ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΟΥΣΑ...

Βιτσέντζος Κορνάρος/Ερωτόκριτος
10.000 ομοιοκατάληκτοι ιαμβικοί στίχοι

Για να "ανταμώσω" τον "Ερωτόκριτο" ταξίδεψα πριν χρόνια,
ως τα άδυτα της "Εστίας", 
του ιστορικού βιβλιοπωλείου που πρόσφατα παραδόθηκε 
στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης... 
Αγόρασα το βιβλίο κι άρχισα να βυθίζομαι στις σελίδες του Νύχτες-Μέρες.
Νύχτες του Χειμώνα μέσα σε βαριά σκεπάσματα.
Μέρες του Καλοκαιριού κάτω από το αγαπημένο μου δέντρο στο πατρικό.
Γρήγορα συνειδητοποίησα πως αυτό το Έργο ήθελε απαραίτητα: 
Μολύβι, χαρτί, απόλυτη ησυχία.
Τιμητική εξαίρεση, τα πουλιά στο δέντρο του λατρεμένου πατρικού.
Α! Κι ο κινητήριος έρωτας 
που τιτίβιζε στο μυαλό μου και που τονέ σπλάχνισε η Κρήτη...
Οι τελευταίες είκοσι σελίδες του βιβλίου 
είναι ένα λεξικό για τις λέξεις που δύσκολα κατανοούνται.
Με ολοκληρωτική αφοσίωση στις σελίδες του, 
σπάνια κατέφευγα πια στο λεξικό για ερμηνείες.
Γρήγορα το εγκατέλειψα.
Το λεξικό.

Ο "Ερωτόκριτος" διαβάζεται με την Καρδιά 
κι έτσι τα λεξικά καθίστανται περιττά...

Το συναίσθημα ήταν τόσο αφοπλιστικά παράφορο, που, 
ενώ δεν ξέρω κρητικά, εύκολα τα κατανοούσα. 
Καθόλου παράδοξο. 
Μόνο βυθισμένος στις γνήσιες λέξεις του, 
μπορεί κανείς να το πιει στο ποτήρι και να ξεδιψά σελίδα-σελίδα...
Το ίδιο αυτό συναίσθημα ήταν που με...
ανάγκασε να διακόψω την ανάγνωση του κειμένου.
Έρχονταν στιγμές που δεν το άντεχα. 
Που με προσπερνούσε.

Ένιωθα πως άδικα κατεβαίνω στα έγκατα ενός τέτοιου Έργου, 
δίχως παράφορα να αγαπιέμαι...

Δεν είναι παραλογισμός. 
Πεποίθηση έχω πως κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα, 
θα προκύψει εκείνος ο λόγος που θα με κάνει 
να συνεχίσω και το δεύτερο μέρος του βιβλίου.
Κυριευμένη μονίμως από τη γοητεία του "Ερωτόκριτου", 
παραθέτω κάποιες γραμμές που με χάραξαν σαν λεπίδες. 
Κι ύστερα αποχωρώ ταπεινά, δίνοντας βήμα στη Φωνή της Κρήτης, 
τον αλησμόνητο Νίκο Ξυλούρη, 
που ανεβαίνοντας στο μουσικό άρμα τού Χριστόδουλου Χάλαρη,
 μας πετούν από τα 30.000 πόδια, 
σίγουροι πως δεν θα ξαναβρούμε ποτέ πια τον "δρόμο" 
να ξαναπατήσουμε τα πόδια μας στη γη...

-------------------------------------------

"Κι όλπιζα να λησμονηθούν οι πόνοι που μ΄εκρίνα,
μα 'γω θωρώ χερότεροι και πλια βαροί απομείνα.
Κι όσο μακραίνω απ' τη φωτιά, θωρώ πως πλια με καίγει
κι ο πόθος με χερότερα άρματα με παιδεύγει.
Αυτός λαβώνει από κοντά κι από μακρά σκοτώνει
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Ολημερνίς τη στόρηση κείνης όπου με κρίνει
μου βάνει μες στο λογισμό κ' εκεί μου την αφήνει
κι α θέσω ν'αποκοιμηθώ, τα μάτια μου ως καμνύσου,
μου δείχνει πως τα χείλη τση σκύφτου να με φιλήσου.."

--------------------------------------------

Ο Βιτσέντζος Κορνάρος, ενετικής καταγωγής, 
γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1553 στη Σητεία.
Ο θάνατος του διχάζει τον Χρόνο, 
τοποθετώντας το Μοιραίο ανάμεσα στα 1613 και 1614 
στο Χάνδακα(σημερινό Ηράκλειο) της Κρήτης.
Πληροφορίες, εντός...Ερωτόκριτου, 
από τον ίδιο τον Δημιουργό του Έργου:

"Κ' εγώ δε θε να κουρφευτώ κι αγνώριστο να μ' έχου
μα θέλω να φανερωθώ, κι όλοι να με κατέχου
Βιτσέντζος είν' ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος
που να βρεθή ακριμάτιστος, σα θα τον πάρη ο Χάρος.
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη,
εκεί 'καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρον επαντρέυτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση,
το τέλος του έχει να γενή όπου ο Θεός ορίσει.."

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"  Foto  www.flickr.com