✿ Οι Σκέψεις Μου Κάνουν Θόρυβο..

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022

✿ Τα εξοχικά σπίτια...

❤ *Σπίτι μου σπιτάκι μου, αγιάτρευτο μεράκι μου, κι αν τον κόσμο γύρισα, κοντά σου ξαναγύρισα ❤

Τα εξοχικά σπίτια είναι σαν τα δέντρα. Έχουν ψυχή και ρίζες. Η ψυχή τους είναι οι ρίζες τους. Και δε βρίσκεται μόνο στα δωμάτια, αλλά βαθιά στα θεμέλια. Κι αν αυτά τα θεμέλια ριζώθηκαν εκεί από τότε που ήσουν ακόμα στην κοιλιά τής μάνας σου, καλωσόρισες στην οικογένεια τών σπιτιών-δέντρων. Έχε στο νου σου μόνο, πώς τα φύλλα πέφτουν μα οι καρποί ζουν.

Τα εξοχικά σπίτια δεν τη γλιτώνουν την μελαγχολία. Επίτρεψέ τους να έχουν κυκλοθυμική διάθεση και μεγάλη καρδιά. Μα, ξέρεις πώς είναι να σε επισκέπτεται κανείς μόνο όταν αυτός το θελήσει και να σε εγκαταλείπει στα καλά τού καθουμένου; Πάνω που τον έχεις συνηθίσει, πάνω που έχεις μάθει τα χούγια του και τις συνήθειές του, ξαφνικά ένα πρωί ανοίγει μιά βαλίτσα κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Άνιση σχέση. Βασικά, για να το πάρουμε από την αρχή, μιά φωτεινή ημέρα ακούν ένα θόρυβο από μακριά

..αφουγκράζονται καλύτερα, και ναι, δεν τα γελούν τα αυτιά τους, είναι η μηχανή τού αυτοκινήτου τής οικογένειας που κατεβαίνει μουγκρίζοντας την μικρή πλαγιά, και μερικά δευτερόλεπτα μετά, ακούγεται και το λουκέτο τής αυλόπορτας που ξεκλειδώνει. Ναι λοιπόν. Μόλις ήρθε το καλοκαίρι. Και η οικογένεια περνά ξανά το κατώφλι τού εξοχικού σπιτιού.

Αναμφισβήτητα η χαρά τού εξοχικού σπιτιού είναι μεγάλη. Και θα βρει τρόπο να τη δείξει. Με εκείνα τα πλατιά χαμόγελα που εισβάλλουν από το άνοιγμα τής πόρτας, με τις χαραμάδες που θα αγγίξουν ντροπαλά στην αρχή τους τοίχους μόλις ανοίξει το παντζούρι τής κρεβατοκάμαρας, με τις χρωματιστές κουρτίνες που περίμεναν καρτερικά ολάκερο χειμώνα να 'ρθει ξανά η οικογένεια να τις βγάλει από τον λήθαργο. Παράλληλα όμως..

..είναι και μιά χρυσή ευκαιρία για το εξοχικό σπίτι, να κάνει κι αυτό τα παράπονά του, να πει τον πόνο του. Κάθε βλάβη στα υδραυλικά, δεν είναι από γινάτι, είναι ένα παράπονο για τους τόσους μήνες κλεισούρας. Το τρίξιμο τών μεντεσέδων στα παράθυρα, δεν είναι ένα πείσμα, μα μιά φωνούλα διαμαρτυρίας, για το "ξέχασμα". Η υγρασία στους τοίχους δεν είναι τιμωρία, μα το βουβό κλάμα ενός ατέλειωτου και μοναχικού χειμώνα.

Τί έκανες εσύ τόσους μήνες για το ευγενικό αυτό σπίτι; Τίποτα. Και πάλι όμως, η μητρική του αγκαλιά είναι ανοιχτή για νέα γέλια στη βεράντα, για το άρωμα καρύδας τού αντηλιακού σου, για την σκιερή γωνιά τής κουζίνας που φιλοξενεί τα καρπούζια, για τις παγωμένες μπύρες που θα τσουγκρίσεις με τους φίλους σου την Κυριακή το μεσημέρι, για το νυχτολούλουδο που θα απολαύσεις τις νύχτες με πανσέληνο, για τα βιβλία που θα διαβάσεις στο μπαμπού κρεβάτι πριν κοιμηθείς, για τα γεμιστά που θα βάλεις στο φούρνο ένα μεσημέρι, για το ντους στην άκρη τής αυλής που θα ξεπλύνει το αλάτι τής θάλασσας, για τα σχοινιά που θα γεμίσουν και πάλι με μοσχομυριστά ασπρόρουχα, για τη δροσιά τών κλειστών παραθυρόφυλλων τις ατέρμονες ημέρες τού καύσωνα. Το εξοχικό σπίτι..

Κι έπειτα, σαν να μην πέρασε μιά μέρα, φτάνει και πάλι η στιγμή που το εξοχικό σπίτι θα πρέπει να ζήσει ξανά το χωρισμό. Τα λουλουδάτα σεντόνια θα μαζευτούν, οι σαγιονάρες και τα μαγιό και τα καπέλα θα μπουν στην ντουλάπα, οι ανεμιστήρες θα σωπάσουν, το τραπέζι κι οι πολυθρόνες τής βεράντας θα μπουν στην αποθήκη, το ψυγείο θα αδειάσει.

Κι ύστερα το φως από τα παράθυρα θα λιγοστέψει ξανά και θα κλειστεί στην μοναξιά του το εξοχικό σπίτι. Ο φθινοπωρινός αέρας θα τριγυρνά στα αδειανά δωμάτια. Αν το εξοχικό σπίτι ήταν πουλί, θα γέμιζε πληγωμένες φτερούγες το πάτωμα. Μα είναι δέντρο που τα κίτρινα φύλλα του φυλλοροούν με την πρώτη βροχή και στροβιλίζονται σαν παλαβά στα έπιπλα. Σ' αυτήν την παρατεταμένη σιωπή, θα ζήσει τους επόμενους μήνες. Έτσι πληγωμένο θα ανατριχιάζει από νοσταλγία στις αρχές τού φθινοπώρου, κάπως έτσι θα το βρει ο βαρύς χειμώνας, και με ανείπωτη ανυπομονησία θα κρυφοκοιτά την άνοιξη που θα' ρχεται σταθερά, μέχρι να γυρίσει ο ήλιος και να 'χει ξανά κάτι να καρτερά το γλυκό σου σπίτι...