╰☆ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ ~ ΤΟΥ ΚΑΦΕΤΖΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ! ☆╮

Ένα βροχερό απόγευμα:

- Πήγες;

- Πήγα.

- Και; Πως τα είδες τα πράγματα;

- Είχε πολύ κόσμο και δεν έβρισκα θέση σε τραπεζάκι.

- Τόσο πολύ ρε παιδί μου;

- Ναι. Βρήκα μια θέση στο μπαρ κι ύστερα από αρκετή ώρα, 

άδειασε ένα τραπέζι στη γωνία. Καλύτερα από κει, δεν μου έδινε κανείς σημασία.

- Λέγε τώρα, γιατί με έσκασες τόσην ώρα.

- Ε να. Το πάτωμα είναι με δίχρωμα πλακάκια. Ασπρόμαυρα. 

Ξέρεις, όπως στα παλιά καφενεία. Σα να βλέπεις μια μεγάλη σκακιέρα.

- Ναι ρε άνθρωπε. Το κατάλαβα. Παρακάτω.

- Τα παράθυρα είχαν κουρτινάκια, ξέρεις μωρέ, λευκά με κεντήματα, 

σα να είσαι στις Άλπεις να πούμε!

- Τρομάρα σου, που μου ξέρεις και τις Άλπεις! Παρακάτω!

- Τα τραπεζάκια είναι στρογγυλά και ξύλινα κι έχουν μάρμαρο στην επιφάνεια.

- "Μάρ-μα-ρο-στην-ε-πι-φά-νει-α"...εντάξει, άλλο!

- Οι καρέκλες είναι κι αυτές ξύλινες, αλλά έχουνε ρε αφεντικό...

κάτι αναπαυτικά μαξιλάρια! Έτσι και κάτσεις, δε σου κάμει η καρδιά να φύγεις!

- Μμμμμ! Γι' αυτό έκαμες εκατό ώρες να γυρίσεις μωρέ; Για εξακολούθησε!

- Επήρα έναν γλυκύ βραστό. Τίποτα άλλο. Αλλά τι να σου πω; 

Ήρθε ένας δίσκος, σκέτος πειρασμός! 

- Ε, μα για το δίσκο θα μου πεις τώρα; Τι ήτανε; Από ασήμι;

- Δεν εννοούσα αυτό αφεντικό. Μαζί με τον καφέ, είχε μια κανάτα με παγωμένο νερό, 

ένα συριανό λουκούμι κι άλλο ένα μικρό πιατάκι με ένα κομμάτι φρέσκο μπακλαβά!

- Συ-ρια-νό-λου-κού-μι-και-ένα-κομ-μα-τά-κι-μπα-κλα-βά! Και;

- Ε, και το γκαρσόνι μου είπε πως ήταν κέρασμα της κυράς τού καφετζή!

Φρέσκο! Της ώρας! Μόλις είχε βγει από το φούρνο και μοσχομύριζε βούτυρο!

- Ώστε σε ζάλισε και το βούτυρο και γι' αυτό δεν ξεκόλαγες, ε; Το λοιπόν. 

Έχουμε και λέμε: πλα-κά-κια-α-σπρό-μαυ-ρα-άσ-πρα-κε-ντη-τά-κουρ-τι-νά-κια.. 

Τρα-πε-ζά-κια-ξύ-λι-να-με-μάρ-μα-ρο.

- Στρογγυλά αφεντικό!

- Στρογ-γυ-λά. Το 'γραψα! Ξύ-λι-νες-κα-ρέ-κλες-με-α-να-παυ-τι-κά-μα-ξι-λά-ρια. 
- Α! Ξέχασα να σου πω, έχουν κρεμάσει και τη ταμπέλα αφεντικό: "Απέναντι".
- Εντάξει ρε Αργύρη. Αυτό, όσο στραβός και να είμαι, το βλέπω κι εγώ.
Αφού είμαστε...απέναντι! Άκου όνομα που σκάρωσαν οι πονηροί όμως, 
σα να θέλουν να με τσιγκλάνε συνεχώς,  σα να σε παροτρύνουν να πας...απέναντι! 
Λοιπόν, τα βασικά τα σημείωσα. Ξεκινάμε και σε μερικές ημέρες, τα λέμε πάλι.

