Η ζωή μου κι η εμπειρία μου με δίδαξαν πως, από την στιγμή που αρχίζουν οι αμφιβολίες, έχει χαθεί το "παιχνίδι". Όταν αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την ακε-
ραιότητα τής συμπεριφοράς τού άλλου, χαιρέτα μου τον πλάτανο. Κι αυτό ισχύει σε κάθε διαπροσωπική μας σχέση, φιλική, ερωτική, συγγενική, επαγγελματική.
Παρόλα αυτά, είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που εξαντλώ τις ευκαιρίες που δίνω στους άλλους, μα κυρίως μέσα μου. Ακόμα κι όταν έχει χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι, ακόμα και στο δεύτερο, εγώ μένω "εκεί", δίνοντας ευκαιρία στον άλλον, αλλά κυρίως δίνοντας ευκαιρία σε ενδεχόμενη δική μου λάθος αίσθηση. Μετά όμως.."στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει, μην επιμένεις, έχω φύγει" οριστικά και αμετάκλητα. Έχω φύγει ακόμα κι αν χρειαστεί να συναναστραφώ κάποιον. Αν οι συνθήκες είναι τέτοιες που θα πρέπει να τον συναναστραφώ, ναι το κάνω, αλλά εγώ δεν θα 'μαι ποτέ ξανά "εκεί" επί της ουσίας. Λείπω. Τέλος.
Με μαθηματική ακρίβεια, αν κάποιος "σου την κάνει", θα το επαναλάβει, ωστόσο επειδή άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, άντε πες να του δώσεις την ευκαιρία που δικαιούται. Αργά ή γρήγορα (συνήθως πολύ γρήγορα..) θα φανεί αν είχε δίκιο το καμπανάκι μέσα σου ή αν έσφαλες. Άλλωστε, όσο περνούν τα χρόνια τής ζωής μας, πόσα περιθώρια έχουμε να συγχωρούμε αιωνίως τα άτομα που εμφανίζονται στις ζωές μας και χρειάζονται "δοκιμή" για να δούμε αν είναι άξιοι τής εμπιστοσύνης μας; Νισάφι πια. Θέλω ανθρώπους που να τους εμπιστεύομαι χωρίς να χρειάζεται να κοπιάζω, ζητάω πολλά; Να είναι δεδομένη η εμπιστοσύνη βρε αδερφέ, αλλιώς φασκελοκουκούλωστα! Η ζωή μας είναι γεμάτη από τόσα προβλήματα, το να φορτώνεται η ψυχή μας και με το "ξεπούλημα" τών άλλων, δε λέει. Όπως λέει και το μικρό -πλην σοφό!- κουκλοβαφτιστηρόνιμου "γενικά οι ζωές τών άλλων δεν είναι ταινία, να χρειάζεται να περάσεις από οντισιόν για να δεις τελικά αν πήρες την θέση!" Η "θέση" κατακτάται όταν ο άλλος είναι αληθι-
νός, αλλέως (!) τα επιχειρήματά μου, καλό είναι να περιοριστούν στο εξής ένα "σκληρό"σιγά μην πληγωθείς από το λεξιλόγιο!: "δεν πας να γαμηθείς κι εσύ;"..
Παρόλα αυτά, είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που εξαντλώ τις ευκαιρίες που δίνω στους άλλους, μα κυρίως μέσα μου. Ακόμα κι όταν έχει χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι, ακόμα και στο δεύτερο, εγώ μένω "εκεί", δίνοντας ευκαιρία στον άλλον, αλλά κυρίως δίνοντας ευκαιρία σε ενδεχόμενη δική μου λάθος αίσθηση. Μετά όμως.."στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει, μην επιμένεις, έχω φύγει" οριστικά και αμετάκλητα. Έχω φύγει ακόμα κι αν χρειαστεί να συναναστραφώ κάποιον. Αν οι συνθήκες είναι τέτοιες που θα πρέπει να τον συναναστραφώ, ναι το κάνω, αλλά εγώ δεν θα 'μαι ποτέ ξανά "εκεί" επί της ουσίας. Λείπω. Τέλος.
Με μαθηματική ακρίβεια, αν κάποιος "σου την κάνει", θα το επαναλάβει, ωστόσο επειδή άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, άντε πες να του δώσεις την ευκαιρία που δικαιούται. Αργά ή γρήγορα (συνήθως πολύ γρήγορα..) θα φανεί αν είχε δίκιο το καμπανάκι μέσα σου ή αν έσφαλες. Άλλωστε, όσο περνούν τα χρόνια τής ζωής μας, πόσα περιθώρια έχουμε να συγχωρούμε αιωνίως τα άτομα που εμφανίζονται στις ζωές μας και χρειάζονται "δοκιμή" για να δούμε αν είναι άξιοι τής εμπιστοσύνης μας; Νισάφι πια. Θέλω ανθρώπους που να τους εμπιστεύομαι χωρίς να χρειάζεται να κοπιάζω, ζητάω πολλά; Να είναι δεδομένη η εμπιστοσύνη βρε αδερφέ, αλλιώς φασκελοκουκούλωστα! Η ζωή μας είναι γεμάτη από τόσα προβλήματα, το να φορτώνεται η ψυχή μας και με το "ξεπούλημα" τών άλλων, δε λέει. Όπως λέει και το μικρό -πλην σοφό!- κουκλοβαφτιστηρόνιμου "γενικά οι ζωές τών άλλων δεν είναι ταινία, να χρειάζεται να περάσεις από οντισιόν για να δεις τελικά αν πήρες την θέση!" Η "θέση" κατακτάται όταν ο άλλος είναι αληθι-
νός, αλλέως (!) τα επιχειρήματά μου, καλό είναι να περιοριστούν στο εξής ένα "σκληρό"