Στη διάρκεια ενός σιγαρέτου -που είναι η ζωή μας- κι όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίας και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μάς το πατά χάμω, είναι το κάλλος. Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος, και την ενσωματώσαμε μιά για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα ("ο κήπος με τις αυταπάτες" ~ Ο.Ελύτης)
Φυσικά, προλαβαίνουμε να γευτούμε το κάλλος. Αλλά με προϋποθέσεις. Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά στην αντικειμενική ομορφιά γύρω μας, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε την υγειά μας, αν διαθέτουμε τα βασικά υλικά αγαθά, αν καλλιεργούμε τα πνευματικά αγαθά, αν η ψυχή μας έχει ευαίσθητες χορδές, αν "τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας", αν δεν έχουμε διαλέξει τον δρόμο τής αυτοκαταστροφής, αν δεν υποκρινόμαστε την ευτυχία (αλλά τη ζούμε), αν δε βολευόμαστε με την σκλαβιά τού μυαλού, αν ωραιοποιούμε, καλλωπίζουμε, εξωραΐζουμε εντέλει αρκετά στιγμιότυπα τής ζωής μας (συνειδητά ή ασυνείδητα), αν ανοίγουμε τους ορίζοντές μας, μα πάνω από όλα, αν δεν παλεύουμε για τον άρτον τον επιούσιον, προπάντων, αν δεν είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε εποχές και χώρες με Πόλεμο.. Γιατί εκεί, όχι, δεν ισχύει "η θεωρία κανενός κάλλους" (όπως δεν ισχύει άλλωστε η πολυτέλεια καμιάς "κατάθλιψης") Υπάρχει μόνο ο ιερός αγώνας για επιβίωση. Εκεί το κάλλος "πάει περίπατο".
*Μόνο μιά λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες
Foto: Feriel Khemissi **Αποφθέγματα: Καζαντζάκης~Ελύτης
❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤
