ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Όταν μου είχε πει πριν κανά χρόνο περίπου, η φίλη μου η Χριστίνα για την περιπέτεια της αδερφής της, λίγο έλειψε να βάλω τα γέλια.

Στην αρχή νόμιζα πως με δούλευε ψιλό γαζί, μα στη συνέχεια άρχισα να προβληματίζομαι. 
Δεν την ξέχασα αυτήν την ιστορία, απλά την άφησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Την ξανάφερα στην επιφάνεια..εργασίας, αυτές τις μέρες, που μια άλλη "περιπέτεια", φαινομενικά άλλου τύπου, μας την εξιστόρησαν κάποιοι συνάδελφοι.
Και τότε βρήκα αρκετά κοινά ανάμεσα σ' αυτά τα δυο περιστατικά. 
Ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο; 
Και μη βιαστείς να μου πεις η εκλεγμένη Κυβέρνηση, γιατί πολύ θα μου το φτιάξεις το κέφι σήμερα. 
Αν νομίζεις πως οι ταινίες δεν είναι βγαλμένες από τη ζωή, πλανάσαι οικτρά. 
Στον ελληνικό κινηματογράφο ο ρόλος του Αρτέμη Μάτσα είχε κάνει θραύση. 
Τυχαία; Δε νομίζω... 
Πριν έναν χρόνο περίπου λοιπόν, μου είχε πει η Χριστίνα πως στη δουλειά της αδερφής της πήγε κλιμάκιο της Τρόικα. 
Του εξωτερικού, για να μην μπερδεύεσαι. 
Του εσωτερικού ή ούτε που να μας χέσουν, ή φοβούνται κι οι ίδιοι το ξεχέσιμο, όταν τολμούν να κυκλοφορήσουν χωρίς τους μπάτσους, δηλαδή ποτέ. 
Η αδερφή της Χριστίνας δουλεύει σ' ένα Υπουργείο. 
Σκάνε μύτη που λες "τα παιδιά", για την ακρίβεια μπούκαραν και τους έκαναν επιθεώρηση.
"Επιθεώρηση" το λέμε για να το κάνουμε κομματάκι κυριλέ. 
Η αδερφή της Χριστίνας όμως που ήταν παρούσα στο περιστατικό, μίλησε στην Χριστίνα για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, που ως εκείνη την ημέρα παρακολουθούσε τις ταινίες αποστασιοποιημένα και "εκ τους ασφαλούς" και την ημέρα της "μεγάλης..επίσκεψης" κατάλαβε πως οι σκηνές του σινεμά ήταν απλά βιωματικές... 
Η συμπεριφορά των παληκαράδων εκείνων, που δεν ξέρω αν ήταν ο..Τόμσεν με την διάσημη παρέα του ή όποιος άλλος διάολος τελοσπάντων είχε εκείνη την ημέρα τα "κέφια" του, δεν ήταν απλά προκλητική. 
Συγκεκριμένα η κοπέλα χρησιμοποίησε την έκφραση "φόβος και τρόμος". 
"Οι Γερμανοί ξανάρχονται" εν μέσω υποδούλωσης, ανάμεσα σε γραφεία με υπολογιστές, κλιματιστικά και στόρια στα παράθυρα. 
Να φανταστείς, στην τουαλέτα δημιουργήθηκε ουρά, μετά το τέλος της "επίσκεψης" του κλιμακίου. 
Κοινώς, κατουρήθηκαν οι υπάλληλοι επάνω τους. 
Ας πούμε λοιπόν πως, αυτό ήταν όλο κι όλο το πρώτο περιστατικό κι ας περάσουμε στο δεύτερο.
Όταν στη δουλειά μου μας μήνυσαν κάποιοι συνάδελφοι, από ένα άλλο τμήμα από αυτό που εργάζομαι εγώ, για τις...μυστηριώδεις επισκέψεις ενός τύπου αδιευκρινίστου ιδιότητας, παραλίγο και θα χαρακτηριζόταν αυτό το γεγονός τυχαίο, αν δεν άρχιζαν μετά να μας έρχονται απανωτά οι ίδιες πληροφορίες κι από άλλα τμήματα. 
Ένας τύπος λοιπόν, παίρνει..σβάρνα διάφορα τμήματα της υπηρεσίας και κάνει "συλλογή" στοιχείων και πληροφοριών για όσους υπαλλήλους πιάνει το μάτι του και όχι μόνο. 
Πληροφορίες που αφορούν εργασιακά θέματα, για να το ξεκαθαρίσουμε. 
Ή τουλάχιστον, αυτό ισχύει έως τώρα! 
Ιδού λοιπόν η μετενσάρκωση των ηρώων, τύπου Αρτέμη Μάτσα, από τα πλάνα τού -κατά τα άλλα αθώου- κινηματογράφου στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα. 
Το πόσο ανίκανα και επικίνδυνα χειρίζονται οι κυβερνώντες τις διαπραγματεύσεις τους με την Τρόικα, είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι μας καλά ή τουλάχιστον όσοι το παραδέχονται από εμάς και δεν εθελοτυφλούν. 
