ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ: Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου" 

 ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

"ΠΑΝΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ..."

  ~ΑΝΕΝΤΑΧΤΟ~

Πᾶνε δυὸ μῆνες ποὺ ἔφυγα κ᾿ ὅμως δὲν σοὔχω γράψει
τὰ λόγιά μου πὼς ξέχασα θὰ λὲς «Πάντα ἐσὺ θἆσαι
ἡ πολυαγαπημένη μου ὅσο μακριὰ κ᾿ ἂν πάω!»
Κ᾿ ὅμως τὸ ξέρω ἐγὼ καλὰ πὼς πάντα μὲ θυμᾶσαι.
Πῶς ὅταν τὶς θολὲς βραδυὲς στὴν κάμαρά σου μόνη
κεντώντας τ᾿ ἄσπρα ροῦχα σου κάνεις σκυφτὴ νυκτέρι
σκέφτεσαι τὰ γλυκόλογα ποὺ θὲ νὰ λέῃ τὸ γράμμα
ποὺ ὁ ταχυδρόμος αὔριο στὴν πόρτα σου θὰ φέρη.
Τὸ γράμμα ποὺ κάθε πρωὶ γράφω καὶ δὲ σοῦ στέλνω
κ᾿ ἔτσι περνᾶν ἀβάσταχτα οἱ θλιβερές σου μέρες
καὶ πᾶς σιγανὰ στὴν παναγιὰ δεόμενη γιὰ μένα
ποὺ ἀλύπητα μὲ δέρνουνε οἱ μανιασμένοι ἀγέρες.
Κ᾿ ἴσως νομίζεις τώρα ἐσὺ πὼς κάποιαν ἄλλη ἀγαπῶ
βαθειά, τρανήν, ἐξωτική, ἐβρῆκα ἐδῶ στὰ ξένα
ποὺ μ᾿ ἔχει δέσει πεια σφιχτὰ καὶ μ᾿ ἔχει μαγεμμένο.
... Καὶ σκέφτομαι τὰ μάτια σου θολά, πλημμυρισμένα,
ὅμως, ἂν μπόραες γιὰ νἀρθῇς στὴν ἄθλια κάμαρά μου
σκυμμένο θὲ νὰ μ᾿ ἔβλεπες ἀπάνω σ᾿ ἕνα γράμμα
νὰ σκέφτομαι ... νὰ μὴ μπορῶ ... νὰ θέλω νὰ σοῦ γράψω
καὶ σκίζοντάς το νὰ ξεσπᾶ σ᾿ ἕνα θλιμμένο κλάμμα.

{ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΛΧΑΛΑΣ

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας,

τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. φύλλου 173, 10 Μαρτίου 1929.}

                                   

Παραθέτω τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου:

 «Ο Καββαδίας είναι ο ταξιδιώτης, ο ποιητής της περιπέτειας, 

του ονείρου, της φυγής από την πραγματικότητα.

 Πολλοί, ειδικότερα στην αρχή, τον θεωρούσαν «ναυτικό ποιητή», 

και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλο λάθος. 

Η θάλασσα, τα καράβια, οι ναύτες, 

μπορεί να ήταν για τον ποιητή καθημερινό βίωμα, 

αλλά ουσιαστικά ήταν το πεδίο πάνω στο οποίο η φαντασία του οργίαζε.»

Και τα λόγια του Δημήτρη Καλοκύρη:

«Ο Καββαδίας ήταν εξ ορισμού άνθρωπος του πλοίου, της θάλασσας. 
Τα ποιήματα του είχαν λιγότερο τον χαρακτήρα της Λογοτεχνίας 
και περισσότερο της Βιογραφίας κάποιου, που ακολουθεί το νήμα, 
που ξεκινάει από τον Οδυσσέα, δηλαδή τον ταξιδιώτη, 
ο οποίος εμπλέκεται σε άπειρες περιπέτειες κι διαρκώς επιστρέφει. 
Τα ποιήματά του έχουν υπόθεση, έχουν δράση, όπως οι μπαλάντες. 
Δεν είναι μόνο στοχασμός, μελαγχολία, αναπόληση καταστάσεων. 
Κάθε ποίημα του Καββαδία θα μπορούσε να γίνει μονόπρακτο, 
ταινία μικρού μήκους ή ντοκιμαντέρ.»

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 
σε μιά μικρή πόλη της Ματζουρίας κοντά στο Χαρμπίν,
 από γονείς Κεφαλλονίτες. 
Πεθαίνει από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος 
που αξίζει τον χαρακτηρισμό του απόλυτα βιωματικού στην ποίηση του. 
Μιλάει πάντα για τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, 
τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια, 
με την γλώσσα των καραβιών,αλλά και κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλλονιάς, 
να μπλέκονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. 
Ο Ερωτάς του για τα ταξίδια και τη θάλασσα, 
πάθος τρομερό, σχέση αγάπης και μίσους,
ο ίδιος έρωτας που τον οδήγησε να μπαρκάρει μικρός, μόλις 19 ετών, 
αφήνοντας την σίγουρη δουλειά του ναυτικού γραφείου, 
είναι ορατός σε κάθε στίχο του, 
και τόσο δυνατός που διαπερνά τον αναγνώστη, 
τον κάνει να ξεχάσει τις άγνωστες λέξεις και τους ναυτικούς όρους , 
και να συνεπαρθεί απόλυτα από την αλήθεια του Λόγου του Ποιητή.
Πηγή: http://www.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"