ΟΤΑΝ Η ΧΑΝΤΙΣΕ ΛΥΓΙΣΕ ΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Σπάω το κεφάλι μου από το πρωί...

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η Αποστολία Ζώη. 

Αυτή καλέ, που κυλίστηκε στα χώματα για ένα βίντεο κλιπ, ωσάν άλλη Μπιγιονσέ! 

Την κοίταξα όμως καλύτερα και δεν έμοιαζε το "ετούτο" της. 

Όπου "ετούτο" στο χωριό μου λέγεται το κούτελο. 

Φτυστή με τη Ναταλία Γερμανού, λέω αμέσως μετά, αλλά αυτή έχει κάτι σγουρά μαλλιά γαμώτη μου και δεν είναι και τραγουδίστρια! 

Μετά λέω βρε μπας και είναι η Σακίρα;;; 

Αλλά αυτή είναι μια κοντοστούπα του κερατά άρα απορρίφθηκε κι αυτή η πλάνη μου. 

Εκείνο που με μπέρδεψε πιο πολύ όμως ήταν αυτό το στήθος, που φέρνει λίγο στο..αγελαδινό τής Έλλης Κοκκίνου, αλλά εκείνη έχει μια μέση σαν την Πλατεία Ομονοίας περίπου, οπότε να δεις που μάλλον και πάλι έξω θα έπεσα. 

Κι αυτό το κούνημα της μέσης βρε παιδάκι μου... 

Βρε σαν ποια μου μοιάζει! Σαν ποια μου μοιάζει! 

Α! Ναι! Με την Πάολα καλέ, αλλά αυτή είναι μια καστανομάλλα απίστευτη με πολύ σιλικόνη στα...χείλια και δεν ξέρω και που αλλού της περίσσεψε και έβαλε... 

Ρε συ, θυμάσαι μια Σερντάπ που πήγε μια φορά στη Eurovision και σάρωσε; 

Ναι, ρε, αλλά αυτή δεν ήταν μια κακιασμένη κοντή με μια ελιά στο μάγουλο; 

Άκυρον κι αυτό το λοιπόν! 

Θα σου έλεγα από την άλλη πως έχει κορμί αράπικο και δυο ματάκια πλάνα, αλλά μετά θα νόμιζες πως είναι η Φουρέιρα που μας λέει πως είναι από το Περιστέρι, αλλά εγώ μαθαίνω πως μας ήρθε από την μακρινή...Αλβανία, μετά από απίστευτα πολλές ώρες...σολάριουμ στα βάθη της Ανατολής... 

Πιο πολύ από όλα όμως, μου την έσπασε αυτό το παντελόνι, που έκοβα το κεφάλι μου πως έχω ένα ίδιο, έφαγα τα πατάρια να το ψάχνω, άντε και το βρήκα με το καλό και στο τέλος...δεν μου έκανε... 

Τρία κιλά πλην..και βγάλε, για να καταφέρω να χωρέσω εκεί μέσα και πάλι..βλέπουμε... 

Σάμπως και να το φορούσα τι θα γινόταν; 

Άντε κι είχα ένα ίδιο παντελόνι με την..λεγάμενη! 

Φτυστή θα γινόμουν σάμπως... 

Στην τελική..."κάθησα και σκέφτηκα και είδα ότι"...αυτή είναι η...Χαντισέ η Τουρκάλλλλα, η καρακουκλάρα, που έχει έναν στήθος ολίγον από Έλλη Κοκκίνου, μαλλί ολίγον από Αποστολία Ζώη, χειλάκια ολίγον από Πάολα, μεσούλα ολίγον από Σακίρα, τζην παντελόνι ολίγον από το δικό μου(!)...

Αλλά ένα νάζι κι ένα μπρίο που είναι ολόδικο της κι όμοιο δεν ξέρω να σου πω αν έχω ξαναδεί... 

Όλα της κάτι μπορεί να μου θυμίζουνε, "Χαντισέ" όμως είναι μια κι αυτό το..κράμα μα θες, δεν ξαναματαγίνεται... 

Σώπαινε λοιπόν κι απόλαυσε! 

Για τους λάτρεις του είδους βεβαίως-βεβαίως! 

Α! Κι επειδή μου την είπες τις προάλλες, ότι δεν έχω..κουλτούρα, επειδή "τόλμησα" και πήγα μια φορά κι εγώ στην Άννα Βίσση... 

Χαλάρωσε λοιπόν δικέ μου, γιατί από αύριο...την ξαναμαυρίζω την επικαιρότητα και θα εκτιμήσεις εκ των υστέρων (και)το σημερινό μου...παραλήρημα! 

Κι αυτό είναι απειλή... 

Βαράτε βιολιτζήδες το λοιπόν!  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΕΝΑΝ ΚΗΠΟ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει 
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει. 
θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια 
από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα. 

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε 
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε 
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες 
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες. 

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο 
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω 
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο 
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο. 

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει 
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει 
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει 
σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει.

  Παρασκευάς Καρασούλος  Μάριος Φραγκούλης  "Όταν ήμουν παιδί"

 Αφιερωμένο
Στο Παιδί Που Γεννήθηκα.
Στο Παιδί Που Είναι Πια Παρελθόν.
Στο Παιδί Που Αναζητώ Πολλάκις Στο Παρόν.
Στο Παιδί Που Θα Το Ξαναβρώ Κάπου Στο Χωροχρόνο Στο Μέλλον.
Αφιερωμένο Στο Παιδί Μέσα Μου...
Ξέρει Αυτό....

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Καλή Κυριακή!

ΑΠΟΨΕ: ΜΙΑ ΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Απόψε λέω απόψε, τι θα κάνετε απόψε;...

Καλά! Μη μασάς! 
Μια ώρα μπροστά τα γυρνάμε τα ρολόγια, 
αλλά ήθελα πολύ να βάλω αυτήν την "αφίσα"! 
Εξάλλου, ας μην γελιόμαστε! 
Μεταξύ μας είμαστε! 
Τα ρολόγια το..χαβά τους κι εμείς το..δικό μας! 
"Πρόσω" ολοταχώς προς τα..Πίσω........


-Κύριε Πετροχείλο!
Κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολύ!...
-Τι πουλί να 'σουνα τρομάρα σου!
Το πολύ-πολύ να 'σουνα..καρακάξα...
Σιγά μην πω.."Καλή μας Λευτεριά Αδέρφια"..
"Αχός Βαρύς Ακούγεται
Θαν' το..Ροχαλητό Μας"
ζζζζζζ

Υ.Γ 
Στις 3 γυρνάμε τα ρολόγια
μια ώρα μπροστά δηλαδή 4.
Όποιος νυστάξει 
πριν από τις...3...
μπορεί να αλλάξει την ώρα
και να κοιμηθεί με την ησυχία του!
Τα ρολόγια έχουν κατανόηση!...

ΤΟ ΡΟΛΟΪ

Ρολόι γυρίζεις συνεχώς
Λεπτό και δευτερόλεπτο
Μετράς τη ζωή ολονών
Μ' ένα μονότονο τικ-τακ

Ρολόι εγώ βιάζομαι
Κι εσύ το χαβά σου
Στον ίδιο ρυθμό τικ-τακ
Βιάζομαι, δεν βιάζομαι

Ρολόι σταμάτα το τραίνο
Δείξτου λάθος ώρα
Να το προλάβω κι εγώ 
Το τραίνο της ευτυχίας

Ρολόι δεν είναι στο χέρι σου.
Το ξέρω. Εσύ απλώς μετράς
Ο χρόνος είναι αδίστακτος
Περνάει, το θέλω, δεν το θέλω

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ~~2/11/2008
http://atsakiris2997.wordpress.com/

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Στις αρχές του καλοκαιριού βρέθηκα στην Αγία Πετρούπολη του 19ου αιώνα και μερικές μέρες μετά, σ' ένα αγροτόσπιτο της Καλαμάτας στην μετακατοχική περίοδο.

