ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΪΔΕΥΩ ΤΑ ΑΥΤΙΑ;...

Η ιστορία διαδραματίζεται ένα πρωινό του Μάη. Για να ξεφύγουν από το καυσαέριο, τα προβλήματα, τη βλακεία και να πάρουν δυνάμεις, Πέτρος και Petra αποφάσισαν να κάνουν μια ανάβαση στο βουνό των Θεών, τον Όλυμπο. Αφού πέρασε η ώρα…

 - Κάτσε ρε Petra γιατί πόνεσαν τα πόδια μου. Σταμάτα σ’ αυτό το βράχο να πιούμε λίγο νερό και συνεχίζουμε.

-       Να σου πω Πέτρο μου, κι εγώ το χρειαζόμουν. Τόσην ώρα αντί να χαλαρώνω και να κοιτάω τη διαδρομή, σκέφτομαι άσχετα...

-       Πάλι τα ίδια! Πάλι το blog σου σκέφτεσαι;

-        Δε μου λες, σου αρέσει να σου χαϊδεύουν τα αυτιά;

-       Φυσικά και όχι. Γι’ αυτό και εγώ δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός. Σε πολλούς μπορεί να μην αρέσουν οι σκέψεις μου, αλλά δεν θα αλλάξω το ύφος για να μαζεύω επισκέψεις και σχόλια. Εσύ αυτό το δέχεσαι;

-       Δε νομίζω ότι το δέχομαι. Εννοώ να χαϊδεύω τα αυτιά κανενός. Μου αρέσει να γράφω τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη κι αυτό ενδέχεται να ενοχλεί κάποιους που με διαβάζουν. Ο καθένας άλλωστε από μας πρεσβεύει άλλα πράγματα.

Σημασία έχει όμως να μας διαβάζουν αυτοί που πιστεύουν σε μας και βρίσκουν ανάμεσα στα λόγια μας, δικές τους σκέψεις και αρχές. Εσύ τι λες; Πιστεύεις πως σε διαβάζουν μόνο όσοι έχουν την ίδια "γραμμή πλεύσης" με εσένα; Αν και, η άλλη άποψη έχει πάντα ενδιαφέρον να ακούγεται.

-     ‘Γραμμή πλεύσης’; Είμαστε στο στοιχείο μου τώρα. Κάποιοι ίσως δεν έχουν καταλάβει ότι το “Ακυβέρνητος” έχει την έννοια αυτού που δεν αποδέχεται καμία κυβέρνηση, ας μου επιτραπεί ο όρος “του μη κυβερνήσιμου”, όχι αυτού που πλέει προς το άγνωστο με σπασμένο πηδάλιο και κατεστραμμένα όργανα. 

Δεν έφτιαξα το blog για να βρω φίλους, αλλά για να καταγράφω ελεύθερα τις σκέψεις μου και χωρίς να απολογούμαι σε κανέναν. Όποιος συμφωνεί, ακολουθεί στο ταξίδι. Όποιος διαφωνεί, επίσης είναι καλοδεχούμενος. 

Αποκλείονται οι κακοί, οι ξερόλες και προπαντός οι φασίστες. Η αντίθετη άποψη όταν συνοδεύεται από επιχειρηματολογία είναι, όχι μόνο επιθυμητή αλλά και αναγκαία. Πολλές φορές προσωπικά με βοηθά να δω πτυχές ενός ζητήματος που δεν είχα σκεφτεί. Εσύ θυμώνεις όταν ο άλλος δεν έχει ‘πιάσει’ το νόημα των όσων γράφεις και σχολιάζει άρες μάρες σαχλαμάρες;

-       Και το "άρες μάρες κουκουνάρες' είναι καλό επίσης! Χαχα! Φαντάζεσαι τώρα να γράφεις εσύ για πορτοκάλια και να σου απαντά κάποιος για καρπούζια; Ε, αν συμβαίνει κάποιες φορές, είναι ενοχλητικό, χωρίς αμφιβολία...

-       Σου έχω ξαναπεί πάντως ότι γράφω σα να μη με διαβάζει κανείς. Η “επιβεβαίωση” μέσα από το blogging αφορά τους χαμένους. Γράφω αυτά που πιστεύω, σχολιάζω αλλού αυτά που πιστεύω και καταλαβαίνω. Θα σου αναφέρω ένα παράδειγμα: 

Μπαίνω σε διάφορα φιλικά ιστολόγια και διαβάζω ποίηση. Πάντα μα πάντα θα την διαβάσω αλλά δεν θα σχολιάσω (ίσως σπάνια). Η ποίηση προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη του γράφοντα και κάποιες φορές φοβάμαι ότι ίσως να μην έχω καταλάβει ακριβώς το νόημα. 

