✿ Κάποτε στο Μαρόκο...

* Υπάρχει κάποιος που ζει τη ζωή μου. Και δεν ξέρω τίποτα γι' αυτόν.

Μερικές φορές όχι μόνο δεν είναι δύσκολες οι λέξεις, μάλλον είναι λίγες για να μιλήσεις για κάτι όμορφο. Δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι "πρέπει", είναι επιτακτική ανάγκη, είναι επιθυμία, είναι πηγαία χαρά. Είναι αλήθεια.

Το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ" δεν είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι το βιβλίο τής καλής μου φίλης Αντιγόνης, μόνο που, όχι δε γράφω για εκείνο γιατί "έτσι πρέπει", αλλά γιατί δηλώνω ενθουσιασμένη από αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα. Κι όμως, δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα. Μεταξύ μυθιστορήματος και αυτοψυχανάλυσης, το βιβλίο ανοίγει τόσα πολλά μονοπάτια, που αναρωτιέμαι αν το'χει συνειδητοποιήσει κι η συγγραφέας.

Με γραφή, όχι απλά σύγχρονη, αλλά πιο μπροστά από την εποχή της, χωρίς ίχνος "μοντερνιάς", αλλά με μιά πένα που έρχεται να δώσει μια νέα πνοή στη σύγχρονη λογοτεχνία, με άριστη χρήση τής ελληνικής γλώσσας, το βιβλίο "κάποτε στο Μαρόκο" αν υπήρχε σοβαρότητα σε αυτή τη χώρα, θα έπρεπε να φιγουράριζε σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους και να διαβάζεται από χιλιάδες αναγνώστες, κάτι που εύχομαι από καρδιάς, να συμβεί με το αμέσως επόμενο βιβλίο τής Αντιγόνης Γκούρα.

"Τέσσερις ταξιδιώτες -στο Μαρόκο- βιώνουν τη δύναμη τής διαφορετικότητας". Καθώς περιπλανώνται σε πόλεις και ερήμους και οάσεις και σοκάκια, ανακαλύπτει ο καθένας καινούργιες πτυχές τού εαυτού του, διδάσκονται και διδάσκουν αυτογνωσία, μαγνητίζονται από το, έτσι κι αλλιώς, εξωτικό τοπίο, γεμίζουν τις ψυχές τους όχι μόνο με τα μυστικά τής Ερήμου, αλλά και με τα δικά τους βιώματα, που εκεί ως δια μαγείας, αμβλύνονται, απαλείφονται, γλυκαίνουν.. Τί είναι κάθε ταξίδι;

Ρώτα εμάς τους εραστές τού ονείρου, τους γνήσιους ταξιδευτές, ρώτα όλους εμάς που επιλέγουμε ξεχωριστούς προορισμούς, που τολμάμε σε κάθε μακρινό και δύσκολο ταξίδι μας, να παίρνουμε και τον εαυτό μας μαζί. Κι εκεί, ανάμεσα σε ουρανούς, θάλασσες, ερήμους, αμμόλοφους, ανάμεσα σε ανθρώπους λευκούς, μαύρους, κίτρινους, ανάμεσα σε υπερατλαντικές πτήσεις, τροπικές καταιγίδες, καινούργιες ανατολές, ερχόμαστε συνειδητά αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Τον μαλώνουμε, τον βελτιώνουμε, τον τσεκάρουμε, τον αγαπάμε, τον συγχωρούμε.

Κάθε μεγάλο ταξίδι, δεν είναι ποτέ ένα σκέτο ταξίδι. Είναι ένα μεγάλο μάθημα που μας οδηγεί όλο και πιο κοντά στον βελτιωμένο εαυτό μας. Σκέφτομαι.. πόσα ταξίδια μακρινά και εξωτικά είχα την τύχη αλλά και το πείσμα να πραγματοποιήσω.. Πόσους ανθρώπους συνάντησα στο διάβα μου, καλή ώρα όπως και τη φίλη μου την Αντιγόνη.. Πόσες δυνατές στιγμές συνέλεξα, πόσες εμπειρίες έζησα, πόσες αναμνήσεις αποθήκευσα.. Κι όταν έρχονται εκείνες οι σκοτεινές σκέψεις και με πλακώνουν, όταν ξυπνάω με τον τρόμο ότι θα κληρονομήσω με μαθηματική νομοτέλεια την άνοια τών δυο γονιών μου, κι αν έρθει η μαύρη εκείνη ώρα όπου όλα τα ταξίδια μου θα γίνουν μια βαριά αδιάφανη κουρτίνα, τότε με παρηγορώ.. Δεν πειράζει βρε χαζό, αρκεί που βρέθηκες σε όλα εκείνα τα μέρη κάποτε, αρκεί που τα έζησες, αρκεί που, όταν "συνέβαιναν", ήσουν εκεί με το σώμα σου και την ψυχή σου. Η ψυχή ποτέ δεν ξεχνά ⭐ Κάτω: εγώ, κάποτε στο Μαρόκο 

✰*•˛❤˛•*✰♡*•˛❤˛•*✰♡*•˛❤˛•*✰

✰*•˛❤˛•*✰♡*•˛❤˛•*✰♡*•˛❤˛•*✰

"ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ" ~ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ~ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΚΟΥΡΑ ~ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ 

 * Απόφθεγμα:  Λουίτζι Πιραντέλλο ~ Πρώτη Φωτογραφία από εδώ 

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