Αγαπητό μου ημερολόγιο, είχα και στο χωριό μου Xmas Edition!

Αγαπητό μου ημερολόγιο, η κατάστασή της είναι απελπιστική κι όπως πολύ σωστά λέει και η ίδια "αφού δεν με μαζεύετε, καλά να πάθετε!", μιας κι εγώ το δόλιο κιχ δεν πρόλαβα να βγάλω, με το που γύρισα από το Ταξίδι και βουρ στα βαθιά! Τι θα πει ποιο Ταξίδι; 

Βιετνάμ είχα πάει η κακομοίρα για να σπάσω την πλήξη μου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια!
Άσε το άλλο: τα ταξίδια ενισχύουν το ανοσοποιητικό! Τα θετικά συναισθήματα που νιώθει κανείς όταν επισκέπτεται έναν νέο προορισμό,  η ομορφιά και το δέος που μας προκαλεί ένα αξιοθέατο, ένα τοπίο κλπ, δίνουν σήμα στο ανοσοποιητικό να «εργαστεί» πιο σκληρά! 

Γυρνάω που λες και με το καλημέρα σας, πέφτω σε κύκλωμα διακίνησης..Χριστουγέννων!

Δηλαδή εσείς όλοι σας έχετε βαλθεί να με τρελάνετε! Έμ, έχω γυρίσει από τους τριάντα βαθμούς τού Βιετνάμ, εμ, να έρχομαι και να πέφτω σε: στολισμένα δέντρα, χειμωνιάτικα τοπία, γράμματα στον Άγιο Βασίλη! Δλδ εσείς όπως το πάτε, θα με βάλετε να ακούσω κι αυτό άλλο που δεν ήθελα κι εγώ τώρα, αλλά λέμε!  Ζηλέψατε τον καύσωνα τού Βιετνάμ 

κι αμέσως να με ρίξετε στο...Ροβανιέμι! Κάτσε, τώρα που είπα Ροβανιέμι, να στείλω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, να δω βρε αδερφέ, ενδείκνυται μετά τον καύσωνα ένας χιονιάς ή να κάτσω στα αυγά μου; Ήθελα επίσης να ζητήσω και κάνα ταξίδι δώρο....αλλά ποιος ξέρει τι θα ακούσω πάλι από τον Άγιο! Σα να τον ακούω: "Θες και τα λες αυτά τα δώρα για Ταξίδια ρε Petra ή να βάλω τις φωνές;"... Ικανό τον έχω να μου ρίξει κάνα....χέσ...ρι ξύλο, παρά να με ακούσει με ψυχραιμία να του ζητάω δώρο Ταξίδι! Και στο κάτω-κάτω, κάθε χρόνο του ζητάω δώρο ένα Ταξίδι τουλάχιστον, και στο τέλος πλερώνω αφ' εαυτού μου! 

Λες και χάθηκε ο κόσμος βρε άνθρωπε, όπα σόρρυ, Άγιε ήθελα να πω να κάνεις κι εσύ ένα δώρο! Μια φορά δεν είπες να φιλοτιμηθείς (καλά, τώρα κι αν είναι που θα με ξεγράψεις!) 

Ντάξει τώρα, δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει Άγιε μου Βασίλη μου ότι σου γράφω γράμμα  για να "στα χώσω", γιατί έχεις καταντήσει γραφικός, όλο λόγια είσαι κι από έργα τίποτα. 

Ξέρεις, εγώ ειδικά φέτος δεν είχα σκοπό να σου γράψω γράμμα, ας όψεται το βαφτιστήρι!

Ομολογώ ότι εξαιτίας της σου γράφω και ξέρεις γιατί; Όχι γιατί περιμένω κάτι από σένα (τα είπαμε αυτά!) αλλά επειδή νιώθω χαρωπή που το τρελοβαφτιστηρόνιμου με παρέσυρε.

Πάλι καλά να λέω που μου ζήτησε να σου γράψω με το ελληνικό αλφαβητάρι, που έχει 24 γράμματα και επτά φωνήεντα, γιατί, αν δεν το ξέρεις, μάθε το, πως διδάσκεται κι αραβικά που έχουν 28 γράμματα και μόνο τρία φωνήεντα, κι από γραφή;...ζήτω που καήκαμε! عار !!