Κι ύστερα έφυγα για το Λονδίνο της δεκαετίας του '90 και κάπου εκεί, γύρω στα μέσα του Αυγούστου, φιλοξενήθηκα σ' ένα φτωχικό διαμέρισμα στο Τελ-Αβίβ, επί πρωθυπουργίας Γιτζάκ Ράμπιν, λίγο πριν δολοφονηθεί τον Νοέμβριο του 1995.

Ε, όχι! Δεν έχω ''μαγική σκούπα'' κι ούτε την ικανότητα να ταξιδεύω στον χωροχρόνο!

Απλώς...διαβάζω!

Τα βιβλία είναι φίλοι μου. 

Πιστοί κι αφοσιωμένοι, σαν τα υπάκουα σκυλιά, που θυσιάζονται για το αφεντικό τους.

Δίχως καμμιά υστεροβουλία.

Δίχως καμμιά πιθανότητα προδοσίας... 

Σύντροφοι.

Κι έχω μάθει πια να τα ''διαβάζω'' για τα καλά!

Διότι έχω διαπιστώσει ότι τα καλά βιβλία, εκείνα που έχουν...αποφασίσει να σε ''ταξιδέψουν'', έχουν κυρίως ''επιλέξει'' δύο τρόπους για να το κάνουν:

Ή θα σε αρπάξουν από το μανίκι, από την πρώτη κιόλας σελίδα τους και θα σε παρασύρουν σαν τον άνεμο, ή θα ξεκινήσουν χαλαρά και ήρεμα κι εκεί πάνω που εσύ θα είσαι ανυποψίαστος -μη σου πω ότι θα' χεις αρχίσει και να βαριέσαι λιγάκι- θα σε κυκλώσουν έτσι μαγικά, σαν ανεμοστρόβιλος κι ούτε που θα το καταλάβεις, για το πόσο θα αδημονείς, μέχρι να γυρίσεις την επόμενη σελίδα! 

Μη με ρωτήσεις ποια κατηγορία από τις δυο παραπάνω, προτιμώ.

Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

Αν και το στοιχείο του αιφνιδιασμού έχει πάντα τη χάρη του, ωστόσο όμως κι από τις πρώτες ακόμα λέξεις, εννοείται ότι είναι πάντα καλό να ξέρεις, ότι έχεις ήδη ξεκινήσει ένα συναρπαστικό ταξίδι!

Έχεις ανέβει σ' ένα άρμα φαντασίας, που σου υπόσχεται ότι η κούρσα θα σου μείνει αξέχαστη, με πρωτότυπα τοπία και πολύχρωμες εικόνες.

Και πρόσωπα! 

Πολλά πρόσωπα! 

Τόσα πολλά, που έρχεται η στιγμή κι αναρωτιέσαι, πότε πρόλαβες στ' αλήθεια και ''συνάντησες'' τόσους πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου! 

Άλλη μαγεία κι αυτή! 

Να σου σκιαγραφεί ο συγγραφέας με τόσες πολλές λεπτομέρειες τους ήρωες του, που -όχι μόνο- έχεις καταφέρει να φτιάξεις τα πορτρέτα τους, σαν να τους γνώριζες από πάντα, αλλά κλείνεις ένα βιβλίο για να πας π.χ για φαγητό κι αναρωτιέσαι τι να κάνει ο ήρωας, όση ώρα εσύ τρως το κοτόπουλο με τις πατάτες φούρνου!

Η μανία μου για το διάβασμα ''διεγνώσθει'' από την παιδική μου κιόλας ηλικία.

Τότε που ''έπρεπε'' να διαβάζω τα σχολικά βιβλία κι εγώ προτιμούσα την λογοτεχνία και την ποίηση. 

Κι αργότερα και την ψυχολογία. 

Τότε που -δεκάχρονο ακόμα- παιδί, είχα βρει κάποια βιβλία του Λουντέμη και του Καζαντζάκη και περνούσα τα καλοκαίρια μου μαζί τους. 

Κι ήταν τόσο δύσκολα για μένα Θεέ μου, που τελείωνα μια σελίδα και δεν είχα καταλάβει λέξη! 

Κι έτσι ξαναγυρνούσα στην ίδια σελίδα και την ξανάρχιζα απ' την αρχή, μέχρι να βγάλω νόημα! 

Κι αργότερα που μου έδιναν οι γονείς μου χαρτζιλίκι κι εγώ κατέληγα στα άδυτα ενός βιβλιοπωλείου, ώρες ατελείωτες και γυρνούσα στο σπίτι αγκαλιά με ένα-δυο βιβλία κι ούτε μια δραχμή στην τσέπη...

Κι ήταν τόση η αγωνία μου να ανοίξω τις σελίδες, που πολλές φορές τοποθετούσα ένα σταθερό αντικείμενο μπροστά από το πιάτο μου κι ανάμεσά τους στήριζα το βιβλίο, τρώγοντας και γυρνώντας εναγωνίως τις σελίδες, χωρίς ούτε μια λαδιά!

Γιατί -όλα κι όλα!- τα βιβλία είναι ιερά, ανοίγουν δρόμους, λεωφόρους, ορίζοντες και τους αξίζει σεβασμός και φροντίδα.

Κι έχω και τις παραξενιές μου: ούτε δανείζω βιβλία, αλλά ούτε και δανείζομαι. 

Δεν το διαπραγματεύομαι. 

Αν θελήσω ένα βιβλίο, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να το διαβάσω: το αγοράζω και το αποκτώ για πάντα! 

Και το φροντίζω για πάντα. 

Δωρίζω όμως συνήθως βιβλία. 

Διαλεγμένα πάντα μέσα από την καρδιά μου. 

Και διαβάζω τα βιβλία μου πάντα και παντού. 

Στη θάλασσα, στο κρεβάτι, στο αεροπλάνο, στα σκαλοπάτια, στο χαλί, στον κήπο, στο τρένο.

Άσε που παρατηρώ και κάθε σπίτι που επισκέπτομαι για να δω αν διαθέτει βιβλιοθήκη και τι...τύπου βιβλιοθήκη διαθέτει!

Διότι υπάρχει εκείνη η κατηγορία των ανθρώπων που δεν διαθέτουν καθόλου βιβλιοθήκη -καμμένα χαρτιά- κι εκείνη η κατηγορία που μοστράρουν εκεί πέρα μια βιβλιοθήκη με πανάκριβα κι επιδεικτικά δερματόδετα που ποτέ τους δεν άνοιξαν κι ούτε που πρόκειται να ανοίξουν δηλαδή, μόνο και μόνο για να θεωρηθούν κουλτουριάρηδες, κοινώς...δήθεν!

Και για δυο πράγματα παρακαλάω τον Θεό: να ανοίξει τα μάτια σε όλους εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ τους ούτε ένα βιβλίο -μην γνωρίζοντας τι χάνουν- και να έχω πάντα...επαρκή όραση για να μπορώ να διαβάζω, ως το τέλος της ζωής μου...

ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΑ. ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ... ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ.

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΤΙ ΗΤΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ!...

Ψυρρή: "Ο Δρόμος Με Τα Φωτιστικά"

Γελώντας να στα πω ή κλαίγοντας; Πως τα προτιμάς αλήθεια; 
Ένα σουρεάλ "σερί" έζησα λοιπόν  χθες ολημερίς. 
Θα πήγαινα το βράδυ στους "Δαίμονες" της Βίσση. 
Μετά την δουλειά κατευθύνομαι προς έναν σταθμό του Μετρό για να παρκάρω το αυτοκίνητο. Σχεδόν στο Κέντρο της πόλης. 
Εξαιρώ πως πήγαινα χαμένη στο διάστημα γιατί δεν ξέρω τι μου γίνεται από Κέντρο. 
Εξαιρώ πως παρκάρω σ' έναν δρόμο κι έρχεται ένας τύπος και μου λέει "βάλε το αμάξι αριστερά. Δεξιά θα φας κλήση"! 
Λέω, πέσαμε ήδη στον πρώτο μαλάκα της ημέρας, αλλά το μεταφέρω καλού κακού αριστερά. 
Να' σου και βλέπω το λοιπόν μια κοπελιά μ' ένα μπλοκάκι ανά χείρας. 
Ρωτώ ευγενικά: "Κοπελιά είσαστε Δημοτική Αστυνομία;" 
Ο Πάπας Φραγκίσκος πίστεψε με, έχει λιγότερο τουπέ στ' ορκίζομαι! 
"Ναι" μου απαντάει αφ' υψηλού και συνεχίζει: 
"Αυτόν τον μήνα απαγορεύεται το παρκάρισμα δεξιά και τον επόμενο απαγορεύεται αριστερά", αλλά το..ύφος-Φραγκίσκου πλημμύριζε το στενό σοκάκι! 
"Και στο.."κέντρο" πότε επιτρέπεται;" πήγα να της πω κι εγώ, μα είμαι και πολύ..ευγενής όπως πολύ καλά γνωρίζεις ήδη κι έτσι το απέφυγα! 
Μπαίνω στο Μετρό με τρόμο. 
Με την τσάντα χιαστί και το ρολόι χειρός κρυμμένο στο μανίκι... 
Εγκληματικότητα γαρ...
Βγαίνω Σύνταγμα. 
Με...υποδέχονται δυο ολόκληρες διμοιρίες των  ΜΑΤ, γιατί λες εσύ;... 
Με τη...διαστροφή στο μυαλό σε κόβω κι εσένα!!! 
 Χαχαχα! Όχι μάνα μου! 
Είχαν πορεία διαμαρτυρίας Έλληνες φοιτητές που τους κλείνουν λέει τις Σχολές τους. 
Μπήκα στο πλήθος των παιδιών ρε φίλε κι έμεινα εκεί μαζί τους κανά δεκάλεπτο, όχι μόνο γιατί ταυτίστηκα πάραυτα, αλλά και γιατί ήθελα να δω κατά πόσο "εγκληματίες" ήταν αυτά τα παιδάκια κι είχαν πλακώσει στην κυριολεξία οι Διμοιρίες, να τα αποτρέψουν από το να μην έχουν απαιτήσεις και να θέλουν ντε και καλά να ζήσουν και να ονειρευτούν!... 
Το θράσος των Παιδιών της εποχής μας δεν έχει πια κανένα όριο!...
Στη Βουλή βεβαίως, ρέκλα του κερατά! 
Ποιος διαμαρτυρόταν, ποιος δεν διαμαρτυρόταν, να!!! 
Η παρέα μου λοιπόν μου είχε προτείνει να πάμε Βουκουρεστίου για φαγητό, σ' ένα "in" εστιατόριο λέει. 
Λέω "δε γαμιέται, με πήρε που με πήρε η "κατρακύλα" σήμερα, ας το πιω κι αυτό το ποτήρι"...
Φάτσα μόστρα λοιπόν στα τραπεζάκια έξω, να' σου η Ανθή η Σαλαγκούδη! 
Ξέρεις μωρέ, αυτή η "ταπεινή" "παρουσιάστρια", που την είχα "στολίσει" μια φορά στο κείμενο: "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος"; 
Δες το και..τα λέμε! 
Άλλος...Φραγκίσκος του Βατικανό από δω! 
Η κοπελιά είχε στολιστεί σ' εξωτερικό τραπέζι που λες για να την βλέπουν καλύτερα! 
Αν δεις πως...γυάλιζε το μάτι της, για να δει: Την βλέπουν; Την αναγνωρίζουν; 
Ή τζάμπα μου μοστραρίστηκε καταμεσίς της πόλης;;; Και λοιπές γλοιώδεις εκδηλώσεις. 
Το κυριλέ εστιατόριο το λοιπόν είχε ατομικό μενού με 15 ευρώ. Καλό, δεν λέω. 
Αλλά με τόσους..χλεχλέδες από πάνω μου, και δως του νερό στο ποτήρι και δως του κάθε τρεις και λίγο "είναι όλα καλά;" κι άλλες λοιπές αηδίες, ήρθε και γυάλισε και το δικό μου το μάτι! 
Άσε μας χρυσέ μου άνθρωπε! Να τα ακούσεις θες κι εσύ μεσημεριάτικο; 
Αν ήταν όλα καλά, εδώ θα ήμουν εγώ τώρα νομίζεις, μην με συγχύζεις κι εσύ περισσότερο! 
Κι έρχεται η..ευλογημένη ώρα και μπαίνουμε "εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Βίσση"...
Τι να σου πω μάνα μου! 
Τέτοιο..λαϊκό προσκύνημα, ούτε όταν χάσαμε τον αείμνηστο τον "σήκω Αντρέα για να δεις τα παιδιά της Αλλαγής"..! 
Για να στο πω..συνθηματικά, της πουτάνας το κάγκελο! 
Από 15 χρονών έως...85 όλοι, κουτσοί στραβοί, αποφασισμένοι να..δαιμονιστούν! 
Θεέ μου συγχώρα με! 
Μόλις βλέπω εγώ αυτό το..ποικιλόμορφο κοινό με ζώνουν τα φίδια... 
Ούτε σε εκλογικό κέντρο τέτοια ανομοιογένεια!
Κι αρχίζει η παράσταση, που σημειωτέον την είχα ξαναδεί πριν 22 ολόκληρα χρόνια κι είχα πάθει την πλάκα μου! 
Και δεν είχε από..νηπιαγωγείο έως ΚΑΠΗ τότε!... 
Ένα θα σου πω μονάχα κι αν...παραμονεύεις για δικαίωση, το' πιασες το υπονοούμενο!
Από σκηνικά, όλα τα λεφτά, για να είμαι κι ακριβοδίκαιη. 
Η Εβελίνα Παπούλια είναι ηθοποιάρα, ο Παναγιώτης Πετράκης  είναι ηθοποιάρα και στο βάθος..Βίσση... 
Τι κούραση ήταν κι αυτή που εξέπεμπε η γυναίκα βρε μάνα μου, άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις... 
Έσερνε τα..πενηντατετράχρονα πόδια της, μέχρι να 'ρθει το σχόλασμα, να την κάνει για ύπνο... 
Η δε παράσταση; "Πειραγμένη" του κερατά και τραβηγμένη από τα μαλλιά, με κάτι κραυγαλέα "Καρβελικές" πινελιές να σου γυρνάνε το άντερο! 
Σε τεντωμένο σκοινί, για να αποφασίσει(η παράσταση): προς παρωδία να κλείσει ή προς ροκ-όπερα-μη-χέσω! 
Εγώ πάλι από την άλλη, σε τεντωμένο σκοινί επίσης: προς ύπνο να κλείσω ή προς τρανταχτό γέλιο και να με μαζέψουν παραμάσχαλα ως άλλη Τασσώ στην "Αμαρτία της ομορφιάς";.. 
Και να' χω κι ένα άγχος! 
"Τα παιδιά μου" σκεφτόμουν "θα με ψάχνουν με αγωνία ή θα..παραμονεύουν κι αυτά με την..υιοθετημένη μου άποψη "σκίσε με να αλλάξω ράφτη"!... 
Κοινώς, είχα και την έννοια σας! 
Πόρωση το λένε, μην το ψάχνεις! 
Όσο για το φινάλε της παράστασης; 
Τον κλάψαμε τον μακαρίτη κα-νο-νι-κό-τα-τα! 
Η "Ροζάνα" είτε είχε στο μυαλό της τον "Ντάνιελ", είτε την...Κύπρο(Κύπρια γαρ!) ένα και το αυτό! 
Θρήνος; Θρήνος; 
Αυτή δεν έχασε άντρα μάνα μου! 
Μια ολόκληρη χώρα έχασε και την μοιρολογούσε καταμεσίς της σκηνής του Παλλάς κι από κάτω οι ταξιθέτριες μοίραζαν...μωβ "σταυρουδάκια" στα ΚΑΠΗ για το συγχώριο! 
Αυλαία λοιπόν κι όταν βγήκαν στη σκηνή, Παπούλια και Πετράκης, σείστηκε η Βουκουρεστίου από την αποθέωση κι όταν βγήκε στη σκηνή και η Βίσση, χειροκροτούσαν όλοι με παραλήρημα, χειροκροτούσα κι εγώ που το..πανηγύριζα που, επιτέλους, είχε τελειώσει αυτό το..δαιμονικό μου μαρτύριο! 
Yeeees!!! 
Θα μπορούσε όμως στην τελική αυτή η..μεγαλοκοπέλα, να είχε κόψει έστω και 5 λεπτά και μόνο...παραληρήματος, να πρόφταιναν κι οι άνθρωποι το τελευταίο δρομολόγιο του Μετρό, που με το που φτάσαμε αποβάθρα, μόλις είχε φύγει και το τελευταίο... 
Πάρε λοιπόν μετά κι ένα..ωραιότατο ταξί στο τέλος για να σου βρίσκεται...
Υπήρξε όμως κι αυτό το "κάτι" που με έκανε να ξεχάσω την τραυματική έως φρικαλέα εμπειρία της χθεσινής ημέρας. 
Ο "λόγος" βρίσκεται σ' αυτό το κινηματογραφικό σκηνικό στις φωτογραφίας που βλέπεις. 
Ψυρρή: "Ο Δρόμος Με Τα Φωτιστικά". 
Έργο της "Ελλάδας" του σήμερα. 
"Της Ελλάδας που αντιστέκεται, της Ελλάδας που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει"............... 

