# Αλήτες...

Μετά το θέατρο ακολουθεί η πολιτική. Κι επειδή φαίνεται πως είναι εξίσου βαρετά και τα δυο, λέω μήπως να μην διάβαζες τη συνέχεια; Το να χαλάμε τη ζαχαρένια μας δεν είναι και ο,τι καλύτερο. Πάω παρακάτω. Η διαπραγμάτευση είναι ακόμα ανοιχτή. Για 
όσους πιστεύουν βέβαια ότι γίνεται διαπραγμάτευση. Διότι είναι και κάποιοι που έχουν αντίθετη άποψη και νομίζουν πως τόσο καιρό η κυβέρνηση κάνει ναζάκια κι ο Σόιμπλε υπομονή. Ότι δηλαδή δεν κουνιέται φύλλο, απλά κάνουν όλοι ότι κουνιέται, χωρίς λόγο!

Κι όμως φίλε μου. Είναι ολοφάνερο ότι διαπραγμάτευση γίνεται. Μόνο και μόνο που έχουν ξεσηκωθεί όλοι οι πρώην "άρχοντες" του τόπου, από κει να καταλάβεις ότι κάτι συμβαίνει. Εκείνο που με εξέπληττε πάντα σε βαθμό κακουργήματος ήταν οι γεμάτες αυτοπεποίθηση -όσο και πρόκληση- τακτικές του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου. Μην βιάζεσαι. Δεν εννοώ πως έπεφτα (πέφτω) από τα σύννεφα επειδή κάνουν όλοι μαζί μηχανορραφίες εις βάρος του λαού, αλλά ότι τις φτύνουν μέσα στα μούτρα μας, τόσο σίγουροι ότι, αν μη 
τι άλλο, μέρος του κόσμου τσιμπάει πάντα (και με το παραπάνω) και πέφτει στην παγίδα.
Ξέρεις τι είναι να σου εξηγούν πως σκοπεύουν να σε πιάσουν Κώτσο κι εσύ να πιάνεσαι;

Χρόνια τώρα όλα τα δελτία ειδήσεων, τα site, οι (δήθεν) δημοσιογράφοι, οι ξεπουλημένοι πΩλιτικοί -πιο οργανωμένα από ποτέ- μιλούν μπροστά μας και ξετυλίγουν βήμα-βήμα τις επόμενες κινήσεις τους (όσες εξ' αυτών θέλουν φυσικά να τις αποκαλύψουν ή όσες είναι σίγουροι ότι θα τις καταφέρουν έστω κι αν μας έχουν...προετοιμάσει) κι εμείς ατάραχοι.
Μας "πληροφορούν" τα Μέσα Μαζικής Εκμετάλλευσης πως ο Αντώνης Σαμαράς βγήκε από τον...λήθαργο κι άρχισε να επανεμφανίζεται, επειδή -λέει- είναι πεπεισμένος πια ότι 
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τα καταφέρει να μην ξεπουλήσει ο,τι άφησε εκείνος αγάμ...απούλητο 
κι αυτός είναι κι ο λόγος που δεν παραιτήθηκε από αρχηγός της ΝΔ. Περιμένει να ξανα-κυβερνήσει! Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο Βενιζέλος (που κάποιοι αφελείς μετρούν τις ημέρες μέχρι να παραιτηθεί το Μάιο) μάλλον την κάνει γυριστή και επειδή κατάλαβε πόσο...στιβαρός "ηγέτης" είναι, λέει να μην τους πικράνει με την αποχώρηση του! Από κοντά φυσικά κι ο Σταύρος που και πάλι ολοφάνερα, είναι ο νέος Μεσσίας, ρώτα το σκάι.
Εδώ ένα από τα άπειρα ρεπορτάζ, που εξηγεί με ποιον τρόπο θα..επανέλθουν οι "πρώην".

Παράλληλα φυσικά υπάρχει το κεφάλαιο Βαρουφάκης. Ποτέ ξανά κανένα άλλο πρόσω-
πο στη νεότερη ιστορία της χώρας, δεν δέχτηκε τόσα πυρά συγκεντρωμένα εναντίον του. Μοιάζει πεζό αλλά όπως έγραψα και στο Μαζεστίξ, το δέντρο που κάνει καρπούς χτυπούν. Και το χτυπούν από παντού. Από πιο "εξωτερικά" μέχρι όσο πιο "εσωτερικά" γίνεται. Από πιο χαμηλά, μέχρι όσο πιο ψηλά, από αντιεξουσιαστές (;) μέχρι εξουσιαστές φονιάδες των λαών -της Ευρώπης εν προκειμένω. Πόσο τον φοβούνται Θεέ μου. Πόσα έχουν να χάσουν έτσι και πετύχει, πόσες λέρες θα αποκαλυφθούν, πόσα τομάρια θα χάσουν τον ύπνο τους;

Και βέβαια παράλληλα με τον Βαρουφάκη, στόχος είναι και ο Τσίπρας, μην ξεχνιόμαστε. Διότι μέσα σε όλα τα άλλα, κανείς τρομοκράτης από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να χωνέψει ότι κοτζάμ πρωθυπουργός και υπουργοί ταξιδεύουν με απλά αεροπλάνα κι όχι με το πρωθυπουργικό, ότι οδηγούν μηχανές, ότι τρώνε στα Εξάρχεια και χωρίς τις γραβάτες! Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά τους χαλάνε τη σούπα και μετά δεν ξέρουν κι αυτοί πως να αντιδράσουν! Πως απειλείς έναν υπουργό που τον βρίσκεις χωρίς φρουρά και με μηχανή; Έλα μου ντε, το εγχειρίδιο του σωστού αντιεξουσιαστή ή του κάθε γνωστού φαιδρού και γελοίου ατόμου, δεν δίνει συμβουλές, άσε που δεν γράφει και τι γίνεται στην περίπτωση 
που ο υπουργός οικονομικών έχει μια έμφυτη ευγένεια και σε αντιμετωπίζει με διάλογο!
Δε θυμάμαι όμως σε κανέναν δωσίλογο της ΝΔ να του έκαναν τέτοια κόλπα οι χαβαλέδες.

