✿ Το κόκκινο νυφικό (συλλογικό διήγημα) Κεφάλαιο Τέσσερα ✿

..."Μα τώρα τα μυστικά της ξεπερνούσαν κατά πολύ 
    τις αντοχές τού νου της, και το όραμα τής μητέρας 
είχε έρθει ακριβώς εκείνη την στιγμή που...".... 

Για όσους δεν το γνωρίζετε, σας ενημερώνω ότι εδώ και λίγο καιρό γράφεται -με χρυσά γράμματα!- ένα συλλογικό διήγημα,
που ξεκίνησε από την Μαριλένα/Μαρινέλα μας, πέρασε στην Αριστέα, στην συνέχεια στην Μαριάννα και σήμερα είναι εδώ,
στα...φονικά μου χέρια! Δείτε στης Μαριλένας την σκυτάλη τών bloggers κάθε φορά! Όσο για τις foto εδώ, είναι πολλές!
Τι να κάνω; Δεν μπορούσα να διαλέξω αφού! Εύχομαι να μας διαβάζετε, όπως μας αξίζει: με κομμένη την ανάσα!

Η δύναμη ήταν ακαταμάχητη και κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να την σταματήσει, όταν η Άλις άνοιξε την πόρτα τής έπαυλης κι άρχισε να τρέχει προς την λίμνη. Κι ας ήταν νύχτα. Κι ας ήταν κατάμαυρα τα νερά...

Ο,τι κι αν ήταν αυτό που έζησε πριν από λίγη μόνο ώρα, η Άλις δεν θα έχανε για τίποτα στον κόσμο, την ευκαιρία, να μπει μέσα σ' αυτό, κι ας ήταν ένα όραμα, ένα παιχνίδι τού μυαλού ή ένας μεταφυσικός τρόπος για να ξαναβρεθεί έστω και μερικά δευτερόλεπτα, με την γλυκιά της μανούλα..

Πολύ αργότερα θα καταλάβαινε ότι η επιθυμία ήταν πολύ πιο ισχυρή από την πραγματικότητα, προς το παρόν όμως, το μόνο που είχε σημασία ήταν να μιλήσει με την μητέρα της, να της πει όσα έκρυβε βαθιά στην ψυχή της αλλά και όσα συνέβαιναν στη ζωή της, πέρα από τα συμβατά τής εποχής...

Η Σαρλότ είχε φύγει τόσο νέα από την ζωή, κι η μικρή Άλις ήταν εκείνη που είχε το θλιβερό προνόμιο να την αντικρίσει νεκρή στην λίμνη, ωστόσο, όσο η Άλις μεγάλωνε, όλο και της τριβέλιζε το μυαλό ένα ερωτηματικό: άραγε ήταν ατύχημα ο θάνατος τής μητέρας της ή μήπως είχε παρέμβει ανθρώπινο χέρι;.. Ενόσω την βασάνιζαν τέτοια ερωτηματικά, όλο και περισσότερο κλεινόταν στον εαυτό της κι ούτε λόγος να εμπιστευόταν τους φόβους της στον πατέρα της, ειδικά σ' αυτόν...  Μα τώρα τα μυστικά της ξεπερνούσαν κατά πολύ τις αντοχές τού νου της, και το όραμα τής μητέρας είχε έρθει ακριβώς εκείνη την στιγμή που η Άλις, δεκαοχτάχρονη γυναίκα πια, ήθελε επιτακτικά να ομολογήσει σε κάποιον, σε κάποιον που να ήταν σίγουρο ότι η σιωπή του ήταν εξασφαλισμένη. Ακόμα και η πιστή της οικονόμος, η τρυφερή μις Σάλι θα κλονιζόταν ανεπανόρθωτα αν υποψιαζόταν το παραμικρό από όσα έκρυβε η Άλις. Η λίμνη την περίμενε...

Εκεί στάθηκε η Άλις, δίπλα στις όχθες τών νερών κι ούτε είχε πια σημασία αν το όραμα τής μητέρας δεν φαινόταν πια. Για την Άλις ήταν σαν να ήταν εκεί, σαν να μην είχε φύγει ποτέ από εκεί. Μέσα στα υγρά σκοτάδια τής νύχτας με το αμυδρό φως τού φεγγαριού, η Άλις άνοιξε την καρδιά της μιλώντας ψιθυριστά στα παγωμένα νερά. "Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τον Χέρμπερτ, μητέρα, η καρδιά μου χτύπησε δυνατά, μα κι εκείνος ένιωσε το ίδιο με εμένα, σου το ορκίζομαι. Δεν ήταν ένας απλός έρωτας, ήταν ένα πάθος παράφορο, θα μπορούσα να το πω ακόμα κι απαγορευτικό, αν τολμούσα φυσικά, να το ομολογήσω σε κάποιον... 

...Ο Χέρμπερτ μού έδειχνε με κάθε τρόπο την αγάπη του, κι όταν πριν από λίγο καιρό μού υποσχέθηκε ότι θα με παντρευτεί, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η εκδίκηση. Η εκδίκηση απέναντι στην Βέρα, που με υποτιμούσε τόσα χρόνια και νόμιζε ότι είχε καταφέρει να με πετάξει έξω από την ζωή της για πάντα. Μόνο που ο Χέρμπερτ είναι ο αδερφός τής Βέρα κι εγώ σε λίγο θα είμαι η νόμιμη σύζυγός του... Στο μεγάλο σφραγισμένο μπαούλο έχω κλεισμένο το νυφικό μου, μητέρα. Σ' έναν μήνα από τώρα θα ντυθώ νύφη στο πλάι του Χέρμπερτ. Ως τότε θα πρέπει να προσέχω πολύ, αφού μέσα στην κοιλιά μου μεγαλώνει το παιδί του. Αυτό το μυστικό δεν πρέπει να το μάθει πριν από τον γάμο, η Βέρα η μητριά μου και αδερφή τού Χέρμπερτ, αν δεν θέλω να βαφτεί το νυφικό κόκκινο"....

...............................................Foto: Nicole Burton-Pinterest.............................................

Σκυτάλη στο Κανελλάκι! 
Εύχομαι να μας διαβάζετε, όπως 
μας αξίζει: με κομμένη την ανάσα! Petra

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*♡✰

        

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