✿ Οι Σκέψεις Μου Κάνουν Θόρυβο..

Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2019

✿ Εσύ έχεις πει ποτέ "θέλω να κάνω μήνυση στους γονείς μου";...

-Ζάιν, ξέρεις γιατί είσαι εδώ; -Ναι. -Γιατί; -Θέλω να δικαστούν οι γονείς μου.

Το μικρό αγόρι πέρασε τις πόρτες τού δικαστηρίου, έβγαλε τις χειροπέδες κι απάντησε αποφασιστικά στον πρόεδρο τού δικαστηρίου. -Ζάιν, ξέρεις γιατί είσαι εδώ; -Ναι. Θέλω να δικαστούν οι γονείς μου. Επειδή με έφεραν στον κόσμο... Κάποιοι το είπαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κάποιοι άλλοι πραγματική ζωή. Η "Καπερναούμ" είναι ταινία, αλλά σημαίνει χάος..

Κι όμως, είναι η μόνη ταινία που δεν είναι ταινία. Όχι γιατί ο μικρός πρωταγωνιστής είναι ερασιτέχνης, αλλά γιατί όσα διαδραματίζονται είναι η ίδια του η ζωή. Η δική του και εκατομμυρίων άλλων παιδιών στον κόσμο, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος χώρα, από λάθος γονείς, θύματα τών πολέμων, της προσφυγιάς, της οικονομικής κρίσης... Αλλά...

...αλλά κυρίως, θύματα τής πείνας, της εξαθλίωσης, της τραγικής πραγματικότητας που βιώνουν γενιές ολόκληρες "χαμένες από κούνια".. Η ταινία πραγματεύεται μιά μεγάλη αλήθεια: πώς μέσα από την χαμένη παιδικότητα, τα φτηνά ναρκωτικά, την αποχή από το σχολείο, τα κρύα δωμάτια και τις βρύσες που τρέχουν χωμάτινο νερό, ένα παιδί μπορεί να "δει" την "έξοδο" από όλο αυτόν τον "δαίδαλο", πώς ένα παιδί μπορεί να σηκώσει ανάστημα και να πει ένα μεγάλο όχι, πώς ένα παιδί διεκδικεί, μαχόμενο με νύχια και με δόντια τα αυτονόητα, και "βλέπει" το όραμα μέσα από το βαθύ σκοτάδι τής μοίρας. 2019- Λίβανος Μέσης Ανατολής

Δεν έχει όμως μόνο η χώρα ή η ήπειρος σημασία. Άνθρωποι φτωχοί, κατατρεγμένοι, υπάρχουν δυστυχώς σε όλες τις χώρες, ακόμα και σε εκείνες του δυτικού κόσμου. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μπορούν να τους δουν, μόνο όσοι δεν έχουν τα μυαλά τους κλειστά. Εκείνοι που προαποφασίζουν ότι δεν θα "δουν" τα παιδιά και γενικότερα κάθε άνθρωπο που πεινάει και δυστυχεί, είναι κατά βάσει ρατσιστές αλλά και αρνητές τής πραγματικότητας. Είναι εκείνοι που θα αποφύγουν τα ταξίδια σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες, επιλέγοντας αποκλειστικά Βιέννες και Ελβετίες, θα αποφύγουν τις ταινίες τύπου "Καπερναούμ" επιλέγοντας αποκλειστικά ταινίες τύπου "sex and the city", θα αποφύγουν ακόμα και το "πέρασμα" από την Ομόνοια, επιλέγοντας αποκλειστικά το Κολωνάκι... Κατηγορία τύπου: "αρνούμαι να δω κάτι, άρα..δεν υπάρχει!"

Κάτι τέτοιοι τυγχάνει να είναι και κάποιοι κριτικοί(;) κινηματογράφου. Απλά, αγνοήστε τους. Όπως πικρόχολα και τόσο άδικα αναφέρουν, "Καπερναούμ" θα πει χάος, αλλά και θαύμα. Το θαύμα δεν το είδαμε"... Μα αν δεν είναι θαύμα ότι ένα παιδί, που απλά υποδύεται τον εαυτό του, παλεύει για να βγει από το βούρκο σαν το λουλούδι, τότε τι είναι θαύμα; Όσο για το κομμάτι τής Τέχνης, το σινεμά τών Όσκαρ, ο μικρός Ζάιν διαθέτει ανεπιτήδευτα αυτό που άλλοι παλεύουν μιά ζωή για να παραστήσουν ότι το απέκτησαν: Βίωμα... Γιατί δεν υποδύεται. Βιώνει..

Όπως το φθινόπωρο δεν μπορούσα να φύγω από τον Λίβανο - εδώ και εδώ - γιατί είχα την αγωνία πώς θα τα καταφέρουν με τη ζωή τους εκεί, όλοι αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι, έτσι κι εδώ ένα παγωμένο βράδυ τού Φλεβάρη, δεν ήθελα να βγω από την αίθουσα τού σινεμά και ν' αφήσω απροστάτευτο μέσα στην "Καπερναούμ" του τον μικρό Ζάιν. Κι αν κρυώνει; Κι αν πεινάει; Κι αν η βρύση του τρέχει χωμάτινο νερό;;