Είναι βλέπεις που έχουν χάσει όλοι τον ύπνο τους εδώ και τρεις μήνες και ψάχνονται μετα-ξύ τους για να δουν πως θα ξεφορτωθούν την "αριστερή παρένθεση" για να επιστρέψουν όλοι ξανά με την ησυχία τους, στο βάζο με το μέλι, είναι που ανοίγουν εξεταστικές, είναι που υπάρχει και μια πρόεδρος της Βουλής με αρχ...κότσια, είναι που κι εκείνοι δεν είχαν αρχ..κότσια ποτέ! Δίκες για τις μίζες στα εξοπλιστικά, νομοσχέδια, εξεταστικές, άνοιγμα ΕΡΤ. Κι όσο πλησιάζει η ώρα για το άνοιγμα της ΕΡΤ "εντύπωση προκαλεί η αρνητικότατη αντίδραση της ΠΟΣΠΕΡΤ, που έχει ζητήσει την απόσυρση του νομοσχεδίου που επαναλει-τουργεί την ΕΡΤ! Η ΠΟΣΠΕΡΤ επικαλείται το ότι οι υπάλληλοι της ΕΡΤ θα υπάγονται στο ενιαίο μισθολόγιο". Είναι αλήθεια ότι κάποια στελέχη της ΕΡΤ απολύθηκαν λαμβάνοντας βαρβάτη αποζημίωση (για ψυχική οδύνη;) κι επαναπροσλήφθηκαν στη ΝΕΡΙΤ με συμ- βάσεις για τα μάτια του κόσμου; Είναι αλήθεια ότι τα μεγαλοστελέχη δεν έπαθαν τίποτα; Διότι αν είναι αλήθεια αυτό και δεν είναι μούφα, υπάρχει κάτι ακόμα να κάνει ο Αλέξης.

Κλικ σε Μια Πέτρα...

❤¸¸.•*¨*•♫ ...................................art gabriel pacheco....................................❤¸¸.•*¨*•♫

Πάντα προτιμούσα την αντανάκλαση της ζωής απ' την ίδια τη ζωή

Αυτό. Χρειάζεται να πω και κάτι άλλο; Όχι, πλάκα κάνω. Άλλωστε δεν είναι δικό μου αυτό το απόφθεγμα. Είναι του Γάλλου σκηνοθέτη François Truffaut. Αναρωτιέμαι όμως πό-

σοι από εμάς προτιμάμε την αντανάκλαση της ζωής, από τη ζωή την ίδια. Αυτό όσο κι αν μοιάζει ιδανικό, δε μπορεί παρά να συμβαίνει περιστασιακά. Αλλιώς πάμε για τα σίδερα.

Έτσι σήμερα θα επικεντρωθώ στην..αντανάκλαση της ζωής: το Θέατρο. Οκ, Ελλάδα δεν 

είναι μόνο η Αθήνα, στην Αθήνα όμως κατοικεί η μισή Ελλάδα. Με πληθυσμό σχεδόν πέντε εκατομμύρια κατοίκους, φυσικό είναι να αποτελεί ένα ισχυρό στατιστικό "χαρτί". Μόνο στην Αθήνα λοιπόν, τη σεζόν 2014-2015 ανέβηκαν 858 παραστάσεις! Κι ως το τέλος της άνοιξης αναμένεται να έχουν ξεπεράσει τις 1000 παραστάσεις, για το ενήλικο και παιδικό κοινό. Γιατί ο κόσμος επιλέγει μετά μανίας το θέατρο; Πως εξηγείται ότι οι περισσότερες παραστάσεις είναι sold out; Είναι καθαρά για λόγους ψυχαγωγίας ή άλλαξε ο τρόπος δια- σκέδασης; Είναι τόσο μεγάλη η μοναξιά ή μήπως η κρίση "θεριεύει" την ανάγκη για τέχνη; 

Ποιοι όμως..βάζουν πλάτες; Κατά βάση οι ηθοποιοί, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις είτε πληρώνονται με ποσοστά επί των εισιτηρίων ή προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους 

προσβλέποντας πως η αμισθί συμμετοχή τους σε μια παράσταση θα γίνει το διαβατήριο για μια μελλοντική έμμισθη συνεργασία. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση από το exodos24.com

Όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαρτηµένα άτοµα. ∆ε µπορούν να ζήσουν φυσιολογικά, δε µπορούν να εκφραστούν, να απολαύσουν, να αναπνεύσουν µακριά από το θέατρο. Τους ταλαιπωρεί κι όµως το λατρεύουν. Τους εξαντλεί κι όµως πάντα είναι διαθέσιµοι να του δώσουν περισ- σότερα. Ένας υπέροχος ∆υνάστης είναι, από τον οποίο δε θέλουν και δεν µπορούν να απαλλαγούν. Άλλη μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση επίσης, γι' αυτό το δύσκολο επάγγελμα. 

Όπως και να 'χει είτε είναι έντονη η ανάγκη του κόσμου είτε αυτή των ηθοποιών, η κρίση είναι σίγουρο πως "έχει βάλει το χεράκι της" σε όλο αυτό το αντάριασμα. Κι όταν πήγα να δω την Ειρήνη μας, μου είπε πως ο δάσκαλος της τούς είχε πει πως "το θέατρο ευδοκιμεί, 

όταν οι κοινωνίες δυστυχούν".. Ή κάπως έτσι, θα μας το πει και η Ειρήνη κάποια στιγμή. 

Παρόλα αυτά δεν βρίσκω την εξήγηση επ' αυτού, πέρα απ' το ότι θεωρώ κι εγώ το θέατρο φάρμακο για πληγές εν καιρώ κρίσης. Ένα βάλσαμο για τα δύσκολα βράδια της μοναξιάς.

Φέτος έχω δει δώδεκα παραστάσεις. Λατρεύω το θέατρο κι όσο βαθαίνει η κρίση, θα το αγαπώ όλο και περισσότερο. Όταν υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις να μιλήσεις σε κανέ-

ναν, το θέατρο είναι πάντα εκεί με ζωντανούς ανθρώπους, ένα μόλις μέτρο μακριά σου. 

