ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

"Aλχημιστής"..."Περπατώ..."

Δεν ενιωσα ποτε τοσο αδυναμος στην ζωη μου....


Περπατω σε σοκακια που δεν μου θυμιζουν τιποτα, δεν εχω καμια αναμνηση απο αυτα. Μου ειναι αγνωστα, δεν τα καταλαβαινω. Δεν τα νιωθω, δεν ειναι δικα μου γαμωτο. Δεν εχω αναμνηση απο αυτα. Δεν μου λενε κατι.

Μισομεθυσμενος και ο πονος να κοντευει να με κατερρευσει. 30 χρονων σχεδον αντρας και νιωθω οτι το βαρος με συνθλιβει.


Δεν ανηκω εδω στην Γαλλια, δεν ειμαι γαλλος. Ερχομαι απο αλλου....Η αισθητικη μου, οτι αγαπησα, οτι ερωτευτηκα ειναι αλλου, δεν ειναι σε αυτον τον τοπο...Οτι αγαπω, οτι ερωτευομαι, οτι ειμαι δεν ανηκει εδω, δεν αντηχει στο εδω, δεν με ακουει στο εδω...

Ειμαι Ελληνας....Και καθε φορα ποναω που δεν καταλαβαινω, που δεν με καταλαβαινουν, που οτι θελω να πω χανεται στο αερα...Δεν ειμαι του εδω. Ειμαι του εκει. Ειμαι στην Ελλαδα.Η καρδια μου ολη ειναι στην Ελλαδα. Στην ποιηση και στην θαλασσα. Δεν μπορω να εκφραστω, ειμαι βουβος, δεν ακουν την γλωσσα μου, δεν την ξερουν. Και γραφω εδω. Η γλωσσα μου ειναι η ελληνικη, δεν την αντιλαμβανονται, δεν την εχουν διδαχθει.

Θεε μου δεν ξερουν τι θα πει το νησι για τον ελληνα, αυτη την στενη συνδεση.

Νιωθω ξενος, νιωθω ενα τιποτα, ο,τι αγαπω, οι φιλοι μου, οι ερωτες μου ειναι στην ελλαδα. Δεν ξερουν ποσο πολυ μου λειπουν οι εικονες, το νησι, η θαλασσα, ο ηλιος, η μπουκαμβιλια...



Ξερουν την μπουκαμβιλια διαολε, πως την λενε στα γαλλικα...Ειναι σαν να πεφτει πανω μου ενα ολοκληρο κτιριο και να τσακιζει τα κοκκαλα μου. Νιωθω βασικα ξενος εδω, παντελως αγνωστος. Περπαταω σε σοκακια που δεν με ξερουν, δεν τα ξερω, δεν τα ποναω, μου ειναι αδιαφορα.


Καταλαβαινω τι αγαπω, καταλαβαινω που εχω την καρδια μου, καταλαβαινω τι μου ανηκει.  Μου ανηκει ο,τι ελληνικο, ο,τι εκφραζει τον ελληνα ειναι δικο μου. Γιατι εχω δει τις ιδιες εικονες μαζι του.

Νιωθω μονος Ελυτη, το ξερεις, ποναω, ποναω που δεν μπορω να πω τις λεξεις σου και αυτες να γινουν κατανοητες. Μου λειπει η γλωσσα, μου λειπει η ελληνικα, μου λειπε η εκφραση, τοσο ακριβης και ποιητικη οσο η ελληνικη.


Ποναω Ελυτη ξερεις, ησουν και εσυ μεναστης στο Παρισι. Πως θα μπορουσες ποτε να εκφραστεις στα γαλλικα? Πως θα ελεγες τον λεβαντε, τον μπατη, την τραμουνταντα? Πως? Δεν μπορεις να εκφραστεις πληρως παρα μονο στην γλωσσα που εζησες, που βιωσες, τα αλλα ειναι απλα σαχλες.

Η ξενιτια ειναι φριχτη γαμωτο.....

ΠΗΓΗ


Μια Μπουκαμβίλια Για Έναν "Αλχημιστή"...

Φίλε "Αλχημιστή" θες να σου βρω λόγια για να σε παρηγορήσω;....
Θες να σου πω πως, κλαίω δυο μέρες τώρα, 
από την ημέρα που μου έστειλαν το κείμενο σου;
Θες να σου πω πως, δεν υπάρχει κανείς που να κλαίει λιγότερο από σένα;
Θες να σου πω πως, μπόρα είναι θα περάσει;
Θες να σου πω πόσο πολύ σε καταλαβαίνω;
Θες να σου πω πως δεν υπάρχει σπίτι σ' αυτήν την χώρα
-της μπουκαμβίλιας, του μπάτη, του Ελύτη-
που να μην κλαίει κι εκείνο για τον "Αλχημιστή" του;
Πες μου τι θες να σου πω για να σε κάνω να πονάς λιγότερο κι εγώ θα το κάνω...
Αν σου έλεγα πως, εμάς που μείναμε πίσω, 
είναι σαν να μας..."ταξίδεψαν" σε έναν άλλον...αιώνα,
θα σε...παρηγορούσα;...
Γιατί εμείς εδώ, ανάμεσα σε μπουκαμβίλιες και μπάτηδες,
εξακολουθούμε να είμαστε απαρηγόρητοι...
Κι αν αυτά τα λόγια μου που διαβάζεις
έχουν μια γεύση αλμυρή,
είναι που το πληκτρολόγιο μου απορρόφησε το συναίσθημα μου
για να στο μεταδώσει αυτούσιο...
"Η Παγίδα" φίλε "Αλχημιστή"
δεν έχει Πατρίδα.
Τσακίζει όπου κι αν βρεθεί.
Κι εγώ γύρω μου βλέπω μόνο παγιδευμένους, 
τόσο πολύ όμως,
που ξεχνούν ακόμα κι έναν Ελύτη:
"Ο Μπάτης Με Το Διάφανο Του Φύσημα Γέρνει Πανί Του Ονείρου Μακριά"
Φίλα μας τα παιδιά μας, όπου κι αν τα δεις.
Δεν είναι μόνο στη Γαλλία. 
Μα η Ξενιτιά δεν έχει Πατρίδα.
Σαν η Πατρίδα όμως είναι Ξενιτιά
πες μου που πρέπει να πάω εγώ λοιπόν, 
για να σωθώ...  
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"