Δυο μήνες μετά:
- Αργύρη, σήμερα θα ξαναπάς. Μου φαίνεται πως δεν κάμαμε σωστή δουλειά.
Θέλω κι άλλες λεπτομέρειες. Δεν μπορεί, κάτι μας λείπει ακόμα, ως φαίνεται!
- Εντάξει αφεντικό, ραντεβού εδώ και πάλι, το απόγευμα, λίγο μετά τις έξι.
Αργά το απόγευμα:
- Το λοιπόν; Για λέγε ρε Αργύρη. 
- Άστα αφεντικό. Πάλι δυσκολεύτηκα να βρω θέση! Πατήσμε πατώσε!
Είχε και κάτι ωραίες μελωδίες! Νανα-νανα Paris νανανα-νανανα-μμμμ!
- Τι; Θα μου το τραγουδήσεις και γαλλικά τώρα;
- Έννοια σου και ρώτησα το γκαρσόνι! Κάτσε να δεις πως μου την είπε, 
την έχω γράψει κάπου εδώ, σ' ένα χαρτάκι πρόχειρο: Ε-ντίθ-Πι-αφ!
Που λες αφεντικό, σήμερα έβαλα τα δυνατά μου να προσέξω κι άλλες λεπτομέρειες.
Έχει ο,τι γλυκό μπορείς να φανταστείς αφεντικό: μηλόπιτα, μπουγάτσα, 
σουφλέ σοκολάτας, γλυκά του κουταλιού: μελιτζανάκι, περγαμόντο, σύκο...
- Μπου-γά-τσα-με-λι-τζα-νά-κι-περ-γα-μό-ντο-σύ-κο, κάτσε ντε, δε σε προλαβαίνω!
- Κι όποιος θέλει που λες, μπορεί να παίξει και κάνα ταβλάκι ή να διαβάσει 
παλιές εφημερίδες και περιοδικά. Άσε το άλλο ρε αφεντικό!
Στη μέση του καφενείου έχει ένα μεγάλο τραπέζι με κάτι παλιά κηροπήγια
κι εκεί, μέχρι και να διαβάσεις κάνα βιβλίο μπορείς αφεντικό, αφού ακριβώς από πίσω,
στον πέτρινο τοίχο, έχει μέχρι και μια μικρή βιβλιοθήκη! Τ' ακούς; Τ' ακούω να λες!
- Ε-ντίθ-Πι-αφ-με-γά-λο-τρα-πέ-ζι-τά-βλι-ε-φη-με-ρί-δες-κη-ρο-πή-για-βι-βλί-α...

Τρεις μήνες μετά...
- Ουφφφ...! Αργύρη απελπίστηκα... Λέω να το κλείσουμε το μαγαζί.
- Γιατί ρε αφεντικό; Κάνε λίγο υπομονή κι εσύ.
- Πόση υπομονή να κάμω ακόμα ρε Αργύρη; Έξι μήνες πέρασαν και δεν πατάει 
ψυχή εδώ μέσα! Όλοι πάνε..."απέναντι"! Και να πεις ότι δεν τα έκαμα όλα; 
Πλακάκια δίχρωμα πήρα, τραπέζια ίδια, τις καρέκλες με τα μαξιλάρια που μου είπες,
βρε τι μπακλαβάδες, τι μελιτζανάκια, τι κηροπήγια, τι.."πως-τη-λένε"..Εντίθ Πιαφ! Όλα!
Και ποιο το αποτέλεσμα; Πάλι άδειοι είμαστε ρε Αργύρη, κανένα "κόλπο" δεν έπιασε.
- Φταις κι εσύ όμως ρε αφεντικό. Ο κυρ-Ανέστης ο καφετζής, βλέπεις...
όπως και να το κάνουμε, ρε αφεντικό...ο κυρ-Ανέστης...
- Τι ο κυρ-Ανέστης κι ο κυρ-Ανέστης ρε Αργύρη; Πες το και δε θα σου θυμώσω!
- Ε, να, ρε αφεντικό... Ο κυρ-Ανέστης είναι κουβαρντάς, μερακλής να πούμε, 
ανοιχτόκαρδος, χαμογελαστός! Είναι αληθινός, είναι...γνήσιος ρε αφεντικό!
- Και δεν είμαι εγώ γνήσιος ρε Αργύρη; Τι; 
Επειδή είπαμε εκεί πέρα, να το ρίξουμε λιγάκι στη...κατασκοπεία;
- Εδώ που τα λέμε αφεντικό, τόσο καιρό κατασκοπεύω τον κυρ-Ανέστη για χάρη σου
κι όπως βλέπεις, δεν σου βγαίνει... Όλα τα 'καμες, δε λέω, 
αλλά είναι όλα αντιγραφές, τίποτα δεν έκαμες..αφ' εαυτού σου! Όπως και να το κάνουμε,
υπάρχει ένα μυστικό εκεί "απέναντι", κάτι που σου λείπει εσένα ρε αφεντικό...
- Και ποιο είναι αυτό το "κάτι" που μου λείπει εμένα δηλαδή ρε Αργύρη;
- Μεράκι το λένε ρε αφεντικό... Μεράκι!...
Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται Ρητά Η Αντιγραφή Και Η Αναδημοσίευση

Κάλλιο αργά, προσθέτω την ιστορία μου, στις "ιστορίες του καφενέ" της Αριστέας!

Επίσης, αν δεν πρόλαβες να διαβάσεις για το bullying μπορείς να το βρεις ακόμα εδώ!

Σαν σήμερα 6/3/1994 έφυγε η Μελίνα Μερκούρη, αν μπορεί ποτέ να φύγει η Μελίνα..

Ανοιχτή παραμένει μια πρόσκληση: Κλικ!

Foto Foto Foto 

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