Ροβανιέμι Λαπωνίας"..το 'χεις δει στα αραβικά να σου φύγει ο σάκος από τον ώμο; Άστο! 
Σιγά-σιγά, λέω να το κλείνω αυτό το γράμμα. Το αποτέλεσμα είναι τόσο προβλέψιμο..
Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι; Φέτος αυτή η φράση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ..

Χίλιες φορές να κάθομαι να λέω τον πόνο μου στα αγαπητό μου ημερολόγιο... Ψευδαι-
σθήσεις τέλος... Ώσπου να με πάρει ο ύπνος πρώτη φορά αριστερά! Για το καλό μου!..

Υ.Γ Εκείνο που με ανησυχεί για τη συνέχεια, είναι μήπως το βαφτιστηρόνι προτείνει να γράφουμε κάθε ανάρτηση με το ελληνικό αλφάβητο!

Foto: Facebook ~ Το δρώμενο είναι άλλη μια τέλεια ιδέα που είχε το γλυκοβαφτιστηρόνιμου ! Το αγαπώ! ~ Η νονά! 

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................ο πιο πιστός φίλος του σκύλου.............................❤¸¸.•*¨*•♫

Η Φωτογραφία Της Εβδομάδας: Διάβασε Πίσω Από Τις Λέξεις...

Ξημέρωσε μια Κυριακή αναποφάσιστη.

Ιδέα δεν έχει αν θα πάει με τη μεριά τού ήλιου ή τού σύννεφου.

Θερμοκρασίες χαμηλές. Ρίξε κάτι πάνω σου.

Ο πολιτικός(;) συρφετός τής χώρας θα φέρει καταιγίδα. Aν κάποιοι 

αρχηγοί νομίζουν ότι κοιμόμαστε, τόσο το χειρότερο για τους αρχηγούς.

Προσπαθώ να επιστρέψω στην...κανονική ροή τού "προγράμματος".

Ένα Ταξίδι σε μια άλλη ήπειρο, είναι ικανό να κρατά το νου μου ακόμα εκεί.

Χαίρομαι τόσο που σας παρέσυρα κι εσάς, που σας ταξίδεψα, που σας πλάνεψα.

Εκείνο το Ταξίδι μάς περιμένει πάντα κι όποιος το θελήσει, μπορεί να το δει.

Η επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα, αρχίζει και πάλι με Θέατρο.

Σωτήριο, λυτρωτικό, κατευναστικό. "Ο χορός τού θανάτου" είναι μια

εξαιρετική επιλογή για την έναρξη του θεατρικού χειμώνα, αφού υπάρχουν

κάποιοι άνθρωποι-στολίδια που το κοσμούν, όπως ο Δημήτρης Καταλειφός.

Αίθουσα κατάμεστη κι εκείνος επάνω στη σκηνή άρχοντας μοναδικός.

"Ο χορός τού θανάτου", του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, στο Εμπορικόν.

Τέλος, επειδή η δικιά μας Ειρήνη δεν θα το 'λεγε ποτέ (αχ, Ειρήνη..)
για όλο το χειμώνα θα βρίσκεται στη σκηνή τού "Ελληνικός Κόσμος".
Όποιος έχει παιδάκι, ανιψάκι ή νιώθει ο ίδιος παιδί, "ο Μάγος του Οζ"
είναι ένα τρυφερό παραμύθι..."βγες στη ζωή να την χαρείς κι ότι σου αξίζει 
θα το βρεις και μη ζητάς παρακαλώ κάπου αλλού καρδιά μυαλό 
μα και το θάρρος της ψυχής μέσα σου όλα θα τα βρεις"...

Τελευταία Κυριακή του Νοέμβρη...κάτι μεταξύ ήλιου και σύννεφου, 

σίγουρα όμως με κλειστά σχόλια. Καλά να την περάσετε! Σας φιλώ γλυκά!

Foto

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................ο πιο πιστός φίλος του σκύλου.............................❤¸¸.•*¨*•♫

*Καλημέρα Βιετνάμ!.. Δεύτερο μέρος και τελευταίο! Προλάβετε!..

