ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΨΑΘΙΝΟ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Πτήση για Μαρόκο με ενδιάμεσο σταθμό τη Ρώμη.

Το Μαρόκο είναι από εκείνα τα ταξίδια που έκανα μόνη μου. 
Εννοώ χωρίς παρέα αλλά με γκρουπ. 
Κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα, Αύγουστος μήνας, με 43 βαθμούς Κελσίου!
Γύρευε τώρα πόσο θα είχε στο Μαρόκο, αλλά..το τόλμησα.. 
Στο αεροδρόμιο της Αθήνας γνώρισα ήδη κάποια άτομα από το γκρουπ κι εδικά τους καπνιστές, αφού ήμουν ακόμα φανατική καπνίστρια. 
Μ' έναν Μπάμπη είχαμε κάτσει στο καπνιστήριο του αεροδρομίου και λέγαμε τις γνωστές τυπικότητες. 
Εκείνος ταξίδευε μ' ένα ζευγάρι φίλων κι έναν ακόμα ξέμπαρκο τύπο. 
Ο Μπάμπης λοιπόν με κοίταξε λίγο..καχύποπτα και με ρώτησε "μα πως κι αποφάσισες να ταξιδέψεις μόνη σου;".
Δεν απαντάω σε ηλίθιες ερωτήσεις στα ταξίδια. 
Ή τουλάχιστον όχι, μέχρι να τα πάρω στο κρανίο...Τεσπα. 
Το αεροπορικό ταξίδι -μέσω Ρώμης με Alitalia- πολύ καλό. 
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα και περιμένουμε τις αποσκευές. 
Βρε περιμέναμε τη βαλίτσα μου, βρε περιμέναμε, πάνω από μια ώρα μέχρι τελικά να έρθει...ουφ!
Να σου πω εδώ πως, ενώ γενικώς έχω πρόβλημα με την ώρα, στα ταξίδια είμαι το πιο τυπικό άτομο στον κόσμο.  
Να σου πω επίσης πως κουβαλούσα στο χέρι και μια ψάθινη καπελαδούρα, γιατί θα μας φανεί..χρήσιμη για τα παρακάτω! 
Μαρόκο σε περίοδο Ραμαζανίου.
Θα δυσκολευτώ να δώσω την περιγραφή της χώρας, καθώς είμαι πολύ ενθουσιώδες άτομο και ιδίως στα ταξίδια, προσλαμβάνω τις παραστάσεις με πολύ θετικό βλέμμα. 
Η Καζαμπλάνκα πολύ ιδιαίτερη, αλλά, πως είναι η ταινία; Καμμία σχέση! 
Παρόλαυτα ήμασταν ήδη στο Μαρόκο! 
Το γκρουπ μικρό, μόνο 12 άτομα και το ταξίδι εντός χώρας θα γινόταν με ένα μικρό βαν και με ξεναγό, Μαροκινό μεν, αλλά παντρεμένο με Ελληνίδα. 
Και τις περισσότερες μέρες φορούσε μαροκινή ενδυμασία. 
Ως χώρα το Μαρόκο, απλά με μάγεψε! 
Ότι έβλεπα ήταν (σαν) πρωτόγνωρο, αφού έχω ταξιδέψει και στην Τυνησία κι έτσι είχα ξαναδεί Αφρική. 
Αλλά το Μαρόκο είναι πολύ..φεύγα! 
Με 39 βαθμούς Κελσίου παρακαλώ (κι η Ελλάδα φλεγόταν στους 42-44!), ο ξεναγός μας είπε πως την προηγούμενη μέρα είχε 50 βαθμούς! 
Σιγά το πράγμα! 50 βαθμούς είχε πριν κάτι χρόνια και στην Επίδαυρο!
Να σημειώσω επίσης, πως το ταξίδι ήταν ως τα όρια της ερήμου. 
Η εξήγηση που μας έκανε ο ξεναγός με συνεπήρε! 