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΣΚΙΣΕ ΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΡΑΦΤΗ...

                                                           "Σκίσε με να αλλάξω ράφτη"

"Υβριδική έκφραση η οποία συνδυάζει την πανταχού παρούσα σεξουαλική διάσταση δια της χρήσης του ρήματος σκίζω στην προστακτική με την ραπτική τέχνη, άγνωστο μέχρι στιγμής γιατί.

Μια απέλπιδα προσπάθεια εξήγησης της ανεξήγητης διαστροφής που δέρνει αυτόν τον λαό, καταλήγει στο ότι το μέγεθος του σκισίματος (βλέπε: το πόσο σκληρό είναι το γ@μήσι) παρομοιάζεται με αστοχία υφάσματος ή κακοτεχνία του ράψαντος με αποτέλεσμα την ανάγκη αλλαγής ράφτη από τον ατυχή ιδιοκτήτη του ρούχου.

Σουρεάλ, δε λέω, αλλά έχει κανείς τίποτε καλύτερο να προτείνει;

Σημειώνεται δε ότι ο/η εκφέρων/εκφέρουσα (πολλά έχουν δει τα μάτια μου) δείχνει να χαίρεται και να αποζητά μάλλον το σκίσιμο, πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την ευεργετική δράση του σεξ σε μια...πλειάδα καταστάσεων συμπεριλαμβανομένης και της μάλλον ενοχλητικής στιγμής του σκισίματος ενός ρούχου"(http://www.slang.gr/)

*Άλλες πιθανές περιπτώσεις που μπορεί να χρησιμοποιηθεί επιτυχώς αυτή η έκφραση:
~Όταν σου 'χει κάνει τη ζωή σου δύσκοληηηη ο Κίτσος κι εσύ γουστάρεις μαζοχιστικά.
~Όταν σε εγκαταλείπει ύστερα από σωρεία..γ@μησιών και στρατιωτικών περιπάτων ο Κίτσος κι εσύ τρέχεις ξοπίσω του σερνάμενη εγκαταλείποντας και την τελευταία ρανίδα της υπόληψης σου.
~Όταν εμφανίζεται από το πουθενά ένας..Μήτσος κι εσύ παίρνεις όρκο πως ο Μήτσος δεν είναι στην καμμία, σαν τον άλλον τον ανεπρόκοπο.
~Όταν επάνω που αρχίζεις και χαλαρώνεις με τον Μήτσο, ο Μήτσος αρχίζει το γνωστό..βιολί του Κίτσου.
~Όταν αποτινάζεις επιτέλους από την ζωή σου την πουτάνα και τον Μήτσο κι αρχίζεις να νοσταλγείς και πάλι τον Κίτσο.
~Όταν χτυπάει μια βροχερή νύχτα το τηλέφωνο κι ακούς την..γάργαρη φωνή του Κίτσου.
~Όταν αρχίζει ξανά τα μέλια-σάλια ο Κίτσος κι εσύ λησμονάς τα λάδια-ξίδια πάραυτα.
~Όταν η πολιορκία του Κίτσου φτάνει σε βαθμό κακουργήματος και δεν σου βρίσκεις πια καμμία δικαιολογία γιατί να μην τον ξαναμανασυναντήσεις έστω και για ένα ποτό.
~Όταν ο Κίτσος από το ίδιο κιόλας βράδυ αρχίζει και πάλι να κατοικοεδρεύει ανάμεσα στα..πόδια σου.
~Όταν ξυπνάς το άγριο χάραμα και βρίσκεις τον Κίτσο στην κουζίνα να μιλάει ψιθυριστά στα τηλέφωνα.
~Όταν σου σερβίρει ο Κίτσος αυθορμήτως "αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις".
~Όταν πετάς έξω με τις κλωτσιές τον Κίτσο και τρέχεις άρον-άρον και πάλι πίσω στον Μήτσο για το γνωστό..παρηγόρι.
~Όταν πετυχαίνεις και τον Μήτσο να μιλάει επίσης ένα βράδυ που' βρεχε στο κινητό και μια..μπάσα και τόσο..γνώριμη φωνή βγαίνει μέσα από το ακουστικό του.
~Όταν παίρνει ανάποδες το διαστροφικό σου μυαλό κι αρχίζεις την ίδια ακριβώς στιγμή να τηλεφωνείς στο κινητό του..Κίτσου.
~Όταν ΚΑΙ το κινητό του Κίτσου μιλάει επίσης...
~Όταν συνειδητοποιείς με...θριλερικά κινηματογραφική ταχύτητα πως ήταν της μοίρας σου να το ζήσεις κι αυτό κι άντε να το χωρέσει τώρα το λιγοστό σου μυαλουδάκι, τι προέκυψε τελικά.........................................
~Όταν ο Κίτσος γνώρισε τον Μήτσο... 

ΡΑΨΤΕ ΤΣΕΠΕΣ ΣΤΑ ΣΑΒΑΝΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Ράψε τσέπες στα σάβανα και βγες στον πηγαιμό για την ματαιοδοξία. 
Φοβισμένε άνθρωπε, που πας; 
Αρκεί μια φήμη για πτώχευση, να σε αναγκάσει να αναζητάς  ιδρώνοντας το βιβλιάριο των καταθέσεων σου. 
Κοίταξε το καλά και πες μου. Βλέπεις τίποτα άλλο εκτός από νούμερα; 
Σε παγίδεψε το καρνέ των επιταγών σου. 
Όλες σου οι χαρές μα ακόμα και οι λύπες σου, εκεί μέσα βρίσκονται. 
Δεν υπάρχει κόσμος πέρα από την τσέπη σου. 
Η περιουσία σου όλη κι όλη είναι οι έγνοιες σου. 
Το μαξιλάρι σου στενάζει από την αγωνία. 
Το στρώμα σου έχει κενό για το απόθεμα. 
Ο τραπεζικός σου λογαριασμός φουσκώνει σαν το παγόνι. 
Η αγωνία σου γεμίζει το σκοτάδι. 
Η ανάσα σου μυρίζει άσθμα στον αέρα. 
Πνίγεσαι. Πνίγεσαι. 
Ψάξε τώρα και πες. 
Ποιος να σε σώσει από την αβάσταχτη ελαφρότητα τού είναι σου. 
Ένας ράφτης. Μόνο ένας ράφτης. 
Παρήγγειλε το σάβανο στα μέτρα σου και πες του. 
Θέλω μεγάλες τσέπες όσο πιο μεγάλες γίνεται. 
Μόνο εκεί θα είναι ασφαλείς οι καταθέσεις. 
Πάρε μου την ψυχή μα μην μου πάρεις ποτέ τις τσέπες. 
Θα πεθάνω αλλιώς...

