ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΖΕΨΟΥΜΕ ΒΙΤΡΙΝΕΣ;...

Παρκάρισα στο υπόγειο του πολυκαταστήματος. Το ασανσέρ με ανέβασε κατευθείαν στον 3ο όροφο. Εκεί που είχα δει την άλλη φορά εκείνο το κατάστημα με τα ωραία ρούχα. Χάζεψα λί-

γο στη βιτρίνα. Η ανοιξιάτικη καπαρντίνα μού χαμογέλασε απ' το κομψό σώμα της κούκλας. 

Έλεγξα για άλλη μια φορά το πορτοφόλι μου. Η πιστωτική κάρτα ήταν στη θέση της. Μπήκα μέσα. Μια ευγενική καστανόχρωμη κοπέλα, ούτε 25 χρονών, με πλησίασε. Ζήτησα να μου δεί-

ξει την καπαρντίνα της βιτρίνας. "Στο χρώμα της άμμου, σας παρακαλώ, ταιριάζει με τα μαλλιά μου". Χωρίς περιστροφές έφτασα στο ταμείο. "Με πιστωτική σε 6 μηνιαίες δόσεις παρακαλώ"......

______________________________________________
Θυμάσαι τις μέρες εκείνες

που ανέμελα γυρνούσαμε χαζεύοντας βιτρίνες...

______________________________________________

Δεν είχα ποτέ το κέφι να χαζεύω βιτρίνες. Όλα τα χρόνια ο τρόπος που ψώνιζα ήταν ο ίδιος: βλέπω κάτι σε μια βιτρίνα που μου γυαλίζει, μπουκάρω στο κατάστημα, το αγοράζω και τέλος. Τι να σέρνομαι με τις ώρες στην Ερμού και να διαλέγω με το μάτι, νύχτα μέρα, πιθανές αγο-

ρές; Αν δω κάτι στη βιτρίνα και μου αρέσει, το πήρα, αν όχι, πάω για καφέ χωρίς σκοτούρες. 

Κι αν το παρατήρησες, χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο, καθώς τα ψώνια για μένα τέλος. Με την καλή έννοια!!! Εννοώ πως, την ημέρα που ο Γιώργος πορευόταν προς το Καστελόριζο (!!!) 

εγώ πορευόμουν προς μια τράπεζα ξόφλησα την πιστωτική κι έπειτα την πέταξα στα σκουπίδια.

______________________________________________
Θυμάσαι τις μέρες εκείνες

που ανέμελα γυρνούσαμε χαζεύοντας βιτρίνες...

______________________________________________

Κι έρχεται προχθές ο Αντώνης (βλέπεις! άλλαξα νταβά!) και μου λέει πως θα βγω στις αγορές. "Τι εννοείς ακριβώς ρε Αντώνη; Εγώ έχω να βγω στις αγορές από την τελευταία φορά που γί-

ναμε νούμερα και μας έτρεχε με τις κάμερες αγκαζέ ο Γιώργος, για να μας βλέπουν πως βγή-

καμε στις αγορές! Και στην τελική" συνέχισα, "εγώ καπαρντίνα πήρα! Προπέρσινη καπαρντίνα (που λέει ο λόγος!) και θα με τρέχεις πάλι εσύ να με δείχνεις στα λιγούρια τους φίλους σου; Δηλαδή, τζάμπα ακύρωνα εγώ τις πιστωτικές Αντωνάκη; Τζάμπα έκανα εγώ οικονομία σαν τον μαλάκα 4 χρόνια τώρα; Τζάμπα έκανα το σκατό παξιμάδι κι αρνήθηκα τη χαρά της βιτρίνας; 

Ξύπνησε η γυναικεία φύση μέσα μου κι άρχισα να νοσταλγώ ακόμα κι εκείνα που δεν έκανα! Πλάκα πλάκα, και τι δε θα 'δινα, να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, να έπιανα αγκαζέ μια φιλενάδα (ούτε Γιώργους, ούτε Αντώνηδες) και να λιώναμε παπούτσια στην Ερμού, έτσι ανέμελα, χωρίς να υπάρχει αύριο... Όχι γιατί τα λούσα έχουν καμιά αξία. Όχι γι' αυτό το λόγο. Άλλωστε, τι αξία έχουν τα λούσα μπροστά στα προσώπατα! Απλά, να θύμιζε η μέρα μου κάτι από απλή ρουτίνα. Όταν το πιο καυτό ζήτημα ήταν αν ταίριαζε η γόβα με τη τσάντα. Κι αν με φωτίζει το σατέν...

 _________________ "o pio pistos filos tou skylou" __________  Foto ____ Foto  ________________

______________________________________________

Από το Κύπριο Δελφινάκι μας 
διαβάστε σήμερα τις αναμνήσεις της από το σχολείο:

Επίσης στο blog της Ρένας Χριστοδούλου

διαβάστε τις δικές της αναμνήσεις.

"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."

______________________________________________