ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"Το Χρώμα Της Πλάνης" Είναι Όλες Οι Αποχρώσεις Μαζί Μιας Παλέτας Ζηλευτής.

Την κοιτάζουν όλοι και θαμπώνονται, την κοιτάς κι εσύ και την καμαρώνεις.

Μαζεύεις όλες τις αποχρώσεις από τα ομορφότερα τοπία που θα ήθελες να αντικρίσουν τα μάτια σου, στη συνέχεια παραπλανάς τον εαυτό σου και τέλος βγαίνεις στον πηγαιμό για το "παραμύθι" σου. 

Ανοίγεις την Παλέτα και διαλέγεις τα πιο φανταχτερά χρώματα, γιατί έτσι σ' αρέσει! Άλλωστε...το ίδιο δεν θα έκανε ο καθένας στη θέση σου;... 

Νομίζεις πως όλα τα ορίζεις και περπατάς αμέριμνα. 

Νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο και θα διαλέξεις εσύ το χρώμα, ανάλογα με την περίσταση. 

Νομίζεις πως ξέρεις τι σου γίνεται. 

Έχεις την...πεποίθηση πως ξέρεις τι σου γίνεται. 

Χα! Νομίζεις!... 

Κι ενώ αρχίζεις με μικρά-μικρά βηματάκια, όσο περνάει ο καιρός όλο και επιταχύνεις κι όλο και ανοίγεις τα φυλλοκάρδια σου και τα παραθύρια σου..."κι όλο θαρρείς πως έρχονται τ' αηδόνια"... 

Κι από την "άλλη" πλευρά της Παλέτας, διακρίνεις πως, δειλά-δειλά αρχίζουν να σχηματίζονται χρωματιστές πινελιές κι όλο και κάτι σε κάνει να πιστέψεις πως... αν σμίγανε όλα αυτά τα χρώματα, θα φανερωνόταν ίσως ο ωραιότερος πίνακας που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπου νους. 

Ξυπνάς κάθε πρωί και έχεις κέφι και διάθεση και θέληση και Ζωή. 

Ζωή περίσσια, που δεν ξέρεις πως να την χορτάσεις, πως να την διοχετεύσεις, πως να την απλώσεις να πάει παντού, να πιάσει το Σύμπαν ολόκληρο... 

Ερωτεύεσαι ξανά τον Ήλιο, την Βροχή, τον Βοριά, τον Άνεμο, την Καταιγίδα. 

Κι ας μην την αγαπούσες ποτέ ως τώρα την Καταιγίδα. 

Και ξαφνιάζονται οι αισθήσεις σου, που ακόμα και μια Καταιγίδα σου χαμογελά παιχνιδιάρικα κι εσύ δεν της κακιώνεις... 

Ίσα-ίσα, την αγαπάς κι αυτήν έτσι ξαφνικά και γενναιόδωρα, τόσο, που ακόμα κι η ίδια δεν μπορεί να το πιστέψει, αχ! και να' ξερε πόσο πολύ την αγαπάς... 

"Το Χρώμα της Πλάνης", ούτε που το φαντάζεσαι...πως θα' ρθει μια στιγμή που θα σε αρπάξει βίαια από το μανίκι και θα σε πετάξει μέσα σ' ένα ασπρόμαυρο Δάσος... 

Κι εκεί που το είχες σχεδόν βέβαιο πως θα αντάμωνες επιτέλους όλα τα χρώματα...εκεί θα διαπιστώσεις πικρά πως...υπάρχουνε Δάση που φαντάζουν γεμάτα δέντρα και λουλούδια τροπικά, τόσο, που λες πως θα χάσεις το φως σου από την ποικιλία τους κι αιφνίδια... -αρκεί μονάχα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου!-  προσγειώνεσαι απότομα μέσα σ' ένα πλάνο ασπρόμαυρο... 

Αντίο χρώματα φωτεινά και πλανευτικά μου. 

Αντίο φρούδα και βιαστικά όνειρα μου... 

"Αντίο ωραίες περιπλανήσεις μου"... 

هذه الكيمياء عاهرة حتى تخترق شاشة سخيف؟ كيف؟

"Δεν φταίω εγώ, αλλά ούτε κι εσύ
Φταίνε οι απροσδιόριστες δυνάμεις
Που καθορίζουν τις σχέσεις
Και που με μια λέξη τις λέμε Χημεία...

Αυτή η Χημεία που οδηγεί στο Όνειρο
Αυτή η Χημεία που οδηγεί 
Στον Παράδεισο ή την Κόλαση
Ανάλογα με το αν πραγματοποιείται ή όχι το Όνειρο..."
(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ)

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
http://pistos-petra.blogspot.gr/

"ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΜΗ ΡΩΤΑΣ..."