✿ Σχεδόν...

Ένας σχεδόν ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα έκανε το ντεμπούτο του σε ένα σχεδόν παγωμένο πρωινό. Αναποφάσιστος κι ο χειμώνας εφέτος, σχεδόν εφάμιλλος με ένα φθινόπωρο που μας ξεγέλασε κι εκείνο με την σειρά του. Άλλα προσδοκούσαμε, όμως μιά σχεδόν ίδια μοίρα με αυτή τής άνοιξης ήτανε το γραφτό μας. Ξυπνάμε κάθε πρωί αναμένοντας μιά σχεδόν πανο-

μοιότυπη ημέρα. Καφές σκέτος κι ένα κουλούρι κατά προτίμηση, άντε και δυο, μιας και το τραβάει η κλεισούρα. Ψωμί από το φούρνο και σε λίγο...

...ώρα για μαγειρική τέχνη, πλύσιμο τών λαχανικών και τσιγάρισμα τού κοτόπουλου. Σήμερα το μενού έχει μιά ιδιότυπη σούπα με τα μανιτάρια να σωτάρονται με κρασί και να προστίθενται στην κατσαρόλα. Όχι. Δεν είναι άνοιξη, δεν είναι Πάσχα. Είμαστε στις παρυφές τού χειμώνα, αλλά ποιος μας εμποδίζει από μιά συνταγή που να μοιάζει σχεδόν με μαγειρίτσα; Στο τσακίρ κέφι, ζυμώνουμε και δυό-τρία τσουρέκια και..Χριστός Ανέστη!🐇

Να μην ξεχάσω, να μην ανοίξω την τηλεόραση και πέσω επάνω σε σχεδόν νέα από μη δημοσιογράφους. Καλύτερα να συνεχίσω το διάβασμα τού σχεδόν δικαστικού θρίλερ που ξεδιπλώνεται μέσα σε 800 σελίδες, μέχρι να ψηθεί το κοτόπουλο και να σβήσω την σούπα-μαγειρίτσα. Μετακίνηση 4 για να πάω φαγητό στην μαμά και να δω τί κάνει. Χθες πονούσε και πάλι το σχεδόν σπασμένο χέρι της. Μάσκα, αντισηπτικό και φύγαμε. Νωρίς το απόγευμα μιά μεγάλη βόλτα στον μαγικό κόσμο τών social media θα μου δώσει την ψευδαίσθηση τής σχεδόν ψυχαγωγίας, αν δεν μου ανεβάσει τα νεύρα στο ταβάνι με τα αίσχη μιάς σχεδόν κυβέρνησης... Κι όταν πια πέσει το βράδυ, άγριες μέλισσες για να ξεφύγω από την ζοφερή πραγματικότητα τού σήμερα: 2137 κρούσματα και 105 χαμένες ζωές. Όχι σχεδόν. Ακριβώς

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•❤✰✰❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰

Art: Claudia Tremblay

❤¸¸.•*¨*•♫ .............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........................❤¸¸.•*¨*•♫

Η μοναδική Κέα (Τζια) μέσα από 20 καλοκαιρινές φωτογραφίες

*Ξεκινάμε πάμε μακριά σ' άλλα μέρη σ' άγνωστα νερά...

Δηλαδή εδώ που τα λέμε, όχι και τόσο μακριά, δυό βήματα έκανα μόνο και τσουπ, έφτασα στον προορισμό μου. Που, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά τώρα όλο και πιο κοντά ταξιδεύω στην Ελλάδα. Από κάτι Ασίες και κάτι Αφρικές, πήγα σε κάτι Μάλτες και σε κάτι Ρουμανίες κι Ιταλίες, και να 'μαι τώρα μιά ανάσα από την Κέα/Τζια. Να μου το θυμηθείτε: η επόμενη ανταπόκριση θα είναι από το μαγευτικό Κολοκοτρωνίτσι τού Ουδεπόποτα.!

Κι όλα αυτά χάρη στην πιο μικρή και κούκλα νονά τού κόσμου (αρχική φωτό) που είχε την φαεινή ιδέα να βαφτίσει στην Κέα/Τζια το πιο όμορφο και χαμογελαστό μωρό τού κόσμου (δες τις επόμενες φωτό) κι έτσι έκανα κι εγώ φέτος μια απόδραση μερικών ωρών! Βρε, όχι βαλίτσα, ούτε τσαντάκι χειρός δεν χρειάστηκα! Κι αντί για αεροπλάνο, πλοίο τής γραμμής! Κι όχι καπέλο δεν είχα, μιά κόμη είχα, πιο..σοφιστικέ να το πω;

Το λοιπόν αυτό το ταξίδι-αστραπή, μού θύμισε κάτι ελληνικά βίντεο κλιπ που γυρνούσαν τη δεκαετία τού '90, που οι πρώτες σκηνές τού βίντεο ήταν με ήλιο και φως, και το τέλος είχε απαραίτητα ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, γιατί το είχαν γυρίσει άρον-άρον μέσα σε μερικές ώρες! 😊😛

Στο δια ταύτα τώρα, η Κέα/Τζια είναι ένας πολύ κοντινός προορισμός για όσους μένουν στην Αττική, με πολλές φυσικές ομορφιές, γιατί, σύμφωνα με την θεωρία μου, δεν υπάρχει άσχημο μέρος. Σίγουρα ένας επισκέπτης θα βρει τα πάντα: ωραία τοπία, καθαρές θάλασσες, γραφικά σοκάκια, ωραία καφέ, νόστιμο φαγητό, τοπικά προϊόντα, τέλεια πλάνα για φωτογράφηση.!