Όσα έργα ξεχώρισα, βρίσκονται στο τέλος της σελίδας μου (στο γκρι πλαίσιο). Αν μου ζη- τούσες να επιλέξω κάποια, θα ήταν δύσκολο, επειδή μια παράσταση δεν κρίνεται μόνο γενικά αλλά και ειδικά. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Ηθοποιοί φωτισμός σκηνοθεσία ήχος..

Μεταξύ άλλων φέτος είδα και τους "Μυστικούς αρραβώνες", το "Στροχάιμ" και "Φαέθων". 

Μέχρι στιγμής, ως αληθινό θέατρο θα χαρακτήριζα τη παράσταση "ο πουπουλένιος", πιο άρτια τεχνικά αλλά και ως την πιο εντυπωσιακή θεωρώ τις "καμπάνες του Edelweiss"

η μεγάλη έκπληξη ήταν η Ευτυχία Φαναριώτη στο "τελευταίο σπίρτο". Το "διαμαντάκι" ήταν η Ειρήνη μας στο "χορεύοντας στην ομίχλη". Είχα την τύχη να δω για πρώτη φορά 

και να θαυμάσω απεριόριστα, τη Καριοφυλλιά Καραμπέτη στο "Στροχάιμ", αν και βρήκα ένα μεγάλο μειονέκτημα στην παράσταση: μόλις σε έβαζε στο κλίμα, έφτανε στο τέλος.

Τέλος, η μεγάλη έκπληξη για μένα, ήταν η παράσταση "Φαέθων". Δεν ήταν μόνο σκηνο- θετικά πρωτότυπη, άρτια ηχητικά, με ένα άριστο θεατρικό τιμ και ένα σοκαριστικό θέμα αλλά το κλου ήταν ο ηθοποιός Περικλής Μουστάκης. Θα άξιζε ένα όσκαρ ανεπιφύλακτα.

Όπως διάβασα στο exodos: Δωρικός και συνάμα κτηνώδης ως νοσηρός πάτερ φαμίλιας καταθέτει στο Φαέθοντα του Δημήτρη Δημητριάδη μια ερμηνεία που τσακίζει κόκαλα.

Ναι. Ευγνωμονώ το Θέατρο που γεννήθηκε, μόνο και μόνο για έναν Περικλή Μουστάκη!

Περί τέχνης εντέλει, τη μόνη διαφυγή της ανθρώπινης ύπαρξης σε καιρούς χαλεπούς.

Υ.Γ Πιστεύεις κι εσύ πως το θέατρο ευδοκιμεί, όσο δυστυχεί (κι άλλο) η κοινωνία μας;

Γιατί ο κόσμος επιλέγει μετά μανίας το θέατρο; Είναι καθαρά για λόγους ψυχαγωγίας 

ή άλλαξε ο τρόπος διασκέδασης; Είναι τόσο μεγάλη η μοναξιά ή μήπως η κρίση "θεριεύει" την ανάγκη για τέχνη;

Επίσης αν είδες κάποια παράσταση που σε ενθουσίασε, θα με ενδιέφερε να μας την προτείνεις! 

Κλικ σε Μια Πέτρα...

❤¸¸.•*¨*•♫ .................................. Art David Martiashvili ...................................❤¸¸.•*¨*•♫

╰☆╮Αγαπητό μου ημερολόγιο, με ουάου δε βάφονται αυγά! ☆╮

Αγαπητό μου ημερολόγιο, οι γυναίκες άμα δεν έχουν να πουν τον πόνο τους σε κάποιον, πλέκουν. Επειδή όμως εγώ ως παιδί, δεν ξέρω από πλέξιμο, κάθομαι και σου γράφω εσένα μπας και νιώσεις τον πόνο μου. Το τι ακούω όλον αυτό τον καιρό αγαπητό μου ημερολόγιο, δε λέγεται. Ο μπαμπάς έχει φριάξει, επειδή λέει έφυγε αυτός ο Αντώνης και ήρθε αυτός ο Αλέξης! Και; Που 'ναι το πρόβλημα; Κόσμος πάει κι έρχεται, μόνο ο Αντώνης τον πείραξε; 

Μεταξύ μας τώρα, αλλά αυτό που βιώνω μέσα στο σπίτι είναι άνω ποταμών. Και λιμνών. Ο μπαμπάς παραμένει "αμετανόητος δεξιός", έτσι δηλαδή τον αποκαλεί η μαμά Ανθούλα, η οποία "τη γύρισε την πλάκα" και ψήφισε τον Αλέξη. Η ίδια το ομολόγησε μια μέρα στο τηλέφωνο. Την άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά να το λέει στη κυρία Αμαλία, τη φίλη της. 

Και να 'ταν μόνο ο μπαμπάς που άκουσε τον εξάψαλμο από τη μαμά εκείνη την ημέρα; Ο Γιώργος να δεις τι άκουσε! Τι εννοείς ποιος Γιώργος; Αυτός που μια μέρα πήγε εκδρομή 
σε ένα νησί "και μας νοικοκύρεψε!" όπως λέει και η μαμά. "Εμ βέβαια, και μόνο τα ρούχα 
να έβλεπες Αμαλία, καταλάβαινες: λευκό πουκάμισο και μοβ γραβάτα. Σκέτος επικήδειος".

Αλλά το χειρότερο μου ήταν ένα βράδυ, που με ξαπόστειλαν άρον-άρον στο δωμάτιο μου, γιατί λες εσύ; Για να τσακωθούν για τα πολιτικά με την ησυχία τους. Λες κι εγώ είμαι κου-φός και δεν άκουγα τι γινόταν στο διπλανό δωμάτιο. "Αντιπολίτευση να σου πετύχει, που 
το μόνο που έχετε να πείτε για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι πως πήγε μια μέρα σ' ένα βενζινάδικο!" "Ναι; Αλήθεια; Απλά πήγε; Δεν πούλησε και τσαμπουκά κυρία μου, στον καημένο τον υπαλληλάκο;" "Βρε κοιτάξτε που σας τσούζει ο απαύτος σας, επειδή είναι η πρώτη φορά που θα σας τον πιάσουνε(;) κι έχετε πάθει τον πανικό της αρκούδας. Πρώτη φορά εξεταστικές και Μπόμπολες κι έχετε χλωμιάσει κακομοίρηηηη! Δε βλέπεις τα χάλια σου που είσαι άνεργος εδώ κι ένα χρόνο, κάθεσαι και κρατάς τα μπόσικα της κας Τρέμη!"

