✿ Πέρασε ένας χρόνος...

Ε,  λοιπόν όταν βρέχει, οι φτωχογειτονιές δείχνουν ακόμα πιο φτωχές. Ίσως να φταίνε οι λακκούβες που όλο και βαθαίνουν, τα κάγκελα τών παλιών πολυκατοικιών που δείχνουν ακόμα πιο σκουριασμένα, η καθαρή όψη τών τοίχων, που ξεπλένονται από το καυσαέριο, και αποκαλύπτονται οι ρωγμές τού χρόνου...

Σε μια τέτοια φτωχογειτονιά βρέθηκα ένα βροχερό βράδυ, οδεύοντας για ένα θέατρο που δεν ήταν ένα συμβατικό θέατρο, αλλά ένα παλιό σπίτι τής δεκαετίας τού '60 (;) για μια παράσταση που δεν ήταν μια συμβατική παράσταση, αλλά μια σχεδόν-πριβέ-θεατρική-βραδιά, αφού, ο θίασος, επτά νέα παιδιά συν η σκηνοθέτης τού έργου, δίνουν την  παράσταση στην μέση τού σαλονιού γύρω από -αυστηρά- 22 θεατές! Όσους δλδ χωρά το σαλόνι τού σπιτιού! Μπαίνουμε;...

Μετά το χτύπημα στο κουδούνι, μας υποδέχθηκαν οι ίδιοι οι ηθοποιοί, μας πήγαν στην κουζίνα τού σπιτιού και...έβαλαν νερό να ζεσταίνει στο μικρό γκαζάκι, για το τσάι, κέρασμα από εκείνους, με την διακριτική επισήμανση (επάνω στον τοίχο) να αφήνει ο καθένας όσα χρήματα θελήσει για έναν καφέ ή ένα κρασάκι, για ένα αρωματικό τσάι με μπισκότα κανέλας! Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για την παράσταση: στην έξοδο, αφήνεις σε ένα κουτί -δίπλα στο βιβλίο εντυπώσεων- όσα χρήματα θελήσεις εσύ, για την παράσταση που μόλις είδες!...

Χμμμ... Τώρα είναι ΤΟΣΟ δύσκολο να πω πόσα μαθήματα πήρα μέσα σε ένα -βροχερό- βράδυ, μέσα σε ένα παμπάλαιο σπίτι, από μιά δροσερή παρέα εφτά παιδιών, που τα νιάτα τους, το κέφι τους, η δίψα τους για την ζωή, τα όνειρά τους και η ομορφιά τους, δεν μπορούσαν να χωρέσουν σε κανέναν τοίχο κανενός σπιτιού! Αλήθεια, το 'χεις προσέξει κι εσύ ότι τα νιάτα κάνουν από μόνα τους όμορφα τα παιδιά; Εκείνο όμως που τα ομορφαίνει πέρα και πάνω από όλα, είναι ο αυθορμητισμός τους, ο ενθουσιασμός τους για ζωή! Είναι αυτό το: εγώ-θα-τα-καταφέρω-στην-ζωή-ρε-πούστη!-ο-κόσμος-να-χαλάσει!... που σε παρασύρει και σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, που σε κάνει να θες να μείνεις για πάντα μέσα σε ένα φτωχικό κουζινάκι κάπου στον Κολωνό, και μιά παρέα νεαρών παιδιών να τραγουδά δυνατά εναλλάξ, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Χιώτη, Λοϊζο, σαν να μην υπάρχει αύριο ή μάλλον...σαν να υπάρχει ΜΟΝΟ αύριο, κι εκείνοι το κρατούν μέσα στα χέρια τους και το ελέγχουν απόλυτα μαζί με το μυστικό τής επιτυχίας! 

Κι από την άλλη, εγώ, ο ...μεσήλιξ (φτου!) θεατής, που έφτασα σ' αυτό το σπίτι-θέατρο, μέσα στην γνωστή μιζέρια που μας καταβάλλει όσο μεγαλώνουμε, και που βρέθηκα στα ξαφνικά, να συναναστρέφομαι μια παρέα φρέσκων παιδιών, όπου εκείνα μου διαμηνούσαν με όλους τους τρόπους ότι θα νικήσουν κάθε εμπόδιο μέσα σε μιά ρημαγμένη Ελλάδα, ενώ εγώ κατέβαζα το βλέμμα σαν(;) ένοχη, αφού φοβόμουν μην προδώσω την σκέψη μου "μα γίνεται να τα καταφέρετε σε μιά ρημαγμένη Ελλάδα;".. Εγώ να αντλώ δύναμη, αλλά να μην έχω να δώσω! Πόσο άνισο όλο αυτό; Αν και τα νιάτα, δικαίως, δεν χαμπαριάζουν! 

ΝΑ ΠΑΤΕ σε μιά παράσταση σε ένα σπίτι, να δείτε το "πέρασε ένας χρόνος", να αντλήσετε δύναμη από τα νιάτα τού σήμερα, από μιά παρέα παιδιών που ανήκουν "στην Ελλάδα που αντιστέκεται, στην Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει", ή ...δεν είναι πια νέος...!

Πέρασε ένας χρόνος από το προηγούμενο bazaar που διοργάνωσε το blog ξεblogάρισμα κι ετοιμάζεται και φέτος να ανοίξει τις πύλες του 

και πάλι, το Σάββατο και την Κυριακή 10 και 11 Δεκεμβρίου αντίστοιχα. Να είμαστε όλοι εκεί! Είναι για καλό σκοπό αφού! Foto ~ @ ~ Foto 

....................................................................................................

Και για όσους δεν το διάβασαν ακόμα (τσάμπα θόρυβο έκαναν οι σκέψεις μου μανίτσες;;) άλλαξα το όνομα τού blog μου και το βάφτισα 
"οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο". Πολύ θα σας παρακαλούσα να το μετονομάζατε, όσοι το έχετε στο blogroll σας! Σας μερσώ! Ωρεντουβάρ!
....................................................................................................

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰

❤¸¸.•*¨*•♫ .............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