✿ Άγριες Μέλισσες - Το Μεγάλο Φινάλε

🎵 Να σε μισήσω είν' αργά, αέρας με δροσολογά 🎵

 με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δεν με θέλησες

Άγριες Μέλισσες φωλιάσαν στις ζωές μας τα τρία τελευταία τηλεοπτικά έτη, και τους έδωσαν νόημα.. Με τσιμπήματα που πότε μας ξυπνούσαν και πότε μας πονούσαν, ετοιμάζονται να περάσουν στην ιστορία τής ελληνικής τηλεόρασης, κατέχοντας μια από τις υψηλότερες θέσεις θεαματικότητας αλλά και μιά ακόμα υψηλότερη: εκείνη στο βάθρο τής καρδιάς μας...

Αριστουργηματικό στόρι, με μια πλειάδα ηθοποιών που όχι, δεν τους ζήλεψε το θέατρο, μιας και οι περισσότεροι προέρχονταν από εκεί, και ήταν άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Η "μετοίκησή τους" στην οθόνη μιάς τηλεόρασης, απέδειξε αυτό που ήδη ξέραμε οι φανατικοί θεατρόφιλοι. Τα μεγάλα καλλιτεχνικά διαμάντια "κατοικούν" και θριαμβεύουν σε σκηνές θεάτρου, κι η τηλεόραση δεν είναι η πρώτη τους επιλογή, σε αρκετές περιπτώσεις δε, δεν είναι καν επιλογή. Έρχεται όμως μιά μαγική στιγμή, όπου ένα τηλεοπτικό σενάριο είναι τόσο δυνατό που "κινεί" και "βράχους".

Εξαιρούνται κάποια σκηνοθετικά όσο και σεναριακά ατοπήματα τα οποία μέσα στο γενικότερο συναρπαστικό κλίμα, ήρθαν σε δεύτερη μοίρα, ωστόσο σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Το άιλαϊνερ στα μάτια κάποιων γυναικών ήταν υπερβολή όχι μόνο λόγω εποχής ('58-'68) αλλά και λόγω τής δραματικότητας κάποιων στιγμών. Επίσης σίγουρα εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν να συζούν ανύπαντρα ζευγάρια (Ελένη-Κυπραίος, Δρόσω-Κωνσταντής), βασικά απαγορευόταν και να υπάρχουν ζευγάρια άνευ γάμου! Όμως όλοι οι λάτρεις τής σειράς, θα αποζητούμε το Διαφάνι, σαν ένα χωριό που όχι μόνο υπήρξε, αλλά λογαριάζαμε να το επισκεφτούμε κάποτε προσδοκώντας να συναντήσουμε κάποιους ήρωες!

Σκηνοθετικά η σειρά έδωσε μαθήματα τόσο κινηματογραφικής όσο και θεατρικής τελειότητας. Τα πλάνα ήταν κινηματογραφικά, τα πρόσωπα όμως έπαιζαν θεατρικά χαρίζοντας στο θεατή, μ' ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: στην τηλεόραση τού σπιτιού σου, έρχονταν και διεκδικούσαν το χώρο, ο κινηματογράφος και το θέατρο αντάμα. Η παρέλαση μεγάλων ηθοποιών δεν είχε τελειωμό, ποιώντας ήθος και ταπεινότητα. Διαλεχτοί ένας κι ένας, πληρούσαν άρτια τον σκοπό τους, άλλοι κάνοντάς μας να τους μισούμε μέχρι θανάτου (Δούκας, Μυρσίνη, Βόσκαρης, Ακύλας) κι άλλοι κάνοντάς μας να τους λατρέψουμε και να θέλουμε να τους προστατέψουμε από κάθε κακό. Η ιστορία είχε αρχή, μέση, τέλος. Όπως κάθε καινούργια ημέρα, το' νιωθες πως ξεκινήσαμε όλοι μαζί ένα πρωί -ήρωες και θεατές- και θα φτάσουμε νομοτελειακά στο έναστρο βράδυ..!

Η σειρά χειροπιαστά πρέσβευε την ισότητα τών δυο φύλων, μίλησε καθαρά για τους γκέι -από εκείνο το μακρινό 1968- ταλαιπώρησε τους φτωχούς, "μάτωσε" τους "διαφορετικούς". Σταθμός στην ιστορία τού σίριαλ, μακράν η τρίτη σεζόν όπου τα γεγονότα τής χούντας "ούρλιαζαν" μέσω οθόνης για τα βασανιστήρια που υπέστησαν χιλιάδες πολίτες την κατάπτυστη Επταετία. Όσοι τηλεθεατές αποχώρησαν βαριεστημένα γιατί "έγινε μπανάλ πια", είναι εκείνοι που δίνουν ελάχιστες ευκαιρίες σε κάθε καινούργιο, και απαιτούν (χωρίς να κοπιάσουν) να τους δίνεις μόνο χαρές και πανηγύρια, διαφορετικά θα σε απαρνηθούν. Στο καλό! Οι Άγριες Μέλισσες ήταν φτιαγμένες για τηλεθεατές που όχι μόνο διαθέταμε πίστη... 

Αλλά είχαμε και το προνόμιο να ζήσουμε μέσα από ένα σίριαλ κάτι σπάνιο για έργο: βλέπαμε "χτισμένους" παλιοχαρακτήρες στο πέρασμα τού χρόνου, περνώντας από  Συμπληγάδες, να επαναδομούνται, να ματώνουν, και στο Φινάλε να μεταμορφώνονται σε καλούς και χρήσιμους ανθρώπους. 

Κι εντέλει, όποια κι αν ήταν η ερώτηση, η απάντηση ήταν η Αγάπη..

Κι όταν οι Σταμίραινες αντάμωσαν τους Σεβαστούς η λέξη ήταν Μοίρα!

Από τις δυνατότερες στιγμές όταν η Δρόσω τραγουδά θλιμμένα "τ' άγρια βουνά, τά όρη, βάφτηκαν μενεξεδιά" κι ο Κωνσταντής την αιφνιδιάζει 

με μιά πρόταση γάμου "κοίτα, είν' τα χείλη σου μύρτα, δε χρειάζονται σπίρτα, αναμμένη είν' η φλόγα"... Ακούγεται πολύ δυνατά με ένα κλικ εδώ

♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛*✰❤❤✰*˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡

 Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, η Δρόσω με την Ασημίνα είναι γύρω στα 83 σήμερα, κι ο Κωνσταντής με τον Νικηφόρο πρέπει να έχουν περάσει τα 87. Ίσα που υπάρχει χρόνος να τους πετύχουμε στο καφενείο τού Διαφανίου για ένα κρασί

  Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές,

οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