Η Φωτογραφία Της Εβδομάδας: Και Το Μυαλό Μου Είναι Θολό...

Δεν ονειρεύτηκα. Ζούσα. Ζούσα μέσα στο σώμα του Βαγγέλη. Ήμουν ο Βαγγέλης σ' ένα παιχνίδι του μυαλού μου, όταν μπήκα μέσα στα σκεπάσματα και έκανα προσομείωση. 

Όχι σκόπιμη. Το μυαλό μου πήγαινε χωρίς να το ελέγχω, να έχει πάρει ενστικτωδώς, το σώμα μου τη στάση ενός πτώματος και ναι, ήμουν εγώ ο Βαγγέλης και με πήγαινε μια νεκροφόρα στο σπίτι μου... Στη συνέχεια, ο Βαγγέλης ήταν το παιδί μου, εννοώ πως, το πρόσωπο του παιδιού μου είχε πάρει τα χαρακτηριστικά του Βαγγέλη κι εγώ ανησυχούσα που να ήταν... Δεν κοιμόμουν. Αλήθεια. Απλά ήταν το βράδυ εκείνο, που ο Βαγγέλης είχε ξεκινήσει για το σπίτι του. Μέχρι τις πέντε το πρωί, ήμουν ο Βαγγέλης. Μετά κοιμήθηκα.

Το επόμενο πρωί είδα στην τηλεόραση ότι ο Βαγγέλης έφτασε στο νησί του στις 6 το πρωί. Επίσης, εκείνη την ημέρα, παρατήρησα κατά πόσο με φόρτισε η είδηση στην τηλεόραση. 

Η οποία τηλεόραση, έχει τη δύναμη να σε κάνει μέρος της ζωής της κι όχι αντίστροφα.

Η τηλεόραση κερδίζει κάθε άλλο μέσο, με την αμεσότητα, αλλά και με το εκτόπισμα της. Δες ας πούμε την είδηση στο ίντερνετ: "νεκρός εντοπίστηκε ο Βαγγέλης" και μετά, δες την ίδια είδηση στην τηλεόραση "νεκρός εντοπίστηκε ο Βαγγέλης" αλλά ακούγοντας κι αυτό!

Σε ποια από τις δυο περιπτώσεις είσαι πιο ψύχραιμος; Κι όχι επειδή η ιστορία του παιδιού δε ράγισε μέχρι και τις πέτρες, απλά αναρωτιέμαι πόσο εύκολα μας παρασύρει κάθε μέσο και πόσο παγιδευόμαστε εντός του. Και όχι, σήμερα δε θα μιλήσω για την τηλεόραση. Την οποία στο κάτω κάτω, όποιος θέλει την κλείνει. Η είδηση όμως, η κάθε είδηση ή ο,τι είναι αυτό που μας παρουσιάζεται ως είδηση, τρέχει με ταχύτητα φωτός και μας κυκλώνει από παντού. Διαμορφώνει άποψη, μας κάνει μέρος του παιχνιδιού, μοιράζει ρόλους. 

Εσύ μ' αυτόν, εσύ με τον άλλον, εσύ με μας τους αθώους από δω, εσύ με τους εχθρούς μας.

Σκέφτομαι πως αποτελώ μέρος αυτού του παιχνιδιού και πως δεν θα αποτελούσα άλλωστε, αφού, στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου (μα, είναι ελευθερία ή μήπως ασυδοσία;) στα πλαίσια εκείνα τέλος πάντων, υιοθετώ κι εγώ έναν ακόμα ρόλο (όσο μικρός κι αν είναι), αλλά ναι, έχω κι εγώ το δικαίωμα(;) να διαμορφώσω κλίμα υπέρ ή κατά μιας κατάστασης. Εννοώ πως, εγώ (όπως κι εσείς) είμαι blogger και, αν θέλω να γράψω ένα θέμα, συνειδητά ή ασυνείδητα (τείνω προς το πρώτο, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς), "φτιάχνω" κλίμα, ούτως ώστε, όταν κάποιος αναγνώστης με διαβάσει, βλέπει το σύνολο εικόνα και άποψη.

Συνεπώς καταλήγω πως κάθε μέσο -ηλεκτρονικό ή μη- αλλά και κάθε προσωπική άποψη, έχει μια Χ δύναμη, να τραβήξει (ή να απωθήσει;) τον καθένα μας, να διαλέξει στρατόπεδο, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, παρασύροντας στο διάβα του ακόμα και την ήδη διαμορφωμένη άποψη τού καθενός, εκτός αν πρόκειται για πολύ ώριμα και κατασταλαγ-μένα άτομα, που θα παραμείνουν ακλόνητα, ανεξάρτητα με το τι θα διαβάσουν/ακούσουν.
Τραγικό επίσης είναι, πόσο γρήγορα μια είδηση έρχεται να σκεπάσει την προηγούμενη, σαν ένα μεγάλο κύμα, ώσπου μας παρασύρει το άλλο κύμα, κάτι σαν απανωτά χαστούκια. 

Κάπως έτσι πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές, γινόμαστε μια μεγάλη οικογένεια ή ένα κοινόβιο και κάθε είδηση ή άποψη, μας βάζει στη λογική να υπερασπιστούμε ένα γεγονός ή να το κατακρίνουμε, να ταχθούμε υπέρ ή απέναντι. Παράλληλα όμως, ο χαρακτήρας αλλά και τα βιώματα του καθενός μας, η καθημερινότητα μας ή η φιλοσοφία μας, προστί-
θενται σ' αυτό το "παιχνίδι" κι όλο αυτό δημιουργεί, αν μη τι άλλο, ένα εκρηκτικό κράμα! 
Για όποιον δεν κατάλαβε τι θέλω να πω, εγώ το δήλωσα: και το μυαλό μου είναι θολό!

Άσε με λιγάκι να ξεχαστώ ρε γαμώτο!

❤¸¸.•*¨*•♫ ...................................Art Christian Schloe....................................❤¸¸.•*¨*•♫