Προτιμώ λοιπόν να διαβάσω και να φύγω, παρά να σχολιάζω βλακείες. Ξέρω ότι δεν το αντιμετωπίζουν όλοι έτσι και καταλήγουμε σ’ αυτό που είπες: “γράφεις εσύ για πορτοκάλια και σου απαντά κάποιος για καρπούζια”. Μάλλον όμως πολύ ασχοληθήκαμε, δε νομίζεις; Όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου: “να μαζευτούμε όλοι εμείς που νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τους άλλους … να συζητήσουμε πόσο μαλάκες είμαστε…” Σε όποιον αρέσει ρε συ. 

Για πες μου όμως, έχεις σκεφτεί ποτέ να κλείσεις το blog σου, απογοητευμένη από την ελαφρότητα που εισπράττεις; Τι πιστεύεις ότι είναι τελικά το blogging; Διασκέδαση; Δημιουργία; Τρόπος εκτόνωσης;

-       Αν σκέφτομαι να κλείσω το blog; Τουλάχιστον μια φορά την ημέρα! (!!!) Όχι με την έννοια του να το σβήσω, απλά να πάψω να γράφω. Έρχονται κάτι στιγμές που, τα αρνητικά του blogging (έτσι όπως τα εννοώ εγώ) με πνίγουν. 

Πέρα από το ότι, είναι κάποιοι που αφήνουν ένα σχόλιο χωρίς να κατανοούν τι γράφεις (έτσι, για να πουν ότι πέρασαν), ή μπορεί και να αδιαφορούν, εκείνο που πιστεύω πως ισχύει, είναι πως -και- το bloogging- είναι ο αντικατοπτρισμός της κοινωνίας μας. 

Δεν θα πάψει να με πληγώνει το ότι, εκείνες οι αναρτήσεις μου που πατώνουν, είναι κυρίως εκείνες που αφορούν τα κοινωνικοπολιτικά θέματα (βλέπε: καθαρίστριες). Ενώ βλέπω πως μπαίνουν και με διαβάζουν από πάρα πολλά blogs, εν τούτοις, σε εκείνες τις αναρτήσεις δεν σχολιάζουν...

Και μη μου πεις αυτήν την καραμέλα πως "όλο τα ίδια θα λέμε; είναι κουραστικό!", γιατί σου έχω την απάντηση έτοιμη! Χαχα! Δλδ για...κέικ έχουμε συζητήσει λιγότερες φορές;;; Ή για "το πόσο μου άρεσε το κέντημα σου, δε λέγεται!", επίσης;

Η φιλοσοφία μου σε ο,τι αφορά το blogging είναι η εξής: καλώς ή κακώς, μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι έχουμε ελευθερία λόγου, μέσω ίντερνετ. 

Αρνούμαι να δεχτώ πως υπάρχουν πολλοί bloggers που δεν εκμεταλλεύονται το γεγονός αυτό, προκειμένου να περάσουν τα δικά τους μηνύματα, να αντισταθούν, να διαμαρτυρηθούν, ακόμα και να κάνουν κοινωνικοπολιτική κριτική, για όσα πράγματα τους κάνουν να υποφέρουν. Ή και να γίνουν αρωγοί μιας προσπάθειας ή μιας ιδέας, μέσω της σελίδας τους που τη διαθέτουν δωρεάν. 

Ας μην ξεχνάμε (κάποιοι δείχνουν να το ξεχνούν) πως η χώρα μας ζει την μεγαλύτερη οικονομική (και όχι μόνο) κρίση και το ίντερνετ (θα έπρεπε να) είναι ένα από τα όπλα μας, ενάντια στους δυνάστες μας. Κι όπως έχει πει κι ο δημοσιογράφος Γιάννης Στρατάκης -που τον εκτιμώ ιδιαίτερα- "ψηφίζουμε κάθε μέρα με τις πράξεις μας". Σε ζάλισα; Άντε, απάντα, γιατί με μένα που έμπλεξες, σε λίγο θα σκάσει μύτη ο λύκος εδώ πάνω, για να δει τον Πέτρο!

-       Το blog δεν έχω σκοπό να το κλείσω, μιας και δεν εξέλειπε ο λόγος που οδήγησε στη δημι-
ουργία του: η έκφραση. Θα μείνει ανοιχτό για όσο το θελήσω εγώ, ή για όσο μου το επιτρέψουν (εννοώ να το κλείσουν άλλοι, αυτοί που ενοχλώ με όσα γράφω). Μπορεί σε μερικά χρόνια να αραιώσουν τα άρθρα ή ακόμη και να αλλάξουν τα ενδιαφέροντα. 