Έλα μαζί μου σήμερα κι έχε μου εμπιστοσύνη. Πάρε μια ανάσα κι αφέσου στο Ταξίδι. Αν την προηγούμενη φορά σ' έφερα απλά μέχρι το Βιετνάμ και σε άφησα να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις κι εσύ όπως κι εγώ, που βρίσκεσαι, σήμερα θα περιπλανηθείς μαζί μου σε όλη τη χώρα. Θα πάρουμε λεωφορεία, ποταμόπλοια, αλλά κι άλλες δυό εσωτερικές πτήσεις και θα σε πάω από την Σαϊγκόν μέχρι το Ανόι, χαρίζοντάς σου άρωμα Βιετνάμ!

Αν είναι ακόμα πρωί, θα σου πρότεινα να...άνοιγες μια καρύδα! Να έπινες τον χυμό της και μετά να έτρωγες έναν ανανά και μια μπανάνα. Αν είναι μεσημέρι, θα σε παρότρυνα να δο-κίμαζες λαχανικά στον ατμό με γαρίδες και κάσιους, αχνιστό ρύζι, πάπια ψητή με ανανά και για το τέλος μια μπανάνα φλαμπέ! Αν είναι απόγευμα, φτιάξε έναν αρωματικό καφέ από το Βιετνάμ (πρόσεχε μόνο γιατί είναι δυναμίτης!) ή ένα τσάι με άρωμα γιασεμιού και μια μπάρα ρυζιού με μέλι και φιστίκι. Για βραδινό πιες ένα κοκτέιλ εξωτικών φρούτων!

Επάνω: βαρκάδα στο Χάλονγκ Μπέι!

Το Βιετνάμ, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το είχανε εφεύρει! Σπάνια ένας λαός έχει υποστεί τέτοιο μένος και τέτοια συμφορά (λόγω του πολέμου από τους Αμερικανούς κι όχι μόνο) και δεν έχει απλά επιβιώσει ως έθνος, αλλά έχει δυναμώσει κι έχει ενωθεί σε γροθιά!

Όταν το Βιετνάμ το άφησε...ήσυχο η Γαλλία (ναι, παντού έχουν βάλει το χεράκι τους οι.. "είμαστε όλοι Γάλλοι"!), όταν οι Βιετναμέζοι μάζεψαν τα κομμάτια τους και κομμάτιασαν τους Αμερικανούς και τους έδιωξαν με τις κλωτσιές, όταν οι νότιοι και οι βόρειοι κάτοικοι της χώρας κατάλαβαν ότι ο εμφύλιος το μόνο που προσφέρει είναι δηλητήριο στις ψυχές, ένωσαν τις δυνάμεις τους, έγιναν ένα αυτόνομο κράτος και γύρισαν σελίδα στην Ιστορία.

Από τους κατακτητές Γάλλους κράτησαν τις γαλλικές γειτονιές στη Σαϊγκόν και στο Ανόι, συντηρώντας όμως ευλαβικά την αρχιτεκτονική των κτηρίων, κι αντί να καταστρέψουν τα κτήρια, απλά πρόσθεσαν δίπλα τους και τα δικά τους, με την δική τους αρχιτεκτονική και κουλτούρα, έτσι ώστε, να περπατάς στους δρόμους και δίπλα στο γαλλικό ταχυδρομείο να συναντάς τη βιετναμέζικη Όπερα, να 'χεις μόνο να θαυμάζεις και να ζηλεύεις το μεγαλείο.

Ο κομμουνισμός ως πρακτική εφαρμογή, εξασφάλισε ένα σπίτι σε κάθε οικογένεια. Η γη τού Βιετνάμ, ένας πλούσιος, εύφορος κι ευλογημένος τόπος, στάθηκε πάντα σύμμαχος κι 

όχι εχθρός, γεννώντας χιλιάδες στρέμματα με ορυζώνες, μπανανιές κλπ, τα χωράφια άνοι-ξαν τις αγκαλιές τους και φιλοξένησαν ζώα και πουλιά, η φύση, θέλοντας να αγκαλιάσει αυτόν τον τρυφερό και ήρεμο λαό, του χάρισε λίμνες, ποτάμια, βουνά, θάλασσες, ήλιο. 

