✿ Όχι Αντίο, μόνο Φχαριστώ ρε Φίλε!...

Το πένθος έπεσε βαρύ μέσα μου από εκείνη την ημέρα που ήρθα στο νοσοκομείο κι ήξερα ότι έφευγες αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω ρε Φίλε. Το πένθος έπεσε οριστικά ακόμα πιο βαρύ επάνω μου, όταν δυο μόλις ημέρες μετά, χρειάστηκε να σε αποχαιρετήσω οριστικά. Να σου πω αντίο...

Σε εσένα να πω αντίο ρε Φίλε; Σε εσένα που ήσουν η χαρά τής ζωής, το στήριγμα, ο αδερφός ο αληθινός, ο Φίλος που μόνο πρόσφερε και ποτέ δεν ζητούσε; Σε εσένα που ήσουν εκεί για τον άλλον πριν ακόμα προλάβει να στο ζητήσει; Σε εσένα που η γαλάζια σου ματιά ήταν πιο καθαρή ακόμα κι απ' τον ήλιο, πιο καθαρή και γνήσια ακόμα κι από τον πιο γαλάζιο ουρανό; 

Πως λες αντίο σε έναν Φίλο που τον έχεις ανάγκη ρε Φίλε; Πως λες αντίο σε κάποιον όταν πονάς για τον χαμό του και με τον μόνο που θέλεις να μοιραστείς εκείνο τον πόνο είναι εκείνος που έχει φύγει;... Πως να πω αντίο σε εσένα ρε Φίλε, σε εσένα που, κάθε φορά που έπεφτα στα τάρταρα ήσουν εκείνος που θα με παρηγορούσε; Ήσουν εκείνος που ήξερες να παρηγορείς, όχι με παραμύθια, αλλά με την αλήθεια σου. Με εκείνη την αλήθεια που ήταν μιά ολόκληρη Φιλοσοφία και τρόπος ζωής, όχι ουτοπία. Ήταν αληθινά φιλοσοφημένος τρόπος ζωής ρε Φίλε, κι αυτή ήταν και θα είναι πάντα, η διαφορά σου, από πάρα πολλούς άλλους ποταπούς και ευτελείς "ανθρώπους"... Μια αντρίκια ματιά να ζυγιάζεις το Σύμπαν...

Ένα Σύμπαν που συνωμότησε με θεούς και δαίμονες, κι έριξε επάνω σε εσένα το κακό. Σε εσένα που, δίπλα στην λέξη Αγώνας για τα δικαιώματα τού πολίτη, θα έπρεπε να υπήρχε η φωτογραφία σου, κάτι που δεν συνέβη φυσικά ποτέ, αφού τα λεξικά είναι φτιαγμένα από μικρά και ποταπά ανθρωπάκια κι εσύ ήσουν και θα είσαι πάντα επάνω από εκείνα τα κενά ανθρωπάκια, ρε Φίλε. Πάνω από κάθε μίασμα, που, από τη μιά σε δόξαζε και σε απομυζούσε, κι από την άλλη σε αποδομούσε και σε βάφτιζε "γραφικό". Αλλά έτσι δεν ήταν από πάντα της η μάζα; Σταύρωνε εκείνους που δεν μπορούσε να φτάσει. Η μάζα: πρώτα δοξάζει, μετά σταυρώνει..

Πόσο μοναχικός ήταν ο δρόμος σου ρε Φίλε; Εκατοντάδες εκείνοι που σε πλησίαζαν για να τους βοηθήσεις, εκατοντάδες εκείνοι που σε αρνήθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει. Κι είναι τόσο παράδοξο όλο αυτό! Αλλά όχι ανεξήγητο. Θα ΄λεγε κανείς ότι, η απόλυτα θετική σου αύρα κι ο απόλυτος σεβασμός σου απέναντι στη ζωή και στους φίλους σου, θα αρκούσαν για να 'χες τον απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό όλων, αλλά αυτό προφανώς και συμβαίνει όχι εδώ αλλά σ' ένα παράλληλο Σύμπαν. Εκεί που πήγες ίσως.

Αλλά εγώ δεν θα στο πω ποτέ το "αντίο" οριστικά, ονειροπόλε, ιδεαλιστή κι Αγωνιστή Φίλε! Ο χρόνος θα περνά προσμένοντας εκείνη την συμπαντική στιγμή που θα φτιάξουμε οι δυό μας και πάλι έναν καφέ, θα ανάψουμε και δέκα τσιγάρα και θα καθόμαστε να μιλάμε και να γελάμε με τις ώρες! Εσύ θα μιλάς κι εγώ θα παίρνω δύναμη από εκείνη την απαράμιλλη δύναμή σου. Κι από το ράδιο θα ακούγεται εκκωφαντικά ο,τι πιο πολύ αγάπησες, ο Βασίλης ρε Φίλε: Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση, κλειδάκι μυστικό για τον Παράδεισο του ονείρου μου, του ονείρου μου βάση.........!

.............................................Caras Ionut...........................................
Φχαριστώ ρε Φίλε!... Φχαριστώ...!
Ελάχιστοι άνθρωποι αποδεικνύεται 
ότι είναι Φίλοι μέχρι την έσχατη στιγμή..

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*♡✰

        

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