Κυρία Τρέμει; Πρώτη μου φορά άκουγα για μια γυναίκα με ένα επίθετο..ρήμα! Λες να 'χα αρχίσει να νυστάζω; Αλλά και ποιος με άφηνε να κοιμηθώ; Η μαμά που είχε γίνει "πρώτη- φορά-αριστερά-τρομάρα-σου-καημένη!" που τη φωνάζει κι ο μπαμπάς τώρα τελευταία ή 
που η μαμά, είχε δεν είχε, τη γύριζε τη συζήτηση "σ' αυτό το κουτσαβάκι τον αρχηγό σας που πήγε προχθές στην Τρέμει (άντε πάλι η κυρία Τρέμει ραπανάκι στη κουβέντα τους!) 
και πέταξε με το φρύδι ψηλά τη κρυάδα: "με ουάου δε βάφονται αυγά!" Τρομάρα του, που νομίζει πως δικαιούται να κάνει και χιούμορ, αυτός που μας χρεοκόπησε! Σας πονά ο Βαρουφάκης ε; Επειδή κάνει διαπραγμάτευση και ο δικός σας δεν ήξερε ούτε τη λέξη!"

Μεταξύ μας καλό μου ημερολόγιο ούτε 'γώ την ήξερα τη λέξη να δεις πως την είπε η μαμά
"διαπραγμάτευση". Αμ το άλλο; "με ουάου δε βάφονται αυγά"; Ουάαου! Τι ήταν πάλι και τούτο; Πάνω που θα με 'παιρνε ο ύπνος με την απορία, ο μπαμπάς το έκανε το θαύμα του:
"Κανονικά θα έπρεπε να σας το πετάξει κατάμουτρα κυρία μου πως χωρίς πορδές δε βάφο-νται αυγά, αλλά έχε χάρη που ήταν στην τηλεόραση ο άνθρωπος και έχει κι ένα επίπεδο!" "Α, ο Αντώνης από επίπεδο, εμένα θα μου πεις; Επιπέδου-δαπέδου αυτός και το σινάφι του αλλά δεν μας ξέρετε καλά, είμαστε σκληρά καρύδια εμείς κι αντέχουμε και τις πορδές σας!"

Τι ήταν όλα αυτά που άκουγαν τα παιδικά μου αυτάκια, καλό μου ημερολόγιο;; Με πορδές τα βάφουν τα αυγά; Δηλαδή εγώ το Πάσχα που έφαγα τόσα αυγά στη γιαγιά, τα 'χε βάψει με...πορδές; Αυτό εννοούσε ο μπαμπάς; Κι αν δεν κατάλαβα καλά, τότε πες, με τι τα είχε βάψει η γιαγιά τα αυγά, γιατί τώρα δε σου κρύβω πως με έχει πιάσει αηδία και θα ξεράσω.
Όπως θα κατάλαβες κι εσύ αγαπητό μου ημερολόγιο, εμένα μετά με πήρε ο ύπνος. Πόσα 
να αντέξω το δόλιο; Δεν ξέρω αν το ξημέρωσαν η μαμά με το μπαμπά, άλλα άμα το βράδυ θα 'χουμε και νέο γύρο, με βλέπω να παραμορφώνομαι, στο λέω! Άκου "διαπραγμάτευση!"

♥ ♫ ♪ Υ.Γ Για να διαβάσεις πραγματική ενημέρωση, μπες εδώ τώρα!
Υ.Γ 1: Για να δεις ότι δε γινόμαστε άνθρωποι εμείς, δες...την εκδίκηση του τσάμπα!
Υ.Γ 2: Εξακολουθώ να σε περιμένω εδώ, για να σε ξεναγήσω με το ταξίδι μου! 
♥ ♫ ♪ Υ.Γ 3: Επειδή μου το πρότειναν κάποιοι φίλοι την προηγούμενη φορά, 
καθιέρωσα μια νέα στήλη, που θα λέγεται "αγαπητό μου ημερολόγιο..." ♥

Κλικ σε Μια Πέτρα...

❤¸¸.•*¨*•♫ ........................................Foto..........................................❤¸¸.•*¨*•♫

Η Φωτογραφία της εβδομάδας: Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα..

Καμιά φορά -θα σου 'χει τύχει και σένα- εκεί που ψάχνεις κάτι, να ανακαλύπτεις κάτι άλλο και να κολλάς εκεί. Εκεί που δεν ήξερες πως υπήρχε μονοπάτι. Κάθε μονοπάτι όμως, έστω 

κι αν είναι μουσικό, καταλήγει πολλές φορές "στη θάλασσα". Έστω και μέσα από 'να κήπο.

Κάπως έτσι μπορεί να καταλήξεις στον "κήπο που έμπαινε στη θάλασσα" κι εκεί υπάρ-χει μια Ντόρα Γιαννακοπούλου, ένας Οδυσσέας Ελύτης, ένας Μίκης Θεοδωράκης κι εσύ. Ε ναι, αν βρεις μια τέτοια παρέα δεν τολμάς να φύγεις παρά μένεις εκεί δοξάζοντας το Θεό.

Με τα σχόλια κλειστά σήμερα (ένεκα οι υποχρεώσεις αφού..!), σ' αφήνω να απολαύσεις το μουσικό ταξίδι που λέγαμε. Κι αν θες ακόμα να μάθεις για ένα ακόμα ταξίδι, αυτή τη φορά αληθινό -το ταξίδι που πήγα!- μπαίνεις εδώ και με ακολουθείς. Αρκεί να με εμπιστευτείς.