"Τις υπόλοιπες 9 μέρες της ζωής σας θα ζήσετε μαροκινά" μας είπε σε άψογα ελληνικά κι έβαλε στο cd player του βαν μαροκινή μουσική. 
Το κλου του "σχήματος" ήταν πως ανάμεσα μας ταξίδευε και μια παλιά ηθοποιός (να μην θυμάμαι το όνομα;!) που είχε παίξει στο "ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο"! 
Πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμός! Και πολύ καλή παρέα!
Ομολογώ πως, 12 άτομα γίναμε μια παρέα και ζήσαμε κάποιες στιγμές απίστευτες! 
Αυτά τα ταξίδια είναι πολύ κουραστικά, αλλά παράλληλα και πολύ πλούσια σε εικόνες και εμπειρίες. 
Ας πούμε, δεν θα ξαναζήσω ποτέ στιγμές σαν κι αυτές, όπου στην πόλη Φεζ βολτάραμε βραδιάτικα ανάμεσα σε..χιλιάδες Μαροκινούς, μέσα σε ένα νυφοπάζαρο και μας κοιτούσαν και μας πλησίαζαν ως εξωγήινους! 
Είχε μια διανυκτέρευση σ' αυτήν την πόλη κι όταν γυρίσαμε με το καλό στο ξενοδοχείο, μας εκμυστηρεύτηκε ο ξεναγός πως όλο το βράδυ μας είχαν..κυκλώσει τρεις Μαροκινοί...μπάτσοι με πολιτικά, για να μας προσέχουν! 
Αφού λοιπόν το μάθαμε πια κι επισήμως, την επόμενη ημέρα βγήκαμε και πάλι με τους μπάτσους στο παζάρι της Φεζ. 
Απερίγραπτη εμπειρία. 
Η κουλτούρα μας είναι τόσο πολύ μακρυά από αυτή του Μαρόκου, πόσο μάλλον από αυτήν της Φεζ που είναι ακόμα πιο..τριτοκοσμική πόλη από κάποιες άλλες του Μαρόκο, βλέπε Μαρακές. 
Εγώ επειδή ασχολούμαι με την φωτογραφία, όλο και ξέφευγα από το..κοπάδι για να απαθανατίσω ότι προλάβαινε να πιάσει το μάτι μου. 
Ο ένας μπάτσος ήταν πάντα δίπλα μου για να μην χαθώ και σ' αυτόν οφείλω μια υπέροχη φωτογραφία που απέκτησα και δεν ξέρω αν περιγράφεται κιόλας! 
Εκεί μέσα στα σοκάκια της αγοράς, μου έδειξε ο μπάτσος ένα σχολείο, μου άνοιξε την πόρτα του και μου είπε πως, αν ήθελα μπορούσα να φωτογραφίσω τα παιδάκια! 
Ήταν μια τάξη του νηπιαγωγείου, ένα δωμάτιο της κακιάς ώρας όλο κι όλο, με θρανία από αυτά τις δεκαετίας του '60; Ίσως και παλαιότερα. 
Τα μικρούλια έκαναν ότι τους κατέβαινε κι η δασκάλα με την μαντήλα στο κεφάλι, μιλούσε στο κινητό! 
Αυτήν την στιγμή λοιπόν εγώ την έχω απαθανατίσει! 
Οι αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις ήταν πολύ μεγάλες κι έτσι διασχίσαμε στην κυριολεξία το Μαρόκο με αυτό το μικρούλι το βαν. 
Τι να πρωτοπώ τώρα. 
Για τους χάλια δρόμους; 
Για τις κρεαταγορές σχεδόν χύμα δίπλα στους χωμάτινους δρόμους; 
Για τα χωριά που δεν είχαν νερό και πλενόντουσαν με..λεκάνες; 
Για περιοχές που δεν είχαν ούτε καν ρεύμα; 
Για τους ανθρώπους που ζητιάνευαν για ένα κομμάτι ψωμί; 
Ότι είναι να πω ακόμα, θα το αφήσω για..το δεύτερο μέρος, για να μην το κουράσω. Συνεχίζεται...
أنا أعرف جيدا كيف

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~