ΜΕΤΡΟ: ΤΟΥΤΟΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΟΥ 'ΡΘΑΝ ΤΩΡΑ...

Την Παρασκευή το πρωί κατέβαινα τον Κηφισό οδηγώντας, με λίγη βροχή και λίγη περισσότερο κίνηση, συγκριτικά με κάποιες άλλες φορές.

Το ραδιόφωνο μετέδιδε ρεπορτάζ για τους απεργούς του Μετρό, την κατάληψη τους στο κεντρικό αμαξοστάσιο στα Σεπόλια και την επέμβαση των ΜΑΤ εκεί, γύρω στις 4 τα ξημερώματα. 

Νύχτα γίνονται συνήθως αυτά τα "ντου"... 

Κατάλαβα ότι πλησίαζα στην περιοχή των Σεπολίων, γιατί είδα πολύ κόσμο μαζεμένο δεξιά μου, στον παράπλευρο του Κηφισού. 

Ο πιο πολύς...κόσμος όμως, ήτανε πάνω στην αερογέφυρα των πεζών: ΤΑ ΜΑΤ!!! 

Είχαν καταφθάσει οι...επίλεκτοι κι είχαν "ζώσει" την πεζογέφυρα, μη τυχόν και...τολμούσε να περάσει από κει κανάς πεζός...απεργός του Μετρό;! 

Ένιωσα την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει στα ύψη! 

Ένιωσα να γίνομαι "ένα" με αυτούς τους απεργούς, τόσο πολύ, που άνοιξα το παράθυρο του συνοδηγού σε ετοιμότητα, να τους φωνάξω "μην υποχωρήσετε ρε! μην τους κάνετε αυτή τη χάρη!"... 

Αλλά κάποιοι οδηγοί ακριβώς από πίσω μου, δεν μου άφησαν αυτό το περιθώριο, κορνάροντας ενοχλημένοι... 

Το μεσημέρι ακολούθησα την αντίστροφη πορεία και ανέβαινα τον Κηφισό. 

Τα νεότερα στο ραδιόφωνο μετέδιδαν πως στο "μέτωπο" της κατάληψης, όλα είχαν πάει "κατ' ευχήν"...

Για ποιον άραγε;... 

Σημασία έχει πως αυτή την φορά -αρκετές ώρες μετά από την πρωινή...επιδρομή- η περιοχή των Σεπολίων είχε γίνει "αστακός"! 

Είχε καταφθάσει τόση μεγάλη δύναμη των...παλικαριών Ματατζήδων, που δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά, που είχα δει τόσους πολλούς μπάτσους μαζεμένους!  

Θυμάται κανείς άλλος άραγε;... 

Τώρα πια δεν είχαν αρκεστεί απλά και μόνο στην πεζογέφυρα κι αηδίες... 

Είχαν παραταχθεί ακόμα και πάνω στην κεντρική λεωφόρο του Κηφισού, τόσο πολύ κοντά στα διερχόμενα αυτοκίνητα που, αν ήθελες, μπορούσες να ανοίξεις το παράθυρο και να...τους φτύσεις κατάμουτρα!!! 

Αν δεν υπήρχε και πάλι το "θέμα" με τους οδηγούς που -όχι μόνο βρίσκονταν πίσω- αλλά έμοιαζαν κι εκείνοι εξίσου ξαφνιασμένοι, από τους τόσους πολλούς μπάτσους που αντίκριζαν αίφνης, εν μέσω...Εθνικού οδικού δικτύου ταχείας κυκλοφορίας!  

Η απεργία των εργαζομένων στο Μετρό έληξε "αναίμακτα", μετά την απόφαση για πολιτική ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των εργαζομένων... Η "επίταξη" είναι όρος για...αντικείμενα. 

Εξάλλου ένας...Συνταγματολόγος δεν τους βρέθηκε πρόχειρος εκεί πέρα μέσα σ' αυτήν την Κυβέρνηση, να τους ξεκαθάριζε την διαφορά ανάμεσα στους δυο όρους;;;...

Δεν ξέρω γιατί...αλλά κάτι μου έλεγε βαθιά μέσα μου πως, αυτή τη φορά, ΑΥΤΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ, ίσως και να γινόταν το "εναρκτήριο λάκτισμα" για όλους μας... 

Δυστυχώς διαψεύστηκα... 

"Η καλή μας η TV" έκανε και πάλι το θαύμα της, η "καλή μας η τρικολόρε Κυβέρνηση" απέδειξε ποιος διαθέτει... πραγματική "σοβαρότητα" σ' αυτήν τη χώρα, "η καλή μας η τάξη"...επιτέλους επανήλθε σ' αυτήν την πόλη, "η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα"...

Τελικά ο μόνος...κακός παραμένει "ο κακός μας εαυτός", αφού, ούτε αυτήν τη φορά δεν κάναμε επιτέλους Κ Α Τ Ι...

Σε ό,τι με αφορά..."εξωτερικώς" αποδείχθηκα ένας "πολίτης-κότα", αφού απλά συνέχισα τον δρόμο μου...

"Εσωτερικώς" ένιωσα "εν δυνάμει-επαναστάτης" κι αυτό ίσως και να κρύβει κάποιο φως (κάποτε!) στο ατελείωτο τούνελ της ανυπαρξίας μας... Μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε γραφικοί... 

Ώσπου να βρω λοιπόν το θάρρος, ή τον..."καλό μου εαυτό", ώσπου να πάρει μπροστά το "θολωμένο μου μυαλό'" και να τολμήσω να φωνάξω στον Δυνάστη μου "άει χάσου...μυρμηγκάκι!"... 

...θέλω να βγάλω ένα απωθημένο από μέσα μου! 

Έστω κι αν μου χάλασε...οπτικώς, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, έστω κι αν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν..."μπάτσοι πιάστε τα γιοφύρια" τελικά -αντιστρόφως ανάλογο δηλαδή των πραγματικών στίχων- εγώ έψαχνα μια ευκαιρία κι επιτέλους τη βρήκα! {στην Ελλάδα δυστυχώς, μόνο τέτοιες ευκαιρίες...δημιουργούμε τώρα πια!} να τους χαρίσω με πολύ...πάθος και πολύ...μεράκι, τους πιο κάτω γνήσιους στίχους:

"Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια
μπάτσοι κλ@στε μας τα @ρ@ίδι@..."