Σύντομα προτίθεμαι να σου μιλήσω για Αυλές!

Κλικ σε Μια Πέτρα...

❤¸¸.•*¨*•♫ .....................................Foto Google........................................❤¸¸.•*¨*•♫

✿ ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ...

Κάπου διάβασα πως το χιούμορ είναι η τέχνη να κρύβεις τις πληγές σου. Το χιούμορ έμεινε στο χθες και σήμερα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ένα ταξίδι αλλιώτικο απ' τα άλλα. Ένα προορισμό που ήξερα εξαρχής πως ενώ θα έφτανα εκεί γελώντας, θα έφευγα δακρυσμένη. 

Δεν θα επέλεγα ποτέ το Λονδίνο ως ταξιδιωτικό προορισμό. Έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που με συγκινούσαν οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μια υποχρέωση αφενός, αλλά κι ένα ξενάκι που έχουμε εκεί -η ανιψιά μου- ήταν οι λόγοι που πήγαμε Πάσχα στο Λονδίνο.

Το Λονδίνο του Μπιγκ Μπεν και των επαγγελματικών ευκαιριών. Το Λονδίνο των παμπ και των διώροφων λεωφορείων. Το Λονδίνο των βροχερών μερόνυχτων και των μουσείων. Το Λονδίνο της ισχυρής λίρας και των φτωχών ανθρώπων. Το Λονδίνο του γρήγορου μετρό και της μοναξιάς. Το Λονδίνο Της Απέραντης Μοναξιάς Και Της Απόλυτης Απομόνωσης..

Η πόλη "fast food" προσεγγίζεται σε λιγότερο από 2 ώρες από το αεροδρόμιο προς κέντρο. Αιτία το γρήγορο μετρό της πόλης φυσικά. Ένα μετρό που δεν είναι μια απλή συγκοινωνία. Σκέτη σφυγμομέτρηση είναι. Του ρυθμού τής πόλης, της ποικιλίας των κατοίκων της, αλλά πάνω από όλα, της λογικής του παραλόγου που εντάσσει τις μάζες κατά συρροή στο παγκό-σμιο Σύστημα. Εκείνο που δε βλέπει τον άνθρωπο ως Άνθρωπο, αλλά ως μηχανή. Μια κα- λοκουρδισμένη μηχανή, που χτυπάει τρέχοντας την κάρτα στην είσοδο τού μετρό, μπαίνει τρέχοντας στο μετρό, αλλάζει ιλιγγιωδώς τη μπλε γραμμή με την κόκκινη, κάθεται ανα- κούρκουδα όπου βρει, παίζει παιχνίδια στο κινητό, ακούει μουσική με ακουστικά, κοιτά την οθόνη του υπολογιστή της και γενικώς η "ζωή" της είναι μια οθόνη. Όταν φτάνει στο σωστό σταθμό, βάζει φτερά στα πόδια, αγοράζει ένα σνακ από το δρόμο, δουλεύει πάνω από 10 ώρες κι εκεί γύρω στις 12 παρά κάτι, σχεδόν μεσάνυχτα, μπαίνει μέσα σ' ένα σού-
περ μάρκετ, αγοράζει τρέχοντας 5-6 πράγματα, τα χτυπά στο αυτόματο ταμείο και "σπίτι".

Όπου "σπίτι" όποιος είναι τυχερός έως προνομιούχος, είναι ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αχανή πολυκατοικία, με γκρίζους τοίχους, μικρά παράθυρα και δικό του μπάνιο! "Χλιδή"..
Σε άλλη περίπτωση, κάθε διαμέρισμα κρύβει μέσα του 5-6 μετανάστες, με κοινό μπάνιο.

 ~ Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί~

~~ τώρα τίποτα πια δε σου ζητά μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά~~

Στην Αγγλία κανείς διαπιστώνει πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Εί-ναι πάρα πολλές χώρες ακόμη, που αποχωρίζονται τα παιδιά τους και τα στέλνουν μετανά-στες. Η Αγγλία όμως είναι μια οργανωμένη χώρα από κάθε άποψη, όπου λειτουργούν οι νόμοι, οι πολίτες έχουν ίσες ευκαιρίες για αναζήτηση εργασίας, όλα γύρω προδίδουν τάξη.

Όσα 24ωρα μείναμε εκεί, δυο ήταν οι έννοιες μου. Το παιδί μου και το ανίψι μου. Όπως πάντα. Η ανιψιά μου ως μετανάστρια και το παιδί μου ως εν δυνάμει μετανάστης. Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω τους, κάνοντας χίλιες σκέψεις το λεπτό, χωρίς εκείνοι να υποψιάζονται τίποτα. Δεν τους χόρταινα. Τα μάτια μου πετούσαν αστραπιαία από τον έναν στον άλλον κι ένας ήταν ο σκοπός μου: να περάσουμε όσο πιο όμορφα γινόταν οι τρεις μας, έτσι όπως ξέρουμε να περνάμε πάντα άλλωστε. Να ζήσουμε τόσο αγαπησιάρικα όλες αυτές τις στιγμές, που να καταγραφούν στη μνήμη και των τριών μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ο χρόνος μας ήταν πολύτιμος. Παμπ, μουσείο μαντάμ Τισό (ναι, το βρήκατε!) Μπιγκ Μπεν 
Nottinghill, Canterbury, ψώνια, Μπάκιγχαμ, μετρό, Τάμεσης, Tower Bridge, βόλτες, καφέ, fish and chips, φωτογραφίες, πρωινά, γλυκά, ανέκδοτα, γέλια, αγκαλιές, φιλιά, σ' αγαπώ.
Συσσωρευμένες στιγμές αγάπης, διαλεγμένες να γίνουν το καλύτερο υλικό για το μέλλον.

Ο καιρός σε τρελά κέφια, έγινε σύμμαχος και όχι εχθρός, αναγκάζοντας μας πολλές φορές να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να φοράμε τα γυαλιά ηλίου, να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι να βγάζουμε λαμπερές φωτογραφίες σε μέρη εξοχικά, μια Αγγλία εντελώς ανοιξιάτικη. 