Επάνω και κάτω: η πόλη Χοϊάν. Η ομορφιά της σου έκοβε την ανάσα!

Όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά αξία. Στην κυριολεξία, θα ήταν αδιάφορα, αν οι Βιετναμέζοι δεν είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει, γαλουχηθεί, με την φιλοσοφία να τρέχει στο αίμα τους 

και τη νοοτροπία να ευχαριστούν τους Θεούς για όσα τους δώρισαν και κάθε τουρίστα που φτάνει στη χώρα τους, για την τιμή που τους έκανε και πάτησε το πόδι τους στη γη τους!

Ο λαός αυτός ζει τη ζωή ως δώρο. Την σέβεται ακριβώς επειδή τού χαρίστηκε, προσκυνά ή προσεύχεται επειδή το νιώθει, δίνει μεγάλη σημασία στα σημάδια (πότε γεννήθηκε ένα παιδί, αστρολογικός χάρτης κλπ), είναι λάτρης των προβλέψεων μέσω χειρομαντείας και θεωρεί τους αριθμούς ιερούς. Οι άνθρωποι (κατά βάσει στην επαρχία) μεγαλώνουν κι ακολουθούν τα "μονοπάτια" της ζωής (επάγγελμα, τόπο κατοικίας, σύζυγο) σύμφωνα με τις προβλέψεις από τους σοφότερους, ακολουθούν τα επαγγέλματα που ο γεωμάντης θεωρεί ως τυχερά, παντρεύονται τα άτομα που ταιριάζουν οι "χάρτες" τους κι ορίζουν ημε-

ρομηνία γάμου τις ημέρες που το ημερολόγιο δείχνει στρογγυλούς αριθμούς! Τις ημέρες που ο μήνας περιείχε 6-8-9 είδαμε τόσους γάμους, όσους δεν είχαμε δει σ' όλη μας τη ζωή!

Κατά τα άλλα, ναι, ο λαός είναι πολύ φτωχός, όμως έχουν όλοι από μια δουλειά, η νεολαία σπουδάζει, διασκεδάζει, χαίρεται, οι μεγαλουπόλεις σφύζουν από μαγαζιά και διασκέδαση.

Στα χωριά οι πλατείες, τα μεγάλα πάρκα και τα δάση δίπλα στα ποτάμια, είναι εκείνα που αποτελούν τόπο συνάντησης-διασκέδασης των κατοίκων. Η περίθαλψη είναι για όλους,

το καραόκε είναι μέρος της ζωής τους, στα χωράφια οι εργασίες είναι ομαδικές, οι μαθητές κάθε Σάββατο -που είναι κλειστά τα σχολεία- επισκέπτονται μουσεία, πάρκα, τα μνημεία.

Αυτή η φωτογραφία με τα πρωτάκια, είναι μακράν η αγαπημένη μου! Προσοχή στο τρίτο από αριστερά: και γραβάτα και σαλιάρα!

Θα'ταν λάθος αν πιστέψετε ότι η ζωή στο Βιετνάμ είναι ιδανική. Ιδανικά δεν είναι πουθενά

Σε καμία χώρα δεν λύθηκαν ποτέ όλα τα προβλήματα. Το Βιετνάμ απλά είναι ένα λαμπρό παράδειγμα, για το πόσα πράγματα μπορεί να καταφέρει ένας λαός κι ο αγώνας δεν έχει τέλος έτσι κι αλλιώς. Οι μέρες περνούν κι η επιστροφή είναι κοντά. Αν κρατώ κάτι μέσα μου από το Βιετνάμ, είναι εκείνες οι βαρκάδες μέσα στα ποτάμια και στο Χάλονγκ Μπέι (Τοπίο Παγκόσμιας Κληρονομιάς που προστατεύει η UNESCO). Δήλωσα ευτυχισμένη.. 

Άσχετο: αν είχα λεφτά, θα αγόραζα υφάσματα! Υπέροχα χρώματα, ποιότητα, φινέτσα!

