών σου- τόσο πας ασθμαίνοντας.. Γυρνάς με τρόμο πίσω σου κι αναρωτιέσαι πως γίνεται, να έχεις πληρώσει τόσα "ρεύματα", τόσα "νερά", τόσα "τηλέφωνα", τόσα χαράτσια, να 'χεις ξενυχτήσει νύχτες αμέτρητες για να υπολογίσεις αν σου φτάνει για πετρέλαιο ή θα ανάψεις το τζάκι, αν σου μένει κάνα φράγκο να πας για κάναν καφέ ακόμα, για να την γλεντήσεις-λέμε-τώρα την πουτάνα τη ζωή..
Κάθε χρόνο αυτός ο Μάης είναι σαν να 'ρχεται για να σου πει ότι κάτι πρέπει να κάνεις φίλε και φέτος, αλλιώς κλάταρες! Ε, και τότε είναι που αρχίζεις και ονει-
ρεύεσαι.. Δεν το θες, γιατί τα όνειρά σου (πάντα!) φτάνουν πιο πάνω από τις δυνατότητές σου, δεν το θες, αλλά δεν γίνεται να κάνεις κι αλλιώς..κι έτσι έχει έρθει επιτακτικά εκείνη η ώρα που το μυαλό σου αρμενίζει στα πέλαγα αγάπη μου παλιά κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλειά..ουπς!..ξέφυγα ήδη!
Αλλά πες μου κι εσύ αν έχω άδικο, δεν νιώθεις την ανάγκη ήδη να αλλάξει κάτι εδώ και τώρα, κάτι που να σε βγάλει απ' αυτή την ρημαδορουτίνα σου γαμώτο, κάτι που να σε αναζωογονήσει και να σου δώσει και πάλι κουράγιο; Όπου σε 'παν τα βήματα, αρκεί να αλλάξεις παραστάσεις, να χορτάσεις το βλέμμα και την πείνα τής ψυχής.. Κλείσε τα μάτια σου και πες..που ονειρεύεσαι να ήσουν τώρα;..