Τη χώρα την αποχαιρέτησα αντιστρόφως ανάλογα απ' τον τρόπο που με υποδέχτηκε. Εμείς φεύγαμε, αλλά το ξενάκι μας έμενε εκεί. Ο αποχαιρετισμός στο σταθμό του μετρό, κράτησε μερικά λεπτά μόνο. Το γρήγορο σαν τον άνεμο Μετρό του Λονδίνου, έκλεισε την πόρτα του αφήνοντας το ξενάκι μου απέξω... Τα δάκρυα μου έτρεχαν ασταμάτητα, δεν μπορούσα να τα ελέγξω. Δεν υπήρχε όμως ούτε ένας επιβάτης που να με κοιτά αδιάκριτα. Άλλωστε, στο γρήγορο Μετρό του Λονδίνου, μπορείς να κλάψεις ελεύθερα, αφού, ή μετανάστης θα είσαι 
ή συγγενής μετανάστη... Το ξενάκι μου, μας υποσχέθηκε πως θα 'ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ. Θα σε καρτερώ.. 

Art: Jaroslav Monchak Bozena Nitka 

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫

Ποιο ταξίδι;...

Και ποιος δεν θα ήθελε τις ημέρες του Πάσχα, να 'ναι δίπλα σε καμιά σούβλα και να γυρίζει το αρνί, αργά και βασανιστικά (για το καημένο το αρνί βεβαίως). Που και που, να τσιμπάει και κάνα κοψίδι, από το κοκορέτσι δίπλα του. Όλα αυτά βεβαίως, αν δεν είχε χτυπήσει το πορτοκαλί τηλέφωνο (που είναι κόκκινο) κι αν δεν ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Φρανσουά. Τι ποιος Φρανσουά ρε μανίτσα; Ο Ολλάντ λέμε! Τίποτα δεν κατάλαβες από τη σοβαρότητα τού ταξιδιού μου, έτσιιιι; Κι ενόσω εσύ έλιωνες τα τραγανιστά σου παϊδάκια, εγώ μανταμίτσα έκανα δημόσιες σχέσεις! Τι θα πει γιατί; Για να σε σώσω ρε αχάριστη!

Το κακό είναι πως, σύμφωνα με τα νέη ήθη και έθιμα, δε φτάνει που ταξίδεψα με μπουφάν άντε και 4-5 φουλάρια, αλλά πήγα και με το αεροπλάνο της γραμμής και οικονομική θέση.. Αυτά ονειρευόμουν εγώ; Εγώ ονειρευόμουν κάνα ταγιέρ που να φυσάει και στην καλύτερη vip θέση με σαμπάνιες, χαβιάρια και δε συμμαζεύεται και να με πετάξουν στην οικονομική;

Εδώ ο αστυνόμος Σαϊνης σε νέες περιπέτειες!

Μπουκάρω πανικόβλητη στο boeing 767 κι αντί να ψάξω να δω που ρημαδοκάθομαι, προς τα που κοιτούσα λες εσύ; Bingo! Προς το cockpit κοιτούσα μανίτσα. Να δω έστω και λίγο τη φάτσα του πιλότου, μπας και βγάλω κάνα συμπέρασμα: περνάει καμιά απογοήτευση τώρα τελευταία, το μάτι γυαλίζει απ' τα ψυχοφάρμακα, κι όλα αυτά τα συνήθη ερωτήματα! Βέβαια για να σου γράφω εγώ εδώ σήμερα, πάει να πει πως ο πιλότος ήτανε με τα καλά του κι έτσι προσγειώθηκα τη σωστή ώρα και στο σωστό μέρος/ινκόγκνιτο, για το ραντεβού ντε.

Καταρχήν ο Φρανσουά που λες (ναι ρε μανίτσα, εγώ τον έλεγα Φρανσουά κι εκείνος Petra) είναι κοντό..παλικάρι. Φαντάσου πως εγώ φοράω ίσιο παπούτσι κι εκείνος μου ρίχνει λίγο. Απορώ τι του βρίσκει η άλλη η ξυλάγγουρη, πέρα από τη λεπτομέρεια ότι είναι πρόεδρος.

Τέσπα. Είπαμε τα βασικά περί οικονομικών στην Ελλάδα, με ξενάγησε και σε μέρη πρωτό- γνωρα κι ύστερα -που να στα λέω- αν τό 'βρεις ποια βρέθηκε δίπλα του: η σκύλα η Μέρκελ.

Καλά μην περιμένεις να τη δεις φωτογραφία, μου γύρισαν τα άντερα μόλις την είδα αφού!

Ο Φρανσουά ο γλυκός μου, προσπάθησε να μου γλυκάνει το χάπι, συστήνοντας με ακόμα και στον Ομπάμα (εκεί δε σου κρύβω πως λύγισα από τη συγκίνηση!), αλλά μόλις έσφιξα και το χέρι του Τζον Κένεντι, με Γκάντι και Μαντέλα δίπλα, πάγωσε το αίμα μου μανίτσα! 

Ο Χριστός κι η Μάνα Του αναφώνησα κι έτρεξα να ρίξω λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπο μου. Αν υποψιαστώ, αν υποψιαστείς, αν υποψιαστούμε πως δεν ταξίδεψα αυτές τις ημέρες απλά ονειρεύτηκα ένα ταξίδι και μάλιστα ινκόγκνιτο, θα πεθάααανω! Συνεχίζεται αφού!

Κλικ σε Μια Πέτρα...

❤¸¸.•*¨*•♫ ................................... Foto Τέλους: Google ....................................❤¸¸.•*¨*•♫

# Κάνω come back!...

Η μια περίπτωση είναι να σας πω μια κι έξω που ήμουν και να ξεμπερδεύουμε. 