Όχι μόνο δεν έχεις τίποτα να χάσεις πηγαίνοντας στην Κέα/Τζια, όχι μόνο δεν θα σου λείψει τίποτα, ίσα ίσα που θα πάρεις μεγάλες ανάσες, στην ιδέα και μόνο ότι βρίσκεσαι σε ένα κυκλαδίτικο νησί, μια ώρα από το Λαύριο. Ακόμα κι ένα διήμερο είναι αρκετό για να γεμίσεις μπαταρίες που λένε, και να γυρίσεις σπίτι σου άλλος άνθρωπος. Πέρα όμως από αυτό καθαυτό το ταξίδι, υπάρχει και κάτι ακόμα που θα κάνει την Κέα να μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη σου: ένα άλλο νησί που ανταμώνεις ταξιδεύοντας, όχι απλά βαρύ σαν Ιστορία, αλλά η ίδια η Ιστορία μπροστά στα μάτια σου: είναι ένα μακρύ νησί εκεί στα διπλανά νερά -η Μακρόνησος- που κάθε σπιθαμή του κρύβει πόνο και αίμα και θυσίες και σκληρά βασανιστήρια (σ' αγαπώ μπαμπά μου..) "Εκεί που Έλληνες βασάνιζαν Έλληνες, εκεί που "πατριώτες" βασάνιζαν Πατριώτες".

Κι εκεί στο φόρτε τής ρομαντικότητας, εκεί που έχει αρχίσει ο ήλιος να δύει μες στη θάλασσα, είναι η ώρα τής επιστροφής. Μιά μικρή αλλά τόσο μεστή, από εικόνες και συναισθήματα απόδραση, έφτασε στο τέλος της. *Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει κι από τα μάτια σβήνει η στεριά, μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γειά Τζια.!

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤✰❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰

Υ.Γ Το κείμενο  και οι φωτογραφίες υπόκεινται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή! Οι...συνήθεις ύποπτοι το πιάσανε το υπονοούμενο...

** "Οι γλάροι" // Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης -  Σπύρος Περιστέρης  // Μουσική: Νίκος Μεϊμάρης

❤¸¸.•*¨*•♫ .............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........................❤¸¸.•*¨*•♫

✿ Οκτώ

Deja vu.. Κοινώς αυτό το έχω ξαναζήσει. Να μπαίνω στον blogger και να μην ξέρω τί μου γίνεται, και να ανακαλύπτω ότι έχουν αλλάξει όλα. Όχι υπέρ μου. Κι άντε πάλι να μην ξέρω ποιο "κουμπί" πατάμε και πού στο διάολο πήγε η γραμματοσειρά και αν, πατώντας "προεπισκόπηση" θα τιναχτώ στον αέρα, αλλού ο υπολογιστής κι αλλού εγώ. Welcome to the pragmatikotita manitsa. Σε ελεύθερη μετάφραση "ας έκανες πιο συχνά αναρτήσεις να ήξερες τί σου γίνεται". Τώρα ακολουθεί μίνι ανασκόπηση:

Πού βρισκόμουν τους μήνες που εξαφανίστηκα; (στο facebook θα πουν οι φαρμακόγλωσσες😛). Άντε λίγο θάλασσα, άντε καμιά εικοσιπενταριά βιβλία, άντε ένας γάμος και μιά βάφτιση, άντε μια τόση-τοσοδούλα απόδραση, άντε κάτι υποχρεώσεις, ερχόμαστε και πού φτάνουμε; Στο deja vu νούμερο 2: καραντίνα ξανά! Μμμμ, τί είχαμε τί χάσαμε @@λέω σε ξεχάσαμε. Σε ευρεία κλίμακα, είμαστε όλοι περικυκλωμένοι από την γκαντεμιά τού πανσυμπαντικού γκαντέμη, κι αν μας αντέξει το σκοινί, σφύρα μου κλέφτικα. Ρε θα πεθάνουμε όλοι κι ο Κούλης θα διακοπάρει!

Σε small κλίμακα τώρα, άντε να έχω ξανά επέτειο στο blog που κόντεψα να ξεχάσω ακόμα και πού μένει κι έφερνα βόλτα τα τετράγωνα, μέχρι να το βρω για να του ευχηθώ να τα εκατοστήσει (έτσι, για τους τύπους), αφού σήμερα κλείνει τα 8 του χρόνια (μικρό παιδί). Βάλε κι εμένα από δίπλα, που έκοψα το κάπνισμα εδώ και 7 ολόκληρα χρόνια, αλλά από τότε που εκλέχτηκε ο-κακό-χρόνο-να'χει, όλο και ξεφυσάω από τα διαόλια μου, κι όλο μου 'ρχεται μιά σκέψη: "να 'χα τώρα ένα τσιγάρο, την τύχη μου γαμώ".

Στο δια ταύτα, όποιος θέλει μού εύχεται χρόνια πολλά, όποιος θέλει με ρωτάει ποιο βιβλίο διαβάζω αυτές τις ημέρες, όποιος θέλει με ρωτάει πώς γίνεται το φαγκρί στο φούρνο, και στην τελική, όποιος δεν θέλει δεν ασχολείται καν. Όποιος σκέφτεται ότι προσπαθώ να σας δελεάσω, να του καεί το κασετόφωνο (οι νεότεροι απευθυνθείτε στη βικιπαίδεια). Αλλά για να σας..δελεάσω, ένα θα πω: στην επόμενη ανάρτηση (όποτε!😎) το μενού έχει ξενάγηση σε ελληνικό νησί. Ας όψεται ο Μέγας Γρουσούζης που έφερε τον κορονοϊό στον πλανήτη (ναι, αυτός!) και μας κόπηκαν και τα ταξίδια! 

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤❤✰❤❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰

Foto: Pinterest

❤¸¸.•*¨*•♫ .............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........................❤¸¸.•*¨*•♫