Η Ντόχα, πρωτεύουσα τού Κατάρ, μας φιλοξένησε για μια διανυκτέρευση και βρεθήκαμε ..κακομοίρηδες ανάμεσα σε εμίρηδες αφού η Ντόχα είναι γεμάτη με κυριλέ ουρανοξύστες
που ξεφυτρώνουν στην έρημο, δίπλα στο κύμα και τους φοίνικες. Η Qatar-air άνοιξε τα φτερά της και πάλι και -αποφεύγοντας...Συρία-Αίγυπτο-Σινά- μας γύρισε στην πατρίδα. 
Προσγείωση. Ένα Ταξίδι Ζωής όμως, δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας... "Πολλά ταξίδια συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα αφότου έχει σταματήσει η κίνηση στο χρόνο και στο χώρο" (John Steinbeck). Άλλωστε ακόμα κι αφότου γύρισες "γυρίζεις ένας διαφορετικός άνθρωπος. Ποτέ δεν επιστρέφεις εντελώς" (Paul Theroux) Με το βλέμμα στα επόμενα!

Χα! Όχι αγάπες μου! Δεν...νοείται Petra χωρίς καπελαδούρα!

.......................................................................................................
Υ.Γ Το παρόν κείμενο υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή! Οι...συνήθεις ύποπτοι το πιάσανε το υπονοούμενο...

.......................................................................................................
Η αρχική Φωτό είναι το περίφημο Χάλονγκ Μπέι Πηγή Εικόνας: pinterest
.......................................................................................................
Δείτε όλο το ταξίδι: Εδώ και Εδώ και Εδώ!
.......................................................................................................

Όπως κάθε τι που αξίζει στη ζωή, ένα ωραίο 
ταξίδι είναι έργο Τέχνης, είναι δημιουργία!..
 Andre Suares

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................ο πιο πιστός φίλος του σκύλου.............................❤¸¸.•*¨*•♫

* Καλημέρα Βιετνάμ!...

Ταξιδεύω θα πει παίρνω τον εαυτό μου μαζί και πάμε. Όσα κι αν έχεις αφήσει πίσω σου,
εκείνος που θα είναι οπωσδήποτε μαζί σου στο Ταξίδι, είναι ο εαυτός σου, αυτό που είσαι!

Η ανατολή τής Ανατολής έχει άλλη χάρη. Το αεροπλάνο προσγειώνεται, εσύ απογειώνεσαι.
Η εισβολή σου στην καθημερινότητα των άλλων, μοιάζει σα 'να μπήκες σ' άλλη διάσταση. Το φως που πέφτει επάνω σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, είναι τόσο διαφορετικό. Ίσως γιατί βλέπεις μια πόλη, μια χώρα, για πρώτη φορά κι είναι όλα τόσο καθαρά κι όλα φαντάζουν σα να χαίρονται πολύ για τη γνωριμία... Μοιάζει εγωιστικό, αλλά η πρώτη σκέψη ήταν μια: Μα που είμαι;..που πάτησα το πόδι μου;..σε ποιο σημείο του χάρτη έφτασε η χάρη μου;

Πέρα από την πλάκα, το γεγονός ότι έχει πάει κάποιος ως το Βιετνάμ κι έχει γυρίσει, είναι από μόνο του γεγονός! Κι όχι γιατί..έχουν πόλεμο ακόμα! (ναι, το άκουσα κι αυτό!), αλλά 

για κάτι ακόμα πιο απλό: επτά πτήσεις, πούλμαν, ποταμόπλοια, ποδήλατα, μηχανάκια, 

και λέω μηχανάκια, διότι, όποιος γνωρίζει τι εστί μηχανάκι στο Βιετνάμ, θα ξέρει και πόσο τυχερός είναι που έχει γυρίσει πίσω, χωρίς να τον έχει "αγκαλιάσει" θανατηφόρα ένα από δαύτα! Στις μεγαλουπόλεις τού Βιετνάμ συμβαίνει το εξής παράδοξο: οι άνθρωποι φορούν μάσκα για τον ήλιο και το καυσαέριο, την ίδια στιγμή που οδηγούν σα να θέλουν να παντ-

ρευτούν το Χάρο! Δεν είναι ότι δεν αγαπούν τη ζωή, είναι ότι πιστεύουν στην καλή τύχη!

Τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα. Έρχονται σφόδρα και σε τυλίγουν, σαν τη ζέστη τού Βιετνάμ, μια ζέστη τόσο-όσο κι εκεί που, ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει που είσαι,
βρίσκεσαι στα μνημεία τού Πολέμου, στα Μουσεία με το φωτογραφικό υλικό, πατάς άθε- 
λα σου, τα ιερά τους χώματα κι όσο κι αν δεν το πιστεύεις αυτό που σου συμβαίνει, κλαις!
Τα δάκρυα σου είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε μια χώρα που, οι Αμερικάνοι πάτησαν 
το βρώμικο πόδι τους, αποφασισμένοι να αφανίσουν μια χώρα, με τον γνωστό χυδαίο τρόπο. Λογάριασαν όμως χωρίς τον νοικοκύρη κι έτσι, οι Βιετναμέζοι, ένας γλυκός όσο 
και φιλόξενος λαός, μετατράπηκαν εκείνοι σε τύραννοι, αποδεκατίζοντας τον τύραννο. 
Ο πόλεμος εκείνος είχε τέτοια δυναμική, που είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα η αύρα του.

Μουσείο Πολέμου με φωτογραφικό αρχείο ~Σαϊγκόν~Βιετνάμ 

Βραβείο Φωτογραφίας Πούλιτζερ 1972  Η μικρή τότε Phan Thi Kim Phuc ένα από τα πολλά θύματα μιας ναπάλμ έτρεχε να σωθεί 
ενώ Αμερικανοί στρατιώτες ακολουθούν. Η φωτογραφία βρίσκεται στο Μουσείο Πολέμου στη Σαϊγκόν~Βιετνάμ. Η Phan Thi Kim Phuc 

ζει σήμερα στον Καναδά, αλλά τα τραύματα στο σώμα της δεν επουλώθηκαν ποτέ... Φαντάζομαι ούτε αυτά στην ψυχή της...

Οι βόμβες ναπάλμ χαρακτηρίστηκαν ως "βρώμικα" όπλα, λόγω των τραγικών συνεπειών που προκαλούν. 

Σημειωτέον ότι αντίστοιχες τέτοιες βόμβες ναπάλμ ρίχνονται σήμερα και στη Συρία...

.......................................................................................................

Λυπάμαι αν σας στενοχωρώ, αλλά ένα ταξίδι στο Βιετνάμ, δεν μπορεί να μην είναι συνυφα- σμένο με τον πόλεμο της χώρας. Ενός πολέμου, που, πέρα από το ότι είναι πρόσφατος

(έληξε μόλις το 1975), πέρα από τα θύματα ενός πολέμου, διέθετε στοιχεία ακραίων μεθό- δων, τόσο από την πλευρά των Αμερικανών εξαρχής, όσο κι από την πλευρά του Βιετνάμ στη συνέχεια. Οι Αμερικάνοι 19 χρόνια μετά, μπορεί να παρέδωσαν τα όπλα κυριολεκτικά,

η ρίψη όμως τόσων χημικών, έχει ως σήμερα τραγικές συνέπειες στις μετέπειτα γενιές.

Δεν σας κρύβω ότι τρόμαξα να συνέλθω από την συναισθηματική φόρτιση των όσων έμα- θα κι είδα, το μόνο "θετικό" όμως ήταν ότι όλα αυτά συνέβησαν στην αρχή του ταξιδιού. 

*Ο τίτλος τής ανάρτησης είναι από ταινία με τον ομώνυμο τίτλο, το θέμα της όμως είναι εξοργιστικό, καθότι φωτογραφίζει τη ζωή των Αμερικανών δημοσιογράφων στο Βιετνάμ.

Το ακραίο είναι πως στα μνημεία υπήρχαν αμερικανικά όπλα, που μπορούσες να "ρίξεις" βολή! Παράλληλα όμως υπήρχαν διάχυτα ένα αντιαμερικανικό κλίμα και μια απέχθεια.