Η άλλη περίπτωση είναι να σας ρωτήσω αν υποψιάζεστε που ήμουν (άλλη σκασίλα

δεν είχατε), εσείς να μην το βρίσκετε με τίποτα κι εγώ να σας το αποκαλύπτω στο τέλος. Εντάξει, δε με βαρεθήκατε να σας περνώ κάθε φορά από την ίδια δοκιμασία, με την ίδια

μπανάλ διαδικασία; Κατάντησα προβλέψιμη. Άλλωστε μεταξύ μας, αυτή τη φορά δεν έχει

δώρο(!) Αναβροχιές! Αχαχαχα! Συνεπώς γιατί να παιδεύεστε για να κληρώσω το νικητή; 

Για να έχει όμως και λίγο σασπένς -για να γουστάρουμε ρε μανίτσα- ένα θα σας πω:

Εκεί που ήμουν είχε ζέστη, δεν χρειαζόσουν ομπρέλα, παρά μόνο γυαλιά ηλίου, αν είχες 

πάει με χειμωνιάτικα ντυμένος ωσάν κρεμμύδι, την είχες πατήσει άγρια και γενικώς ήταν

μια ωραία ατμόσφαιρα, ήταν! Πως ήταν εδώ την προηγούμενη εβδομάδα; Καμία σχέση.

Για άλλη μια φορά, το ίντερνετ δεν μου έλειψε. Δηλαδή μου έλειπε ελαφρώς το blogging,

αλλά ένεκα το Πάσχα, ήξερα ότι οι περισσότεροι το είχαμε κάνει σκορποχώρι το μαγαζάκι.

Άμα ξέρεις ότι λείπουμε όλοι μαζί, είναι παρηγορητικό. Στις γιορτές ας πούμε ακόμα κι αν 

δεν λείπουμε από το σπίτι, οι τόνοι πέφτουνε σε σχέση με το blogging. Αποτοξίνωση δλδ.

Αλλά άμα λείπεις εσύ κι όλοι οι άλλοι bloggάρουν, όσο και να πεις, ένας καημός σε πιάνει.

Πάντως, από όσο διάβασα τα νέα, δεν συνέβη και τίποτα το ανεπανόρθωτο όσο έλειπα.

Χρεοκοπημένη έφυγα, χρεοκοπημένη γύρισα, χρεοκοπημένη θα πεθάνω, εγώ κι άλλες 

δυό γενιές μετά από μένα, για να σας προσγειώσω στη πραγματικότητα μου όπως πάντα.

 Κάνω come back λοιπόν βρε καλόπαιδα και του χρόνου με υγεία. Α! Και που είσαστε;

Όσο γράφω, εσείς παραγγέλνετε! μαντεύετε! Που είπαμε πως είχα πάει; Όσοι το ξέρετε

μόκο λέμε! Στην επόμενη ανάρτηση ετοιμαστείτε για ξενάγηση! Χρόνια πολλά είπα;..!

Στερόγραφο: Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις ευχές σας, στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις μου, αλλά και μέσω mail. Να είστε καλά. Πολλά γλυκά φιλιά!

Κρατάς Όπλο;..Κλικ σε Μια Πέτρα..

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Δεκέμβριο και...

❤¸¸.•*¨*•♫ ................................... art grzegorz ptak ....................................❤¸¸.•*¨*•♫

╰☆╮Αγαπητό μου ημερολόγιο, το Πάσχα της αγάπης τέλος!╰☆╮

Αγαπητό μου Ημερολόγιο, πάρα πολύ ωραία πέρασα κι αυτό το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο ετοιμαζόμασταν για την Εκκλησία. Εγώ επειδή είχα και την καινούργια λαμπάδα της νονάς δεν έβλεπα την ώρα να ετοιμαστώ για να φύγουμε. Ο μπαμπάς απ' την άλλη σαν άντρας κι αυτός, είχε ετοιμαστεί από ώρα.

Για τη μαμά τι να πω; Τα γνωστά. Έτρεχε και δεν έφτανε να ισιώσει τη μπούκλα με το ένα χέρι για να μη "φριζάρει" και με το άλλο να φορέσει το καλσόν το οποίο, εκεί γύρω στις δώδεκα παρά είκοσι, έκανε ένα χρατς και η μαμά έτρεχε και δεν έφτανε να κολλήσει τον πόντο με μανό. Ο μπαμπάς εκνευρισμένος της είπε "αμάν ρε Ανθή, πάλι το ίδιο χάλι; κάθε χρόνο η ίδια δουλειά γίνεται!" κι η μαμά πικαρισμένη του απάντησε "που πάμε και τρώμε στη μάνα σου εννοείς;"

Με τούτα και με κείνα, σχεδόν δώδεκα παρά πέντε καταφέραμε και φτάσαμε...με τα χίλια ζόρια στην Εκκλησία, όπως κάθε χρόνο δηλαδή. Τώρα τι εννοούσε ο μπαμπάς όταν κοίταξε γύρω του και είπε "μπουζουξίδικο το καταντήσανε πια εδώ μέσα, μόνο λουλούδια που δεν έχουν πετάξει ακόμα", ποτέ μου δεν το κατάλαβα...

Τα λουλούδια να σου πω την αλήθεια μου, τα έβλεπα κι εγώ εκεί πίσω στον Επιτάφιο, τα μπουζούκια όμως όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να τα δω. Η μαμά όμως του είπε "μη κοιτάς τότε σαν ξελιγωμένος αν δεν σ' αρέσει!", επειδή ο μπαμπάς είχε στρίψει το κεφάλι και κοι-τούσε μια γυναίκα με ένα πάαααρα πολύ κοντό φόρεμα και.."δωδεκάποντο φουλ" όπως ψιθύρισε η μαμά.

Κι εκεί που ήμουν μες την τρελή χαρά και επιτέλους άναψα την καινούργια μου λαμπάδα γιατί ο παπάς είπε το "Χριστός Ανέστη", άρχισαν κάτι πυροβολισμοί από παντού που κόντεψα να πάθω την καρδιά μου κι έβαλα τα κλάματα. Αλλά η μαμά μού είπε να μην φο-βάμαι, πως δεν ήταν πυροβολισμοί αληθινοί, βεγγαλικά ήτανε, αν κι αυτό καθόλου δεν με ησύχασε. Ο μπαμπάς είπε "για ελάτε, πάμε να φύγουμε γιατί μας περιμένει η μάνα μου" κι έτσι στις 12 και 5' φύγαμε άρον-άρον, μαζί με πάρα πολλούς άλλους "πιστούς" παρέα, μαζί κι εκείνη η πολύ ψηλή κυρία με το "δωδεκάποντο φουλ" που και πάλι ο μπαμπάς την κοιτούσε σαν ζαλισμένος.