Η εκροή καταθέσεων από τις Ελληνικές προς διάφορες ξένες Τράπεζες, ξεκίνησε πολύ νωρίς από τους ειδήμονες του ζοφερού μέλλοντος. 
Από τότε που, αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι "off shore", θα του απαντούσα αφελώς "τροπικό φρούτο"...  
Από τότε που, οι περισσότεροι από εμάς, με τον Ήλιο τον Πράσινο ξυπνούσαμε, με τον Γαλάζιο τον Πυρσό κοιμόμασταν. 
Δεν αναρωτιόταν ποτέ κανείς μας πως γινόταν να μην..δύει ποτέ αυτός ο πράσινος ο ήλιος νύχτα μέρα, πως γινόταν να μην...σβήνει ποτέ αυτός ο πυρσός ο γαλάζιος χειμώνα καλοκαίρι... 
Εκεί, ανάμεσα σε αφέλειες και κόντρα ιδεολογίες, έβλεπα γύρω μου το "πανηγύρι" σε πλήρη εξέλιξη. 
Όχι βέβαια. Δεν συναναστρεφόμουν "λεφτάδες". 
Αν ήταν έτσι, ίσως και τίποτα να μην μου προκαλούσε εντύπωση. 
Με την μικρομεσαία τάξη είχα να κάνω. 
 Αν έβλεπες μονάχα. 
Άνοιγαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί με την ταχύτητα του φωτός. 
Έφευγαν τα εμβάσματα σε κλάσματα δευτερολέπτου. 
Σιγά που περίμενε κανείς να έρθει πρώτα το...πρώτο το Μνημόνιο για να "κινηθεί"... 
Όλη η δουλειά γινόταν στο άψε-σβήσε. 
Κι όμως. Έτυχε κάποτε να συναναστραφώ με "μεγαλοστελεχάρες" κόμματος, που σήμερα βρίσκεται στην Κυβέρνηση. 
Παραμονές των εκλογών του Ιουνίου του 2012, άνοιξαν άρον-άρον λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού, έβγαλαν τις..προμήθειες εκτός συνόρων και κοιμήθηκαν επιτέλους με ανακούφιση...
Όταν..τόλμησα να ρωτήσω "τι έγινε ρε παιδιά; ξέρετε κάτι που δεν ξέρω;". 
Πήρα την πληρωμένη απάντηση: 
"Μα που ζεις εσύ ρε χριστιανή; 
Έτσι και κάνει και βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, πάνε τα ωραία μας τα λεφτουδάκια, που με τόσο..κόπο τα αποκτήσαμε!". 
Και συνέχισαν ακάθεκτοι την μάχη των  "χαρακωμάτων" και της επόμενης μέρας... 
Η οποία -επόμενη μέρα- ήρθε και ξημέρωσε, με εκείνους σε κυβερνητικά πόστα και με μένα στα..χαρακώματα... 
Βλέπεις εγώ δεν είχα βαθιές τσέπες, παρά μόνο..βαθιά νυχτωμένες αντιλήψεις...

Να σου πω πράγματα που μου λείπουν; 
Όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν; 
Κουβέντες που θα τις "ανοίξω" και τίποτα δεν θα καταλάβεις; 
Αγωνίες που στριμώχνονται τις νύχτες στις κουβέρτες μου; 
Ένσημα που μου λείπουν για να είμαι "ασφαλισμένη"; 
Συντάξεις πείνας για δυο αγωνιστές γονείς; 
Μέλλον που δεν έχω για να στρώσω όνειρα στο παιδί μου; 
Μερόνυχτα που κάθομαι μέσα ελλείψει "ρευστού"; 
Τιμές στα ράφια του σούπερ μάρκετ που είναι μόνο ταμπέλες; 
Πρησμένα μάτια για το αύριο που αμφιβάλλω αν θα είμαι "εδώ"; 
Δάκρυα για τους χαμένους του "παιχνιδιού"; 
Μερόνυχτα ψυχολογικής υποστήριξης; 
Να σου μάθω λέξεις που δεν ξέρεις; 
Χρώματα που δεν θα δεις; 
Αρώματα που δεν θα μυρίσεις; 
Τοπία που ποτέ σου δεν θα αντικρίσεις; 
Τραγούδια που ποτέ δεν θα φτάσουν στ' αυτιά σου; 
Ποιήματα που ποτέ δεν θα καταλάβεις έστω κι αν "πέσουνε" κατά λάθος στα χέρια σου;
Συναισθήματα που ποτέ δεν θα νιώσεις γιατί τα θεωρείς γραφικά κι ανούσια; 
Να σου ξεστομίσω πως μου τελείωσαν οι χίμαιρες; 
Να τολμήσω να σου αναφέρω πως απόψε το φεγγάρι είναι στο γιόμα του; 
Πως κάποτε ο Έρωτας έγινε αβάσταχτος; 
Πως μου χάρισαν μια φορά τον Ουρανό με τ' Άστρα και τα φυλάκισα στο υποσυνείδητο; 
Να σου τραγουδήσω έναν στίχο που έσκισε μια φορά την καρδιά μου, ποτίζοντας τα μύχια μου αλάτι θαλασσινό; 
Πόσα μου δίνεις, πες, για να στρώσω τα κομμάτια μου, χαλί στα πόδια σου κι απάνω τους να περπατήσεις; 
Μην...ξοδεύεσαι βρε..."large" τύπε... 
Είσαι τόσο...extra small τελικά και κάποιος έπρεπε κάποτε να σου το πει... 
Δεν θα τα άλλαζα όλα αυτά, για όλες σου τις παγιδευμένες καταθέσεις σε σκοτεινούς θαλάμους μακρινών τραπεζών. 
Δεν σου τις χαλαλίζω τέτοιες στιγμές ρε φίλε. 
Αυτό το "προνόμιο" το αφήνω σε σένα. 
Κι άντε να δω τι θα το κάνεις... 
Κι απόψε με καλεί ο Ουρανός σε Δείπνο. 
Μην τολμήσεις και διαβείς το κατώφλι της σκέψης μου. 
Άλλωστε, δεν είσαι καν καλεσμένος βρε άνθρωπε. 
Κι οι παρακάτω στίχοι, μόνο για σένα δεν είναι.
Είναι χαρισμένοι αλλού. 
Εκεί που οι καρδιές δεν χτυπούν μοναχά όποτε είναι ανοιχτά τα..Χρηματιστήρια! 
Έχασες "φίλε"! 
Ας πρόσεχες...      

"Με Πανσέληνο μαζί σου

 ότι ένοχο κι αν γίνει

 θα' μαστε κι οι δυό αθώοι

 και θα φταίει η Σελήνη..."

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"Aλχημιστής"..."Περπατώ..."

Δεν ενιωσα ποτε τοσο αδυναμος στην ζωη μου....


Περπατω σε σοκακια που δεν μου θυμιζουν τιποτα, δεν εχω καμια αναμνηση απο αυτα. Μου ειναι αγνωστα, δεν τα καταλαβαινω. Δεν τα νιωθω, δεν ειναι δικα μου γαμωτο. Δεν εχω αναμνηση απο αυτα. Δεν μου λενε κατι.

