Ποδοπάτησε με, να έχω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις....

Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922. 

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). 

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων». Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.

Στο διάστημα της Χούντας των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος. Κλικ!

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».

Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα

καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια

κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,

ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...

Μισῶ τὰ μάτια μου,

ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου...

Θὰ σ' ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,

ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς

σ' ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,

ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας

σ'ἕνα σπίτι που' πιάσε φωτιά,

ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ

κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω

γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος...

Κι ἐσύ, ἀγαπημένη, ὅταν μὲ διώχνεις,

κλείνεις ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου

ἕναν ὁλάκερο πικραμένο κόσμο...

Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,

εἴμαστε κιόλας νεκροί...

Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ

ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου,

ἐσὺ θὰ ξέρεις,

πῶς πέθανε σφαγμένος

ἀπ' τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,

ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα...

Ποδοπάτησε μέ,

νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία

νὰ μ'ἀγγίζεις...

(Αποσπάσματα από το ποίημα: Συγχώρα με αγάπη μου Τάσος Λειβαδίτης)

     

  Foto