Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ ΜΟΝΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ...

Αναμφίβολα, μια από τις τυχερότερες γυναίκες στην Ιστορία του Ελληνικού Σινεμά, υπήρξε η "Λόλα" (Τζένη Καρέζη). 

Μια αρτίστα της Τούμπας στη δεκαετία του '60, που εγκαταλελειμμένη από τις φτερούγες ενός μονόχνωτου πατέρα, ξεπέφτει στα δίχτυα του υποκόσμου, παγιδευμένη από τον ίδιο της τον νταβατζή, ενώ παράλληλα παλεύει για να ξεπεράσει τον μεγάλο της έρωτα τον Άρη (Νίκος Κούρκουλος). 

Ο Άρης, αν και φοβάται πως εκείνη υπήρξε μέρος του σχεδίου μιας κλίκας νταβατζήδων, με αποτέλεσμα να καταλήξει ο ίδιος στη φυλακή, κρατάει μια κρυφή ελπίδα στο βάθος του μυαλού του για την αθωότητα της Λόλας κι αποφασίζει ένα βράδυ μετά την αποφυλάκιση του, να την επισκεφτεί. 

Η Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου έγραψε μια από τις λαμπρότερες στιγμές της...

...τη στιγμή που η Λόλα, από τη σκηνή του καμπαρέ, σηκώνει το βλέμμα της, γνωρίζοντας πως ο Άρης βρίσκεται σε ένα τραπέζι κάπου στο βάθος της αίθουσας. 

Μόνο μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει, πως είναι να έχει υπάρξει, έστω και μια φορά στη ζωή της ένας άντρας, να την κοιτάξει...με το βλέμμα του Άρη... 

Του άντρα που πάλεψε με αντίπαλο ένα "γερό" μαχαίρι μια κρύα νύχτα του χειμώνα για να σώσει το τομάρι του, γνωρίζοντας από πριν πως "το παιγνίδι ήταν στημένο" και..."τα λεφτά πολλά"... 

Ο Άρης -κατά κόσμον Νίκος Κούρκουλος- υπήρξε απλά και μονολεκτικά... 

ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ...

Για το βλέμμα του, τη μπέσα του, τον λόγο της τιμής του, την υπεράσπιση της Αλήθειας και του Δικαίου, την έμπρακτη απόδειξη του για τον "μεγάλο έρωτα" της ζωής του κι ένα ζεϊμπέκικο στη μέση του πουθενά, ένα βράδυ που διαπιστώνει πως, απλά, τα έχει χάσει όλα... 

"Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" κι ο Νίκος Κούρκουλος -εκτός από τις γυναικείες καρδιές- βάζει φωτιά και στα "υπάρχοντα" του, που τα αντικρίζει πεταμένα στο δρόμο, συνειδητοποιώντας πως μόλις είχε κλείσει για εκείνον ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του... 

Πολλές στιγμές ο Ελληνικός Κινηματογράφος μας μίλησε αλληγορικά, αλλά εμείς ούτε μια φορά δεν αποδείξαμε ως τώρα πως έχουμε διδαχτεί έστω και το ελάχιστο, από τις προφητικές του σκηνές...

"Ορατότης Μηδέν" λοιπόν κι ο ήρωας, όταν βλέπει πως η ζωή του έχει φτάσει στον πάτο, αποτεφρώνει τα λιγοστά της απομεινάρια, αποφασίζει πως δεν ανέχεται άλλο πια τη κατάντια του -"όχι άλλο κάρβουνο"- γνωρίζοντας πως δεν έχει τίποτα άλλο να περιμένει και πως έκλεισε οριστικά ο κύκλος, κι έτσι δεν του μένει παρά μονάχα η θέληση και η δύναμη για ένα νέο ξεκίνημα... 

Ο Νίκος Κούρκουλος γεννήθηκε στις 5 του Δεκέμβρη 1934 και πέρασε στην αιωνιότητα "ένα γελαστό απόγευμα" στις 30 του Γενάρη 2007.

Εκτός από τον Ελληνικό Κινηματογράφο, υπήρξε σπουδαίος Ηθοποιός και του Θεάτρου, υπηρετώντας το, όχι μόνο μέσα από πολύ μεγάλους ρόλους, αλλά και ως Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου -πάνω από μια δεκαετία τουλάχιστον- και μέχρι το θάνατο του... 

Εκείνο που αναρωτιέμαι πάντα, είναι γιατί μνημονεύουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με την ημερομηνία του φυσικού τους θανάτου. 

Αφού η ημερομηνία της γέννησης τους, έχει αποδείξει στο μεταξύ, πως είχαν  ένα "αστέρι" που τους ακολούθησε πιστά σε όλη τους την πορεία κι όταν επήλθε ο φυσικός θάνατος, το "αστέρι" απλά "πάγωσε" τον χρόνο και παρέμεινε εκεί για πάντα, ως η πιο τρανή απόδειξη της μοναδικότητας τους...