Μισομεθυσμενος και ο πονος να κοντευει να με κατερρευσει. 30 χρονων σχεδον αντρας και νιωθω οτι το βαρος με συνθλιβει.


Δεν ανηκω εδω στην Γαλλια, δεν ειμαι γαλλος. Ερχομαι απο αλλου....Η αισθητικη μου, οτι αγαπησα, οτι ερωτευτηκα ειναι αλλου, δεν ειναι σε αυτον τον τοπο...Οτι αγαπω, οτι ερωτευομαι, οτι ειμαι δεν ανηκει εδω, δεν αντηχει στο εδω, δεν με ακουει στο εδω...

Ειμαι Ελληνας....Και καθε φορα ποναω που δεν καταλαβαινω, που δεν με καταλαβαινουν, που οτι θελω να πω χανεται στο αερα...Δεν ειμαι του εδω. Ειμαι του εκει. Ειμαι στην Ελλαδα.Η καρδια μου ολη ειναι στην Ελλαδα. Στην ποιηση και στην θαλασσα. Δεν μπορω να εκφραστω, ειμαι βουβος, δεν ακουν την γλωσσα μου, δεν την ξερουν. Και γραφω εδω. Η γλωσσα μου ειναι η ελληνικη, δεν την αντιλαμβανονται, δεν την εχουν διδαχθει.

Θεε μου δεν ξερουν τι θα πει το νησι για τον ελληνα, αυτη την στενη συνδεση.

Νιωθω ξενος, νιωθω ενα τιποτα, ο,τι αγαπω, οι φιλοι μου, οι ερωτες μου ειναι στην ελλαδα. Δεν ξερουν ποσο πολυ μου λειπουν οι εικονες, το νησι, η θαλασσα, ο ηλιος, η μπουκαμβιλια...



Ξερουν την μπουκαμβιλια διαολε, πως την λενε στα γαλλικα...Ειναι σαν να πεφτει πανω μου ενα ολοκληρο κτιριο και να τσακιζει τα κοκκαλα μου. Νιωθω βασικα ξενος εδω, παντελως αγνωστος. Περπαταω σε σοκακια που δεν με ξερουν, δεν τα ξερω, δεν τα ποναω, μου ειναι αδιαφορα.


Καταλαβαινω τι αγαπω, καταλαβαινω που εχω την καρδια μου, καταλαβαινω τι μου ανηκει.  Μου ανηκει ο,τι ελληνικο, ο,τι εκφραζει τον ελληνα ειναι δικο μου. Γιατι εχω δει τις ιδιες εικονες μαζι του.

Νιωθω μονος Ελυτη, το ξερεις, ποναω, ποναω που δεν μπορω να πω τις λεξεις σου και αυτες να γινουν κατανοητες. Μου λειπει η γλωσσα, μου λειπει η ελληνικα, μου λειπε η εκφραση, τοσο ακριβης και ποιητικη οσο η ελληνικη.


Ποναω Ελυτη ξερεις, ησουν και εσυ μεναστης στο Παρισι. Πως θα μπορουσες ποτε να εκφραστεις στα γαλλικα? Πως θα ελεγες τον λεβαντε, τον μπατη, την τραμουνταντα? Πως? Δεν μπορεις να εκφραστεις πληρως παρα μονο στην γλωσσα που εζησες, που βιωσες, τα αλλα ειναι απλα σαχλες.

Η ξενιτια ειναι φριχτη γαμωτο.....

ΠΗΓΗ


Μια Μπουκαμβίλια Για Έναν "Αλχημιστή"...

Φίλε "Αλχημιστή" θες να σου βρω λόγια για να σε παρηγορήσω;....
Θες να σου πω πως, κλαίω δυο μέρες τώρα, 
από την ημέρα που μου έστειλαν το κείμενο σου;
Θες να σου πω πως, δεν υπάρχει κανείς που να κλαίει λιγότερο από σένα;
Θες να σου πω πως, μπόρα είναι θα περάσει;
Θες να σου πω πόσο πολύ σε καταλαβαίνω;
Θες να σου πω πως δεν υπάρχει σπίτι σ' αυτήν την χώρα
-της μπουκαμβίλιας, του μπάτη, του Ελύτη-
που να μην κλαίει κι εκείνο για τον "Αλχημιστή" του;
Πες μου τι θες να σου πω για να σε κάνω να πονάς λιγότερο κι εγώ θα το κάνω...
Αν σου έλεγα πως, εμάς που μείναμε πίσω, 
είναι σαν να μας..."ταξίδεψαν" σε έναν άλλον...αιώνα,
θα σε...παρηγορούσα;...
Γιατί εμείς εδώ, ανάμεσα σε μπουκαμβίλιες και μπάτηδες,
εξακολουθούμε να είμαστε απαρηγόρητοι...
Κι αν αυτά τα λόγια μου που διαβάζεις
έχουν μια γεύση αλμυρή,
είναι που το πληκτρολόγιο μου απορρόφησε το συναίσθημα μου
για να στο μεταδώσει αυτούσιο...
"Η Παγίδα" φίλε "Αλχημιστή"
δεν έχει Πατρίδα.
Τσακίζει όπου κι αν βρεθεί.
Κι εγώ γύρω μου βλέπω μόνο παγιδευμένους, 
τόσο πολύ όμως,
που ξεχνούν ακόμα κι έναν Ελύτη:
"Ο Μπάτης Με Το Διάφανο Του Φύσημα Γέρνει Πανί Του Ονείρου Μακριά"
Φίλα μας τα παιδιά μας, όπου κι αν τα δεις.
Δεν είναι μόνο στη Γαλλία. 
Μα η Ξενιτιά δεν έχει Πατρίδα.
Σαν η Πατρίδα όμως είναι Ξενιτιά
πες μου που πρέπει να πάω εγώ λοιπόν, 
για να σωθώ...  
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

144.905 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ... ΣΤΡΑΒΑΔΙΑ, ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ..!

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

25 Μαρτίου 1821
Συμβολική ημερομηνία ε;
Έχει κανείς καμμίαν αντίρρησιν;;;
Κανείς!
Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε,
κάποιοι, κάπου, κάποτε,
έφαγαν μια φλασιά πως δεν πήγαινε άλλο!...
Ε! Νισάφι που λένε και στο χωριό μου.
400 χρόνια σκλαβιάς ήταν αυτά.
Είχε ωριμάσει ο χρόνος να γίνει κάτι βρε αδερφέ.
Αν δεν είχαν σαλτάρει φίλε μου, 4 αιώνες μετά, κάποιοι,
ακόμα...αιώνες θα μετρούσαμε...
Αλλά! Παντού και πάντα υπάρχει ένα "αλλά". 
Σήμερα δεν είναι μια απλή επίσημη αργία.
Αλλά...(νάτο το "αλλά") μια απλή συνηθισμένη Δευτέρα.
Μην κάνετε καμμιά μαλακία
και ξεχαστείτε αδέρφια!
Αμέσως μετά το "ενημερωτικό" δελτίο
"Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής"
πιστός στο ραντεβού του
-και στον ιστορικό του ρόλο-
θα πλημμυρίσει τις οθόνες μας
και τα μυαλά μας τα καμμένα!
Ακολουθεί ένα μίνι, απίστευτα μίνι όμως, αφιέρωμα,
φόρος τιμής σε μια ημερομηνία 
που κάποιοι...απίθανοι τύποι
κάπως την είδαν
κι εκεί που καθόντουσαν αραχτοί και λάιτ,
πως τους ήρθε, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω
κι είπανε ένα "ΟΧΙ" έτσι απ' το πουθενά...
Ε! όχι ρε αδέρφια!
Πάντα τους ήτανε τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι,
μα τότε απλά...το παραξήλωσαν!
Τι να πω. Βγαίνω από τα ρούχα μου.
Ακόμα να την χωνέψω εκείνη την Επανάσταση!
Κι εσείς θέλετε αμέσως-αμέσως
να με ταϊσετε με μιαν ακόμα;;;
Ε! Μα αυτό πια είναι μια σκέτη τρέλα!
Τώρα; Τώρα που η Χουρέμ  και η Μαχιντεβράν
σφάζονται στο χαγιάτι για του Σουλτάνου το γινάτι,
τώρα ειδικά είναι η ώρα για..Επανάσταση;;;
Και στην τελική, τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Ώπα! Μισό! 
Να' μαστε και λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες!
400 χρόνια δεν είπαμε πως έκαναν οι Έλληνες 
να πιάσουνε τη χαντζάρα;
Σύμφωνα λοιπόν με έναν πρόχειρο υπολογισμό, έχουμε και λέμε:
3 χρόνια Μνημόνιο, βγάλε από το 400.
397Χ365=144.905 ημέρες...ακόμα!!!
Εντάξει; Ξηγημένοι;;; 
Έτσι για να μην μου τα ζαλίζετε!
Σε 144.905 ημέρες ειδοποιάτε ε;
Ως τότε...αρνούμαι σθεναρά!
ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!
Για να μην μου λέτε μετά πως λέω μόνο..."ναι" σ' αυτήν τη ζωή.
Να το θυμάστε όλοι σας αυτό το ιστορικό μου "ΟΧΙ"!
"Καλύτερα έναν αιώνα 
σκλαβιά και φυλακή
παρά 400 χρόνια
ελεύθερη ζωή..."