Η γιαγιά κι ο παππούς μάς περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες, αλλά το Άγιο Φως δεν τους το πήγαμε ποτέ, γιατί η μαμά μπήκε στο αυτοκίνητο με την αναμμένη λαμπάδα κι ο μπαμπάς της πάτησε κάτι φωνές "πλάκα μας κάνεις καλή μου κυρία; παρανάλωμα του πυρός θέλεις να μας κάνεις πασχαλιάτικα;" κι έτσι η μαμά αναγκάστηκε και την έσβησε. Στο σπίτι τής γιαγιάς και του παππού είχε έρθει και η ξαδέρφη μου, που είναι πιο μεγάλη από μένα.

Όχι μόνη της βέβαια. Μαζί με τη συνυφάδα της μαμάς αλλά μη με ρωτήσεις τι ακριβώς είναι αυτό το "συνυφάδα", ποτέ μου δεν το κατάλαβα κι έτσι εγώ τη λέω απλά "θεία". Παρών κι ο θείος, ο οποίος άρχισε αμέσως με τον μπαμπά να μιλάνε για έναν Σαμαρά ("μας διέλυσε ο άτιμος!") που εγώ προσωπικά δεν τον γνωρίζω καθόλου. Η συζήτηση ήταν πολύ βαρετή, άσε που έπρεπε να φάω και τη μαγειρίτσα, που είχε μέσα κάτι μικρά απαίσια κρεατάκια.. "Άντερα" τα είπε η μαμά κι εγώ μπερδεύτηκα πολύ, γιατί "άντερο" 
λέει και τη "συνυφάδα" όταν μιλάνε με το μπαμπά στο σπίτι, αλλά όχι σκέτο το..άντερο. "Στριμμένο άντερο" τη λέει η μαμά τη θεία-συνυφάδα και ξινίζει τη μούρη της με νεύρο.

Με νεύρο την κοιτούσε κι απόψε κι εκεί πάνω που βαριόμουν πολύ και ήθελα να πάμε σπίτι μας να πέσω για ύπνο, είδαμε στην τηλεόραση ένα τραγουδιστή από το fame story 
κι η μαμά είπε "αυτός είναι τοιούτος σίγουρα" και η θεία-συνυφάδα είπε "ε, όχι και τοιούτος κοτζάμ παλικάρι" κι η μαμά επέμενε να λέει "είναι τοιούτος σου λέω, το ξέρω 
στα σίγουρα" κι η θεία-συνυφάδα είπε "πως το ξέρεις στα σίγουρα; έχεις πάει μαζί του;"

Και μετά ακολούθησε ο κακός χαμός κι ακόμη δεν κατάλαβα γιατί η μαμά παρεξηγήθηκε, επειδή η θεία-συνυφάδα τής είπε αν είχε πάει μαζί με έναν "τοιούτο" κάπου, αλλά δεν έλεγε που ακριβώς και βέβαια εγώ πάλι δεν ήξερα τι μου γινόταν αφού δεν είχα ακούσει άλλη φορά τη λέξη "τοιούτος" για να ξέρω τι είναι, που πάμε μαζί με τους "τοιούτους" και γιατί παρεξηγούνται οι άλλοι άνθρωποι γι' αυτό.

Η ξαδέρφη πάλι επέμενε κάθε τρεις και λίγο να τσουγκρίζουμε αυγά, άσε που είχε βρει ένα μαγικό τρόπο να μου τα κάνει όλα μου τα αυγά θρύψαλα κι έτσι μέχρι να φύγουμε, 9 αυγά ήταν σπασμένα κι άλλα 2 διαλυμένα εντελώς. Η γιαγιά μας έδωσε από ένα σοκολα-
τένιο αυγό σε μένα και στην ξαδέρφη και μου έβαλε και 5 ευρώ στην τσέπη για να πάρω λέει παγωτό.

Επιτέλους έφτασε η ώρα να αποχωρήσουμε, η γιαγιά κι ο παππούς με φίλησαν με λαχτάρα, μα όχι μόνο δεν με φίλησε κανένας άλλος, αλλά δεν φιλήθηκαν καν μεταξύ τους, οι γονείς μου με τη θεία-συνυφάδα και το θείο. "Το φιλί της Αγάπης" δεν θα το δώσουμε βρε παι-διά;" είπε ο θείος που όλο το βράδυ έβριζε αυτό τον άγνωστο Σαμαρά ("και να φανταστείς ότι τον ψήφισα κιόλας κι αυτός μας άλλαξε τα πετρέλαια") και πετάχτηκε η θεία-συνυφάδα "αχ καλέ! το φιλί της Αγάπης δεν το δώσαμε ε; χαχαχα! άσε, έχουμε καιρό, δεν συμφωνείς κι εσύ Ανθούλα;"..μα η μαμά-Ανθούλα κατευθυνόταν ήδη με μεγάλες δρασκελιές προς το αυτοκίνητο, μουρμουρίζοντας "ρε ποιο φιλί της Αγάπης τρομάρα σου; Το φιλί του Ιούδα ξέρεις να δίνεις μόνο εσύ, φαρμακόγλωσσα"...

Αχ! Τι ωραία και μονιασμένα που περάσαμε και φέτος όλη η Οικογένεια μαζί, αγαπητό μου ημερολόγιο... Άλλωστε, γι' αυτό δεν το λέμε Πάσχα της Αγάπης;...

Το κείμενο το είχα αναρτήσει για πρώτη φορά στο blog μου κάποιο περασμένο Πάσχα.

Κρατάς Όπλο;..Κλικ σε Μια Πέτρα..

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Δεκέμβριο και...

❤¸¸.•*¨*•♫ .........................................Foto.........................................❤¸¸.•*¨*•♫