ΤΟΣΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ...

_________________________________________

Σε τούτο τον παραμυθένιο τόπο δεν υπάρχουν άγγελοι μήτε δράκοι. Φοβήθηκαν οι άγγελοι την τόση κακία και το ψέμα και πέταξαν για πιο φιλόξενες γειτονιές στην άλλη μεριά του ήλιου. Κιοτέψανε οι δράκοι μπροστά στους πυκνούς καπνούς που μαύρισαν τον ουρανό και κατάπιαν τη φωτιά τους. Η κακιά μητριά βούτηξε απελπισμένη μες στον καθρέφτη της σαν αντίκρισε την αναλγησία των νάνων που προδώσαν αναίσχυντα τη Χιονάτη για λίγο ανάστημα. 

Η γριά μάγισσα έσκισε τα ξόρκια της. Δεν πιάνουν εδώ μαγικά και ξόρκια! Κι η ωραία κοιμωμένη, χρόνια σε λήθαργο, ανάπηρη πια απ’ την ακινησία, περιμένει μακάρια τον πρίγκιπα να τη φιλήσει.
Μα ο πρίγκιπας χτύπησε στη μπάλα, έπεσε απ’ το ποδήλατο, πήρε καμτσίκι και καβάλησε το καλάμι κι ετοιμάζεται να φορέσει πάλι ζιβάγκο. Του τάξανε προίκα μεγάλη εις τας Εσπέρας. Στο κάτω-κάτω ποτέ δεν την αγάπησε. Και την πριγκιπική στολή, που άλλοι σε ξένα βασίλεια ράψανε στα μέτρα τους, τη φόρεσε για να τη θαμπώσει μην αντικρίσει κατάματα το αδειανό του σαρκίο. Το φιλί του μυρίζει προδοσία κι αυταπάτη.

Τα όρνια μόνο απόμειναν να καιροφυλακτούν πάνω απ’ το ανήμπορο κορμί της κυκλώνοντάς την επίμονα, απειλητικά, όλο και πιο κοντά, πιο κοντά....και τα ιθαγενή σκουλήκια που χαίρονται και χορταίνουν με τη σήψη της. Μια αίσθηση ανατριχίλας τη διαπερνά, όταν τα νιώθει, δυσώδη, αποκρουστικά, αδηφάγα, να σέρνονται πάνω της. Πως δεν τα ‘χε προσέξει τόσο καιρό που την είχαν κυκλωμένη; Πως τα πέρασε για κύκνους, για γλαροπούλια, για ανθρώπους; Πως θάρρεψε τη φυλακή για αγκαλιά;

Κι οι αγωγιάτες, σώμα απ' το σώμα της, βγάζουν τα καπέλα τους και χάσκουν απορημένοι, φοβισμένοι και θυμωμένοι. Τ' αγώι λιγόστεψε, το βυζί στέρεψε κι αυτοί τρώνε τις σάρκες τους. Φύρα ο θυμός τους. Τα σκουλήκια χορεύουν και τη μοιράζουν πρόσφορο. Τα όρνια χειρο-
κροτούν κι ακονίζουν τα δόντια τους.

Μα αυτή δεν κουνά. Τα βλέφαρα πεταρίζει μόνο καθώς κυλούν βουβά τα δάκρυα. Γέρασε, δεν έχει μύες, δεν έχει νεύρα, τα ιερά της κόκαλα σκόνη σκορπισμένη στην ιστορία. Το αίμα των αρχαίων της προγόνων, βαρύ αποτύπωμα κι ανέκδοτο μαζί, έχει παγώσει.

Τόσο παραμύθι κι ούτε ένας από μηχανής θεός! Ούτε ένας Δον Κιχώτης!! Κι ο Ήλιος ο νοητός που τη γέννησε της καίει τώρα το πρόσωπο. Ξεράθηκαν τα χείλη της για λίγη ελ-
πίδα. Μη, παρακαλώ σας, μη! Βουρκωμένος αναλογίστηκε, πώς μ' αναλγησία περισσή, οι άνθρωποι σε δράκο τον μεταμόρφωσαν, την αίσθηση της σήψης τους χρεώνοντας του. Και, διπλωμένος στα όμορφα φτερά, σε λυγμούς ξέσπασε, ο Άγγελος του θανάτου. Αντιστροφή.
_________________________________________
Οι Άστεγες Καταληψίες: Άννα-Πάρος: Αντιστροφή και Σοφία ΜΒ: Μη παρακαλώ σας μη, με τιμούν με τις ιστορίες τους, από "το παιχνίδι με τις λέξεις" της Φλώρας! Κυρίες μου, σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά, για την μεγάλη τιμή που μου κάνατε! Έτοιμες; 
_________________________________________

# Παίζοντας κι εγώ με τις λέξεις, 

έδωσα ως Επίλογο στην ιστορία της Σοφίας, το ποίημα της Άννας! 
(Ελπίζω να μην με...βαράτε αμφότερες για την...καινοτομία μου!!!) 

Οι τίτλοι βρίσκονται αντίστοιχα...στο τέλος των κειμένων τους! Ανάποδη γυναίκα! #

_________________________________________

________________________________ "o pio pistos filos tou skylou" ________________________  Foto _____________________________