Το μόνο που περνά στα σίγουρα, δεν είναι ο χρόνος, είναι οτιδήποτε κινείται μέσα στο χρόνο, είμαστε εμείς οι θνητοί, είναι οτιδήποτε θνητό. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε "το πέρασμα" αντλώντας καθημερινά, μια δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Όλοι περαστικοί μέσα από τα χρόνια και τις εποχές...
Και εσύ τρελαίνεσαι συνεχώς ότι έρχονται και παρέρχονται οι εποχές (ενώ στην ουσία ο μόνος που παρέρχεται είσαι εσύ) και γκρινιάζεις που τρέχει ο χρόνος ("το σπίτι τρέχει ή το τρένο;"), λες και αυτό θα σου συμβαίνει στο διηνεκές, κι όλα τα κοιτάς κι όλα τα εξετάζεις, όλα, εκτός από τον καθρέφτη... Έξω τα φύλλα αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο "θέση" (εκεί που βρίσκονται επάνω στο δέντρο, να 'σου και πέφτουν..) κι είναι η ώρα να το σκεφτείς στα σοβαρά, πως δεν ήρθε άλλο ένα φθινόπωρο, απλά περνά λίγο ακόμα ο χρόνος (σου) κι είναι αυτό το καλύτερο δίδαγμα για να πάψεις πια να γκρινιάζεις, πως "τι θα κάνω τώρα που βαριέμαι ξανά τα ίδια και τα ίδια πια; Ίδιο σπίτι, ίδιες κουρτίνες, ίδια πιάτα, ίδιος κι εγώ"..
Και να χαρείς που έχεις (ακόμα) αυτό το ίδιο σπίτι, ναι, και με εκείνες τις ίδιες τις κουρτίνες, αρκεί που ένα κεραμίδι θα σε προστατεύει τώρα, με τις πρώτες σταγόνες τής βροχής, κι αν όλα αυτά σού φαντάζουν τόσο κουραστικά και επαναλαμβανόμενα, βάλε στο βάζο ένα λουλούδι, βάψε τις πέτρες που μάζεψες το καλοκαίρι, ψάξε κάνα χαρωπό ριχτάρι για την πολυθρόνα σου, κάνε τα αποξηραμένα φύλλα φίλους σου, φτιάξε μια καινούργια πραγματικότητα.. Με ή χωρίς πλήξη, μια είναι η επιλογή: σπάστα και ξαναρίχτα. Δε βγαίνει αλλιώς!☺☺