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεχαστεί κανείς από όλα τα παραπάνω περί πολέμου, είναι μια βόλτα στα καφετιά νερά τού ποταμού Μεκόνγκ. Καινούργιο δέος νιώθει κανείς, αφού ο ποταμός Μεκόνγκ είναι συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Βιετνάμ-Λάος-Ταϊλάνδη και ήταν η δεύτερη βαρκάδα στα νερά του, αφού η πρώτη ήταν στο ταξίδι μου στην Ταϊλάνδη το 2013.

Στις όχθες τού ποταμού Μεκόνγκ. Στο...τσακίρ κέφι, το "μενού" διαθέτει κοκορομαχίες, έτσι για το χαβαλέ!

Ε ναι! Εδώ εγώ βρίσκομαι επάνω σε αυτήν τη γόνδολα και απαθανατίζω την γονδολιέρισσα από απόσταση αναπνοής!

Κι εδώ...πρακτικός τρόπος απλώματος των ρούχων στις φτωχογειτονιές τού Βιετνάμ

Το Βιετνάμ είναι μια συναρπαστική χώρα. Η φυσική ομορφιά τού τοπίου, η ιστορία του, 

οι φτωχογειτονιές με τα γνήσια χαμόγελα των κατοίκων, η κουλτούρα τους, τα φαγητά τους, ο τρόπος που ζουν ανεπιτήδευτα, μα τόσο φιλοσοφημένα, και κυρίως η ηρεμία τους. 

Αφού επέστρεψα από το ταξίδι, κάποιος με ρώτησε πως "μου ήρθε" και πήγα στο Βιετνάμ

με ένα ύφος δεδομένης άγνοιας, αφού σαφώς δεν ήξερε ούτε που βρισκόταν η χώρα στον χάρτη. Εριστικά του απάντησα πως ο πόλεμος έχει τελειώσει, άρα γιατί όχι; "Μα τι μπο- 

ρεί να έχει ενδιαφέρον το Βιετνάμ;" επέμενε, όμως δυσκολεύτηκα πολύ να του μιλήσω για τον διανοητή και φιλόσοφο Κομφούκιο, για το Ναό τής Λογοτεχνίας στο Ανόι του Βιετνάμ που είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο και κάθε χρόνο χιλιάδες απόφοιτοι σχολών ορκί- ζονται εκεί και παραλαμβάνουν ομαδικά τα πτυχία τους, μέσα σε ένα κλίμα γιορτής και γενικής ευφορίας. Μάλλον είναι φυσικό, αφού όλα τα παιδιά είναι δεδομένο ότι θα βρουν δουλειά, καθώς η ανεργία στο Βιετνάμ αγγίζει τα όρια τού μηδενός κι όλοι έχουν μέλλον..

Αν σκέφτεσαι για ένα χρόνο φύτεψε ένα σπόρο. Αν σκέφτεσαι για 10 χρόνια φύτεψε ένα δέντρο. Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια δίδαξε ανθρώπους Κομφούκιος

Λίγο πριν πάμε στο δεύτερο μέρος του ταξιδιού, θα προσθέσω πως, ως ταξιδεύτρια ήθελα δυο πράγματα: να ταξιδέψω έστω και μια φορά με την Qatar-air και να πάω κάποτε στο Βιετνάμ. Η τύχη το θέλησε να συνδυαστούν αυτά τα δυο! Αισθάνομαι διπλά χαρούμενη!

Η αρχή τού ταξιδιού έγινε από εδώ. Ακολουθεί φωτορεπορτάζ με..μια Petra! Συνεχίζεται

......................................................................................................

Υ.Γ Το παρόν κείμενο υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή! Οι...συνήθεις ύποπτοι το πιάσανε το υπονοούμενο...

Η φωτό στην κορυφή είναι από εδώ Για πολλές ακόμα φωτό δες εδώ και εδώ επίσης. Μουσικό κλικ εδώ!

Ταξίδι σημαίνει ο κάθε δρόμος να σε πηγαίνει
στην άκρη τού εαυτού σου... Μαλβίνα Κάραλη

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................ο πιο πιστός φίλος του σκύλου.............................❤¸¸.•*¨*•♫