@@@@@@@@


"144.905 και μια
στραβάδια απολύομαι
144.905 και μια 
στραβάδια απολύομαι...
Κάγκελα κάγκελα
 κάγκελα παντού
και τα μυαλά στα κάγκελα 
του..Ορατού εχθρού.."

@@@@@@@@

Α! και μην ξανακούσω κανέναν να λέει:
"Οι Γερμανοί ξανάρχονται".
Ποιοι Γερμανοί αγαπητέ;
Εδώ δεν έφυγαν ακόμα οι Τούρκοι...

ΕΚΤΑΚΤΟ:

ΤΕΛΙΚΑ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ... 
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΒΓΗΚΕ ΚΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ, 
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ LIVE ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΚΑΪ......

ΚΙ ΟΜΩΣ.... ΑΝΤΕΞΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.....
ΠΟΣΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΜΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΡΕ!!!!!

"ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ"!!!!!!!!!!!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!

ΑΦΟΥ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...ΚΡΙΣΗ ΡΕ;;; Ε;;;

ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΡΙΖΩ ΡΕ, ΑΥΤΟ ΤΟ "ΟΧΙ"
ΚΙ ΑΣ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΡΚΕΤΟΙ ΝΑ ΤΟ ΘΑΨΟΥΝΕ ΑΡΟΝ-ΑΡΟΝ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ...

Υ.Γ Ο ΑΝΤ1 ΜΟΛΙΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟΝ "ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ" ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΜΙΑΣ...ΞΕΝΕΡΩΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ...
ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ Η ΑΠΟΨΙΝΗ ΒΡΑΔΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ.....

~~ΚΥΠΡΟ! ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ! ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΑΚΟΜΑ...
~~ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΑ! ΟΥΟΥΟΥΟΥ!
~~ΕΣΥ ΝΑ' ΣΑΙ "ΚΑΛΑ"...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"         

ΕΙΜΑΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

~~~ Η Θεωρία της Σχετικότητας! ~~~


* Το σημαντικό είναι να μην σταματήσεις να διερωτάσαι.
Η περιέργεια έχει τον δικό της λόγο ύπαρξης.

* Η εκπαίδευση είναι το μόνο που μένει 
όταν ξεχάσεις όλα όσα έχεις μάθει στο σχολείο.

* Η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική.

* Ο καθένας είναι μεγαλοφυϊα, 
αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σ' ένα δέντρο,
θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο.

* Θέλω να ξέρω τις σκέψεις του Θεού. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

* Αν διεξαχθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες και ρόπαλα.

* Ο Κόσμος είναι επικίνδυνος ,όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό,
αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.

* Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος, είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο.

* Είναι αδύνατον να λύσεις τα προβλήματα 
με τον ίδιο τρόπο σκέψης που δημιουργήθηκαν.

* Για να είναι κάποιος ένα άψογο μέλος ενός κοπαδιού προβάτων
πρέπει να είναι  πάνω από όλα πρόβατο.

* Αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τη θεωρία, τότε αλίμονο στα γεγονότα.

* Δεν έχω ιδιαίτερα προσόντα. Απλά είμαι παθιασμένα περίεργος.

* Γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σ' ένα τυχαίο γεγονός.

* Ο κόσμος είναι μια τραγωδία γι' αυτούς που αισθάνονται
και μια κωμωδία γι' αυτούς που σκέφτονται.

* Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη.

* Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον. Έρχεται πολύ γρήγορα.

* Δεν ευθύνεται η βαρύτητα που οι άνθρωποι πέφτουν με τα μούτρα στον Έρωτα.

* Υπάρχουν δυο τρόποι για να ζήσεις. 
Μπορείς να ζήσεις σαν τίποτα να μην είναι θαύμα
ή μπορείς να ζήσεις σαν το οτιδήποτε να είναι ένα θαύμα.

* Δύο πράγματα είναι άπειρα: 
Το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία.
Αν και για το Σύμπαν έχω κάποιες αμφιβολίες...
Άλμπερτ Αϊνστάιν: 1879-1955

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ Τ' ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΝ ΚΙ ΕΣΗΚΩΣΕΝ ΠΑΝΤΙΕΡΑ"...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια
κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά..."

~~@~~~~@~~~~@~~

Μια "Petra" τ' αποφάσισεν κι εσήκωσεν παντιέρα

κι άλλο πια δεν καθότανε εκεί στην ερημιά

μια νύχτα το προσπάθησε να πάει λίγο πιο πέρα

και το παπάκι κίνησε να πάει στην ποταμιά.

Κι όλο το συλλογιέται

συλλογιέται πως τάχα

άμα κυλήσει λίγο όλο και κάποιος θα φανεί

κι έκανε ένα βήμα ένα βήμα μονάχα

μέχρι που είδε κάποτε ολόλευκο πανί.

Νύχτα και μέρα έγραφε του κόσμου ιστορίες

κι ήθελε να την παίρνουνε πολύ στα σοβαρά

μα ύστερα την έπιανε και έγραφε αηδίες

κι άρχιναγε ο κόσμος το κεφάλι να βαρά.

Μα όμως εκείνη τώρα πια δεν παίρνει χαμπάρι

κι όλο το ψιλοχόντρινε το παραμιλητό
αφού φωνούλες άκουσε ψιλά από το φεγγάρι
που όλο κι εκείνες έγιναν μελίσσι δυνατό.
Η "Petra" την επάτησεν και κόλλησε εδώ μέσα
κι άντε να την μαζέψουνε δεν πάει πουθενά
αφού με φίλους έμαθε να νιώθει πριγκηπέσσα
κι όλοι μαζί αποφάσισαν να πάρουν τα βουνά.
Ποιος είπε πως δεν χώραγε να γράψει κι άλλο στίχο
αλλά θα εκινδύνευε να γίνει γραφική
κι από τον φόβο έφυγε τη νύχτα τοίχο-τοίχο
γιατί πουρνό θα έπρεπε να πάει στη "Λαϊκή"...
Κι έτσι θα ησυχάσουνε για λίγο κάποιοι φίλοι
αφού η "Petra" τα' φτυσε και πάει να κοιμηθεί
κι όποιος παπόρι έγινε ακόμα και φιτίλι
πες του να πάει φίλε μου απλά να .......! 

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

ΤΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ, ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

 Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά 

και μια τόσο πολύ διεστραμμένη χαρά...

*Γράφω με κλειστές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Αν έχει γίνει κάτι, μου το λέτε, ναι;...

Κάτι μου λέει πως κάποιοι είναι πολύ ευτυχείς που την πάτησε η Κύπρος κι έτσι εκείνοι "δικαιώνονται" για τα κατ' εξακολούθησιν εγκλήματα κατά του Ελληνικού Λαού που στην τελική ας πρόσεχε...

Ελλάδα: Η Κυβέρνηση "Εθνικής" "Ευθύνης", γαμώ τις λέξεις μου μέσα, έχει ήδη "οικειοποιηθεί" δυο Κυπριακές Τράπεζες. 

Έχει μοιράσει τα κομμάτια τους από δω κι από κει, πάρε εσύ τα πιάτα, δωσ' μου εμένα τα κρυστάλλινα ποτήρια του κρασιού, άσε κάτω την κανάτα, ήταν δώρο από το σόι μου (μέσα!), κράτα εσύ τα ασημένια μαχαιροπήρουνα, ποιος μου πήρε το μαύρο το τασάκι και πάει..ξεπουλώντας...

Ο εντεταλμένος Σαμαράς-Πρωθυπουργός, της "Ευθύνης" πάντα, για να μην ξεχνιόμαστε, έχει ανοίξει ένα λαγούμι κι έχει χωθεί μέσα. Ο ευρών αμοιφθήσεται. Σε...ευρών!

Αντ' αυτού, βγαίνει παντού ο Στουρνάρας του Σημίτη και της Υποτέλειας και κάνει ότι έχει μάθει να κάνει καλύτερα: ξεπουλημένες δηλώσεις.

Ο Βενιζέλος του..."Πανελλήνιου" "Σοσιαλιστικού" "Κινήματος", για να μην ξεχνιόμαστε επίσης, γαμώ την "ιδεολογία" μου μέσα, ψέλλισε μια δήλωση, μέσα από την -και καλά- τσαμπουκαλεμένη του βραχνάδα κι από κει παν κι οι άλλοι...

Ο Κουβέλης της "Αριστεράς" και της "Υπερ-του-Δέοντος-Ευθύνης" περιφέρει το θρασύτατο σαρκίο του μπροστά σε φωταγωγημένες μη αδειούχες κάμερες και δηλώνει, άνευ αιδούς, πως..στηρίζει τις αποφάσεις των Κυπρίων..! Χαχαχα!... 

Α! Ρε Θεέ! Κουφάθηκες εντελώς υποθέτω... Δικαιολογημένα(;)...

Κάπου είχα και μιαν Αντιπολίτευση, αλλά να δεις που την είδα για τελευταία φορά;

Μάλλον θα την έβαλα στην άλλη τσέπη...

Α! Την βρήκα! Ο Καμμένος-καμμένος λοιπόν, βγήκε στο twitter κι τι έγραψε λες εσύ; 

Πως "ας πρόσεχαν οι Σουηδοί τις γυναίκες τους, που το καλοκαίρι τους κερατώνουν με τους Κύπριους, στις Κυπριακές παραλίες"! Τι;;; Δ-ε-ν είναι αυτό αντιπολίτευση;;;

Κι αν δεν είναι ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ τότε τι είναι;;; Μην είναι οι κάμποι;;;

Φήμες θέλουν την Ρένα Δούρου, να' χει κατέβει στην Κύπρο για να δει την Καταστροφή από πρώτο χέρι. Να ξέρει περίπου τι θα παραλάβει βρε αδερφέ! Γουρούνι στο σακί;...

Πάλι καλά που δεν κατέβηκε η μικρή Κωνσταντοπούλου στο Νησί, γιατί δεν τους ξέπλενε ούτε ο Νιαγάρας!...

Άσχετο: ένας Καρατζαφέρης που είναι αυτό το φεγγάρι ρε παιδιά; Τον είδε κανείς τελευταίως;;;

Για όποιον είναι σε προχωρημένο Αλτσχάϊμερ, να υπενθυμίσω πως "Καρατζαφέρης" ήταν ένας "σούπερ-ντούπερ-ήρωας" της προηγούμενης "μαχητικής" Κυβέρνησης, που είχε μπλέξει με τα...βρωμοθηρία ΝΔ+ΠΑΣΟΚ κι επειδή αυτός κάτι τέτοια δεν τα σήκωνε, πήρε το καπελάκι του, τους "φτωχούς" πλην τίμιους βουλευτές του κι αποχώρησε..

Ξυπνάει που λες ένα πρωί, πάει στο δωμάτιο των "παιδιών" και την είχαν κοπανήσει σχεδόν όλα!... 

Εδώ "παιδιά", εκεί "παιδιά", που λες πως είχανε τρυπώσει τα παιδιά;;;

Πίσω από την φούστα(σόρρυ, το παντελόνι) του Σαμαρά είχαν κρυφτεί τα σκασμένα και δεν έλεγαν να γυρίσουν "πίσω στο σπίτι" με τίποτα!

Ο λόγος παραμένει "άγνωστος"...

Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Δεν είναι;;...

Σημασία έχει πως τα "καλύτερα" παιδιά του Καρατζαφέρη, είναι τώρα πια οι πιο μάχιμοι παληκαράδες της Κυβέρνησης κι έτσι, αν σε ρωτήσουν να μην είσαι αστοιχείωτος, να ξέρεις: 

Η εικόνα της σημερινής Ελλάδας εκπροσωπείται ολούθε δια στόματος Άδωνη και Βορίδη.

Αυτοί είναι ο Πολιτισμός μας.

Η Κουλτούρα μας.

Το Πρόσωπο μας στην Κοινωνία.

Η Κατάντια μας. 

Σε ελεύθερη μετάφραση (και) αυτοί οι απίθανοι τύποι είναι "τα τραβάει ο κώλος μας". 

Κουλτουριάρικος λαός, τι νόμιζες;

Και προπάντων Ιδεολόγος.

Κι Αλληλέγγυος.

Ο Ελληνικός Λαός ντε! 

Δυο μέρες τώρα, βρίζει τους Κύπριους, γιατί λέει είπαν "ΟΧΙ".

Οι γελοίοι. 

Οι Κύπριοι.

Οι αμόρφωτοι.

Οι άξεστοι.

Που, μπήκα στο ίντερνετ κι είδα την συγκέντρωση τους μπροστά στην Κυπριακή Βουλή κι ήταν όλοι κάτι άνθρωποι σοβαροί, μετρημένοι, αξιοπρεπείς, κοστουμάτοι, απελπισμένοι.. 

Πολύ απελπισμένοι όμως... 

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί... 

Αφού...προκάλεσαν την Μοίρα τους, τι θέλουν τώρα και μας βγαίνουνε στους δρόμους...

Οι υποκριτές! 

Που μου ήθελαν κι "Ανάστημα"! 

Εμ, πληρώνεται το ανάστημα παλικάρια!!!

Γατί λέτε εμείς να φοράμε πάμπερς νύχτα-μέρα;;; 

Για χάρη γούστου;;;

Αχ βρε Κύπριοι επιπόλαιοι!

Την κάνατε την μαλακία σας! 

Μου το είπε εμένα ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου! 

Κι ότι λέει ο Μπάμπης είναι νόμος! Και τέλος!

Σ' αφήνω τώρα γιατί χτυπάει το κινητό.

Έλα Κωστάκη. Τι γίνεται βρε ψυχή; Που χάθηκες; 

Ναι, το ξέρω Κώστα μου, εσύ δεν έφταιξες ποτέ σε τίποτα. 

Αυτή η Ρώσικη Μαφία ευθύνεται για όλα...

"Και το μυαλό μου είναι θολό και το δικό σου πιο λειψό

σας εθολώσαν τα λεφτά γεια σου Φανφάρα Φαφλατά..."

"o πιο πιστός φίλος του σκύλου"