Όσο όμως μου το επιτρέπει η υγεία μου θα συνεχίζω να στέλνω “γράμματα” στο …χάος! Ακόμα όμως και αν το έκλεινα, αυτό θα γινόταν επειδή δεν θα είχα τίποτα πια να πω, το μυαλό μου θα είχε φυράνει, σε καμία περίπτωση επειδή έχει φυράνει το μυαλό άλλων. Αν καθημερινά σκέφτεσαι, όπως λες, να το κλείσεις, να είσαι σίγουρη πως αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει, απλά ψάχνεις την αφορμή. 

Θα διαφωνήσω πως υπάρχουν bloggers που δεν εκμεταλλεύονται το blogging για να περάσουν τα...δικά τους μηνύματα. Τα δικά τους περνάνε, άλλο που εσύ τα βρίσκεις ρηχά και ανούσια και δεν συμφωνείς καθόλου (κι εγώ επίσης). Δεν μπορώ κοπέλα μου να τα βάλω με τον ωχαδελφισμό, και τον παρτακισμό (γιατί τον νικητή τον ξέρω...). 

Παντού υπάρχει γύρω μας, το ίντερνετ γιατί θεωρείς πως μπορεί ή πρέπει να διαφέρει; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ένας ηλίθιος όταν πιάσει πληκτρολόγιο στα χέρια του γίνεται καλύτερος; Ηλίθιος θα παραμείνει μέχρι να του μεταμοσχεύσουν άλλον εγκέφαλο. 

Το πρωί το ούγκανο θα κρατάει ματσούκι και θα κυνηγάει μετανάστες, το απόγευμα θα γράφει τις φασιστικές του αηδίες στο blog του. Το πρωί το σούργελο θα βλέπει τα πρωϊνάδικα για …ενημέρωση, θα διαβάζει τα ζώδια να δει που είναι ο Ερμής και θα περνάει 4 ώρες στο καθρέφτη για να πάει για έναν καφέ, το απόγευμα θα γράφει στο blog της για το τεκνό που καθόταν απέναντι και πόσο της άρεσε το νέο λουκ της λέιντι γκαγκά. Συνεννοηθήκαμε με αυτό, για να πάμε παρακάτω;

-       ???????.... (που "παρακάτω" εννοεί, γαμώ την τρέλα μου και φοβάμαι και τις πλαγιές ??????)

-       Petra, αρκετά είπαμε και αρκετά περπατήσαμε. Την επόμενη φορά που θα πάμε πεζοπορία δεν έχει στάσεις και κουβεντολόι, γιατί δεν θα φτάσουμε ποτέ.

Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε και να συνεχίσεις το δρόμο σου στο blogging όπως τον άρχισες. Με φρεσκάδα, ανεμελιά, χαβαλεδιάρικο ύφος, σοβαρότητα, σκέψεις, ιδέες. Και να ξέρεις, στο blogging -όπως και στη ζωή- ισχύουν απόλυτα οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου που τραγουδά η υπέροχη Δήμητρα Γαλάνη:

♫♪♫ Ο,τι μπορώ για σένα κάνω αυτό τον καιρό

και παριστάνω με λάθη σωρό κάτι γερό

να κρατηθείς. ♫♪♫

Ό,τι μπορείς για μένα κάνε κι εσύ να χαρείς,

τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμ' εμείς

λόγω καρδιάς, λόγω τιμής.

Σ’ όποιον αρέσουμε ♫♪♫

για τους άλλους δε θα μπορέσουμε,

πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;

Σ’ όποιον αρέσουμε ♫♪♫

για τους άλλους δε θα μπορέσουμε,

πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό! ♫♪♫

- Προχώρα ρε μπούρδα Καραβάγγο, το φελέκι σου και νυχτώσαμε εις το δάσος, όταν ο λύκος .....είναι εδώ κι άσε τα τραγούδια! Κι εύχομαι να σε διαβάζω -και να μην σε χορταίνω, όπως τώρα!- μέχρι τα βαθιά σου γεράματα! Τι με κοιτάς ώρε Ακυβέρνητε; Μόνο εσύ γερνάς, δεν τα 'μαθες ακόμα; ♫♪♫

...................................... "o pio pistos filos tou skylou" ................................ Foto: Google  ...................................

** Ευχαριστώ πολύ τον Πέτρο τον Ακυβέρνητο, γι' αυτήν τη "βόλτα "! Κόντεψε να πάρει τα βουνά μέχρι να την γράψουμε!! Κι αν έκανα 
και κάνα λάθος (που αποκλείεται!) του ζητώ συγνώμη. Η ζέστη, τα λόγια του παπά,  το σήμα του ίντερνετ, η πλούσια και ξανθιά μου κόμη!!!

...............................................................................................................

Κι άμα έχεις καιρό να δεις γαϊδούρια πάτα εδώ!

...............................................................................................................