ΑΠΟΚΡΙΕΣ. ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΤΑ ΜΑΛΑ...

                 "ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Φορώντας μια μάσκα, που τελικά
κόλλησε στο δέρμα και γίναμε ένα
Δεν χωριζόμαστε πια, δεν ξεχωρίζει.
Είναι άρρηκτα δεμένα
Το εγώ και η μάσκα μου...
Κατερίνα Μπέση "Η Μάσκα"
http://www.palmografos.com/



Αρχίζεις να μισείς τα μασκαρέματα από τα μικράτα σου. 
Ψάχνεις να βρεις ποια στιγμή ήταν αυτή που σε έκανε αρχικά να τρομάξεις και να τρομοκρατηθείς...
Ήταν επειδή είδες κάποιον ξαφνικά μπροστά σου να έχει ολοκληρωτικά μεταμορφωθεί; 
Ήταν που, ενώ ήξερες ποιος είναι, σε πανικόβαλε ο νέος του εαυτός; 
Ήταν πως, επειδή νόμιζες πως τον ήξερες, αρκούσε μια μάσκα και μόνο, για να σε πλανέψει και να σε αποσυντονίσει; 
Αυτές οι γιορτές που τις λένε "Απόκριες" μου κάθονται στο λαιμό. 
Οι παιδικές μου παραστάσεις δεν κρύβουν καμία μαγεία, παρά μόνο "φάτσες" που επεδίωκαν να με τρομάξουν, χωρίς ίχνος χιούμορ. 
Ενδεχομένως να ήθελαν απλά να μεταμορφωθούν, για να νιώσουν εκείνες καλύτερα. 
Εγώ πάντως, επέμενα να το παίρνω "προσωπικά" και να καλλιεργώ την εμμονή πως...μόνο εμένα ήθελαν να φοβίσουν και κοίτα να δεις φίλε μου, που τελικά το κατάφερναν! 
Ακόμα λοιπόν και οι Απόκριες, είναι παιδικά βιώματα κρυμμένα στην ντουλάπα;... 
Δεν θέλησα να "ντυθώ" ποτέ τις Απόκριες. 
Και μισώ και τα μασκέ-πάρτυ. 
Η αμηχανία μου με καταβάλει σε βαθμό κακουργήματος! 
Πήγα μια φορά στη ζωή μου στο Καρναβάλι της Πάτρας. 
Φοιτητικά χρόνια γαρ. 
Συγκίνηση καμία. 
Διασκέδαση μηδέν. 
Δυνατή βροχή. 
Μόνο στο ρεμπετάδικο που ακολούθησε ξαναβρήκα τον εαυτό μου. 
Ακόμα θυμάμαι τις γεύσεις των μεζέδων, τα τραγούδια που έπαιζαν μέσα στο υπόγειο κουτουκάκι και τον πρώτο μου έρωτα, να με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του. 
Αυτός ο έρωτας παρεμπιπτόντως, ήταν κι ο πιο αγνός, γιατί η ψυχή αυτού του αγοριού ήταν σπάνια.
Ο Άγγελος. Όνομα και πράμα... 
Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, στον "απολογισμό", πήρε την θέση που του αξίζει: την πρώτη... 
Ήταν το πιο άδολο πλάσμα που γνώρισα, το πιο μπεσαλίδικο, το πιο γνήσιο. 
Άσχετο, μα, έψαξα αρκετά χρόνια μετά να τον βρω, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί ήθελα να του το πω να το ξέρει. 
Πως, στην "βαθμολογία" της καρδιάς μου, πήρε το Άριστα και δεν...κατρακύλησε ποτέ από κείνη τη θέση... 
Δεν τον βρήκα με τίποτα. 
Δεν θα το μάθει ποτέ λοιπόν... 
Αλλά για μένα, θα εξακολουθεί να ισχύει η παγιωμένη μου αυτή άποψη. 
Ας είναι καλά και να' χει βρει την ευτυχία. 
Από τα λίγα άτομα που η Ευτυχία..επιβάλλεται να του έχει χτυπήσει την πόρτα. 
Πάνε και οι Απόκριες, πάνε κι όλα. 
Ξέφυγα από το θέμα. Αλλά δε βαριέσαι. 
Έτσι ένιωσα, έτσι με λοξοδρόμησε αυτή μου η βόλτα στα σοκάκια του παρελθόντος. 
Κάτι παραπάνω θα ήξερε η σκέψη μου και με οδήγησε σ' αυτήν την ανάμνηση απόψε. 
Το χέρι μου επάνω στη φωτιά θα το έβαζα. 
Αυτό το αγόρι δεν φόρεσε ποτέ του "μάσκα". 
Όχι μόνο μ' εμένα, αλλά και με τους φίλους, με τις παρέες, με τα αφεντικά. 
Με όλους. 
Μπεσαλής. 
Σπάνιο είδος. Τι λέω; Προς...ολική εξαφάνιση. 
Κι έτσι, οι δικές μου "Απόκριες" μυρίζουν υπόγειο ρεμπετάδικο, αγνές αγκαλιές και μπεσαλίδικες εξηγήσεις. 
Και δεν θέλω κανένα άλλο "άρωμα" να καταγραφεί στις αναμνήσεις μου, κάθε φορά που έρχονται, αναγκαστικά, οι Απόκριες. 
Τι βαρετό. 
Τι υποκριτικό. 
Τι πληκτικό. 
Το μόνο "καλό" είναι η αργία της Καθαράς Δευτέρας. 
Να κι ένα καλό από τα...μασκαριλίκια που δηλώνονται..επίσημα και με την βούλα, για τρεις ημέρες. 
Απλά, όλες τις υπόλοιπες δεν έχουν...σφραγίδα πιστοποίησης...
Α! Καλό τριήμερο! 


"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
http://pistos-petra.blogspot.gr/