✿ Τηλεφώνησε ο γιος μου;...

*τα γεράματα είναι μια δεύτερη βρεφική ηλικία 

..αλλά θα κάνεις πολλά χρόνια να το καταλάβεις παιδί μου.. Κι αν το καταλάβεις, θα 'ναι αποτέλεσμα σκληρής "δουλειάς" με τον εαυτό σου, ενσυναίσθησης και κατανόησης, ώστε να νιώσεις πού βρίσκεται τώρα ο ηλικιωμένος γονιός σου, και πού θα βρεθείς κι εσύ με τη σειρά σου αύριο.

Έσβησαν τα φώτα τού θεάτρου κι άρχισε μια κατάσταση επάνω στην σκηνή, που δεν ήταν θεατρικό έργο. Ήταν βίωμα. Ήταν αλήθεια. Ήταν η μισή εν μέρει, ζωή μου, κι η άλλη μισή πραγματικότητα που φοβάμαι μη με βρει. Γιατί σ΄ αυτήν την παράσταση που έβλεπα παύλα βίωνα, είχα διττό ρόλο και δεν ήμουν μόνο το παιδί ενός ανοϊκού γονιού, αλλά παράλληλα κι ο γονιός ενός παιδιού που έχει ζήσει κατά διαστήματα στο εξωτερικό ή πάλι, έχει ζήσει πολύ καιρό εδώ στην ίδια χώρα με εμένα, αλλά έχει συνήθως ένα "βαρύ" πρόγραμμα που δεν του "επιτρέπει" να με βλέπει συχνά.. Και φαντάσου πως δεν είμαι καν ηλικιωμένη (κι ούτε ανοϊκή) για να είμαι με την ενδόμυχη έννοια μου "τηλεφώνησε ο γιος μου;"  άραγε;

Μια ηλικιωμένη με άνοια και μια φροντίστρια στο ίδιο σπίτι μαζί, δυο γυναίκες με το κοινό ότι έχουν και οι δυο παιδιά που έχουν τη δική τους ζωή -προφανώς- και είναι ή στην ίδια χώρα ή σε άλλη, και όχι, δεν προλαβαίνουν ποτέ σχεδόν τα παιδιά τους, όχι να δουν τις μητέρες τους, αλλά έστω και να τους αφιερώσουν λίγο χρόνο στο τηλέφωνο. Μα, υπάρχει "τηλεφωνική" αγκαλιά;; Υπάρχει ένα "γεια" μέσα από το τηλεφωνικό σύρμα, που να "καλύπτει" συναισθηματικά έναν ανοϊκό ή μη, ηλικιωμένο γονιό ή μια φροντίστρια που έχει προφανώς ανάγκη εργασίας;

Με τα χαρτομάντηλα στα χέρια, γιατί τα δάκρυά μου έτρεχαν ποτάμι καθ' όλη τη διάρκεια τής παράστασης, και με τη διάθεση να θέλω να πάω επάνω στην σκηνή -παύλα: αληθινή ζωή- να αγκαλιάσω και τις δυο αυτές γυναίκες, κύλησε ο θεατρικός χρόνος κι ήρθε ένα, όχι λυτρωτικό, τέλος στην υπόθεση. Γιατί έτσι συμβαίνει στην αληθινή ζωή. Δεν υπάρχει λυτρωτικό τέλος. Παρά μόνο τέλος. Τελειώνει μια κατάσταση ή φεύγει μια ζωή κι έχει μείνει στο σύμπαν το αποτύπωμα ενός παράπονου.. Ενός μεγάλου γαμώτο, γιατί αυτή η γαμημένη η ζωή δεν ήταν αλλιώς. Και όχι, δεν είναι "λόγω Πάσχα", οφείλουμε πάντα ή θα έπρεπε να ισχύει.. εμείς οι άνθρωποι από κάθε ρόλο που φέρουμε να είμαστε "εκεί", είτε ως παιδιά είτε ως γονείς (ή και τα δυο), σε εκείνους που μας αγαπούν κι αγαπάμε, με τη φυσική μας παρουσία γιατί η αγκαλιά δίνει ζωή στη ζωή.

♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛❤ *✰ ❤ *✰❤˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡

Μπορεί να φεύγεις με δάκρυα από κάποιες παραστάσεις, αλλά αυτό

είναι το "ζητούμενο": να 'χει "χτυπήσει φλέβα" η Τέχνη τού θεάτρου!

Foto: Pinterest ~ *Απόφθεγμα: Αριστοφάνης

❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