ΠΟΣΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΕΡΙΚΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΑ...

Από τις συναλλαγές μου με το δημόσιο δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να πάω στην Εφορία (πρωτότυπο, έτσι;). Από την ώρα ακόμη που ξυπνάω είμαι αρνητικά προδιατεθειμένη (όχι, ρε πούστη μου, ποιος περιμένει πάλι στην ουρά; και θα κάνω τελικά δουλειά ή θα μου πουν κάνα κουλό και θα πρέπει να ξαναπάω;). 

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι εγώ ξέρω και πέντε διοικητικές διαδικασίες, γνωρίζω και την ορολογία κι όμως πάλι προβληματίζομαι. Πως διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους οι ηλικιωμένοι, οι αλλοδαποί, όσοι τέλος πάντων δεν έχουν επαφή κατά τα λοιπά με το δημόσιο και δεν ξέρουν πως λειτουργεί;

Εκείνο το συννεφιασμένο πρωί ξεκίνησα να πάω στην Εφορία επιστρατεύοντας την υπομονή μου κι έχοντας σε εγρήγορση το μυαλό μου για να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω την οποια-

δήποτε απάντηση από τον υπάλληλο. Ακόμη και το κτίριο είναι αντιαισθητικό. 

Μια γκρίζα οικοδομή της δεκαετίας του ’70, με λερωμένα μωσαϊκά, ακόμη πιο λερωμένα παράθυρα, στην είσοδο στη στοά μηχανουργείο, φωτοτυπάδικα, λογιστικά γραφεία, κυλικείο, ένα αργό ασανσέρ με εσωτερικές πόρτες και τα χνώτα του διπλανού στα μούτρα σου, μια γκρίζα λαδομπογιά στους τοίχους σκασμένη και μουτζουρωμένη σε διάφορα σημεία, οι ξύλινες πόρτες των γραφείων σκεβρωμένες να τρίζουν σε κάθε άνοιγμα («η πόρτα θέλει λάδωμα» είχε γράψει κάποιος πολίτης προφανώς για να διασκεδάσει την αναμονή του, ο βάνδαλος!), σκόρπιες ανακοινώσεις κολλημένες πρόχειρα με σελοτέιπ, γκρίζα γραφεία, γκρίζες ντουλάπες. 

Παραδόξως δεν είχε πολύ κόσμο! 5-6 άτομα μπροστά μου προς μεγάλη μου ανακούφιση! Πριν από μένα ήταν μια γυναίκα με το παιδί της στο καροτσάκι. Ο μικρός δεν ήταν πάνω από δυο χρονών. Ένα κατσαρομάλλικο παιδί με δέρμα που γυάλιζε, ολοστρόγγυλο πρόσωπο και δυο μεγάλα μαύρα μάτια γεμάτα απορία. Σκέτο σοκολατάκι! Έβηχε! «Κρυωμένο είναι;» ρώτησα τη μητέρα του κι αυτή μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι και τότε πρόσεξα τη γλυκύτητα που εξέπεμπε και το δικό της πρόσωπο. Μετά από δυο λεπτά ο μικρός έκανε εμετό! 

Όσο η μητέρα του έψαχνε για χαρτί, με ταχύτητα κομάντο, όπως κάθε μικρομάνα που έχει εκπαιδευτεί σε έκτακτες καταστάσεις, έβγαλα από την τσάντα μου ένα πακέτο χαρτομάντιλα και της έδωσα βιαστικά δυο τρία να τον σκουπίσει. «Ευχαριστώ!» μου είπε, τον σκούπισε και πήγε να πετάξει τα χαρτομάντιλα. Είχαν μείνει κάτι υπολείμματα στο στόμα του κι ώσπου να ‘ρθει η μάνα του, αυθόρμητα έβγαλα ένα ακόμη και τον καθάρισα. «Έλα, πουλάκι μου, να σε σκου-
πίσω! Κι αν σου ξανάρθει, κράτα το χαρτί στο στόμα σου». Το αγόρι με κοιτούσε χωρίς να αντιδρά, ίσως να μην καταλάβαινε κιόλας. «Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!» μου ξανάπε η μάνα του. Της έδωσα το υπόλοιπο πακέτο. «Πάρτο! Θα το χρειαστείς!». «Ευχαριστώ!» πάλι αυτή.

Καθώς συμπλήρωνα την αίτηση μιας ηλικιωμένης κυρίας, η οποία, όσο εγώ έγραφα, μου είχε πει όλο το γενεαλογικό της δέντρο, είδα τη γυναίκα να δίνει νερό στο παιδί. «Μην του δίνεις νερό και φαί για μια ώρα, γιατί μπορεί να ξανακάνει εμετό!» της είπα με λόγια και νοήματα. «Εντάξει! Ευχαριστώ!». Σε λίγο ήρθε η σειρά της. Πριν ανοίξει την πόρτα, γύρισε και μου είπε πάλι ευχαριστώ. Λίγο αργότερα μπήκα κι εγώ. Ο μικρός φαινόταν καλύτερα, είχε κατεβεί απ’ το καρότσι κι έκανε αυτό που επιτάσσει η ηλικία του: προσπαθούσε ν’ ανοίξει τα ντουλάπια! Ήσυχα, χωρίς φωνές και με απαλές κινήσεις η μάνα του τον πήρε και τον ξανακάθισε στο καρότσι. Χαμογέλασα και μου αντιγύρισε το χαμόγελο. Φεύγοντας πέρασε από μπροστά μου και μου χάρισε ένα ακόμη γλυκό χαμόγελο κι ένα ακόμη ευχαριστώ.

Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από την εφορία με ανάλαφρο βήμα και χαμογελαστή διάθεση. Και σκεφτόμουν κάτι τόσο κοινότοπο που πολλές φορές το ξεχνάμε: ότι καμιά φορά πράγματα που για μας είναι ασήμαντα, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι σημαντικά. Στην τελική, πόσα ευχαριστώ αξίζουν μερικά χαρτομάντιλα; (για την ιστορία η μητέρα και το παιδί ήταν αφρικανικής καταγωγής)

* Το κείμενο είναι της Σοφίας ΜΒ ~ Άστεγης Καταληψία! Καλημέρα και Καλό Μήνα!

____________ "o pio pistos filos tou skylou" _________________  Foto  & Foto ___________________