Η εθελοτυφλία μας όμως είναι αυτή που μας έχει φέρει στην σημερινή μας κατάντια. 
Τροϊκανοί που παίρνουν το okey να μπουκάρουν σε μια ελληνική υπηρεσία από τη μία και Έλληνες ρουφιάνοι, που παίρνουν επίσης το okey να ξαμολυθούν για έναν παράνομο έλεγχο και δημιουργία ενός τρομοκρατικού κλίματος από την άλλη, πέρα από κάθε λογική, από κάθε δεοντολογία και προπαντός, πέρα από κάθε νομιμοποίηση. 
Που βρίσκονται λοιπόν, τα "αόρατα" εκείνα κοράκια, που νομιμοποιούν κι επιτρέπουν σε εισαγώμενα ξεπουλημένα καθίκια να περνούν το κατώφλι μιας ελληνικής υπηρεσίας και να τρομοκρατούν το προσωπικό; 
Ποια είναι εκείνα τα "αόρατα" κοράκια που στέλνουν τα τσιράκια τους να κάνουν συλλογή πληροφοριών για το προσωπικό μιας υπηρεσίας, χωρίς ούτε καν μια..κουκούλα;;; 
Αυτό εννοούσε λοιπόν η Κυβέρνηση Σαμαρά κι ο ίδιος προσωπικά όταν ωρυόταν,    προεκλογικά πάντα, πως...θα βγάλει τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους;! 
Τους "Μάτσες" της τραγικής ελληνικής πραγματικότητας εννοούσε;;; 
Δια της ρουφιανιάς και του τρόμου μεγάλωσαν γενιές και γενιές σ' αυτήν εδώ τη χώρα, αιώνες τώρα. 
Ρουφιάνοι και Ραγιάδες, τα δυο "Ρο" της ζωής μας. 
Μια φορά όμως, δεν τσακίστηκε να πάρει τα πόδια του ένας από τους Κυβερνώντες και να πάει σε μια υπηρεσία, μετά τις εκλογές και χωρίς τις κάμερες και να παλουκωθεί να μάθει τι σκατά τραβάνε -υπάλληλοι και κοινό- κι από τι πάσχει το ελληνικό δημόσιο. 
Που, όσο και να θέλουν να το παρουσιάσουν μερικοί -πάρα πολλοί- πως είναι μόνο προβληματικό, θα έπρεπε να τους πει κάποιος πως πάντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. 
Αλλά κι εμείς ο λαός, ως σωστοί ραγιάδες που είμαστε -για θυμίσου- διορθώναμε όσα βλέπει η πεθερά και στεκόμασταν κλαρίνο, αν ερχόταν κανένας βουλευτής ή κανένας διοικητής στη δουλειά μας και δεν το ανοίγαμε το ρημάδι το στόμα μας να πούμε τις ελλείψεις και τα κακώς κείμενα, αλλά προτιμούσαμε το γλείψιμο για παν ενδεχόμενο... 
Ποτέ δεν φταίει μόνο ο φονιάς. 
Άκουσε με λοιπόν καλά Τρόικα του εσωτερικού αλλά κι εσύ πολιτικάντη της κακιάς ώρας: 
Πες στο τσιράκι σου τον Αρτέμη χαιρετίσματα, πως εμείς, που μας κατασκοπεύει και μας ρουφιανεύει, είμαστε εκείνοι που, όχι μόνο μας κόψατε το ένα τρίτο του μισθού μας και κατάντησε μισθός πείνας (ναι, σε τέτοια υπηρεσία δουλεύω) και κατεβάζουμε και τα γαμοσταυρίδια της αρκούδας, αλλά εσύ δεν τα ακούς! 
Αλλά είμαστε κι εκείνοι που καλούμαστε καθημερινά -και το κάνουμε με ψυχικό κόστος αλλά και με την διάθεση της προσφοράς- να κάνουμε ψυχολογική υποστήριξη σε εκατοντάδες πολίτες. 
Σε πολίτες που ερχόμαστε σε άμεση επαφή μαζί τους, γιατί τους έχουμε μπροστά μας και τους βλέπουμε μέρα με τη μέρα να φτωχαίνουν, να μαραζώνουν, να εγκαταλείπουν τη μάχη και να εγκαταλείπονται. 
Να εγκαταλείπονται και να εμπαίζονται από ένα κωλοσύστημα, που επέλεξε την τρομοκρατία και την ρουφιανιά, για να...συμμορφώσει τα πλήθη κι ούτε που του πέρασε από το μυαλό του κωλοσυστήματος, πως υπάρχει κι ο δρόμος της ειλικρίνειας, της τριμερούς συνεργασίας κράτους-υπαλλήλου-πολίτη και της αντιμετώπισης της πραγματικότητας κατά πρόσωπο. 
Αυτό το τελευταίο, ήτανε το ανέκδοτο της ημέρας..................................

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"