✿ Ήρθαν τα χελιδόνια...

*Η μνήμη φλυαρεί όπως το χελιδόνι στο ηλεκτρικό σύρμα*

Πάντα ήθελα να το πω αυτό: ήρθαν τα χελιδόνια! Δηλαδή, λογικά έχουν έρθει, γιατί κανείς -από όσους ξέρω- δεν τα έχει δει, όλοι το εικάζουμε, τόσο που τείνω να πιστέψω ότι τα χελιδόνια είναι Ιδέα. Η πιο όμορφη.

Η πιο ελπιδοφόρα, η πιο επαναστατική ιδέα. Γιατί τα χελιδόνια πάνε πακέτο με την άνοιξη, με την αναγέννηση, με την ανανέωση, με την πίστη τών ρομαντικών, πως όλα μπορούν να συμβούν ακόμα κι η Δικαιοσύνη.

Στο μεταξύ, αυτά που έχουν έρθει σίγουρα, είναι τα κουνούπια. Δεν ξέρω αν διασχίζουν λιγότερο ουρανό για να φτάσουν, αυτό που ξέρω είναι πως αφήνουν αποτύπωμα με το καλημέρα σας! Έρχονται, τσιμπάνε, μένουν!

(~Εκείνα που δε θέλω να έρθουν πο-τέ είναι τα σαμιαμίδια! Please God!~)

Αλλά για να επανέλθω στα γλυκά μου τα χελιδόνια, διότι, καθόλου ρατσίστρια δεν είμαι, που αγαπώ τα κουκλοχελιδόνια αλλά αηδιάζω με τα αποκρουστικότατα σαμιαμίδια (μπας και όλα είναι θέμα εμφάνισης; 😊)..

..η άνοιξη είναι εδώ, κι ας κάνει ο Μάρτης πείσματα. Εδώ είναι και τα λουλούδια να δίνουν ρεσιτάλ ομορφιάς, αλλά με επιχειρήματα. Διότι, αν έχω καταλάβει καλά (και δεν έχει ποτίσει η βαφή και μέσα από την ρίζα)..

..ο Σοπενχάουερ είχε πει πως οι παλιάνθρωποι κι οι ποταποί είναι πάντοτε κοινωνικοί (όπα μισό, λάθος ρητό!😛) είπε κάτι σε ένα λουλούδι -δεν ξέρω τί ακριβώς, θα σε γελάσω και δεν το θέλω- και το λουλούδι απάντησε: "Ανόητε! Φαντάζεσαι πως ανθίζω για να με δουν; Ανθίζω για δικό μου λογαριασμό, επειδή έτσι μ' αρέσει κι όχι για τους άλλους. Η δική μου χαρά πηγάζει από το γεγονός ότι υπάρχω!" ~Κι ύστερα ήρθαν τα χελιδόνια..!

♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤ *✰ ❤ *✰❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡

Foto: Pinterest ~ *Στίχος: Βαγγέλης Κάσσος

❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤

Μανώλη Λιδάκη .. σε ψάχνω μες στον κόσμο δεν είσαι πουθενά

...ανάβω όλα τα φώτα και είναι σκοτεινά από τότε που έσκασε στ' αυτιά μου σαν βόμβα, η είδηση τού φευγιού σου. Λες και μπορεί ποτέ να φύγεις εσύ! Εσύ που ήσουν -είσαι- μέσα σε όλες μα όλες τις στιγμές τής ζωής μου!

Γιατί είχες αυτό ρε παιδί μου, που η φωνή σου, μου αναστάτωνε την ψυχή. Την αντάριαζε! Μαζί μου όταν τραγουδούσα για τον παιδικό μου έρωτα δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο, όταν αφιέρωνα στο παιδί μου αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ, για να σε συναντήσω, γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου, γι' αυτό, για να σε συναντήσω. Μαζί μου στα οικογενειακά γλέντια στα δυο σου χέρια γερά κράτησέ με, αυτό το βράδυ κοντά σου μεθώ, μα κι όταν ένιωθα να χάνω έναν έρωτα μια νύχτα αλλάξαμε ματιές, και δώσαμε τα χέρια, σ' αγκάλιαζα, μ' αγκάλιαζες, σ' ανέβαζα στ' αστέρια.. 

Μαζί μου όταν με σκέπαζε η πίκρα έκανα τη μοναξιά μου παραθύρι στα όνειρά μου, κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος και μου μίλησε με θάρρος, μα κι όταν με λάβωσε ο κρητικός έρωτας πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω. Μαζί μου όταν οδηγούσα στην εθνική οδό η παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά, μα κι όταν ένιωθα να βουτώ σε βαθιά θλίψη είμαι ένα χαρμάνι σώμα και ψυχή, όλα τα 'χω πάθει όλα τα χω 'δει..

Μαζί μου τα καλοκαίρια να μας πάρει η ψαροπούλα κάτω απ' την ακρογιαλιά, μα κι όταν ανακάλυπτα τα Μέγαρα με τ' όνομά σου σκαλιστό σε πρύμνη και σε πλώρη ~Αύριο θα είναι αργά αναμνήσεις ψέματα~

Σε ψάχνω μες στον κόσμο δεν είσαι πουθενά

...ανάβω όλα τα φώτα και είναι σκοτεινά...

Δυό φορές που είχα την τύχη να σε δω σε μουσική σκηνή, η παρουσία σου ήταν τόσο καθηλωτικά στιβαρή σα να ήρθε ο Ψηλορείτης στην Αττική.

Μ' εκείνη την μεταξωτά αρσενική φωνή.. θεέ μου θεριά που προσπαθεί ο άνθρωπος να παλέψει.. Δήλωνες "ένα κουταβάκι αθώο", μα κατέκτησες τον κόσμο, και έλεγες: το μόνο πράγμα που μάς ανήκει είναι η ψυχή! 

Πολιτικοποιημένος -μα όχι κομματικοποιημένος- όμως οι ατάκες σου έσπαγαν κόκαλα "ο χρόνος  τί είναι; 1) παιδί 2) νέος 3) μιά χαρά φαίνεσαι! Το τελευταίο μού το'παν σήμερα καμιά 15αρια φορές!" Και στα σοβαρά "άκου, δεν κάνω σε κανέναν τη χάρη να τον μισώ".

Κοίτα να δεις τώρα όμως, που από μια παράξενη ""εύνοια"" τής μοίρας, όχι μόνο σού "άναψα" κεράκι, μα σού "άφησα" και δυό χρωματιστά τριαντάφυλλα την ημέρα που μας αποχαιρέτησες. Μα επειδή "ταξίδεψες στο σύμπαν" μέσα στον ύπνο σου, και ξύπνησες στον ουρανό, προσεύχομαι τα άστρα μη σε μαλώσουνε που τραγουδείς τη νύχτα στο πάλκο τού Παραδείσου. Η ψυχή μου άνοιξε στα δυό με το ξαφνικό φευγιό σου Μανώλη μου *κι έγιναν σκόνη τα πανιά και στάχτη τα κατάρτια

♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤ *✰ ❤ ✰*❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡ 

Foto Pinterest *Το τελευταίο τραγούδι ήταν το 

αγαπημένο του και μ' αυτό τον αποχαιρέτησαν

Κάθε τραγούδι που αναφέρεται στο κείμενο 

ανήκει αποκλειστικά στους δημιουργούς του

❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